Gisterenavond om 10 over 7 zijn we veilig en wel aangekomen in Brussels na een lange dag van wachten op de beleidsmensen en op het vliegtuig. We hebben een formele babbel gehad met Iliana Malinova, zij is de deputy executive director of the Agency for Social Assistance wat behoort tot the ministry of labour and social policy. Een mond vol hè!! Mariyana heeft ons op voorhand een beetje gebriefd wie zij is en en vooral waar zij belang aan hecht. Wat ons opviel was dat zij een bureau had met computer, etc maar dat geen enkele computer opstond en dat er nergens ook maar één bladje papier te zien was??? Enfin, we hebben met haar afgesproken dat we elkaar volgende keer terug zullen zien om van elkaar te leren, elkaar te ondersteunen en dat we heel blij waren dat zij ons wilde helpen . Nadien hadden we een uurtje de tijd om effe de stad in te gaan voor de volgende meeting met Elena Manasieva. Zij werkt voor hetzelfde ministerie en agency als Iliana, maar Elena houdt zich uitsluitend bezig met alles wat het kind betreft. Zij is pas nieuw in deze functie maar zij leek ons een warme sympathieke oprechte vrouw die het belang van early intervention weet. Ook haar zullen we de volgende keer terugzien. Daarna hebben we een informele babbel gehad met Nina Petrova. Een oude bekende van Mariyana die zich reeds lang inzet voor het welzijn van mensen met een beperking.
Moe van al het praten hebben we nog even wat gedronken met Mariyana en zijn we naar de luchthaven gereden.
Moe maar voldaan over wat we ook deze keer hebben kunnen doen gaan we nu een weekendje rusten om dan ons normale werk met veel enthousiasme weer op te pakken.
Eerst en vooral zijn ook wij hier in Bulgarije zeer blij met het nieuws dat we in onze mail vonden( ja Chantal, je hebt de onderschatting van het jaar gemaakt, wij kunnen hier namelijk ook onze mail lezen: roll:). Kadodder verhuist naar iets groters, iets warmers, iets beters ( zeker dat de toiletten ook warm zijn??) In elk geval wensen wij diegenen die hiervoor geijverd hebben een dikke proficiat!!!
Terug naar de realiteit van vandaag. Vandaag zijn we een dagje in de voorziening in Vetren geweest. Bij ons eerste bezoek aan Bulgarije hebben Chantal en ik daar heel wat tijd doorgebracht. Voor mij was het dan ook wel een klein beetje thuiskomen bij deze warme mensen. Ook voor Alexandra was het een intense ervaring. Eerst hebben we mogen meegenieten van een verjaardagsfeestje (6 jaar) van een meisje dat we vorige keer ook hadden gezien. Zij is het oudste meisje in de voorziening en binnenkort moet zij naar een andere plaats omdat zij te oud wordt voor Vetren en er geen adoptie ouders zijn omdat ze nierproblemen heeft. Het was werkelijk hartverwarmend om zien hoe de staff hun best deed om het leuk te maken voor iedereen, maar vooral voor de jarige. Er werd echt feest gevierd met zingen, eten en dansen. Ja ,dansen deed iedereen.Ook hier werd weer eens duidelijk wat een goed band er heerst tussen iedereen.. Op een bepaald moment stond de directrice in het midden en nodigde iemand van de staff uit om te dansen! Dus Chantal, wat kan je nu nog tegenhouden op het grote openingsfeest op 12 maart???? Daarna hadden we een goed gesprek rond verwachtingen, visie, mogelijkheden en moeilijkheden met betrekking op ons project. De lunch hebben we blijkbaar weer ergens gemist in de loop van de dag. Alexandra en ik hebben dan nog enkele kinderen proberen te observeren maar het was niet de juiste plaats of de juiste tijd dus hebben we niet echt veel kunnen vertellen. Op dat vlak loopt het dus net zoals hier: soms lukt het en soms niet. Om 16.30 uur zijn we vertrokken richting Pazardshik. Mariyana moest nog even langs de dokter, de apotheker, haar hopelijk gerepareerde auto terugbrengen en nadien de huurauto wegbrengen, nog wat salami en kaas kopen,... om dan eindelijk om 19.00 in het hotel aan te komen. We zagen scheel van de honger, waren zeer stil van de vermoeidheid,... enfin, dat zijn van die momenten dat je meemaakt als je zo op reis bent. Maar wat kan een skype met het thuisfront deugd doen! Om 20.00 hebben we Mariyana getrakteerd op een diner. Het was een heel gezellige avond met lekker eten en een beetje wijn.
