Aloha beste lezertjes

Volledig opgeladen na een Ayurvedische kuur trokken we zuidwaarts richting Kerala. We bezochten eerst Fort Cochin, een oud-koloniaal en kleurrijk stadje dat in een ver verleden door de Portugezen en de Hollanders werd bevolkt. Het stadje werd gesticht door Vasco Da Gama en Pedro A. Cabral in 1502. Nadien kwamen en overwonnen de Hollanders en beidedrukten natuurlijk hun stempel op deze gewezen handelsmetropool. Het is een plekje waar je enkele dagen op het gemak kan relaxen en wat koloniale sfeer kan opsnuiven.
Tijdens ons verblijf in Cochin boekten we een rondvaart door de backwaters van Kerala. Dee backwaters liggen parallel met de kust en zijn zowat de enige vorm van verkeer tussen de paaldorpen in het binnenland. `s Morgens vroeg werden we opgehaald door (een weeral zotrijdende) Indische buschauffeur. Een uurtje later zaten we met een man of 8 in een bootje op de Backwaters. Dit blijkt een intrigerend netwerk van kanalen en lagunes te zijn omzoomd door rijstvelden en kokosnootplantages waartussen paaldorpjes verscholen liggen. Gezellig gezellig!
Op de middag moesten we van boot wisselen aangezien we `s namiddag dieper de backwaters gingen indringen tussen de dorpjes. Dit kon echter alleen met een klein bootje, dus zo gezegd (=opgedragen), zo gedaan. Maar niet vooraleer we een typische Keralamaaltijd van rijst, curry, pickels, spicy groenten en een lokale banaan achter de kiezen konden schuiven. Tijdens deze rondleiding door de backwaters zagen we allerlei nieuwigheden (wat je weer doet beseffen dat we stadsmensen zijn). Iedere plant op boom die we tegenkwamen bleek ergens goed voor te zijn. Was het niet voor medicijnen, dan was het voor eten, drinken, boten maken, touw maken, de wortels te gebruiken.... Schitterend om te zien en te horen dat deze mensen in en vooral met de natuur leven. 

Na Fort Cochin trokken we naar Varkala om een beetje de toerist uit te hangen. Varkala is wel een mooie badplaats waar het strand gescheiden is van het dorp door metershoge kliffen. Dit is niet helemaal het Indie wat we gewend zijn, maar even ontspannen en zwemmen in de Arabische Zee kan nooit geen kwaad he.. We bleven hier enkele dagen rondhangen en trokken dan richting Trivandrum waar we ons (zo geweldig goedkoop) vliegtuig hadden richting Kuala Lumpur (Malaysia). Maar meer daarover in het volgende blogverhaal.

Bij deze zit onze trip door India er op, en kunnen we terugblikken op een hele ervaring vol contrasten en eeuwenoude culturen. Dit land is een echte aanrader (als je de tijd hebt, die je trouwens zeker nodig hebt, om dit land (lees continent) te bezoeken.) India, het was fijn hier te zijn, je stelde de eerste weken ons aanpassingsvermogen op de proef, maar we genoten met volle teugen en komen zzeker nog terug!!! 

Hopelijk:
1. stelt iedereen het goed in de heimat (en daarbuiten)
2. verwateren jullie niet van de zonovergoten foto`s
3. verlicht dit het leed van de veel te lange en strenge winter
4. ......
  
Groetjes

Joost en Marlies

10-02-2010 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Volgens ayurveda heeft iedereen alle 3 de doshas in verschillende combinaties in zich, waardoor ieder mens uniek is. Meestal zijn 1 of  2 doshas dominant. De leidende dosha bepaalt het uiterlijk en het innerlijk van een persoon en wordt ook wel prakriti genoemd in ayurveda. Iedereen wordt met een unieke prakriti geboren, dit is de ideale toestand, je blauwdruk.

De behandeling die wij kregen voor onze rugpijn noemt Kativasti. Kati verwijst naar het middelste deel van het lichaam. Ze boetseren een soort kerstkrans op je rug en daarin gieten ze warme, heel warme olie. Op deze plaats van het lichaam zitten heel veel zenuwen en weinig vet waardoor de olie tot diep in het lichaam kan dringen en beetje bij beetje verdwijnt de rugpijn.


de drie bio-energieën


prehistorische stoomcabine


rugmassage, synchroon uitgevoerd door 2 Indiers/Indische. (mannen bij mannen, vrouwen bij vrouwen)


kativasti treatment

03-02-2010 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Vanuit Khajuraho ging het richting Jalgaon, een oninteressant stadje tussen Khajuraho en Mumbai. De enige reden om richting Jalgaon te gaan was de nabijheid van 2 UNESCO World Heritage sites, namelijk Ajanta- en Elloragrotten. We besloten eerst de Ajanta grotten te bezoeken, maar oversliepen ons gigantisch zodanig dat dag 1 uit niks meer bestond dan rondhuppelen in Jalgaon. En geloof me, er is hier niks te doen! Dag 2: nieuwe poging! Bleek echter dat Marlies zich niet zo goed voelde, dus Joost alleen op stap. Via autorikshaw, bus, jeep en bus uiteindelijk 3h na vertrek uit Jalgaon aangekomen in Ellora.

Eerst een ontbijtje naar binnen gespeeld en hupse richting ingang. Daar aangekomen een hilarische situatie meegemaakt met een Indier die door een 5-tal apen werd bestolen (lees geattackeerd) van zijn koekskes.

Eenmaal binnen bleek dat: 1. de site groter was dan ik dacht en 2. het warmer was dan ik dacht. Of kwam dat door het wandelen van tempel naar tempel, naar tempel, naar tempel (zo`n 36 keer)???

De grotten (tempels) liggen verspreid over een aantal km`s, maar zowel de tempels als de omgeving (tijdens het wandelen) maken het de moeite waard om tijdens die warme dag hier rond te hotsen. Het is namelijk een allegaartje van Boeddhistische, Hinduistische en Jain tempels alemaal broederlijk naast elkaar en allemaal uitgehouwen uit de rotsen (600 – 1000 na Jezeke Christus).  De eerste groep tempels (en tevens de oudste) zijn de hindutempels. Het meesterwerk is de Kailasa tempel, een volledig uit rotsen gekapte tempel die de Mount Kailasa in de Himalya weergeeft, het huisje van Shiva, een van de topgoden in het Hinduisme. Het betreft hier niet zozeer meer een grot, want ze hebben er alles rond ook weggekapt. Absoluut indrukwekkend. Schijnt dat ze hiervoor zomaar eventjes 200.000 ton rotsen hebben opzij gezet. In vergelijking met deze tempel komen de andere grotten er op het eerste zicht wat bleekskes uit, maar dat is maar schijn, want verscheidene onder hen zijn echt wel de moeite. De Boeddhistische zijn de soberste, de Hindu zijn meer excentriek en gevarieerder (vanwege de grotere keuze uit goden om uit te houwen??) en de Jaintempels staan zowat op hun eigen, met een koppel naakte tirthankars (de heilige leraars die het Jainisme hebben opgericht) als opvallendste beeltenissen. Er zijn heel wat gelijkenissen tussen de verschillende groepen, dus je vraagt je wel af of hier geen sprake is van copycat-gedrag. Dat `namaken` zit de Aziaten wel een beetje in de genen. ;-)

Na het Jalgaon intermezzo trokken we richting zuid India, maar meer daarover in het volgende blogverhaal.

Tot de volgende keer maar weer!

