|
De bevrijding en terug naar huis.
Terwijl Nadia een kindje verwachtte, wachtte elke arbeider op het steeds duidelijker naderend einde van de oorlog. De geallieerde opmars doorheen Duitsland bereikte voorbij half april Juliusmühle. Tegen de verwachtingen in kwamen de Amerikanen vanuit het oosten , dus vanaf de weg naar Einbeck ! Er was langs beide zijden van de baan plichtmatig een verdedigingspost opgericht maar veel haalde het allemaal niet uit: de schaarse Duitse manschappen werden in de vooravond sporadisch met mitrailleurvuur beschoten (waarbij enkele kogelinslagen in de Belgenbarak belanden) en een eenzame G.I. kwam met zijn Jeep de baan afgestoven, keerde achter de wachtposten bliksemsnel weer, en schoot al terugrijdend zijn pistool leeg op de - toen al lang onbemande- verdedigingspost.
De baan komende van Einbeck. Lucien had het een paar keer over de berg af komen, maar veel helling is er eigenlijk niet aan
Rechts liggen nog altijd de sporen van Molly, het lokale spoorlijntje
En tegen valavond kwamen de Amerikanen: ze inspecteerden vlug de ondertussen stilgevallen fabriek op mogelijk gevaar en togen dan, bereidwillig geholpen door de Belgen en Hollanders op zoek naar drank in villa Stolzenberg. Ze werden er door de Franse krijgsgevangen, die wijselijk in hun barakken waren gebleven, als helden onthaald. De Amerikanen, frontsoldaten, bleven er 2 à 3 dagen, dat is niet zo duidelijk, en het werd er een zwelgpartij van belang
En toch: Lucien herinnerde zich, ondanks een flinke kater, dat er steeds een paar G.I.s nuchter en op hun hoede, alle bewegingen in de omgeving gadesloegen.
En plots waren de Amerikanen verdwenen, terug richting Einbeck, en verschenen er onverwacht SS-manschappen, die al roepend en tierend fabriek en lagers doorzochten. Maar dat was meer om zichzelf moed in te pompen, want tegen de avond waren ze weer weg.
s Anderendaags waren het reguliere Amerikaanse bezettingstroepen die de plaats innamen. Onmiddellijk schoot de administratie in gang, ook met het oog op repatriëring.
Onder de vrienden was er ook een koppeltje waarvan de Belg eigenlijk al getrouwd was. Er werd overlegd, en hij nam uiteindelijk het besluit om haar mee naar België te nemen, en haar voorlopig eerst onderdak te geven bij een tante die hij vertrouwde. Voor de anderen, zoals Nadia was het overduidelijk dat zij met Lucien mee naar België zou gaan. Eigenaardig genoeg waren de meeste Soviet-meisjes zelfs bang om terug naar hun heimat te gaan....
Lucien en Nadia, Roger en Nelly, en Pierre die met Sjoera was, spraken af om tijdens de repatriëring zolang mogelijk te trachtten om samen te blijven. Uiteindelijk werden ze met een vrachtwagen afgevoerd naar een ontsmettingscentrum, waar ze ontluisd en gedesinfecteerd werden. Dat was niet altijd prettig, maar gezien de toestand van Nadia, kreeg zij bijna altijd een voorkeursbehandeling en bovendien extra rantsoenen. Alleen de vermoeiende en tumultueuze reis per vrachtwagen viel wat tegen.
Ergens aan de Belgische grens werden ze, zoals alle terugkerenden uit Duitsland, en bij uitbreiding uit het oosten, systematisch gescreend op hun vaderlandschap, en zowel Nadia als Lucien waren ontzet over de brutaliteit waarmee verdachte personen , tot bloedens toe, uit de aanschuivende rijen werden geknuppeld
Maar de drie koppels raakten door, en namen in Luik de trein naar Brussel. Daar werd nogmaals overnacht , in een Rode Kruis-centrum (?) en dan werd s anderendaags afscheid genomen. Ieder trok naar zijn dorp.
Van Pierre en Sjoera weet ik niets meer.
Roger en Nelly hebben na de oorlog zeer regelmatig contact gehad met Lucien en Nadia. Ze zijn samen zelfs ooit, begin de jaren 80, voor een korte vakantie naar Mallorca geweest. (Roger was mechanieker bij Sabena).
Maar hoe dit daarna verder verlopen is, is weer een ander verhaal
Nadia, Lucien en hun dochter terug thuis in de zomer van 1945. Vanaf toen werd er in Europa een muur tussen oost en west opgetrokken. Als symbool kan het tellen: ze staan beiden langs dezelfde (goede?) kant van de muur
04-03-2008, 00:00 geschreven door pakkepat 
|