Morgen is onze laatste dag. We vertrekken 's morgens naar Sofia en hebben om 11.00 en om 13.00 een meeting met mensen van verschillende ministeries, dus beleidsmensen. Op z'n Kadodders zouden we kunnen zeggen: 'we gaan een Chantalleke doen'.
Voor ons was deze week geslaagd en dit is blijkbaar voor onze Bulgaarse partners ook zo. We hopen dan ook dat het vervolg van ons project even goed kan verlopen...
en moe maar voldaan, en blij om weer thuis te kunnen zijn, keerden zij huiswaarts....
Vandaag hadden we zoals verwacht een erg druk programma. Raar maar waar, is ook alles volgens plan verlopen. Deze morgen zijn we gestart met een stevig pannekoeken - ontbijt bij Mariyana. Ze maakt het altijd erg gezellig als we komen. Noëlla heeft daar intussen al haar vaste plaatsje aan tafel op een veel te lage zetel met een mooi oranje pluchen dekentje erover. Jammer genoeg heb ik mijn kabeltje van het fototoestel niet mee, maar de foto ervan hebben jullie zeker nog tegoed. Na ons ontbijt kwam een van de social workers, Carmen, aan bij Mariyana om met ons mee te gaan naar de training. Zowel Noëlla als ik hadden een erg goed gevoel bij de training. Het aantal social workers dat kwam opdagen was kleiner dan gisteren, maar in totaal waren er toch wel een 20 - tal mensen. Het is echter niet zo evident om in een andere taal zomaar op je woorden te komen, waardoor er ook een paar grappige noten vielen (zie noot onderaan). We ontdekten ook dat de vertaling van 'stap voor stap' in het Bulgaars 'stepke pro stepke' is, wat ons wel heel grappig in de oren klonk. Bij de training hadden we wel de indruk dat onze overvloed aan informatie toch wel moeilijk te verteren viel. We waren dan ook blij met de video - fragmenten die we meehadden om alles wat te verduidelijken. Het was dan ook fijn om te horen dat er toch wel reactie kwam. Het is hier echter in Bulgarije zeer moeilijk om de lichaamstaal van de mensen in te schatten. Noëlla had me reeds verteld dat wanneer de mensen NEE knikken, dit eigenlijk JA wil zeggen, maar dit blijkt toch niet bij iedereen het geval te zijn, wat het inschatten nog veel moeilijk maakt. Na onze training kregen we dan de kans om toch nog een gezin te bezoeken, samen met 2 social workers. Het was opnieuw een roma -gezin en was een zeer boeiende ervaring. Het is ongelofelijk om te zien met hoeveel warmte deze mensen over hun kind spreken en vooral, hoeveel moeite ze doen en hoe strijdvaardig ze zijn. Ze zoeken voor alles zelf een oplossing. Dan was het tijd voor een lange auto -rit door de bergen naar Ngorni. Dit is een van de voorzieningen die enkele jaren terug de deuren moest sluiten omwille van de mensonterende situatie. Wat we te zien kregen waren vooral de overblijfselen van het gebouw. Mariyana kon ons echter nog heel goed vertellen hoe het eraan toeging en dit leek ook nog erg gevoelig te liggen bij haar... begrijpelijk. We kregen het zelf al wat benauwd bij het horen van het hele verhaal. De 50 vrouwen met een handicap die hier vroeger zaten, zijn overgebracht naar een nieuwe voorziening even verderop. Daar gingen we uiteraard ook een kijkje nemen om te zien hoe de omstandigheden waarin deze vrouwen leefden veranderd zijn. Bij het binnenkomen werden we verwelkomd door een vreselijke geur... die lang in de neus bleef hangen. We kregen een rondleiding van de directrice die ons een rondleiding gaf en achteraf vertelde over de werking van de voorziening. Hoewel we er van overtuigd zijn dat deze voorziening een enorme vooruitgang heeft geboekt, blijven dit voor ons toch ook nog schrijnende taferelen... Je kan hier duidelijk zien dat er heel wat inspanningen worden geleverd, maar dat het echt geen evidentie is. Dit was voor ons toch wel een erg boeiende ervaring. Na dit bezoekje hadden we eindelijk tijd voor een lunch (hoewel het ondertussen al over 16u was). Daarna naar de andere kant van de bergen voor een bezoekje aan het project van Jef en Agnes, een grouphome voor 8 mannen met een beperking in Batak. De Belgische invloed was hier duidelijk zichtbaar. Het was geweldig om te zien dat zo iets ook kan in Bulgarije. Er hing een geweldig huiselijke en vrolijke sfeer! Zoals je leest was dit een erg leerrijke, maar toch vermoeiende dag. Morgen staat een bezoek aan Vetren op de agenda...
