Blij te horen dat dat het weer warm is op Kadodder!! Houden zo! Het is hier grijs en grauw en toch warm.
Vandaag hebben we dus 3 huisbezoeken gedaan waarvan er 2 nieuwe gezinnen waren. Het is toch wel heel opvallend dat van de 8 home visits er 6 bij de Roma zijn. Er moet toch wel een beetje een evenwicht zijn dus moeten we misschien eens op zoek gaan vanwaar deze ratio komt. Ik kan niet geloven dat niet-Roma allemaal goed weten wat kan en geen enkele vraag naar ondersteuning hebben. Dit moeten we toch nog eens opnemen voor ons volgend bezoek.
Na de bezoeken hebben we nog 1 interview gedaan en zijn dan vertrokken naar het tehuis in Vetren ( Annick en ik zijn blij dat we heelhuids teruggekomen zijn. Mariyana's rijstijl is al niet geweldig, nu was het echt gevaarlijk met de regen. Chantal, je zou zeker een zakje nodig gehad hebben.). Zoals steeds zijn we er zeer goed ontvangen door Dr. Peschterleva (directrice), Delka (psychologe, niet 'delco') en Villi (hoofdvepleegkundige). Chocolaatjes erbij, koffietje erbij en veeeeel vertellen over hoe het met de kinderen de laatste tijd gegaan is.Was heel leuk. Over dit bezoek horen jullie later meer.
Ondertussen hebben we onze boodschappen gedaan en komen we overladen met Lukanka (Bulg. salami) en white cheese naar huis. Morgenvoormiddag hebben we hopelijk een leuke ouderpraatgroep waarbij ook de directies van de social services zijn zodat we kunnen vragen/zeggen dat het toch belangrijk is dat de ouders ook kunnen samenkomen als wij Belgjes, niet in Bulgarije zijn. Als het effe kan leggen wij morgen de data al vast. De families weten dat dit onze bedoeling is en zijn hier zeker voor te vinden. Che vidim and keep your fingers crossed!!
Het is ondertussen een beetje een gewoonte geworden dat we Mariyana aan het eind van ons bezoek trakteren op een etentje, dus ook vanavond doen we dit in de zagorka.
Chantal we zullen er minstens ene drinken op jouw gezondheid en we wensen jou morgen een leuke (laatste) dag toe! Het ga je goed daar in Brasschaat!
Vanmorgen zijn we wakker geworden met het geluid van hevige regen op de achtergrond. Zo voelen we ons alweer wat dichter bij jullie. Gisteren was het hier nog zo'n gezellige 27 graden waarvan we helaas alleen maar konden genieten tijdens het eten want er werd weer heel hard gewerkt. 's Morgens zijn we begonnen met ons op te splitsen en hebben we elk een huisbezoek gedaan bij de Roma's. Als wij naar een gezin gaan worden we altijd gevolgd door 3 of 4 social workers en een vertaler. Met zoveel mensen in een Roma-huisje kan best gezellig zijn maar ook wel heel warm. In het ene gezin was er sinds het afgelopen bezoek heel wat vooruitgang geboekt, zowel bij de mama als bij het kind. Bij het andere gezin, waar ik nu de derde keer kwam, werd het duidelijk dat deze alleenstaande moeder van 2 kleine kinderen, waarvan een met een zware hersenverlamming, door alles en iedereen in de steek gelaten wordt wat maakt dat de gezondheid van de mama en kinderen er ook op achteruitgaan omwille van de slechte condities waarin ze moeten wonen. Ik hoop dat de 'Direct address techniek' nu zijn werk kan doen zodat de social workers eindelijk in gang schieten. Ze hebben elk op hun domein zeer concrete vragen gekregen waarop er een antwoord verwacht wordt. Dit gezin zal meer opgevolgd worden en via Mariyana blijven we ervan op de hoogte.
Na de huisbezoeken hebben we al enkele interviews afgenomen van de social workers afzonderlijk, zodat we al een idee hebben voor het verdere verloop van het project, wie volgens ons, in aanmerking komt om als TBer aan de slag te gaan. Che vidim.
In de namiddag hebben we dan eerst een gesprek gehad met de deputy mayor van Septemvri. Deze man hebben Chantal en ik ontmoet bij ons eerste bezoek in Bulgarije. Net zoals toen toonde hij oprechte interesse voor ons project en beloofde dat hij er nu over zou nadenken hoe hij in zijn regio ons verder kon helpen. Che vidim. Vandaar zijn we dan naar zijn colllega in Pazardshik gereden nom daar eenzelfde gesprek te hebben, maar helaas, ik denk dat we nog geen kwartier bij hem geweest zijn, het was dus enkel een kennismaking en verder...che vidim. Als slot van de dag zijn we elk nog op huisbezoek gegaan. Waren beide leuke bezoeken en die zien we zeker nog wel terug.
Morgen staan er nog interviews en 3 huisbezoeken en eventueel een kort bezoekje aan onze vrienden in Vetren op de planning. Nadien moeten we dan de ouderpraatgroep voorbereiden die donderdag de afsluiter zal zijn van dit vierde bezoek in Bulgarije.