Jozef en Maria

01-02-2010 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Na een weekje Varanasi, een van de zotste steden ter wereld, kalmte en geen getoeter  in Khajuraho. Khajuraho is bekend om zijn tempels die de Kamasutra afbeelden. Het plan was om een paar dagen in Khajuraho door te brengen om vervolgens nog dieper het zuiden in te trekken, maar … we zijn hier drie weken blijven plakken en hebben Kerst en Oudejaar gevierd met de familie Gautam.
Zij hebben hier een `hotelletje` (of 3) maar wonen 8 maand per jaar in Belgie. Ons verblijf hier was super, zo kwamen we in contact met heeeeel veel Indiers, iedere dag rooftop feestjes/diners bij het haardvuur en overdag met de fiets de streek verkennen. De fiets is hier het ideale vervoermiddel, tenminste als je de paadjes volgt. Op een dag waren we in een avontuurlijke bui en zijn we met de fiets op de schouder een paar rotsen overgeklommen en vanaf dan zijn we 4 uur lang door moeilijk berijdbare rijsvelden gesukkeld, maar het was prachtig. De streek was heel mooi, `fluo` groene rijstvelden, kleine mannekes op blote voeten die nog weten hoe het leven is zonder computerspellekes, hardwerkende vrouwen op het veld die met schelle stem  mekaar op 1 km afstand toeschreeuwen. En daartussen wij, toeristen stuntelig op de fiets!
Na een korte lunchpauze en een beetje spelen met de kids wilden we weer een paadje zoeken dat ons naar de bewoonde wereld zou sturen maar Joost zijn blitse fiets had een lekke band. Gelukkig passeerde op dat moment Krishna Swammi, soort guru die ons naar zijn ashram heeft gebracht en daar was de band na enkele uren gestopt. Het was ons opgevallen dat zijn ashram enkel uit vrouwen bestond. Achteraf bleek dat hij een volgeling was van Osho, de sex guru…..
De dagen erna lieten we de fiets op stal staan en trokken we naar het park. Bleek dat er een `nature trail` (natuurpad) was die je kon volgen en hupse met ons tweetjes trippel trippel langs een mini Grand Canyon, tussen de apen, spechten en wilde koeien.   We hielden even halt voor de zonsondergang en plots zagen we iets verder enkele okapi`s grazen. Het werd stilaan donker, en dan is zo`n park nogal angstaanjagend (toch als je te voet en zonder gids op wandel bent). We stapten stevig door, zagen nog enkele okapi`s onze weg kruisen en hoorden plots onze tuk tuk chauffeur die ons kwam zoeken. We vonden dit niet echt nodig, maar toen bleek dat hij ongerust was omdat bij zonsondergang de cobra`s hun schuilplaats verlaten sprongen we rap in de tuk tuk en baanden ons een weg terug doorheen de lokale dorpjes naar Khajuraho.

Enkele dagen voor Nieuwjaar besloten we even richting Orchha te gaan. Dit was ooit de hoofdstad van het Budelkhand koninkrijk, nu is het een slaperig stadje dat enkele prachtige kastelen en bouwwerken heeft . Gelegen aan de Betwa-rivier en in een groene omgeving bezit dit dorpje een rustige sfeer en ontsnap je even aan het altijd drukke Indie. We bleven hier 3 dagen rondhangen, maar moesten dan terug richting Khajuraho om samen met de Gautambroers Nieuwjaar te vieren.

Terug in onze 2de thuis vulden we de laatste dagen van 2009 vooral met flyeren (voor het Nieuwjaarsfeest). De gebroeders Gautam besloten dat ze een spetterend feest wilden organiseren voor oudejaar. In India is feesten = decibellen door de luidsprekers blazen en met armen en benen zwieren op hindu muziek. Voor de gelegenheid hadden ze dansereskes uit Bombay uitgenodigd waardoor de Indiers na een paar glazen rum volledig uit de bol gingen. `t Was ne keer wat anders, maar fun fun fun!

Ondertussen zijn we bijna 3 weken in Khajuraho geweest en voelden we dat we onze reis moesten verderzetten. We trokken `langzaam` (een 60 uur durende trein- en busrit) richting Zuid Indie waar strohutten op een zonovergoten strand op ons stonden te wachten. We verlieten onze nieuwe familie en `t is altijd pijnlijk om afscheid te nemen. Maar we komen terug.

Southern temples


Close-up van het beeldhouwwerk.


Kamasutra?? Vraag mij af wat Michel Vanden Bossche (Gaia) hier van vindt!


Western group of temples en de enige in privebezit.


`Surya`- of zonnetempel.


Overzicht van gedeelte Western group of temples


Shiva-lingam. Dit kom je regelmatig tegen in tempels en het stelt een fallussymbool voor.


Shivatempel.


Jullie lieftallige correspondenten.


Sunset


Aureooltje Joost


Lokale kids die allerlei kunstjes wilden tonen.


Poeder (om stippen op het voorhoofd te maken) op de markt in orchha. Ieder kleur heeft zijn eigen betekenis, maar da`s ook `t enige da`k begreep uit de Indier zijn uitleg.


Paleizen van Budelkhand koninkrijk


Lokale sadhu die assortie was met de verkeerspaaltjes.


Dezelfde paleizen, andere hoek..


Nog dezelfde uit nog andere hoek...


...en ja, weer dezelfde uit weer een andere hoek.


huidige bewoners van de paleizen. Was efkes schrikken toen ie van achter het hoekske kwam gevlogen tussen de (veel kleinere) papegaaien.


Gautam family: boven vlnr: Sonu (broer 1), ikke, moeder Gautam, nobele onbekende, Marlies, baas Ramadahotel (*****). Onder vlnr: nobele onbekende 2, Ranu (broer 2), nonkel Gautam (die nooit zijn muts wou afdoen omdat ie een beetje kletse was), vader Gautam, manusje van alles die altijd begon te lachen als hij ons zag. En niet te vergeten, op de voorgrond: de 14jarige hond van de Gautams, Raider (die iedere zaterdag een wasbeurt kreeg + gewillig de tandjes liet poetsen)


De keukencrew van oudejaarsavond. In`t wit (met het glas rum) de master chief die we willen meenemen naar Belgie.


Sonu, ofte Randheer, ofte Gautambroer 1 (eigenlijk 2), ofte ne vree goeie pee gelijk dawe zeggen

25-01-2010 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Varanasi is op zijn zachtst uitgedrukt een buitengewone plaats. De stad  is gebouwd langs de Ganges en wordt beschouwd als een van de oudste steden ter wereld. De eerste dag in Varanasi besloten we na een citar concert nog een wandeling te maken langs de Ganges (de heilige rivier waar ze dagelijks zo`n 400 lichamen verbranden en waar zowat iedere Hindu zich wast, tandjes poetst en `spi`rituelen uitvoert). Het was volle maan en de rivier met zijn eindeloze trappen was prachtig verlicht. In de verte zagen we een vuurtje branden en toen we naderden zagen we een bijna opgebrand lichaam. Heel vreemd om dit te aanschouwen. Plots viel het hand van het lichaam naast het vuur en zonder problemen raapten de haristian ghats of doms (zij die 24 uur lang over het vuur waken) het hand op en wierpen het terug in het vuur. Niet voor tere zielen en zeker niet voor net na het avondmaal! Achteraf gezien is het minder shockerend dan ik dacht, uiteindelijk verbranden wij soms ook onze lijken, alleen verbergen we het, zoals zoveel dingen die we verbergen die Indiers en public doen.
Zowel de rivier als de stad worden door de Hindus als zeer heilig beschouwd en daarom heeft iedere Hindu als doel minstens een keer in zijn leven Varanasi te bezoeken. Wat Varanasi zo apart maakt zijn de ghats (de hoge, brede trappen die naar de rivier leiden) waar de pelgrims dagelijks verzamelen om er te baden, offers te brengen aan de goden of hun kleren schoon te schrobben. Het meest bijzondere is de publiekelijke verbranding van lichamen. Iedere Hindu wil in Varanasi verbrand worden omdat je dan bevrijd wordt uit de cirkel van geboorte en wedergeboorte (bereiken van moksha).  Er zijn 7 “soorten” mensen die niet verbrand mogen worden en bijgevolg in hun geheel  met een tegengewicht in de rivier worden gedumpt: kinderen (tot 10-12 jaar afhankelijk van de storyteller), zwangere vrouwen, mensen die door slangen gebeten zijn en eraan gestorven zijn (de cobra  is het symbool van Shiva), priesters, zij die gestorven zijn aan een besmettelijke ziekte, bedelaars, ben de zevende vergeten. Nu gebeurt het soms dat het tegengewicht los komt en dat je dus vanop je bootje een lijk ziet voorbij drijven en dat terwijl je op de oevers mensen hun tanden ziet poetsen in hetzelfde water, hmmm kan nie gezond zijn denk ik dan.
Indien je je as wil laten uitstrooien op de Ganga is het ook beter om een spaarpot aan te leggen. Hoe beter de kwaliteit van het hout, hoe duurder je ceremonie.  Voor het welriekende sandelhout (meestal enkel betaalbaar voor rijke mensen) betaal je dus een stuk meer dat voor bv beukenhout en afhankelijk van het gewicht van de persoon is er tussen de 150 en 500kg nodig om een lichaam volledig te verbranden. Het is een `kunst` om net genoeg hout te gebruiken om het lichaam te verbranden en een gemiddelde crematie duurt +- 3 uur.