Alexandra en Noëlla
Noot van Noëlla: een van de vrolijke noten kwam van Alexandra en die wil ik jullie uiteraard niet onthouden. Alexandra wou dat de doos op de kast stond en ze vertaalde dit als 'the box was in the closet' i.p.v. 'the box was in the cupboard'. Eigenlijk zei A. dat de doos in het toilet stond!!Hilariteit alom dus.
Cola kan echt wel wonderen doen. Na enkele uurtje rust en enkele glaasjes cola, ben ik weer helemaal bovenop. (enfin, dat hopen we toch). We gaan er vandaag weer met volle moed tegenaan. Na een lekkere frisse douche, gaan we straks ontbijten bij Mariyanna. Ze gaf gisteren aan dat ze vandaag pannekoeken voor ons zou maken... al valt dit naar Bulgaarse normen nog altijd af te wachten. We kijken er alvast naar uit om vandaag aan onze training te beginnen. Het zal wellicht een zware, maar uiteraard erg leerrijke dag worden!
De tweede dag zit er al op. En wat voor één.Vanmorgen zijn we begonnen met een stevig ontbijt bij Mariyana, ja , zij is een echte allround woman. Voor ons is het leuk om bij de Bulgaarse mensen ontvangen te worden. Zo kom je dichter bij hun manier van leven. Wat we gisteren hebben gedaan in Septemvri hebben we vandaag herhaald in Pazardzhik. Het verschil was het aantal deelnemers, vandaag waren er 35 deelnemers waarvan er 30 ergens te maken hadden met the agency of social work en de agency of child protection. De andere 5 waren ouders. Na de uitleg over onze visie, de cirkel en het Early Intervention Project konden ze vragen stellen... en vragen stellen deden ze! Anderhalf uur lang hebben we vragen beantwoord en discussies gevoerd. Daar kunnen wij Belgen nog van leren! De vragen die ze stelden getuigden van een positieve manier van denken als het ging over kinderen met een beperking en hoe ermee om te gaan. Er is ook een grote wil aanwezig om de situatie zoals ze was in het verleden en nu nog steeds is in Bulgarije te veranderen. Het was een open en verrijkend gesprek voor hen en voor ons. Na een kleine pauze hebben we enkele stellingen vanuit ons stellingenspel geponeerd en ook daarbij kwam er veel respons. Hun ideeën over hoe het zou moeten zijn zijn niet zo verschillend van onze Kadodder-ideeën. Nadien hebben we gezegd dat we in de namiddag op huisbezoek wilden gaan met enkele van de social workers zodat zij kunnen zien hoe het theoretische kan omgezet worden in de praktijk. Na wat gepalaver, getelefoneer en gediscussieer kregen we de boodschap dat er 2 gezinnen waren die we konden bezoeken. Maar Alexandra heeft zich al helemaal aangepast aan de Bulgaarse mentaliteit en heeft ervoor gezorgd dat de plannen toch net even anders verliepen ;-). Ze begon wat wazig uit haar ogen te kijken en ze voelde zich niet goed zodat we beslist hebben dat ze beter even in haar bed kon gaan rusten ipv een huisbezoek te doen. Na een boterhammeke gegeten te hebben ben ik dan met Mariyana en 3 social workers (waarvan één met een lederen mini-rok, netkousen en de poedelkrullen) op weg gegaan naar ons eerste Bulgaarse huisbezoek. Wat het nog meer speciaal maakte was dat het bij een Roma familie te doen was. De Roma worden hier meestal aanzien als minderwaardig. Gelukkig denken de social workers er anders over. Wat ik bij deze mama gezien heeft op mij een diepe indruk nagelaten. Zij is klein van gestalte maar groots in haar manier van zijn en in de manier van omgaan met haar beide kinderen. Haar oudste dochter (3j.) heeft Cerebral Palsy en haar jongste dochter van 18 maanden is een zeer guitig meisje die op een ongewoon natuurlijke manier omgaat met de beperking van haar 'grote' zus. Mooi om zien, enfin, ik kan dit verhaal niet opschrijven maar bij gelegenheid vertel ik er wat meer over. Blijkbaar ben ik de eerste 'vreemdeling' die bij de Roma in huis geweest en dat op zich is zeer ongewoon. Ik voel me dan ook wel een klein beetje vereerd en zeer dankbaar moet ik toegeven. Zeker als het is om datgene te doen waar we met z'n allen achterstaan nl. thuisbegeleiding. Voor het tweede huisbezoek was het te laat maar dat staat voor morgenmiddag op het programma nadat we onze training gegeven hebben. Na dat bezoek is er een bezoek aan een voorziening gepland waar het allemaal niet zo netjes verloopt en een later bezoek aan het project van Jef en Agnes van MPC Roosdaal in Batak. We zullen zien wat er uiteindelijk van onze plannen zal doorgaan en we houden jullie zeker op de hoogte.