Terug de oude tred. We zijn vandaag weer begonnen met training geven op onze oude, vertrouwde plek. Het was dan ook erg leuk de bekende gezichten terug te zien van de social workers en van onze tolk, Yana. Na een theoretisch en een praktisch stuk rond Pnina Klein zijn we wel bijna een uur zoet geweest met het plannen en indelen van de huisbezoeken voor de komende dagen. Na deze inspanningen konden we onze honger stillen op het heerlijk terras van ons hotew, en jawel, in de zon! Ik moest zelfs mijn zonnemelk bovenhalen. Deze namiddag hebben we ons eerste huisbezoek kunnen doen. Het is fijn te zien dat dit kind op enkele maanden met een minimum aan begeleiding toch vooruitgang heeft gemaakt. We zullen mama en haar zoontje nog terug zien op de ouderbijeenkomst later deze week. In de late namiddag hebben we de evaluatieformulieren van de social workers bekeken, die Mariyana ter plekke voor ons vertaalde (omdat ze dit vermoedelijk vooraf was vergeten). Omdat we ook na deze inspanningen weer hongerig waren, leek de Zagorka ons de meest geschikte plek om onze maagjes te vullen. Ik ben ervan overtuigd dat Chantaw het zeker met ons eens zal zijn. Wat de dag ons morgen zal brengen is (zelfs na een uur plannen) nog redelijk onduidelijk. Huisbezoeken alleszins en de rest... che vidim!
Vandaag schrijven we jullie een kort berichtje zodat de ontwenning, eens we terug in België zijn, niet te groot zal zijn. Toch schoon hè, dat zorg dragen voor elkaar...
Neenee, vandaag hebben we niet zoveel te vertellen omdat we gewoon niet veel gedaan hebben. We hebben een laatste keer genoten van het zeer lekkere ontbijt in het Radisson Hotel in Sofia. De regen heeft ook Bulgarije bereikt dus we konden fluiten naar een fikse wandeling en een gezellig terras. Dan maar op de kamer wat gelezen en 'gekeuveld' (vind ik echt een raar woord sè). Als er een opklaring kwam zijn we een hapje gaan eten, leuk als je stillaan het gevoel krijgt dat je de omgeving begint te kennen. Net zoals de vorige keren zijn we ook nu even in de grote kerk van Sofia gaan zitten, het is daar zo rustig en de mensen die er komen zijn zo overtuigd van hun geloof... 't is mooi om zien. Echt waar!
Daarna was er nog even tijd om toch een terrasje te doen in het hotel, onder de luifel en dat viel heel goed mee.
Met een taxi werden we naar het treinstation gereden en hebben daar de trein richting Pazardshik genomen. Op de trein hebben we onze training rond Pnina Klein voorbereid voor morgen en tegelijk genoten van het landschap. Hoe dichter we bij Pazardshik kwamen hoe mooier het werd. Ik verdenk mezelf een beetje van 'Chauvinisme' als je begrijpt wat ik bedoel.
We gaan nu stoppen met schrijven want anders wordt ons kort berichtje toch nog lang en dan moeten we de titel nog veranderen en nog wat bijschrijven en dan moet dat ook nog gr..............
Aan tja en BV: Gelieve u kenbaar te maken want ons moeders zijn doodongerust. We hebben van hen geleerd om ons niet me onbekenden in te laten, en'zeker nie in't buitenland'. Door anoniem te blijven noopt u ons tot deloyaliteit naar onze ouders. Wie zal de kosten van de therapeut betalen???
En dan nu het nieuws. (Ik voel me bijna Goedele Wachters)
Zoals gisteren vermeld zijn we door Mevr. Katherine Raeymaekers voor het dinner uitgenodigd, samen met 3 andere Belgen. Het was een aangename avond waarbij duidelijk was dat zij als eerste secretaris van de ambassadeur de Belgische projecten wil ondersteunen. Ze leek ook heel gecharmeerd te zijn door het bloemkolenboek met gele limonade. Ze zocht onmiddellijk de casussen op en vertelde blij te zijn om zoiets uit de praktijk te kunnen lezen. We zullen in de toekomst nog verdere contacten met haar vastleggen.
Vanmorgen ging dan het tweede deel van de conferentie door waarin voornamelijk het Vidin(dit is een stad linksboven in Bulgarije)-project. Dit project wordt gedragen door Bulgaren en Ieren. De duurtijd van het project is inmiddels afgelopen en zij hebben al heel wat know-how rond Early Intervention (EI) naar Vidin gebracht. Tot nu werd de EI enkel in een voorziening of day-care center gebracht. In een volgend project willen ze dit doen in de huiskamers van de families. Laat dat nu net zijn waar we goed in zijn!! er wordt dus nagedacht over het ondersteunen van elkaars project. Hopelijk kunnen we jullie later hierover meer berichten.
Na een lunch waarbij je de kans niet kreeg om je bestek neer te leggen want dan waren ze al met je bord weg, hadden we eindelijk tijd om een wandeling te doen. Voor mij werd dat hoog tijd, ik begon al wat te verdorren. Bij enkele regendruppels maar aangename temperatuur hebben we lang en ver gewandeld (lees vooral 'verloren gewandeld') Het heeft ons wel goed gedaan.
Morgen hebben we weekend en zullen we onszelf eens in de watten leggen. Ik ga jullie uiteraard niet vertellen wat dat inhoud, we mogen ook wat privacy hebben, niet? 's Avonds rijden we dan met de trein naar Pazardshik.
Ik weet niet of jullie dat weten maar Annick en ik delen een kamer. Spijtig genoeg is zij een langslaper. Ik probeer haar steeds op gepaste wijze wakker te maken maar dat valt niet altijd in goed aarde. Ik heb dus eigenlijk tips nodig om dit marmotje veilig (vooral voor mij dan) te wekken. Je kan je ideëen laten weten via de blog, ik heb immers morgenvroeg nog tijd genoeg om ze te lezen. Eén optie kan je al schrappen, ik ga eens proberen te doen wat thuis meestal lukt, haar wekken met het liedje van Nicole en Hugo: Goeiemorgen morgen, goeiedag tadadiedadadadada,... Enfin, het is't proberen waard.
Nu ga ik dit bericht gauw doorsturen want het is al de tweede keer dat ik dit schrijf nadat ik het per ongeluk gewist heb.
