De strijd tegen ondergewicht op weg naar de halve marathon
20 km lopen,10 kg erbij, 4 maanden tijd. En de vraag : lukt dit ?
27-02-2015
Een kleine maand later...
Ondertussen is er bijna een maand voorbij sinds ik met dit huzarenstukje (voor mij toch) ben begonnen. De vraag is natuurlijk : wat heb ik kunnen bereiken of niet kunnen bereiken ?
Laat ons beginnen met het gewicht. Op 1 februari 2015 rond 6 uur 's morgens besloot de weegschaal na kort nadenken dat ik 57 kg woog. U zal ongetwijfeld ook wel weten dat dit niet veel is voor iemand van 1m82. Voor enige duiding, dit is een BMI van 17,2. Een zogenaamd gezond BMI zou tussen 18,5 en 24,9 moeten vallen. Met andere woorden, vanaf 61,3 kg zit ik in dit interval. Maar mijn al dan niet realistisch doel is zoals eerder aangegeven 10 kg meer, ofwel 67 kg (een BMI van 20).
Op 26 februari 2015 ben ik met volle moed weer de weegschaal gaan trotseren. En deze liet me 61,5 kg zien. Dat wil dus toevallig zeggen dat mijn BMI reeds binnen het interval zit. En vooral op vlak van gezondheid is dat een bijzonder goede zaak. Op een kleine maand 4,5 kg is beter dan verwacht. Maar net zoals bij afvallen zijn de eerste kilo's de makkelijkste.
In februari ben ik evenwel ook een tijd ziek geweest.. niet heel ziek, maar wel té ziek om te kunnen trainen op vlak van lopen, en dat bijna twee weken lang. De powertraining ben ik meestal blijven doen en dat loont duidelijk ook bij het lopen. Ik kan nu meer op kracht lopen en minder op uithouding. Mijn twee laatste loopsessies waren non-stop ongeveer 5 km. Mijn laatste (en beste) tijd was 28:40. Ik denk dat dit qua snelheid ruim voldoende is en dat ik me nu kan opwerken naar de 10 km. Aangezien ik reeds een schatting van de 20 km moest doorgeven aan de organisatie, heb ik 30 minuten per 5 km gerekend + een reserve van 15 minuten. Dus 2u15. Maar ik heb geen idee in hoeverre dat haalbaar is. Laat ons hopen dat ik geen kemel heb geslagen.
En laat ons hopen dat maart ook een goede progressie brengt. Midden maart moet ik immers echt wel 10km aankunnen volgens het loopschema.
Van vandaag op morgen even 20 kilometer lopen tegen 10km/u is een utopie. Het vergt een intensieve training, zeker als je conditie dan ook nog eens belabberd is. Het is werkelijk starten van niets. Bovendien had ik bij een start to run sessie enkele jaren terug vrijwel onmiddellijk problemen met de linkerknie. Omdat ik deze training ernstig neem, ben ik daarom eerst naar een Running Center in Leuven geweest. Via een loopband en een camera hebben ze daar vastgesteld dat mijn linker-enkel teveel doorbuigt bij het neerkomen van de voet en mijn knie als reactie een binnenwaartse beweging doet. Tijdens het lopen gebeurt dit dus continu en veroorzaakt tenslotte een infectie. Een pijnlijke zaak waar genezing van lange duur is. Iets wat ik me dus niet kan veroorloven.
Na enkele schoenen te testen had ik uiteindelijk een goed paar loopschoenen gevonden die mijn voetzool ondersteunt op bepaalde punten waardoor mijn enkel niet meer doorbuigt. In principe kan ik dus geen problemen krijgen met de knie, hoewel ik ook moet opletten op té veel trainen en overbelasting. Als extra maatregel heb ik ook extra verstevigende loopsokken gekocht.
Toen ik vroeger trainde, was dat onwetend elke dag gaan lopen en proberen een bepaalde afstand steeds sneller te overbruggen. Ondertussen weet ik wel beter dankzij het opzoeken van informatie en praten met mensen die ervaring hebben met sport en trainingen. Door verkeerd te trainen kan je namelijk aan conditie-afbouw doen in plaats van opbouw. Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen en om de kleine spierscheurtjes te helen. Feitelijk groeien je spieren op de dagen dat je rust. Daarom zal ik een loopschema volgen waarbij ik in principe 3 à 4 dagen per week loop en na elke loopdag een rustdag inlas.
Die rustdag wil niet zeggen dat ik niets zal doen. Die dagen zal ik namelijk power-training doen, vooral geconcentreerd op de buikspieren en armspieren. Zolang ik dezelfde spieren niet twee dagen na mekaar intensief gebruik, zal ik sowieso aan conditie-opbouw doen. Die power-training doe ik op basis van de Runtastic apps. Ik zou natuurlijk liever naar de fitness gaan voor een aangepast programma, maar ik denk ik alvast op deze manier meer kracht kan krijgen. Oefeningen die je thuis doet, kan je bovendien doen wanneer je maar wil. Ook voor het lopen gebruik ik hun app, zodat ik via de smartphone een automatische registratie heb van afstand, tijd, snelheid, etc..
