Gisteren is Wiske letterlijk en figuurlijk het bos " ingedoken " bij een steile, glibberige afdaling. Plots  was ze verdwenen , weggetuimeld achter de rotsen. Buiten een paar blauwe plekken heeft alleen haar schouder wat last van de rugzak.  Toen we gisterenavond met de gastvrouw zowat aan het praten waren, en ons afvroegen of de pijnlijke schouder de voorziene zware tocht van vandaag wel zou aankunnen, stelde ze voor om met een bus de kleine binnenbaantjes van dit fantastische land te verkennen,  en zo nog een ander beeld te krijgen van de streek.  

Na het overwegen van alle mogelijkheden, voor en nadelen, hebben we besloten het voorstel van onze gastvrouw te volgen.  Wetende dat er slechts 1 of 2 bussen per dag onze richting uitgingen, werd het puzzelen. Toen we dachten dat we op onze eindbestemming waren aangekomen, bleek dit niet juist te zijn. Ten einde raad in een tankstation gaan vragen, maar daar waren 2 bedienden die elkaar tegenspraken.  Terug buiten een dame aangesproken die op een bank een ijsje aan het eten was.  Dank je heilige Olav .. deze dame moest exact naar dezelfde plaats als wij... en straffer nog.. op hetzelfde moment komt het juiste busje aangereden.  Anders hadden we waarschijnlijk ergens in een of andere afgedankte hooizolder moeten inbreken om te slapen.

Nu zitten we in de parochiezaal van Skaun. Een noorse versie van " Ons Huis "  Ergens in een hoek van de grote zaal 2 matrassen op grond.. en Wiske heeft zojuist lekkere spaghetti klaargemaakt in de keuken.  We zijn hier gans alleen.  En zopas nog een prive rondleiding gekregen in een uniek historisch kerkje.

Deze verandering in ons schema maakt dat we nog 2 volledige stapdagen hebben tot Trondheim,  en geeft ons de kans om Trondheim wat uitgebreider te bezichtigen. 

Maar eerst nog 2 mooie stapdagen langs de fjorden. Hopelijk blijft onze vriend 

Olav nog even bij ons.