Wat een vertrek en wat een aankomst!! Door bijna een uur vertraging in Zaventem vanwege het onweer, zijn we na een helse taxirit om half twee in ons hotel aangekomen. Omdat de hoofdbaan van de luchthaven naar het centrum van Sofia was afgesloten, voerde onze taxichauffeur ons langs donkere en afgelegen straatjes bij volle maan. Na enkele discussies over de prijs bleek de man wel heel erg lange tenen te hebben. Hij ging met veel tegenzin toch akkoord met de vooraf afgesproken prijs, maar zijn voet werd alsmaar zwaarder. Aangekomen aan het hotel vroegen we naar ons bonnetje. Hij zei dat hij dit niet kon uitschrijven. Het werd hem snel duidelijk dat we niet zomaar zouden betalen. Met een toch wel erg gemene blik gaf hij het ticket en griste het geld uit handen van Noëlla. Aan de receptie kregen we het bericht dat de mensen die op vrijdag op het congres zouden spreken er niet tijdig zouden geraken, met als gevolg dat onze presentatie werd verzet naar vrijdag. 2 uur, hoog tijd om te gaan slapen. Nadat ik mij vanmorgen uit mijn hoofkussens worstelde (we hebben hier 3 hoofdkussens waar je een halve meter inzakt) zag ik Noëlla al achter haar computer. Na een ijverige voorbereiding en een klein wandelingetje in Sofia was het tijd om ons te registreren. We hebben enkele mooie ideeën en voornemens gehoord, Mirena gaf een krachtig betoog als ouder van een zoontje met autisme en ook Noëlla heeft enkele mensen op de juiste plaats weten raken. Ik moet hier nu afronden, tijd voor ons diner met de eerste secretaris van de ambassadeur!
Van donderdag 23 tot donderdag 30 september is het weer zover! Kadodder vertrekt voor de vierde keer op werkbezoek naar Bulgarije. Annick en ik, helaas zonder Chantal waarover later meer, zullen een ganse week gaan floor-timen, vorming geven, spreken, netwerken, lekker eten, flexibel zijn en toch genieten. Dit bezoek zal iets langer duren dan anders omdat we deelnemen aan een congres rond Early Intervention. Hieronder volgt in grote lijnen het programma waar waarschijnlijk heel wat van afgeweken wordt.
donderdag 23/09: 20u20:vertrek Brussel richting Sofia. Aankomst voorzien rond 24u00 Bulgaarse tijd--> 23u00 Belgische tijd
vrijdag 24 en zaterdag 25/09: Congres in Sofia rond Early Intervention waar we zaterdag zelf een woordje uitleg geven over vroegbegeleiding gekopeld aan thuisbegeleiding. Vrijdagavond zijn we uitgenodigd voor het diner door de first secretary van de Belgische Ambassade, Mevr. Katherine Raeymaekers.
zondag 26/09:een beetje sightseeïng in Sofia en ook de volgende dagen nog wat voorbereiden om in de late namiddag per trein naar Pazardshik te reizen.
maandag 27/09: terug op bekend terrein, het voelt ondertussen toch een beetje aan als thuiskomen. Eerst training geven over Pnina Klein en nadien het praktisch organiseren van de huisbezoeken. Dit zal zonder twijfel verlopen op de Bulgaarse manier, dus met veel gediscusieer, veel gedoe, nog veel meer scenario's... en wij kijken op een Bulgaarse manier toe en denken "Che vidim", wat zoveel wil zeggen als "we'll see". Uiteindelijk vinden ze wel een oplossing. In de namiddag beginnen we aan de huisbezoeken. Inmiddels hebben nog 2 gezinnen zich aangemeld met de vraag of we eens langskomen, wat toch wel goed nieuws is.
dinsdag 28/09: In de voormiddag huisbezoeken, in de namiddag gesprek met de burgemeester en aanhang van Pazardshik. Hij is eindelijk bereid om ons te ontvangen en we hopen hem te kunnen overtuigen om ons project te steunen.
woensdag 29/09: In de voormiddag plannen we een ouderpraatgroep, in de namiddag nog enkele huisbezoeken
donderdag 30/09: Als we alle gezinnen (ongeveer 12) willen bezoeken zullen we tot op de laatste minuut huisbezoeken moeten doen om dan door Mariyana naar Sofia gebracht te worden en om 19u30 Belgische tijd te landen in Brussel.
Voilà, dat zijn de plannen. Zoals steeds proberen we jullie elke dag op de hoogte te houden van onze belevenissen ginder. Dus ... bloggen maar!
Wat de weersverwachting betreft weiger ik om hier uitspraken over te doen aangezien het de laatste 2 keer telkens anders uitgedraaid is dan wat er gezegd was. Dus Che vidim!
Zoals boven vermeld kom ik nog even terug op Chantal die niet meer meegaat naar Bulgarije. Het kan zijn dat ze op de werkvloer ontwenningsverschijnselen vertoont. Volgende maatregelen dienen dan in acht genomen te worden:
1) blijf kalm! 2) spreek haar met zachte maar duidelijke stem toe. 3) Snij een hele komkommer en enkele tomaten. 4) Schik dit mooi op een groot! bord en bestrooi het met van die witte, brokkelige kaas. 5) Verfijn met enkele olijven. 6) en werk af met een groot glas cola light. 7) en wacht,...wacht,...wacht,.... 8) ...tot er die brede lach op haar gelaat verschijnt, die twinkeling in haar ogen blinkt, om haar dan 9) ...aan te manen om snel weer aan het werk te gaan.
Met andere woorden collega's, draag zorg voor haar.
