Vandaag schrijven we jullie een kort berichtje zodat de ontwenning, eens we terug in België zijn, niet te groot zal zijn. Toch schoon hè, dat zorg dragen voor elkaar...
Neenee, vandaag hebben we niet zoveel te vertellen omdat we gewoon niet veel gedaan hebben. We hebben een laatste keer genoten van het zeer lekkere ontbijt in het Radisson Hotel in Sofia. De regen heeft ook Bulgarije bereikt dus we konden fluiten naar een fikse wandeling en een gezellig terras. Dan maar op de kamer wat gelezen en 'gekeuveld' (vind ik echt een raar woord sè). Als er een opklaring kwam zijn we een hapje gaan eten, leuk als je stillaan het gevoel krijgt dat je de omgeving begint te kennen. Net zoals de vorige keren zijn we ook nu even in de grote kerk van Sofia gaan zitten, het is daar zo rustig en de mensen die er komen zijn zo overtuigd van hun geloof... 't is mooi om zien. Echt waar!
Daarna was er nog even tijd om toch een terrasje te doen in het hotel, onder de luifel en dat viel heel goed mee.
Met een taxi werden we naar het treinstation gereden en hebben daar de trein richting Pazardshik genomen. Op de trein hebben we onze training rond Pnina Klein voorbereid voor morgen en tegelijk genoten van het landschap. Hoe dichter we bij Pazardshik kwamen hoe mooier het werd. Ik verdenk mezelf een beetje van 'Chauvinisme' als je begrijpt wat ik bedoel.
We gaan nu stoppen met schrijven want anders wordt ons kort berichtje toch nog lang en dan moeten we de titel nog veranderen en nog wat bijschrijven en dan moet dat ook nog gr..............
Aan tja en BV: Gelieve u kenbaar te maken want ons moeders zijn doodongerust. We hebben van hen geleerd om ons niet me onbekenden in te laten, en'zeker nie in't buitenland'. Door anoniem te blijven noopt u ons tot deloyaliteit naar onze ouders. Wie zal de kosten van de therapeut betalen???
En dan nu het nieuws. (Ik voel me bijna Goedele Wachters)
Zoals gisteren vermeld zijn we door Mevr. Katherine Raeymaekers voor het dinner uitgenodigd, samen met 3 andere Belgen. Het was een aangename avond waarbij duidelijk was dat zij als eerste secretaris van de ambassadeur de Belgische projecten wil ondersteunen. Ze leek ook heel gecharmeerd te zijn door het bloemkolenboek met gele limonade. Ze zocht onmiddellijk de casussen op en vertelde blij te zijn om zoiets uit de praktijk te kunnen lezen. We zullen in de toekomst nog verdere contacten met haar vastleggen.
Vanmorgen ging dan het tweede deel van de conferentie door waarin voornamelijk het Vidin(dit is een stad linksboven in Bulgarije)-project. Dit project wordt gedragen door Bulgaren en Ieren. De duurtijd van het project is inmiddels afgelopen en zij hebben al heel wat know-how rond Early Intervention (EI) naar Vidin gebracht. Tot nu werd de EI enkel in een voorziening of day-care center gebracht. In een volgend project willen ze dit doen in de huiskamers van de families. Laat dat nu net zijn waar we goed in zijn!! er wordt dus nagedacht over het ondersteunen van elkaars project. Hopelijk kunnen we jullie later hierover meer berichten.
Na een lunch waarbij je de kans niet kreeg om je bestek neer te leggen want dan waren ze al met je bord weg, hadden we eindelijk tijd om een wandeling te doen. Voor mij werd dat hoog tijd, ik begon al wat te verdorren. Bij enkele regendruppels maar aangename temperatuur hebben we lang en ver gewandeld (lees vooral 'verloren gewandeld') Het heeft ons wel goed gedaan.
Morgen hebben we weekend en zullen we onszelf eens in de watten leggen. Ik ga jullie uiteraard niet vertellen wat dat inhoud, we mogen ook wat privacy hebben, niet? 's Avonds rijden we dan met de trein naar Pazardshik.
Ik weet niet of jullie dat weten maar Annick en ik delen een kamer. Spijtig genoeg is zij een langslaper. Ik probeer haar steeds op gepaste wijze wakker te maken maar dat valt niet altijd in goed aarde. Ik heb dus eigenlijk tips nodig om dit marmotje veilig (vooral voor mij dan) te wekken. Je kan je ideëen laten weten via de blog, ik heb immers morgenvroeg nog tijd genoeg om ze te lezen. Eén optie kan je al schrappen, ik ga eens proberen te doen wat thuis meestal lukt, haar wekken met het liedje van Nicole en Hugo: Goeiemorgen morgen, goeiedag tadadiedadadadada,... Enfin, het is't proberen waard.
Nu ga ik dit bericht gauw doorsturen want het is al de tweede keer dat ik dit schrijf nadat ik het per ongeluk gewist heb.
Wat een vertrek en wat een aankomst!! Door bijna een uur vertraging in Zaventem vanwege het onweer, zijn we na een helse taxirit om half twee in ons hotel aangekomen. Omdat de hoofdbaan van de luchthaven naar het centrum van Sofia was afgesloten, voerde onze taxichauffeur ons langs donkere en afgelegen straatjes bij volle maan. Na enkele discussies over de prijs bleek de man wel heel erg lange tenen te hebben. Hij ging met veel tegenzin toch akkoord met de vooraf afgesproken prijs, maar zijn voet werd alsmaar zwaarder. Aangekomen aan het hotel vroegen we naar ons bonnetje. Hij zei dat hij dit niet kon uitschrijven. Het werd hem snel duidelijk dat we niet zomaar zouden betalen. Met een toch wel erg gemene blik gaf hij het ticket en griste het geld uit handen van Noëlla. Aan de receptie kregen we het bericht dat de mensen die op vrijdag op het congres zouden spreken er niet tijdig zouden geraken, met als gevolg dat onze presentatie werd verzet naar vrijdag. 2 uur, hoog tijd om te gaan slapen. Nadat ik mij vanmorgen uit mijn hoofkussens worstelde (we hebben hier 3 hoofdkussens waar je een halve meter inzakt) zag ik Noëlla al achter haar computer. Na een ijverige voorbereiding en een klein wandelingetje in Sofia was het tijd om ons te registreren. We hebben enkele mooie ideeën en voornemens gehoord, Mirena gaf een krachtig betoog als ouder van een zoontje met autisme en ook Noëlla heeft enkele mensen op de juiste plaats weten raken. Ik moet hier nu afronden, tijd voor ons diner met de eerste secretaris van de ambassadeur!