Na de Varanasi shakedown trokken we richting Khajuraho om daar de UNESCO World Heritage Monumenten te bezoeken.

05-01-2010 om 13:20 geschreven door joostenmarlies  

We`re back, in 1 piece!
Enkele dagen geleden zijn we tot de aarde teruggekeerd. Zo voelt het wel een beetje. 3 weken lang geen auto`s, geen winkels, enkel ongerepte natuur, bergbewonders, vele vele geitjes, ezels en dappere trekkers. Onze gemiddelde dag zag er ongeveer zo uit: om 7 uur opstaan, je proberen te wassen met ijs, echt ijskoud water, de bezwete kleren van de vorige dag aantrekken, lekker en stevig ontbijten, om 8 uur beginnen wandelen, dan vier uur lang wandelen (12 dagen klimmen en 5 dagen afdalen), dal bat (rijst, linzen en wa groenten) eten en dan nog 2 uur wandelen in de namiddag. We waren meestal tegen 14h-15h op onze volgende bestemming. Dan een ijkoude douche, en geloof me, je stinkt zodanig dat je blij bent het koude zweet van de dag te kunnen wegspoelen (en als dat niet zo is, dan stink je gewoon nog een dagje). Vanaf 4000m hoogte kan je het niet meer opbrengen om je lichaam onder de koude kraan te steken, dus enkele dagen okselfris ruiken. Gezellig is anders, maar ja `s ochtends moest je al geluk hebben dat de kranen niet dichtgevroren waren. We kropen hier elke avond uitgeput maar voldaan tegen 20h in onze slaapzak en met een beetje geluk waren we rond 22h opgewarmd en vielen we in slaap. Het klinkt waarschijnlijk niet echt aantrekkelijk als je dit leest, maar dit waren 3 schitterende weken. Met de dag voel je je mentaal sterker worden. Iedere dag denk je dat je je limiet bereikt hebt, maar de volgende dag moet je weer verder, je kan niet anders en dan zie je nog mooiere bergen en zo blijf je gaan. Het spannende aan deze trekking is,dat je een doel voor ogen hebt: de pas oversteken, de hoogste pas ter wereld (5416m). Je mag je daar tijdens het klimmen echter niet op focussen anders is het moeilijk te genieten van de tocht ernaartoe. Al doorgaan kom je ook heel wat mensen tegen die terug zijn moeten keren omdat ze de koude niet aankonden, hoogteziekte hebben of mentaal gecrasht waren. Dan besef je echt wel dat het geen walk in the parc is dat je aan het ondernemen bent. Als er iets ergs gebeurt, moet een helikopter je komen halen en dat kost 10 000 dollar (onmiddellijk te betalen, anders geen helicopter en moet je zelf maar zien beneden te geraken)! Je kan ook per paard weer naar benden en dat kost 500 dollar. We zijn mensen tegengekomen die per paard teruggekeerd zijn en de ontgoocheling bij hen is dan heel erg groot. Af en toe sta je er wel bij stil dat er altijd iets kan gebeuren. Joost liep op een bepaald moment achter mij en plots hoorden we een immense plof, we draaiden ons alledrie om en zagen enkel een grote stofwolk. Er was een  stuk van de rots naar beneden gekomen juist achter Joost em dit zonder dat we iets gehoord hadden. We hebben alle drie es naar elkaar gekeken, we beseften alledrie hetzelfde maar zijn uiteindelijk gewoon doorgewandeld. Er kan altijd iets gebeuren, hier ben jij het kleintje en moet je constant op je hoede zijn van moeder natuur. Op dag 8 is Joost ziekgevallen, reizigersdiarrhee. Niet echt aangenaam als je op 3500 m hoogte zit en zowiezo al last hebt van een kleine, maar constante koppijn. Het probleem was dat we niet wisten of het hoogteziekte was of iets anders. 3500 meter is een hoogte waarop de meesten hoogteziek worden met als symptomen hoofdpijn, dan misselijkheid met braken en gezichtsverlies. Hij had geen enkel van deze verschijnselen, zij het enkel braken, maar dan op eigen initiatief (of was het toch de looksoep?). Die dag waren we gelukkig in een laatste dorpje waar een dokter aanwezig was en hij veronderstelde dat het een microbe was dat hij opgedaan had door iets fout te eten. En inderdaad, diezelfde nacht paar keer richting wc gehuppeld en afgezien voor de komende 3 dagen Gelukkig had de dokter heeft hem sterke antibioticum gegeven en de volgende dag hebben we de tocht verder gezet. Hij is drie dagen stil geweest, wat ne keer wa anders is, maar hij heeft echt afgezien. Gelukkig was`t al iets beter toen we de pass moesten oversteken. Die dag is er eentje om nooit te vergeten. Om 5 uur `s morgens zijn we vertrokken in -20 graden, pikdonker en een bevroren ondergrond. We hadden beiden de nacht voordien niets geslapen omdat het niet evident is op 4850 meter hoogte te ademen (en in combinatie met koppijn is da nie echt ideaal) en we moesten die dag 700 meter stijgen. Door sneeuw, stenen, nog sneeuw en nog meer stenen hijsten we ons naar boven. De wind was hevig, echt hevig. Op een bepaald moment liep ik bijna horizontaal, bang om weg te waaien. Hier neemt God het van je over en kan je je enkel sterk houden en doorgaan op karakter. Fysiek heeft hier niks meer mee te maken. Je wordt hier gekraakt en getest door moeder natuur!Maar het moment dat je op de pas eindelijk de vlaggetjes ziet wapperen en iedereen je onderweg toejuicht dat je de pass overgestoken hebt, voel je je super. Je hebt net jezelf enkele keren overtroffen!! Maar dan..........
 .........afdalen, 5 uur hebben we erover gedaan. Het was stijl naar beneden, een aanslag op de knieen en volledig uitgeput sleep je jezelf naar beneden. Geen drinkwater meer, alles was bevroren en laat dit nu net het belangrijkste zijn dat je moet doen: drinken, drinken, drinken. Heel belangrijk dat je genoeg drinkt. Soit, wat is een dag in een mensenleven? Nog nooit, maar echt nooit hebben we zo afgezien. We waren beiden stikkapot toen we eindelijk op onze slaapplaats aankwamen. 
De volgende dagen bleken te bestaan uit nog meer afdalen, maar na de derde dag zijn we stevig beloond geweest voor al ons afzien en hebben we een hotspring gedaan, zalig. Je kapotte spieren onderdompelen in 40 graden warm water. Zaaaaaalig. Daarna onszelf een verdiende steak met frietjes en frisdrank besteld. Na 2 weken doorheen de bergen ben je het echt beu om gezuiverd zwembadwater (door de chloortabletten omt water te zuiveren) te drinken. De laatste dagen hebben we in doorheen groene groene natuur gewandeld, prachtig! En ook te doen voor wie niet te veel en te lang wil trekken (--> Tatopanitrekking, 4 dagen). De voorlaatste dag nog efkes 1800m naar boven geklommen (zwaaar) om  de zonsopgang te zien die buitenaards leek, nie normaal. Na deze mooie afsluiter wandelden we richting eindpunt en zo kwamen we in Pokhara terecht waar we na 330km trekken een paar dagen welverdiende rust namen en ons enkel fysiek inspanden door mes en vork richting onze mond te brengen.