We zijn alweer enkele dagen terug in het land en hebben ons ondertussen al wat kunnen opwarmen . Vrijdagmorgen zijn we na het ontbijt nog even naar het kerkje naast het hotel geweest en net zoals de vorige dagen hebben we kunnen zien dat de orthodoxe gelovigen, jong en oud, hun geloof nog steeds met volle overtuiging dragen. Nadien nog snel wat boodschappen gedaan (jaja, snel, want Mariyana zat op hete kolen , omdat we op tijd in Sofia moesten zijn. Daar werden we opgewacht door een professor van de universiteit en haar 2 collega's. Zij werken voor de Social Activities and Practices Institute for children and families at risk. De diensten die zij verlenen zijn erg ruim en omvatten alles wat er bij de hulpverlening voor kinderen en families in risico-situaties nodig is. We waren enorm onder de indruk van deze mensen en we zullen hen bij ons volgend bezoek terug zien en een verdere samenwerking voorbereiden. . Nadien hadden we een 'working lunch' met 2 vrouwen die zich bezighouden met de organisatie van de PAB, te vergelijken met PAB hier. Ook dit was een leerrijk gesprek, maar eerlijk gezegd vinden we het toch niet zo om tegelijkertijd te eten en te vergaderen. Misschien hebben we daarin nog wat oefening nodig. Enfin, het eten was lekker, zeer krokant ( bij elke hap knarste het zand tussen onze tanden) en het gezelschap was ok! Nadien zijn we nog naar een grote orthodoxe kerk geweest, wie durft er nog te zeggen dat we verloren zieltjes zijn . Stilaan werd het tijd om naar de vlieghaven te gaan en afscheid te nemen van Mariyana. Op de terugvlucht hebben we dit bezoek geëvalueerd en zijn we tot besluit gekomen dat het een zeer goede week geweest is waarin we een stap in de goede richting hebben gezet samen met de Bulgaarse families, de social workers en iedereen die ons daar helpt. Wat telkens het sterkste punt blijkt te zijn is het werken met de families. We hebben het genoegen gehad om met ouders te kunnen werken die er alles aan willen doen om hun kind dat te kunnen geven wat het nodig heeft. Dat is in Bulgarije helaas nog geen evidentie, maar misschien hebben we nu een klein stapje gezet om het wat makkelijker te maken. Uiteindelijk verschillen de ouders daar niet van onze ouders hier. Voor ons was het een deugddoende ervaring, we hebben ervan genoten en we kijken al uit naar ons volgende bezoek in september of oktober. Dankjewel voor jullie steun, berichtjes, interesse,...!
& van C&A
ps: nog even iets voor de collega van de permanentie donderdag. Tof dat je zo enthoesiast was dat we naar de voetbalmatch gingen. Helaas ging deze in België door en wisten we dit zelf pas donderdagochtend. Toch fijn dat je zo met ons meeleefde en aan ons gedacht hebt! Eén ding kunnen we nu wel besluiten: Kadodder is niet echt voetbal-minded. Marc, waar zat je toch???
Gisteren een leuke dag gehad, 's morgens op zn Bulgaars de families opgepikt (met veel vertraging), de studenten naar Vetren gebracht, die daar de observatielijst hebben toegepast. De samenkomst met de families en social workers was een succes. Er was veel interactie tussen de families en de social workers alsook tussen de families onderling. De ouders hebben hun vragen en grieven kunnen stellen aan de social workers. We denken dat het voor iedereen goed was. In de namiddag een evaluatie gedaan met de studenten in Vetren. Na ons laatste huisbezoek zijn we richting Plovdiv getrokken, waar we hebben genoten van heerlijk eten op een prachtig panoramisch terras met livemuziek!!! Groetjes, C&A.
Hebben jullie ons zien juichen bij dat laatste doelpunt van België? Toen bedachten we ons dat we eigenlijk voor de Bulgaren gingen stemmen, kwestie van niet aangevallen te worden door de hooligans hé. Dus hebben we heel sip kijkend het stadion verlaten en zijn we ons gaan bedrinken met de Bulgaarse supporters: Zagorka!! Merci.
Het eten is hier trouwens weer super lekker. Als we tijd hebben brengen we bergen kaas mee. Willen jullie een bestelling plaatsen? Vul hieronder dan het formulier in.
Vandaag een drukke dag: Eerst uren rondrijden om gezinnen op te halen, studenten naar Vetren brengen, ... Om 11.00u meeting met de ouders en de kinderen. We hopen in de speelkamer terecht te kunnen. Dat wordt dan een demonstratie 'Floortime'. In de namiddag rijden we zelf naar Vetren om te observaties van de studenten te evalueren met de psychologe. We bezoeken dan nog één gezin in Septemvri en gaan langs bij de deputy major die we aan z'n vel moeten zitten.
Tot straks dus misschien, helemaal uitgeput en met een zoemend hoofd van de indrukken die we opgedaan hebben.
Na twee dagen wachten konden eindelijk de studenten hun ding doen: de training rond observatie. De opkomst vanuit Bulgaarse kant was ongeveer hetzelfde als gisteren. De studenten deden erg hun best, het publiek was zeer aandachtig, waarvoor alle respect want het is zeker niet evident een training te volgen met voortdurende vertaling. Onze nieuwe vertaalster, Yana, bijgestaan door Maryana, doet haar job zeer heel goed. Ze is een fijne persoon. Deze namiddag 3 huisbezoeken gedaan met social workers en studenten. Het laatste bezoek nam Maryana jammer genoeg volledig voor haar rekening. Na deze fijne ervaringen gaan we nu eten en trekken we naar Sofia voor de voetbalmatch Bulgarije-België. GOAL!!!!!! Groeten C, N, A
We zijn ondertussen helemaal opgenomen in de Bulgaarse sfeer. Annick past zich ook wonderwel aan: een echte Bulgaarse is er niet van te onderscheiden. Vanmorgen hadden we een eerste overleg met de social workers. Zij hebben goed onthouden wat 'early intervention' kan betekenen. Dus Noëlla en Alexandra hebben dat vorige keer goed overgebracht! Na de evaluatie spraken we over de mogelijkheden om deze manier van werken te implementeren in Bulgarije. Dat zal nog een ander paar mouwen zijn. We moeten werk maken van contacten met de overheid om hier middelen vrij te krijgen. De motivatie is er, maar niet de tijd en de mogelijkheden. We leerden het systeem van PAB van Bulgarije kennen. Hierin zien we ook een mogelijkheid om early intervention en stimulatie volgens Pnina Klein te verspreiden. Deze namiddag bezochten we gezinnen: 5 in totaal, allemaal met jonge kinderen. We splitsten ons op in twee groepen, elk met een social worker die ons vergezelde. Op deze manier heb ik een beeld gekregen over de leefomstandigheden van de gezinnen. Ik leerde eveneens dat goede hulp hier echt afhangt van een aantal geluksfactoren. De moeders die we bezochten, zullen donderdag aanwezig zijn op de training. Op die manier hopen we niet alleen via de social workers, maar ook via de ouders zelf ideeën en kennis te kunnen overdragen.
