We zijn alweer enkele dagen terug in het land en hebben ons ondertussen al wat kunnen opwarmen . Vrijdagmorgen zijn we na het ontbijt nog even naar het kerkje naast het hotel geweest en net zoals de vorige dagen hebben we kunnen zien dat de orthodoxe gelovigen, jong en oud, hun geloof nog steeds met volle overtuiging dragen. Nadien nog snel wat boodschappen gedaan (jaja, snel, want Mariyana zat op hete kolen , omdat we op tijd in Sofia moesten zijn. Daar werden we opgewacht door een professor van de universiteit en haar 2 collega's. Zij werken voor de Social Activities and Practices Institute for children and families at risk. De diensten die zij verlenen zijn erg ruim en omvatten alles wat er bij de hulpverlening voor kinderen en families in risico-situaties nodig is. We waren enorm onder de indruk van deze mensen en we zullen hen bij ons volgend bezoek terug zien en een verdere samenwerking voorbereiden. . Nadien hadden we een 'working lunch' met 2 vrouwen die zich bezighouden met de organisatie van de PAB, te vergelijken met PAB hier. Ook dit was een leerrijk gesprek, maar eerlijk gezegd vinden we het toch niet zo om tegelijkertijd te eten en te vergaderen. Misschien hebben we daarin nog wat oefening nodig. Enfin, het eten was lekker, zeer krokant ( bij elke hap knarste het zand tussen onze tanden) en het gezelschap was ok! Nadien zijn we nog naar een grote orthodoxe kerk geweest, wie durft er nog te zeggen dat we verloren zieltjes zijn . Stilaan werd het tijd om naar de vlieghaven te gaan en afscheid te nemen van Mariyana. Op de terugvlucht hebben we dit bezoek geëvalueerd en zijn we tot besluit gekomen dat het een zeer goede week geweest is waarin we een stap in de goede richting hebben gezet samen met de Bulgaarse families, de social workers en iedereen die ons daar helpt. Wat telkens het sterkste punt blijkt te zijn is het werken met de families. We hebben het genoegen gehad om met ouders te kunnen werken die er alles aan willen doen om hun kind dat te kunnen geven wat het nodig heeft. Dat is in Bulgarije helaas nog geen evidentie, maar misschien hebben we nu een klein stapje gezet om het wat makkelijker te maken. Uiteindelijk verschillen de ouders daar niet van onze ouders hier. Voor ons was het een deugddoende ervaring, we hebben ervan genoten en we kijken al uit naar ons volgende bezoek in september of oktober. Dankjewel voor jullie steun, berichtjes, interesse,...!
& van C&A
ps: nog even iets voor de collega van de permanentie donderdag. Tof dat je zo enthoesiast was dat we naar de voetbalmatch gingen. Helaas ging deze in België door en wisten we dit zelf pas donderdagochtend. Toch fijn dat je zo met ons meeleefde en aan ons gedacht hebt! Eén ding kunnen we nu wel besluiten: Kadodder is niet echt voetbal-minded. Marc, waar zat je toch???
.
, omdat we op tijd in Sofia moesten zijn. Daar werden we opgewacht door een professor van de universiteit en haar 2 collega's. Zij werken voor de Social Activities and Practices Institute for children and families at risk. De diensten die zij verlenen zijn erg ruim en omvatten alles wat er bij de hulpverlening voor kinderen en families in risico-situaties nodig is. We waren enorm onder de indruk van deze mensen en we zullen hen bij ons volgend bezoek terug zien en een verdere samenwerking voorbereiden.
.
met 2 vrouwen die zich bezighouden met de organisatie van de PAB, te vergelijken met PAB hier. Ook dit was een leerrijk gesprek, maar eerlijk gezegd vinden we het toch niet zo om tegelijkertijd te eten en te vergaderen. Misschien hebben we daarin nog wat oefening nodig. Enfin, het eten was lekker, zeer krokant ( bij elke hap knarste het zand tussen onze tanden) en het gezelschap was ok! Nadien zijn we nog naar een grote orthodoxe kerk geweest, wie durft er nog te zeggen dat we verloren zieltjes zijn 
. Stilaan werd het tijd om naar de vlieghaven te gaan en afscheid te nemen van Mariyana. Op de terugvlucht hebben we dit bezoek geëvalueerd en zijn we tot besluit gekomen dat het een zeer goede week geweest is waarin we een stap in de goede richting hebben gezet samen met de Bulgaarse families, de social workers en iedereen die ons daar helpt. Wat telkens het sterkste punt blijkt te zijn is het werken met de families. We hebben het genoegen gehad om met ouders te kunnen werken die er alles aan willen doen om hun kind dat te kunnen geven wat het nodig heeft. Dat is in Bulgarije helaas nog geen evidentie, maar misschien hebben we nu een klein stapje gezet om het wat makkelijker te maken.
Uiteindelijk verschillen de ouders daar niet van onze ouders hier.