Ondertussen zijn we terug richting Indie getrokken en proberen we binnen 2 maanden in zuid Indie te zijn waar onze vlucht wacht naar de volgende bestemming. Ondertussen houden we jullie nog op de hoogte van ons avontuur.

J&M


Dag 1: alles nog groen, maar het doel is (soms) al in zicht.


Onze 2e slaapplaats: tussen rijstvelden en modder/lemen/houten huisjes.


Dag 5: Een zot stukje, ziet er pitoresk uit, maar net na de waterval moesten we klauteren op een richel van welgeteld 10cm breed, daarnaast ging het zo`n 50m loodrecht naar beneden. De originele route was weggespoeld door een aardverschuiving, dus geen andere optie dan goed op te letten en door te gaan.
 

Dag 6: op 3000m in volle natuur. Geen stinkende auto`s, alleen wij, de bergen en nog wa andere trekkers. Heerlijk!


Upper Pisang: Hier is een Tibetaans klooster (buddhisten) waar je een prachtig zicht hebt (het eerste) op Annapurna 1, 2 en 4 + Gangapurna en Om Myurpa. Ter verduidelijking: Annapurna is een bergketen in de Himalaya (4 toppen in totaal) tussen 7500m en 8091m . Hier zit je dus al ingesloten tussen s werelds hoogste pieken en voel je je klein, heeeeelll klein maar zooo goed. Raar wat deze omgeving met je doet. Vanaf hier is het ook het moment waar hoogteziekte kan beginnen en laat het nu wel zijn dat ik ziek ben geworden zeker. Zij het dan niet van de hoogte ( --> gelukkig, anders zat de trip er al op), maar wel van foute kookkunsten van een lokaal restaurant.


Annapurna II


Annapurna II


De vallei
 

De wandelroute. Hier niks meer van vegtatie te vinden, buiten enkele doornstruiken waar een lokaal fruitsapje wordt van gemaakt.


Links naar rechts: Annapurna II & IV (dicht naast elkaar); onbekend; Annapurna III & Gangapurna; Annapurna I. Nu, de hoogste berg is Annapurna I, maar laat dit nu net de kleinste zijn op de foto. PS: deze foto is vrijwillig geript van Wikipedia. (kwestie van geen problemene te krijgen met copyright wil ik dit toch even vermelden)


noordzijde Annapurna. Het begon hier redelijk koud te worden `s nachts. Ondertussen zitten we op 4200m


High camp (4850m): de laatste stop voor de oversteek door de hoogste pas ter wereld, Thorung La (5416m).


We made it!! Deze dag was te zot voor woorden. Om 5h s morgens vertrokken in pikkedonker. Sneeuw, rotsen, nog meer sneeuw en nog meer rotsen. Keiharde wind en -20 graden Celcius. Hoofdpijn en dit op 5416m. Nie normaal hard dit stuk, maar eens je de pas door bent een zalige herinnering aan doorzettingsvermogen en karakter. Dan, afdalen, wat nog moeilijker is dan stijgen. Afdalen is een aanslag op de knieen, stijgen is een meer mentale kwestie.   


Vanaf hier neemt bijna iedereen het vliegtuig richting Pokhara. Wij bleven volharden tot het einde van onze 330km lange tocht die nog zwaar beloofde te worden. 


Annapurna II (zuidzijde). Blijkbaar waren we net op tijd de pas door, want de dagen erna was het volledig massief in wolken gehuld. Volgens Iswor ,onze gids, het einde van het trekkingseizoen en net op tijd om nie ondergesneeuwd te geraken op de top. (--> dat ondergesneeuwd geraken toch met een korreltje zout nemen)


Net naast deze rivier, in Tatopani een `hot spring` (natuurlijke warmwaterbron) genomen om de spieren wat te laten relaxen. Vlgde dag (foto) 1800m klimmen!!!! Afzziiieeeennn!!


Resultaat van 1800m klimmen de vorige dag. Boven de wolken een zonsopgang meemaken. Schitterend, maar toch te veel trekkers daar (en het is dan nog laagseizoen nu)


Een favoriet van mij. Dit had ik nog nooit gezien. Schitterende zonsopgang, even sprakeloos staan kijken en 10 seconden later je weer opwarmen want t was kooouuuudddd!


On the top of the world


Annapurna I, je ziet hem niet veel onderweg, maar als je hem ziet is ie ronduit huge.


There comes the sun..


..en daar gaat mijn zon.


Annapurna massief in alle ochtendglorie. Da is waarschijnlijk ook het hoogste basketbalveld ter wereld.


Terug naar begroeid landschap. Prachtige stuk natuur.


Bijna beneden..


Deze moest er bij. Je komt ze constant tegen onderweg. Dragers die tot 50kg dragen en dit gewicht rust volledig op de nek. Die mannen wandelen je dan nog eens gezwind voorbij gelijk het niks is. RESPECT!!!!!!!!


Het laatste dorp waar onze Annapurna walking permit een laatste keer werd afgestempeld. Een doffe knal op het papier en in de verte hoor je al de camions, auto`s,.... De wereld is nog nooit zo veraf geweest zoals op deze 17daagse, maar met gemengde gevoelens `blij` terug onder de mensen te zijn.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

12-12-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Hey hey

Hier zijn we dan terug na enkele weken afwezigheid en wij hebben er ondertussen een geweldige Nepal-ervaring opzitten. Vanuit onze (tot nu toe) laatste stop in Varanasi (Indie) konden we een zeer goeie deal sluiten met een Nepalees reisbureau dat een vestiging had in ons hotel. Na 3 dagen onderhandelen over voorwaarden en prijs kwamen we tot een (voor ons toch) zeer goed akkoord en we sprongen op de trein richting Nepal. Mits enkele tussenstops in enkele `dodgy` grensplaatsen kwamen we Nepal binnen en het viel ons direct op hoe anders de mensen hier zijn. Ze zijn heel erg vriendelijk (zonder iets van jou te willen), ze geven je privacy (soms toch) en ze lachen hier allemaal de hele dag door desondanks dat de politieke situatie hier een grote soep is. We waren direct onder de indruk van Nepal en tevens blij dat we even van het (te) drukke Indie verlost waren. 

Onze route doorheen Nepal hadden we reeds op voorhand wat uitgestippeld en via Chitwan National Park trokken we richting Kathmandu om van daaruit een 17-daagse trekking te doen rond het Anapurna-hooggebergte. 

But first things first, en dus trokken we richting Chitwan alwaar jullie beider correspondenten zich konden opmaken voor een confrontatie met tijgers, neushoorns, olifanten, gigantische vogels,.... 

CHITWAN NAT. PARK    


Getrainde olifanten voor de ritjes door de jungle (met vier op 1 olifanten lucky us dat de andere 2gezellen bij ons ook niet van de breedste waren)


Tijdens de wandeling door het metershoge gras wees onze gids ons op alle gevaren van de broesse hier. Zo moesten we zigzag weglopen als er een neushoorn achter ons zat, je groot maken en vee l lawaai maken als er een zwarte beer voor je neus stond, maar het beste was de tijger: je moest in een boom klimmen als er een tijger kwam, maar je moet daarbij wel een boom uitkiezen waarvan de stam niet te breed was anders klom de tijger er ook in, dus... als je een tijger ziet, kijk dan eerst goed rond tot je een geschikte boom ziet, wandel met je gezicht naar de tijger richting de boom en klim erin, tja, hoop doet leven zeker. 


zoek de kokodril


ziet ie er niet schattig uit.


zo poeslief, ware het niet dat deze tijger volgens de gids al mensen had opgepeuzeld.


funny crocodiles hier in Nepal, vree groot, maar met een lange, smalle snuit zoals ik ze nog nooit gezien had.


Ooievaar-achtige vogel die +-1.5m groot was. Impressive, maar lelijk!