We zullen jullie straks na onze avondmaaltijd, verder briefen over de plannen.
Gisterenavond om 10 over 7 zijn we veilig en wel aangekomen in Brussels na een lange dag van wachten op de beleidsmensen en op het vliegtuig. We hebben een formele babbel gehad met Iliana Malinova, zij is de deputy executive director of the Agency for Social Assistance wat behoort tot the ministry of labour and social policy. Een mond vol hè!! Mariyana heeft ons op voorhand een beetje gebriefd wie zij is en en vooral waar zij belang aan hecht. Wat ons opviel was dat zij een bureau had met computer, etc maar dat geen enkele computer opstond en dat er nergens ook maar één bladje papier te zien was??? Enfin, we hebben met haar afgesproken dat we elkaar volgende keer terug zullen zien om van elkaar te leren, elkaar te ondersteunen en dat we heel blij waren dat zij ons wilde helpen . Nadien hadden we een uurtje de tijd om effe de stad in te gaan voor de volgende meeting met Elena Manasieva. Zij werkt voor hetzelfde ministerie en agency als Iliana, maar Elena houdt zich uitsluitend bezig met alles wat het kind betreft. Zij is pas nieuw in deze functie maar zij leek ons een warme sympathieke oprechte vrouw die het belang van early intervention weet. Ook haar zullen we de volgende keer terugzien. Daarna hebben we een informele babbel gehad met Nina Petrova. Een oude bekende van Mariyana die zich reeds lang inzet voor het welzijn van mensen met een beperking.
Moe van al het praten hebben we nog even wat gedronken met Mariyana en zijn we naar de luchthaven gereden.
Moe maar voldaan over wat we ook deze keer hebben kunnen doen gaan we nu een weekendje rusten om dan ons normale werk met veel enthousiasme weer op te pakken.
Eerst en vooral zijn ook wij hier in Bulgarije zeer blij met het nieuws dat we in onze mail vonden( ja Chantal, je hebt de onderschatting van het jaar gemaakt, wij kunnen hier namelijk ook onze mail lezen: roll:). Kadodder verhuist naar iets groters, iets warmers, iets beters ( zeker dat de toiletten ook warm zijn??) In elk geval wensen wij diegenen die hiervoor geijverd hebben een dikke proficiat!!!
Terug naar de realiteit van vandaag. Vandaag zijn we een dagje in de voorziening in Vetren geweest. Bij ons eerste bezoek aan Bulgarije hebben Chantal en ik daar heel wat tijd doorgebracht. Voor mij was het dan ook wel een klein beetje thuiskomen bij deze warme mensen. Ook voor Alexandra was het een intense ervaring. Eerst hebben we mogen meegenieten van een verjaardagsfeestje (6 jaar) van een meisje dat we vorige keer ook hadden gezien. Zij is het oudste meisje in de voorziening en binnenkort moet zij naar een andere plaats omdat zij te oud wordt voor Vetren en er geen adoptie ouders zijn omdat ze nierproblemen heeft. Het was werkelijk hartverwarmend om zien hoe de staff hun best deed om het leuk te maken voor iedereen, maar vooral voor de jarige. Er werd echt feest gevierd met zingen, eten en dansen. Ja ,dansen deed iedereen.Ook hier werd weer eens duidelijk wat een goed band er heerst tussen iedereen.. Op een bepaald moment stond de directrice in het midden en nodigde iemand van de staff uit om te dansen! Dus Chantal, wat kan je nu nog tegenhouden op het grote openingsfeest op 12 maart???? Daarna hadden we een goed gesprek rond verwachtingen, visie, mogelijkheden en moeilijkheden met betrekking op ons project. De lunch hebben we blijkbaar weer ergens gemist in de loop van de dag. Alexandra en ik hebben dan nog enkele kinderen proberen te observeren maar het was niet de juiste plaats of de juiste tijd dus hebben we niet echt veel kunnen vertellen. Op dat vlak loopt het dus net zoals hier: soms lukt het en soms niet. Om 16.30 uur zijn we vertrokken richting Pazardshik. Mariyana moest nog even langs de dokter, de apotheker, haar hopelijk gerepareerde auto terugbrengen en nadien de huurauto wegbrengen, nog wat salami en kaas kopen,... om dan eindelijk om 19.00 in het hotel aan te komen. We zagen scheel van de honger, waren zeer stil van de vermoeidheid,... enfin, dat zijn van die momenten dat je meemaakt als je zo op reis bent. Maar wat kan een skype met het thuisfront deugd doen! Om 20.00 hebben we Mariyana getrakteerd op een diner. Het was een heel gezellige avond met lekker eten en een beetje wijn.