En dan hebben we natuurlijk nog het eten. Het plan is om dagelijks tussen 2.500 en 3.500 kcal op te nemen, maar enkel als de maag dit toelaat. Geen dwangvoederen dus ;) Op langere termijn zal zich dat toch wreken. En geen snoep, chips, ijs, of dergelijke, want dat heeft gewoon geen effect en is bovendien ongezond. Hooguit wat drogere, maar calorierijke koeken als tussendoor (bvb cent wafers), en vooral aardappelen, groenten, vis, rijst, pasta, soep, bananen en melkproducten zoals yoghurt, kaas,.... Geen overdreven grote maaltijden , maar wel regelmatig iets eten (bvb elk uur indien mogelijk). Ik weet dat ik daar in eerste instantie wel gewicht mee zal winnen, alleen moet ik zelf beloven om bij stagnatie niet nog meer te gaan eten. Nee, dan is het proberen om op gelijke hoogte te blijven en via de trainingen spieren bij te kweken. Wie weet lukt het later dan toch weer gewicht te winnen met dezelfde hoeveelheden.
Als ik één ding al heb ten opzichte van vroeger, dan is het een kleine dosis gezond verstand.
Als er één probleem als een onvermijdbare rode draad in mijn leven aanwezig is, dan zijn het wel de kilo's, of beter, het gebrek eraan. Je hebt mensen die bijkomen door naar eten te kijken; ik ben er zo eentje die er van afval. Reeds enkele keren had ik gepoogd om mijn gewicht omhoog te krijgen, eenvoudigweg door meer te eten; vaak ongezonde, vettige dingen. En ja, de eerste weken besloot de wijzer van de weegschaal mij het voordeel van de twijfel te geven. De weken erna had ik het gevoel dat de weegschaal wegens een defect geen hoger gewicht kon aanduiden en ondertussen had ik me letterlijk zo kapot gegeten, dat mijn maag begon te protesteren en mijn lichaam besloot ziek te worden. En als mijn lichaam besluit ziek te worden, dan worden de kilo's in promotie weggegeven. Wat ik had opgebouwd in pakweg drie maanden, was verdwenen in 2 weken. Dat is dan naar boven afgerond.
Dat is het verhaal dat zich afspeelde, telkens ik weer een poging ondernam om dikker te worden. U vraagt zich misschien af : waarom wil je dan per se meer wegen? Het moet toch geweldig zijn, eten wat je wil en kan zonder grenzen en nooit op dieet gaan.
Wel, neen. Het is niet geweldig. Eten zonder honger en zonder goesting is afschuwelijk en uitputtend. En ik weet via mensen die ik ken en fora op internet dat ik heus niet de enige ben met dit probleem en die zullen beamen wat ik hier neerschrijf. Je zou dan denken, eet gewoon wanneer je dan wel honger of goesting hebt. Wat maakt het dan uit dat je te weinig weegt? Wel, enerzijds is er de negatieve impact op de gezondheid en de conditie, anderzijds op het sociale leven. Je moet namelijk leven met de opmerkingen die steeds gemaakt worden over dat lage gewicht, meestal in de vorm van grapjes. Of de scheve gezichten. Met de bijnamen op school. Maar ook kledij is een issue. Als je lang en dun bent, is er maar weinig dat past. Ik denk dat mensen met overgewicht op dat vlak exact dezelfde problemen hebben.
Ondertussen ben ik al wat ouder (35 jaar) en kan ik al lang meelachen met de grapjes. Zelfspot geeft zelfvertrouwen. En als je er zelf mee lacht, moeten de anderen het niet meer doen ;)
Wat betreft die gezondheid en conditie, ik ben helaas gezegend met het Gilbert's Syndrome. De meeste mensen die dit hebben, weten het niet eens of ondervinden amper last. Ik hoor helaas bij de minste mensen. Kort geschetst wordt bij de afbraak van rode bloedcellen ook hemoglobine (rode kleurstof) afgebroken tot bilirubine (gele kleurstof). Om dat laatste te kunnen uitscheiden, moet bilirubine wateroplosbaar worden gemaakt in de lever. Maar dat kan enkel als je voldoende UGT1Al enzymen hebt die dan ook nog eens goed werken. Als dat niet zo is, spreekt men van hyperbilirubinemie. De bilirubine blijft aanwezig in het bloed en veroorzaakt geelzucht-symptomen, buikpijn en vermoeidheid. Het kan erger worden bij voornamelijk ziekte, hevige inspanningen en alcoholverbruik.
Lange tijd geleden heb ik wijselijk besloten om alcohol volledig te verbannen uit mijn leven toen bleek dat er weinig van nodig was om ziek te worden. Chocolade heb ik tot een absoluut minimum herleid. En ook vettige troep probeer ik zo vaak mogelijk te vermijden. U kan begrijpen dat dit syndroom niet bepaald behulpzaam zal zijn om eerst en vooral een toename in gewicht te bekomen en bovendien mezelf eens goed atletisch te gaan gedragen met looptrainingen en powertrainingen.
Maar ik heb ook nog iets anders, de ultieme wapens : doorzettingsvermogen, uithoudingsvermogen en koppigheid. Hoe anders kon ik tot twee maal toe de finish van de 100 km Dodentocht bereiken? Naast de steun van mijn vrouw, kinderen en familie/vrienden.
Dus ik heb mezelf nieuwe uitdagingen gegeven : op 31 mei 2015 wil ik meedoen aan de 20 km van Brussel (voor het goede doel). Ik heb een tijd gegokt van 2u15, al heb ik geen idee of dat realistisch is. Ik wil die dag ook ongeveer 10 kg meer wegen dan op 1 februari 2015. Ook hier geen idee of dit realistisch is. Maar elke kilo is een overwinning. En met de powertraining hoop ik mezelf sterker te voelen.