Het zwaargewicht hier in de jungle (naast de olifanten). De eerste keer dat ik deze zie, en damn, ze zijn huge!!!!! De eerste die we zagen was bij valavond, dus we hadden niet echt een dee hoe groot die wel waren. De tweede zagen we (grotendeels) in het water tijdens onze boottocht, waarbij we allemaal uit de boot moesten en in een boog rond de neushoorn heenwandelden aangezien die soms de neiging hebben om boten aan te vallen. Toen we er rond wandelden kwam hij uit het water en dan schrik je echt wel even van de gigantische omvang van dit prehistorisch dier. Dit beest weegt 1.5ton, maar loopt blijkbaar tot 50km/h.
 

Gepantserd, groot, schitterend om te zien (zo veilig vanop de rug van de olifant) ;-)


Na al dat rondwandelen wou Elefantino nog wa te bikken en dat liet hij dan ook welverstaan.

08-12-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

09-11-2009 om 13:30 geschreven door joostenmarlies  

Ben een beetje aant afdwalen, dus, na Ranthambore trokken we richting Agra. We dachten van een trein te nemen, maar dit was zonder de meute Indiers gerekend die toevallig ook allemaal naar Agra wilden, dus voor de komende 2 dagen was er geen enkel zitje beschikbaar. Na deze ontgoocheling (voor de volle 2 minuten), besloten we de lokale bus te nemen die door `ruraal` (lees landbouw) gebied reed. We hebben het ons geen seconde beklaagd (ons achterste niet bijgerekend dat op het einde van de ritten toch elke keer opnieuw blij was dat we het van de niet zo meeverende zitting heften)!! We zijn richting Gangapur getrokken en werden daar door de gouverneur uitgenodigd op de thee (uiteraard, geen bezoek zonder een kopje chai). In dit gehucht hebben we ook een vrouw ontmoet die ons heeft leren spugen zoals een Indier. We vroegen ons al drie weken lang af waar die Indiers zoveel speeksel vandaan haalden. Now we know. Deze vrouw bood ons een zakje aan met witte brokken, die eruitzien als kalk. Je breekt je tanden er bijna op kapot en in het begin spuug je een wit zopje uit, maar na een tijdje wordt dit goedje bruin. Dan kan je niet anders dan te spugen.Bleek dus kauwtabak te zijn. Het zakje dat we gekregen hebben, zit veilig weggeborgen en ik denk niet dat we het nog zullen benuttigen. In ditzelfde bussation zijn we een super vriendelijke man tegengekomen die dezelfde bus als ons op moest. Op de bus stelde hij voor om bij hem thuis te overnachten. Hij zei dat hij heel arm was maar dat het een eer zou zijn ons op bezoek te hebben. We waren benieuwd... na een wandeltochtje door modderige straatje belandden we bij hem thuis en werden hartelijk onthaald. Meteen werd ons thee aangeboden, kwam een familielid langs die vloeiend Engels sprak en werd ons een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Heel de buurt was in no time op de hoogte van onze aanwezigheid en zat de "woonkamer" algauw vol met starende blikken en nietszeggende mensen. Toch voelden we ons hier zo op ons gemak. Iedereen in India staart ons aan maar meestal zijn ze te opdringerig. Deze keer niet, de mensen waren heel lief. Mr. Ramesh, de man die ons uitgenodigd had, bleek een heel populair en geliefd man te zijn in de buurt die zich inzet voor de sociale partij in Karauli en zijn deur staat altijd open voor iedereen ook voor lowcasts (koeiemelkers, straatvergers, strontrapers....) wat niet het geval is bij iedereen. Hij stelde voor om de volgende dag met hem naar de tempel te gaan om 4 uur `s morgens. Hmmmmm, Joost zei ja! Tot mijn grote verbazing. Het wa een ervaring om nooit te vergeten. Voor de zekerheid hadden we onze stevige wandelschoenen aangetrokken want in het donker door Karauli trekken is geen evidentie; openliggende rioleringen, afvalbergen, koeiestront. We zijn met z`n drieen vertrokken aan het huis van Mr. Ramesh en zijn nog 3 andere huizen gepasseerd om de slapenden te wekken. Toen we met 6 vertrokken richting de tempel begon 1 man de tamburijn te bespelen en 2 anderen een instrument waarvan ik me de naam niet herinner maar het ziet eruit als twee mini cimbaaltjes die verbonden zijn met een touwtje en die je tegen elkaar moet slaan. Terwijl begint iedereen het Krishna lied te zingen. Deze tocht was ongeveer  2 km (na 2 km lang het Krishna lied aangehoord te hebben kom je half gehypnotiseerd bij de tempel aan). Naarmate we dichter bij de tempel kwamen kwam onze groep groter en groter. Het bidritueel in de tempel was ook heel vreemd, als enige witteling tussen allemaal Hindi, echt heel vreemd. We hebben ons maar stil in een hoekje gezet en het schouwspel van op afstand waargenomen. Op de terugtocht mochten we met de met de cimbaaltjes slaan, Joohoo. Nie simpel en redelijk lastig als je terwijl in het donker moet maken dat je niet in een put belandt of patat in de stront tert.  Die dag moesten we afscheid nemen van de ganse familie. Het viel ons zwaar. Die mensen zijn zooo vriendelijk voor ons geweest terwijl ze ons totaal niet kenden.

In Karauli bleek er ook een paleis van Maharadja huppeldepup II te staan en (dankzij onze politieke host Mr Ramesh) konden we voor-, achter-, zij-, binnen-, buiten- en onderkant van het paleis bezoeken. Zo kon ik even de spieren trainen in een gym van 300 jaar oud. Geestig, maar nie gezond voor de polsen,... 

Nu, in zo`n ruraal stadje zitten, is ook een attractie voor de lokale bevolking. We konden geen winkeltje binnengaan zonder ons gevolg van, zonder overdrijven, tussen de 30 en de 50 man. Iedereen wil daje ne foto neemt van hun en s` avonds bij hen komt eten of thee drinken, we voelden ons zowaar Holywoodsterren (en waren dit na 1h al grondig beu)! `t Is aan de andere kant wel te begrijpen, want die mensen zien nooit een blanke, en dus probeer je voor iedereen goed te doen (wat schier onmogelijk is natuurlijk).

Na enkele dagen besloten we weer verder te trekken en richting Taj Mahal (Agra) te gaan. Na een tussenstop in Fatehpur Sikri kwamen we in Agra aan waar we deze morgen de Taj Mahal bezochten. We gaan ook nog even binnenspringen in Agra Fort en morgenvroeg vertrekken we richting Varanasi om daarna de Nepaleese hoogvlaktes onveilig te gaan maken. Me odden ulder ip d`oogte!   

08-11-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Vorige week trokken we richting Rajasthan, the land of Kings. Dit is zonder twijfel het meest bekende deel van India, en misschien ook wel het meest intrigerende.  In deze region vind je enkele van de  kleurrijkste steden naast desolate, zonovergoten woestijnen. Rajasthan heeft, zoals de titel doet vermoeden,  een koninklijk en heroisch verleden en dit vertaalt zich in schitterende monumenten, prachtige natuurparken (lees: oude jachtgebieden van de koningen), middeleeuws aandoende steden, …

De geschiedenis van deze regio gaat (volgens de geschiedenisboeken) terug tot de 6de eeuw na Christus waarbij de Raiput`s (een bepaalde kaste) over lokale koninkrijken hebben geregeerd. Alles was `peis en vree` tot in de 16de eeuw de Moguls (Islamitisch volk uit Afganistan) het Noorden van indie binnenvielen en eind 17de eeuw bijna heel (Hindoeistisch) Indie beheersten. Een eeuw later viel het Mogulrijk langzaam uiteen en namen  de Raiputs terug over. Mede door het feit dat de verschillende `stadstaten` zich nooit verenigden kwamen ze al snel weer in de problemen en vroegen hulp van de Engelsen die toen al langzaam maar zeker hun stempel drukten op Indie. De Raiputs worden beschouwd als een van de moedigste en eervolste volkeren uit Indie want als een nederlaag nabij was hielden ze liever de eer aan zichzelf en alle resterende mannen, vrouwen en kinderen pleegden massaal rituele zelfmoord (Jaugar genoemd).