Morgen is onze laatste dag. We vertrekken 's morgens naar Sofia en hebben om 11.00 en om 13.00 een meeting met mensen van verschillende ministeries, dus beleidsmensen. Op z'n Kadodders zouden we kunnen zeggen: 'we gaan een Chantalleke doen'.
Voor ons was deze week geslaagd en dit is blijkbaar voor onze Bulgaarse partners ook zo. We hopen dan ook dat het vervolg van ons project even goed kan verlopen...
en moe maar voldaan, en blij om weer thuis te kunnen zijn, keerden zij huiswaarts....
Vandaag hadden we zoals verwacht een erg druk programma. Raar maar waar, is ook alles volgens plan verlopen. Deze morgen zijn we gestart met een stevig pannekoeken - ontbijt bij Mariyana. Ze maakt het altijd erg gezellig als we komen. Noëlla heeft daar intussen al haar vaste plaatsje aan tafel op een veel te lage zetel met een mooi oranje pluchen dekentje erover. Jammer genoeg heb ik mijn kabeltje van het fototoestel niet mee, maar de foto ervan hebben jullie zeker nog tegoed. Na ons ontbijt kwam een van de social workers, Carmen, aan bij Mariyana om met ons mee te gaan naar de training. Zowel Noëlla als ik hadden een erg goed gevoel bij de training. Het aantal social workers dat kwam opdagen was kleiner dan gisteren, maar in totaal waren er toch wel een 20 - tal mensen. Het is echter niet zo evident om in een andere taal zomaar op je woorden te komen, waardoor er ook een paar grappige noten vielen (zie noot onderaan). We ontdekten ook dat de vertaling van 'stap voor stap' in het Bulgaars 'stepke pro stepke' is, wat ons wel heel grappig in de oren klonk. Bij de training hadden we wel de indruk dat onze overvloed aan informatie toch wel moeilijk te verteren viel. We waren dan ook blij met de video - fragmenten die we meehadden om alles wat te verduidelijken. Het was dan ook fijn om te horen dat er toch wel reactie kwam. Het is hier echter in Bulgarije zeer moeilijk om de lichaamstaal van de mensen in te schatten. Noëlla had me reeds verteld dat wanneer de mensen NEE knikken, dit eigenlijk JA wil zeggen, maar dit blijkt toch niet bij iedereen het geval te zijn, wat het inschatten nog veel moeilijk maakt. Na onze training kregen we dan de kans om toch nog een gezin te bezoeken, samen met 2 social workers. Het was opnieuw een roma -gezin en was een zeer boeiende ervaring. Het is ongelofelijk om te zien met hoeveel warmte deze mensen over hun kind spreken en vooral, hoeveel moeite ze doen en hoe strijdvaardig ze zijn. Ze zoeken voor alles zelf een oplossing. Dan was het tijd voor een lange auto -rit door de bergen naar Ngorni. Dit is een van de voorzieningen die enkele jaren terug de deuren moest sluiten omwille van de mensonterende situatie. Wat we te zien kregen waren vooral de overblijfselen van het gebouw. Mariyana kon ons echter nog heel goed vertellen hoe het eraan toeging en dit leek ook nog erg gevoelig te liggen bij haar... begrijpelijk. We kregen het zelf al wat benauwd bij het horen van het hele verhaal. De 50 vrouwen met een handicap die hier vroeger zaten, zijn overgebracht naar een nieuwe voorziening even verderop. Daar gingen we uiteraard ook een kijkje nemen om te zien hoe de omstandigheden waarin deze vrouwen leefden veranderd zijn. Bij het binnenkomen werden we verwelkomd door een vreselijke geur... die lang in de neus bleef hangen. We kregen een rondleiding van de directrice die ons een rondleiding gaf en achteraf vertelde over de werking van de voorziening. Hoewel we er van overtuigd zijn dat deze voorziening een enorme vooruitgang heeft geboekt, blijven dit voor ons toch ook nog schrijnende taferelen... Je kan hier duidelijk zien dat er heel wat inspanningen worden geleverd, maar dat het echt geen evidentie is. Dit was voor ons toch wel een erg boeiende ervaring. Na dit bezoekje hadden we eindelijk tijd voor een lunch (hoewel het ondertussen al over 16u was). Daarna naar de andere kant van de bergen voor een bezoekje aan het project van Jef en Agnes, een grouphome voor 8 mannen met een beperking in Batak. De Belgische invloed was hier duidelijk zichtbaar. Het was geweldig om te zien dat zo iets ook kan in Bulgarije. Er hing een geweldig huiselijke en vrolijke sfeer! Zoals je leest was dit een erg leerrijke, maar toch vermoeiende dag. Morgen staat een bezoek aan Vetren op de agenda...
Alexandra en Noëlla
Noot van Noëlla: een van de vrolijke noten kwam van Alexandra en die wil ik jullie uiteraard niet onthouden. Alexandra wou dat de doos op de kast stond en ze vertaalde dit als 'the box was in the closet' i.p.v. 'the box was in the cupboard'. Eigenlijk zei A. dat de doos in het toilet stond!!Hilariteit alom dus.
Cola kan echt wel wonderen doen. Na enkele uurtje rust en enkele glaasjes cola, ben ik weer helemaal bovenop. (enfin, dat hopen we toch). We gaan er vandaag weer met volle moed tegenaan. Na een lekkere frisse douche, gaan we straks ontbijten bij Mariyanna. Ze gaf gisteren aan dat ze vandaag pannekoeken voor ons zou maken... al valt dit naar Bulgaarse normen nog altijd af te wachten. We kijken er alvast naar uit om vandaag aan onze training te beginnen. Het zal wellicht een zware, maar uiteraard erg leerrijke dag worden!