Bedankt voor de reacties op ons bericht van gisteren, het doet wat om te zien hoezeer er meegeleefd wordt vanuit België.
Ja, 't is waar, die van Kadodder zijn alweer in Bulgarije. Vanmorgen vroeg opgestaan, onze koffer gepakt en richting vlieghaven gereden. Daar aangekomen met onze bagage (en tevens ook met de wallen onder de ogen) gaan inchecken. Daarna nog enkele uurtjes wachten en onze (lees 'mijn') vliegangst verdringen en opstijgen. Mariyana had ons al laten weten dat het weer er anders was dan anders: HET IS HIER 20°C!! Tja, dat is natuurlijk spijtig van die dure nieuwe winterjassen die we gekocht hadden. Om 14.00 waren we dan in Pazardzick. We verblijven in hetzelfde hotel als vorige keer met de toepasselijke naam 'Hotel Acropolis'?! Even gezocht naar iets om achter de kiezen te stoppen en dan naar Septemvri gereden voor onze eerste meeting met de Social services and the parents with a child with a disability in de municipality van Septemvri. Zoals steeds weten wij hier niet op voorhand wat ons te wachten staat. De opkomst was zoals bij onze ouderavond in mei talrijk, ongeveer 24 mensen. Alhoewel het aangekondigd was als een Early Intervention program waren er van de 10 aanwezige ouders 7 waarvan hun kind ouder was dan 3 jaar en dus uit de boot vallen voor ons project. 't Is waar, ook al hebben we ook voor hen een groot hart toch moeten we ons beperken tot de vooropgestelde leeftijdscategorie... Tijdens deze meeting hebben we ons en onze dienst voorgesteld, onze visie naar voor gebracht, verteld over onze cirkel en hun bevraagd hierover. Nadien hebben we ons project rond Early Intervention verduidelijkt. Ook deze keer was er na een tijdje flink wat geroezemoes dat steeds luider werd. Gelukkig weten we ondertussen dat zij op dat moment enkel hevig hun mening verkondigen en dat hun luide en soms boos-lijkende communicatie voor hen de normale manier van communiceren is. De 3 gezinnen die in aanmerking komen voor ons project laten (hopelijk) morgen weten of we met een social worker bij hen op huisbezoek mogen komen.
We hebben enthousiasme enerzijds en veel vragen anderzijds gevoeld bij de ouders en bij de social workers. Wat me opgevallen is is dat er een wezenlijk verschil is in de mentaliteit in Pazardzick ten opzichte van Septemvri. Septemvri lijkt ons meer gesloten, ietwat enger (daarom niet negatiever) en ook armer dan in Pazardzick. Wat ze met elkaar gemeen hebben is de warmte die de mensen uitstralen op beide plaatsen en daarnaast de ouders die voor het eerst bevraagd worden naar wat ze nodig hebben om hun kind met specifieke zorg op een gepaste manier te stimuleren.
Volgens plan geven we morgen in Pazardzick nog even dezelfde info als vandaag aangevuld met ons trainingsprogramma. Hopelijk kunnen we nadien nog enkele gezinnen thuis bezoeken. Wat het uiteindelijk wordt zullen we wel zien, waarschijnlijk zal het wel anders zijn dan we gedacht hadden. Maar is flexibiliteit dan ook geen kernkwaliteit van een goede thuisbegeleider?????
. Nadien hadden we een uurtje de tijd om effe de stad in te gaan voor de volgende meeting met Elena Manasieva. Zij werkt voor hetzelfde ministerie en agency als Iliana, maar Elena houdt zich uitsluitend bezig met alles wat het kind betreft. Zij is pas nieuw in deze functie maar zij leek ons een warme sympathieke oprechte vrouw die het belang van early intervention weet. Ook haar zullen we de volgende keer terugzien. Daarna hebben we een informele babbel gehad met Nina Petrova. Een oude bekende van Mariyana die zich reeds lang inzet voor het welzijn van mensen met een beperking.