Ondertussen is deze regio al heel wat geevolueerd en probeert Rajasthan het verleden wat van zich af te werpen. Dit resulteert in snel groeiende steden met meer en meer geletterde en studerende mensen en dit is een hele aanpassing voor de van oorsprong grote landbouwbevolking.

Nu, terug naar de orde van de dag!

Jaipur

We begonnen onze trip in Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Jaipur wordt ook wel eens de `roze stad` genoemd omdat de oude stadsomwalling volledig in het roze geschilderd werd door Maharadja huppeldepup die op die manier de Engelsen welkom wou heten. De stad herbergt enkele schitterende gebouwen, niet allemaal in even goeie staat, maar het loont zeker de moeite om deze stad te bezoeken. Jaipur is een nogal chaotische stad waar een gezellige drukte heerst. Je moet hier wel vreselijk goed opletten in het verkeer want ze gaan hier voor niets of niemand uit de weg (behalve voor een koe, een koe doodrijden = gevangenis binnen) en voetpaden bestaan hier niet en als ze al bestaan liggen ze vol met afval en daklozen. Het is een echt paradijs voor shoppers, maar het aanbod is zodanig groot en de verkopers al even opdringerig dat je meestal geen zin hebt om een winkeltje binnen te stappen. India is heel kleurrijk, zowel arm als rijk loopt hier rond in fleurige kledij, overladen met juwelen en ze glimlachen je altijd vriendelijk toe. In vergelijking met hen zijn wij hier echte boerepummels. India is echt wel het land van de extremen, het ene moment ruik je wierook, bloemen en allerlei kruiden, vijf meter verder word je overvallen door de indringende geur van afval, uitwerpselen, pis, beesten, .... Dit is Indie. Je haat het en hebt het lief in dezelfde minuut. Soms is het heel lastig om met de armoede om te gaan, zo zagen we een vrouw in het station van Amritsar die lag te sterven te midden het perron. Ze lag daar naakt, bedolven onder vliegen en in haar eigen uitwerpselen. Als je op dat moment daar als toeristje rondhuppelt merk je pas hoe machteloos je soms bent. Je kan er gewoon niets aan doen. (meer tekst onder foto`s)

Grafmonument voor Maharadja Sawai Man Singh II

idem

idem

Het windpaleis, van hieruit konden de Maharanivrouwen naar het voorbij komende volk kijken zonder zelf gezien te worden.

Stadspaleis Jaipur. Nog steeds de woonplaats van de Maharadja van Jaipur die (ter info) geen enkele macht meer uitoefent binnen het stadsgebeuren. De regenboogvlag bovenaan is de stadsvlag van Jaipur en symboliseert de combinatie van de (huis)kleuren van de overwonnen steden in ver vervlogen tijden.

binnen het stadspaleis vind je verschillende gedecoreerde deurstijlen, foto hierboven en -onder.

Amberfort, een paleis even buiten de stad. Impressionant als je je inbeeldt dat dit het enige was dat je 300 jaar geleden zag als je de bergkam overkwam.

Amberfort, een paleis even buiten de stad. Impressionant als je weet dat dit het enige was dat je 300 jaar geleden zag als je de bergkam overkwam. In front onze geschifte, agressieve tuktukchauffeur die eventjes het wagentje moest repareren vanwege panne. Bij uitstek de agressiefste Indier die we hier al zagen, al was hij tegen ons poeslief. (kwestie dat hij zeker wou zijn van zijn geld)

boven en onder: Amberfort

Het waterpaleis, in vervlogen tijden ook een huis van de maharaja, maar nu zijn er plannen om hier een restaurant te maken. Opmerkelijk aan dit huis is dat je enkel de hoogste verdieping ziet, de rest zit onder water.

Plaatselijk olifanthuis waar ze, nogal wiedes, olifanten verzorgen.

ASJMER EN PUSHKAR

Na ons 3-daags verblijf besloten we richting Asjmer te gaan. Van daaruit namen we een lokale bus die ons naar Pushkar bracht, enkele km ten noordwesten van Asjmer. Hier vindt de camel-fair plaats op een immense zandvlakte waar honderden kamelen, paarden, koeien te koop staan. Dit festival is de grootste kamelenmarkt ter wereld waar alle nomadenstammen uit de woestijn samen komen om te handelen, feest te vieren, slangen te bezweren  en huwelijken te sluiten. Het is een groots en kleurrijk festijn dat geen gelijke kent.

Na deze ietwat stoffige belevenis kropen we de dag erna opnieuw de bus in om richting Bundi te gaan. 

De lokale kameel die wel mooi naar de camera lachte.

`Camel` reclame

Locals op de camelfair. Links een slangenbezweerder, de 2 oranje dudes zijn `geestelijken` die met misvormde koeien rondlopen op de markt hier. Er zijn precies nogal wat koeien hier die een vijfde been hebben dat uit de nek groeit. Of het echt is of niet weten we niet, maar zij zeggen alleszins van wel en t ziet er alleszins redelijk goe gedaan/echt uit.

07-11-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

29-10-2009 om 16:04 geschreven door joostenmarlies  

Weer lang geleden dat we nog iets van ons lieten horen, maar weest niet gevreesd lieverds, we leven nog en genieten nog steeds van dit schitterend land (noem het maar een continent op zich). Bij deze kunnen jullie dus weer smullen van een nieuw verhaal dat ons van de Himalaya à Dharamsala à Amritsar brengt. Dit wordt ook weer gekruid met enkele plaatjes zodanig dat diegene die al ons gezwam liever laten voor wat het is ook een beeld hebben van India. Laten we dus beginnen bij het einde van vorig verhaal…  

 Na een weekje trekken in de bergen van Kashmir, en twee dagen hubbel de bubbel op een local bus met 5 Indiers op je schoot waren we super content dat we Dharamsala bereikt hadden. We dachten hier efkes te ontspannen (tussen de gevluchte Tibetaanse monniken), maar dit bleek niet echt evident te zijn aangezien het juist Diwali (Kerstmis) was. Dit betekent feestvieren! Voor alle Hindoeistische Indiers staat dit gelijk aan 5 dagen lang bommen en vuurwerk afschieten tussen 21h en 2h `s nachts. Hiephoi (?!), maar het was wel fun om al de mensen cadeau`tjes, pralines en gedecoreerde taarten te zien kopen. Om dan `s avonds volledig opgekleed, met nog meer bijouterie dan anders rond armen, nek en benen, te gaan dineren bij familie. We hebben dan ook maar een beetje gevierd met en lokaal wijntje dat eigenlijk niet te zuipen was (maar pokkeduur), echte hammer wine.

De omgeving van Dharamsala is heel heel mooi. Het is omgeven door bomen, planten,  bloemen, vlinders (joepie ze bestaan nog in heel veel kleurtjes), geiten, koeien, salamanders en fris bergwater dat zalig aanvoelt na een stevige wandeling. Je kan daar gerust een maand een appartementje huren voor 200 roepies (+-3 euro) per dag en iedere dag een andere wandeling doen.

Enkele kms boven Dharamsala ligt McLeod Ganj, het paradijs voor toeristen die Tibetaans willen leren koken, Yoga volgen of medidatielessen bijwonen. Hier vind je meer westerlingen dan Indiers, wat leuk is voor 1 dag maar als je India wil voelen, ruiken en proeven blijf je hier best niet te lang.

Tussen beide gemeenten ligt de woonst van Zijne Hoogheid de Dalai Lama en van de Tibetaanse regering in ballingschap. Denk hierbij nog meer Tibetaanse vluchtelingen en je voelt je dus meer in Tibet dan in India.

Ter info: China oefent nog steeds druk uit op Indie om de Dalai Lama terug naar Tibet te sturen (zodat ze hem kunnen interneren), maar daar wil Indie niks van weten. Er bestaat `een overeenkomst` (lees: de Tibetanen hebben heel veel betaald om Indie binnen te mogen en om e rte blijven) waarbij Indie het ballingsschap onder geen beding zal opzeggen en waarbij de Dalai Lama vrijheid krijgt om overal te kunnen reizen en de Tibetaanse zaak wereldbekendheid te geven.  