De tweede dag zit er al op. En wat voor één.Vanmorgen zijn we begonnen met een stevig ontbijt bij Mariyana, ja , zij is een echte allround woman. Voor ons is het leuk om bij de Bulgaarse mensen ontvangen te worden. Zo kom je dichter bij hun manier van leven. Wat we gisteren hebben gedaan in Septemvri hebben we vandaag herhaald in Pazardzhik. Het verschil was het aantal deelnemers, vandaag waren er 35 deelnemers waarvan er 30 ergens te maken hadden met the agency of social work en de agency of child protection. De andere 5 waren ouders. Na de uitleg over onze visie, de cirkel en het Early Intervention Project konden ze vragen stellen... en vragen stellen deden ze! Anderhalf uur lang hebben we vragen beantwoord en discussies gevoerd. Daar kunnen wij Belgen nog van leren! De vragen die ze stelden getuigden van een positieve manier van denken als het ging over kinderen met een beperking en hoe ermee om te gaan. Er is ook een grote wil aanwezig om de situatie zoals ze was in het verleden en nu nog steeds is in Bulgarije te veranderen. Het was een open en verrijkend gesprek voor hen en voor ons. Na een kleine pauze hebben we enkele stellingen vanuit ons stellingenspel geponeerd en ook daarbij kwam er veel respons. Hun ideeën over hoe het zou moeten zijn zijn niet zo verschillend van onze Kadodder-ideeën. Nadien hebben we gezegd dat we in de namiddag op huisbezoek wilden gaan met enkele van de social workers zodat zij kunnen zien hoe het theoretische kan omgezet worden in de praktijk. Na wat gepalaver, getelefoneer en gediscussieer kregen we de boodschap dat er 2 gezinnen waren die we konden bezoeken. Maar Alexandra heeft zich al helemaal aangepast aan de Bulgaarse mentaliteit en heeft ervoor gezorgd dat de plannen toch net even anders verliepen ;-). Ze begon wat wazig uit haar ogen te kijken en ze voelde zich niet goed zodat we beslist hebben dat ze beter even in haar bed kon gaan rusten ipv een huisbezoek te doen. Na een boterhammeke gegeten te hebben ben ik dan met Mariyana en 3 social workers (waarvan één met een lederen mini-rok, netkousen en de poedelkrullen) op weg gegaan naar ons eerste Bulgaarse huisbezoek. Wat het nog meer speciaal maakte was dat het bij een Roma familie te doen was. De Roma worden hier meestal aanzien als minderwaardig. Gelukkig denken de social workers er anders over. Wat ik bij deze mama gezien heeft op mij een diepe indruk nagelaten. Zij is klein van gestalte maar groots in haar manier van zijn en in de manier van omgaan met haar beide kinderen. Haar oudste dochter (3j.) heeft Cerebral Palsy en haar jongste dochter van 18 maanden is een zeer guitig meisje die op een ongewoon natuurlijke manier omgaat met de beperking van haar 'grote' zus. Mooi om zien, enfin, ik kan dit verhaal niet opschrijven maar bij gelegenheid vertel ik er wat meer over. Blijkbaar ben ik de eerste 'vreemdeling' die bij de Roma in huis geweest en dat op zich is zeer ongewoon. Ik voel me dan ook wel een klein beetje vereerd en zeer dankbaar moet ik toegeven. Zeker als het is om datgene te doen waar we met z'n allen achterstaan nl. thuisbegeleiding. Voor het tweede huisbezoek was het te laat maar dat staat voor morgenmiddag op het programma nadat we onze training gegeven hebben. Na dat bezoek is er een bezoek aan een voorziening gepland waar het allemaal niet zo netjes verloopt en een later bezoek aan het project van Jef en Agnes van MPC Roosdaal in Batak. We zullen zien wat er uiteindelijk van onze plannen zal doorgaan en we houden jullie zeker op de hoogte.
Bedankt voor de reacties op ons bericht van gisteren, het doet wat om te zien hoezeer er meegeleefd wordt vanuit België.
Ja, 't is waar, die van Kadodder zijn alweer in Bulgarije. Vanmorgen vroeg opgestaan, onze koffer gepakt en richting vlieghaven gereden. Daar aangekomen met onze bagage (en tevens ook met de wallen onder de ogen) gaan inchecken. Daarna nog enkele uurtjes wachten en onze (lees 'mijn') vliegangst verdringen en opstijgen. Mariyana had ons al laten weten dat het weer er anders was dan anders: HET IS HIER 20°C!! Tja, dat is natuurlijk spijtig van die dure nieuwe winterjassen die we gekocht hadden. Om 14.00 waren we dan in Pazardzick. We verblijven in hetzelfde hotel als vorige keer met de toepasselijke naam 'Hotel Acropolis'?! Even gezocht naar iets om achter de kiezen te stoppen en dan naar Septemvri gereden voor onze eerste meeting met de Social services and the parents with a child with a disability in de municipality van Septemvri. Zoals steeds weten wij hier niet op voorhand wat ons te wachten staat. De opkomst was zoals bij onze ouderavond in mei talrijk, ongeveer 24 mensen. Alhoewel het aangekondigd was als een Early Intervention program waren er van de 10 aanwezige ouders 7 waarvan hun kind ouder was dan 3 jaar en dus uit de boot vallen voor ons project. 't Is waar, ook al hebben we ook voor hen een groot hart toch moeten we ons beperken tot de vooropgestelde leeftijdscategorie... Tijdens deze meeting hebben we ons en onze dienst voorgesteld, onze visie naar voor gebracht, verteld over onze cirkel en hun bevraagd hierover. Nadien hebben we ons project rond Early Intervention verduidelijkt. Ook deze keer was er na een tijdje flink wat geroezemoes dat steeds luider werd. Gelukkig weten we ondertussen dat zij op dat moment enkel hevig hun mening verkondigen en dat hun luide en soms boos-lijkende communicatie voor hen de normale manier van communiceren is. De 3 gezinnen die in aanmerking komen voor ons project laten (hopelijk) morgen weten of we met een social worker bij hen op huisbezoek mogen komen.