Na ons 4-daags verblijf hier trokken we richting Amritsar waar de Gouden Tempel (Sikhs) op ons wachtte. 

Hieronder enkele impressies van hoe de omgeving in Dharamsala eigenlijk wel is:

Zoals je ziet dus een meer Tibetaans gevoel dat Indisch. Het stadje word took `klein`Lhasa genoemd, naar de originele `hoofdstad` van Tibet.

Langs de bidroute zijn gebedsmolens (dit zijn bronzen cilinders die snel rond kunnen draaien) te vinden waarop mantra’s staan geschreven. Gelovigen laten ze draaien en zo wordt het gebed vele keren de wereld in gestuurd.

Overal zijn deze vlagjes (met Boeddistische teksten erop) te vinden, het geeft een kleurrijk beeld als je door het bos wandelt.

Dit is een deel van de gebedswandeling die rond de woning van de Dalai Lama loopt en die leidt tot aan enkele Boeddistische tempels.

De oerklank, die benaderd wordt door het AUM, is ook de grondslag van alle mantra's. Het is de oorspronkelijke mantra, die ontstond ten tijde van de schepping, toen de scheiding optrad tussen 'ik' en 'niet-ik'. Volgens de wetenschap van de mantras is deze oer-klank in potentie aanwezig in de basis-chakra van de mens. Er wordt gezegd dat de 52 klanken, die weergegeven worden door de 52 letters van het Sanskriet alfabet, afkomstig zijn van die éne klank. Aangezien deze klanken voorkomen in alle talen kun je tot de conclusie komen dat alle talen voortgekomen zijn uit die Ene.

AUM wordt de Pravana of heilige zaadlettergreep genoemd. De mantra AUM is de bron waaruit lichtstraaltjes ontspringen die alle uithoeken van de geest verlichten.

De klank AUM behoort in drie afzonderlijk resonerende klanken te bestaan, die van gelijke duur moeten zijn en geleidelijk in elkaar overgaan: AH wordt gereciteerd in de navelstreek; OE achter het borstbeen; en MM in keel-, neus- en voorhoofdsholte.

29-10-2009 om 15:51 geschreven door joostenmarlies  

Dag sloebers

Na ons verblijf in Delhi namen we het vliegtuig richting Srinagar, Kashmir. De naam van deze regio, die zich in het noordelijk deel van het Indiase subcontinent bevindt, zal veel mensen bekend in de oren klinken vanwege het reeds jarenlange aanslepende conflict (waarover meer info later). Kashmir is een prachtige vallei van ongeveer 7200 km², op 1675 meter hoogte en het gebied heeft een oeroude geschiedenis. Kashmir was gedurende lange tijd een van de centra van de Sanskriet-cultuur. De literatuur, beeldhouwkunst, muziek, dans, schilderkunst, en architectuur van Kashmir heeft aanzienlijke invloed gehad in Azië. Dit is een schitterende regio die ontsierd werd/wordt door de masale aanwezigheid van het Indische leger. En als we zeggen masale aanwezigheid, dan is dan ook zo. Om de 25m (zonder overdrijven) loopt er een militqir met Kalasjnikov in de hand te `paraderen` op straat. Daarbij komen nog gepantserde voertuigen en dergelijke meer, dus je kan wel stellen dat ze hier nog steeds niet `gerust zijn` in een goede afloop.



Hieronder vind je een korte geschiedenisles over het gebied: 

Met Kashmir wordt eigenlijk de vallei bedoeld die in de zuidwestelijke uitlopers van het Himalaya-gebergte ligt. Politiek gezien wordt echter een veel groter gebied bedoeld, inclusief de regio's Jammu, Kashmir, en Ladakh. Het gebied is momenteel tussen drie landen verdeeld:

• Pakistan beheerst het noordwestelijk deel (Noordelijke Gebieden en Azad Kashmir)
• India beheerst het midden en het zuidelijke deel (Jammu en Kashmir)
• China beheerst het noordoostelijk deel (Aksai Chin).

Hoewel in de praktijk elk van deze regio's wordt bestuurd door het land dat het eigendom opeist, heeft India de toewijzing van door Pakistan en China opgeëiste gebieden formeel niet erkend. Pakistan beschouwt heel Kashmir als betwist gebied, en stelt dat de eis van India niet geldig is.

Beide landen houden koppig vol dat Kashmir in zijn geheel aan hen behoort, en bemiddelingspogingen hebben tot niets geleid.

In het begin van 2002 namen de wederzijdse dreigementen tussen beide landen steeds heviger vormen aan. Dit was het gevolg van hun grensconflict, en van terroristische aanslagen in India. Per 1 januari 2002 werden alle rechtstreekse verbindingen over land en via de lucht verbroken. Gevreesd werd voor een kernoorlog op het subcontinent. Na intensieve diplomatie door anderen landen, zwakten India en Pakistan vanaf 10 juni 2002 hun wederzijds agressieve toon af. Gehoopt werd dat beide landen een verzoening zouden voorbereiden.

In april 2003 stelde India voor de dialoog te hervatten. De busverbindingen tussen India en Pakistan werden hersteld. Met ingang van 26 november 2003 kwamen India en Pakistan een wapenstilstand overeen langs zowel de niet-betwiste internationale grens, als de betwiste bestandslijn, en langs de Siachen-gletsjer. Dit is de eerste "totale wapenstilstand" in 15 jaar die door beide landen is afgekondigd.

Ondertussen is de situatie wat bekoelt en stromen de toeristen druppelsgewijs terug de regio binnen. Toch kan 1 verkeerde reactie terug het boeltje hier laten ontploffen. Dit geheel ter jullie info en terug over naar de orde van de dag, namelijk onze eigen indrukken.

We landden dus in Srinigar alwaar onze contactpersoon ons deze keer wel stond op te wachten en we trokken richting onze `houseboat` in Dal Lake. Daar aangekomen waren we volledig onder de indruk van het comfort die de houseboat bood. Het leek ons een gezellige boel te worden, maar om de 10 minuten kwam er wel iemand onze `woonst` binnengestormd om ons te vragen (lees onder druk te zetten) om trips te boeken in de regio. Dit was redelijk irritant en soms voelde dit ongemakkelijk daar je niet zonder hulp van die boot weggeraakt. Dus, indien iemand van plan is deze regio te bezoeken zorg dat je goed geinformeerd bent over de zaak. Zo kwamen we gisteren nog een meisje tegen dat 3 dagen gegijzeld geweest is op zo`n boot (op een ander meer dan beloofd en in ermbarmelijke toestand) en er volledig financieel opgelegd is. Ze kreeg daarnaast nog enkele oneerbare voorstellen dus je kan je wel voorstellen dat haar ervaringen over Kasjmir helemaal niet zo goed zijn en ze was heeeeel blij dat ze ons tegenkwam. Resultaat = niet alles aan Kashmir is dus mooi. 
Nu, wij werden op die boot wel als koningen ontvangen en het eten was supergoed, maar dat constant onder druk gezet worden is er wat over. We besloten dus een stadstour te doen op onzen alleen in Srinigar, maar dat werd niet toegelaten door de booteigenaar. Gevolg was dus dat we de Mo(n)goolse tuinen, de Witte moskee, de rondvaart van het Dal-meer bezocht hebben met in ons zog ne `bodyguard, achtervolger` die we voor `t gemak `Tandje` genoemd hebben. Tandje volgde ons overal en zelfs s`avonds kwam hij weer binnen om ons een trekking in de Himalaya aan te smeren. Enkel al om van deze `geweldige` persoon af te zijn besloten we om deze tour te boeken en dus vertrokken we richting Naranag (bergstadje in Himalaya) om te genieten van een 5-daagse trekking.