We hebben enthousiasme enerzijds en veel vragen anderzijds gevoeld bij de ouders en bij de social workers. Wat me opgevallen is is dat er een wezenlijk verschil is in de mentaliteit in Pazardzick ten opzichte van Septemvri. Septemvri lijkt ons meer gesloten, ietwat enger (daarom niet negatiever) en ook armer dan in Pazardzick. Wat ze met elkaar gemeen hebben is de warmte die de mensen uitstralen op beide plaatsen en daarnaast de ouders die voor het eerst bevraagd worden naar wat ze nodig hebben om hun kind met specifieke zorg op een gepaste manier te stimuleren.
Volgens plan geven we morgen in Pazardzick nog even dezelfde info als vandaag aangevuld met ons trainingsprogramma. Hopelijk kunnen we nadien nog enkele gezinnen thuis bezoeken. Wat het uiteindelijk wordt zullen we wel zien, waarschijnlijk zal het wel anders zijn dan we gedacht hadden. Maar is flexibiliteit dan ook geen kernkwaliteit van een goede thuisbegeleider?????
Zoals beloofd volgt hier het verdere verhaal van ons Bulgarije project. Inderdaad, vanuit onze prospectie reis in mei is een project ontstaan. Na onze thuiskomst zijn we begonnen met de plannen, die tijdens die week al in ons hoofd vorm hadden gekregen, uit te schrijven. Dit voorstel hebben we ingediend bij de VZW Help The Children en zij hebben op hun beurt dit Early Intervention project goedgekeurd. Dit houdt voor ons in dat we gedurende 2 jaar gefinancierd worden door deze VZW.
De bedoeling van het project is om in Bulgarije een thuisbegeleidingsdienst à la Kadodder op te richten met als doel kinderen van 0 tot 3 jaar met een beperking en hun familie zolang mogelijk in hun meest vertrouwde en stimulerende omgeving, namelijk thuis, te ondersteunen. Daarnaast willen we van de voorziening in Vetren een soort van expertisecentrum maken waar de kinderen de nodige onderzoeken en therapieën kunnen krijgen, eventueel gekoppeld aan een dagcentrum.
Praktisch gezien zullen er elk jaar 2 vijfdaagse bezoeken van 2 of 3 collegas aan Pazardshik gebracht worden waar we dan de nodige trainingen gaan geven. Elk jaar zal er ook een Bulgaarse delegatie naar hier komen om te zien hoe het hier in zijn werk gaat.
Het zijn inderdaad grote plannen dat de Kadodders hebben maar aan motivatie en inzet ontbreekt het alvast niet.
Ons eerste bezoek staat gepland van 16 tot 20 november en de voorbereidingen zijn al een heel eind gevorderd.
Eén ding staat vast: het zal er dan berekoud zijn!
We zullen in aanloop van het volgende bezoek aan onze Bulgaarse collegas jullie op de hoogte houden.
BEDANKT AAN IEDEREEN VOOR DE LEUKE REACTIES OP DEZE BLOG TIJDENS ONZE REIS IN BULGARIJE. DE BERICHTJES DEDEN ONS VEEL DEUGD!!!!
We zullen via deze blog de verdere ontwikkelingen van ons project meedelen aan de 'buitenwereld'. Dus af en toe blijven surfen naar www.bloggen.be/kadodder
, omdat we op tijd in Sofia moesten zijn. Daar werden we opgewacht door een professor van de universiteit en haar 2 collega's. Zij werken voor de Social Activities and Practices Institute for children and families at risk. De diensten die zij verlenen zijn erg ruim en omvatten alles wat er bij de hulpverlening voor kinderen en families in risico-situaties nodig is. We waren enorm onder de indruk van deze mensen en we zullen hen bij ons volgend bezoek terug zien en een verdere samenwerking voorbereiden.
met 2 vrouwen die zich bezighouden met de organisatie van de PAB, te vergelijken met PAB hier. Ook dit was een leerrijk gesprek, maar eerlijk gezegd vinden we het toch niet zo om tegelijkertijd te eten en te vergaderen. Misschien hebben we daarin nog wat oefening nodig. Enfin, het eten was lekker, zeer krokant ( bij elke hap knarste het zand tussen onze tanden) en het gezelschap was ok! Nadien zijn we nog naar een grote orthodoxe kerk geweest, wie durft er nog te zeggen dat we verloren zieltjes zijn 
. Stilaan werd het tijd om naar de vlieghaven te gaan en afscheid te nemen van Mariyana. Op de terugvlucht hebben we dit bezoek geëvalueerd en zijn we tot besluit gekomen dat het een zeer goede week geweest is waarin we een stap in de goede richting hebben gezet samen met de Bulgaarse families, de social workers en iedereen die ons daar helpt. Wat telkens het sterkste punt blijkt te zijn is het werken met de families. We hebben het genoegen gehad om met ouders te kunnen werken die er alles aan willen doen om hun kind dat te kunnen geven wat het nodig heeft. Dat is in Bulgarije helaas nog geen evidentie, maar misschien hebben we nu een klein stapje gezet om het wat makkelijker te maken.
. Nadien hadden we een uurtje de tijd om effe de stad in te gaan voor de volgende meeting met Elena Manasieva. Zij werkt voor hetzelfde ministerie en agency als Iliana, maar Elena houdt zich uitsluitend bezig met alles wat het kind betreft. Zij is pas nieuw in deze functie maar zij leek ons een warme sympathieke oprechte vrouw die het belang van early intervention weet. Ook haar zullen we de volgende keer terugzien. Daarna hebben we een informele babbel gehad met Nina Petrova. Een oude bekende van Mariyana die zich reeds lang inzet voor het welzijn van mensen met een beperking.