Dag 1 bleek te bestaan uit het ophalen van alle marchandise om te overleven. Onderweg werden we dan nog geconfronteerd met enkele qgenten waarbij onze chauffeur zowat uit zijn dak ging en bijna door de versperring reed met ons beiden op de achterbank en onze gids verstard langs de kant van de weg. Onze gids bleek echter een goed onderhandelaar en enige tijd later kreeg de chauffeur zijn rijbewijs terug (met een boete) en konden we onze weg verderzetten. We kochten nog twee levende kippen onderweg (als avondeten) en de rest van de rit keken we ons allebei de ogen uit op de schoonheid van deze regio.



`s Avonds kwamen we dan toch nog aan in het base-camp gelegen naast een bergdorpje Naranag genaamd. We wandelen`s avonds nog even rond en werden langs 2 zigeunerdorpen geleid vooraleer het avondeten geserveerd werd. Eenmaal terug in de kooktent bleken ook enkele muizen de warmte van de tent te willen opzoeken en dit zorgde voor enige hilariteit om de muizen op te sporen en dood te kloppen. Na een smakelijke maaltijd en de enkele muizenissen besloten we richting onze eigen bedstede te gaan en we kropen met een hoopvol gemoed ons `bed` in onszelf afvragend wat deze trip allemaal ging bieden.


 
De volgende dag werden de paarden klaargemaakt en trokken we (met het, naar ons gedacht, overdreven gevolg van 4 dragers en 4 paarden) richting But Ser (op 2900m).







De dag begon dus met een fikse wandeling en al gauw bleek onze conditie niet echt op punt te staan. De omgeving maakte echter alles goed en moe maar voldaan kwamen we aan op onze eerste kampplaats. Later bleek dit onz vaste stek te zijn voor de komende dagen en van daaruit werden enkele wandelingen georganiseerd in het omliggend gebied. Zo gingen we de dag erop wandelen richting Gangabal Lake en Kolasar Lake. Onze gids besloot om te vissen (met een stok, laten we zeggen vrij onmogelijk dus om iets te vangen) terwijl wij even de omgeving konden verkenden, maar op een gegeven moment stak er zowaar een kleine sneeuwstorm op en werden we genoodzaakt om zonder vis ( lees ons avondeten) terug te keren naar onze kampstek.



Daar aangekomen kregen we toch weer een lekkere maaltijd voorgeschoteld die bestond uit Visbouillonsoep, rijst met groenten (of zijn het groentjes Mr Anckaert ?? ) en Chai. Chai is eigenlijk een variante op thee waarbij er bij de normale thee zoals wij die kennen wat melk en extra kruiden toegevoegd worden. Zo lekker dat we sedert dien niks anders meer drinken!! Na het eten nog een kampvuur gemaakt waarbij het scoutsgevoel bij mij weer naar boven kwam en ik dus begonnen was met het vuur op te bouwen zodanig dat het goed en lang zou branden. Probleem was dat we geen vinger mochten uitsteken (tot onze ergernis toe) en vanaf er iemand zag dat we, of hout aan het rapen, of vuur aan het maken waren, ze tot actie kwamen en zeiden `you sit down and relax`. We hebben dat zinneke meerdere malen gehoord, maar ze tot andere gedachten brengen was helaas onmogelijk. Onze dragers/paardenbegeleiders namen het kampvuur dus over en kennen blijkbaar niet `de piramidestructuur` voor het aanmaken van een vuur en smeten dus alles (tot halve boomstammen toe) op een hoop, goten er wat benzine over en lieten het boeltje begaan. Dit bleek niet echt een goeie manier van werken, maar die gasten waren voor geen rede vatbaar toen ik hen probeerde uit te leggen hoe een goed vuur moet gemaakt worden, dus weeral wat benzine erover en hopen dat het deze keer bleef branden. Dit bleef zo duren tot onze gids de taak op zich nam en effectief het vuur `opbouwde`. Zo konden we toch nog wat genieten van deze schitterende omgeving. Paar uurtjes later (en een 10-tal graden minder) richting tentje gekropen alwaar ons het ongemakkelijk gevoel van gasvorming bekroop. Zou die visbouillon daar voor iets tussenzitten?  Eens in de tent was het een kakafonie (niet in letterlijke zin) van korte en lange salvo`s die onze darmen de wijde wereld instuurden. De geur in ons tentje was eigenlijk niet meer te harden,maar om de een of andere bizarre reden hebben we ons kromgelegd van het lachen. Snappie wie snappen kan.



`s Morgens bleken de darmen alles verwerkt te hebben en we vatten na ons ontbijt de volgende bergtocht aan. Weerom bleek dat Kashmir een schitterend stuk natuur is en we genoten ten volle. Echter, na drie uur wandelen stonden we weer aan onze kampplaats en we vroegen ons af waarom we niet verder gingen aangezien we nog een halve dag in het verschiet hadden. Achteraf gezien beseften we dat we nog niet helemaal gewend waren aan de manier van leven in het voorgebergte van de Himalaya. Mensen leven daar echt enkele stappen trager zo bleek na een gesprek met onze drager die 6 maand per jaar trekkings met paard begeleidde en de andere 6 maand enkel thuis zat waar hij enkel at, dronk en sliep. Het moment zelf waren we wel wat ontgoocheld en we vroegen aan de gids waarom we niet nog een andere wandeling deden. Deze antwoordde daarop dat we het kamp gingen opbreken en het zowat 500m verder weer gingen opbouwen in een plaatselijk verlaten zigeunerhuis?? Marlies en ik keken naar elkaar met een blik vol ongeloof maar het was onze gids menens. Nu, de paarden waren 2 dagen ervoor een stuk lager gebracht om te kunnen grazen, dus moesten wij met verenigde man- en vrouwkracht, gans het boeltje naar boven sleuren. Uitgeput bereikten we onze bestemming en trokken in in ons `gypsy house`. Weerom wou ik een vuurtje maken en weerom bleek dat onze dragers nog steeds niet begrepen hoe dit te doen. Gevolg, alles weer op een hoopje, benzine erover en branden (lees roken) maar! Aangezien dit vuurtje in het huisje gestookt werd en dat er van verluchting amper sprake was kwam dit onze ademhaling niet ten goede em zo af en toe (om de 10min) moesten wij naar buiten om een frisse neus te halen. Ook `s nachts bleek het zuurstofgehalte op 0 te blijven zodanig dat Marlies en ik niet zo`n goede nachtrust kenden. Dit uitte zich de volgende morgen want we waren allebei het aanspreken niet waard. Daarbij vonden we dat alles (lees het handelen) wat te lang duurde en alles ging ons wat te relaxed en dat zorgde voor wat wrevel. Ik sprak de gids erover aan en die stelde voor dat wij reeds de wandeling terug  naar basekamp ondernamen. Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal beneden kropen we in de jeep richting onze houseboat.

Daar namen we het besluit richting Dharamsala te trekken via Jammu (de transporthub in Noord Indie). De belevenissen van onze `shared-jeep`rit, ons verblijf in het `gat van de wereld` Jammu en ons huidig verblijf in Dharamsala (waar de Dalai Lama woont en momenteel lezingen geeft) volgt later nog.

Take care all of you, happy Diwali* (of zoals Marlies pleegt te zeggen tegen onze Indische vrienden Happ Eddy Wally) en ot under ant ges in het Vlaanderenland en omstreken van onze heimat.

PS:  - Hier ist 25 graden, en bij jullie?? )))))

       - Diwali --> het enige feest dat heel India verenigd. Traditioneel is het bekend als "Het feest van het licht". In de praktijk worden kleine lampen (diya's) aangestoken. Deze aangestoken Diya's worden in elke ruimte van de woning neergezet. Het vieren van dit feest gaat gepaard met zoetig eten en veel, heel veel vuurwerk. Divali is een vrolijk feest en wordt vaak gevierd in gezinsverband. Het is een feest voor iedereen. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Licht wordt namelijk altijd wordt geassocieerd met succes en hoop.
Tijdens Divali wordt ook de terugkeer van Rama in zijn stad Ayodhya gevierd en wordt hij gekroond als koning, nadat de demon Ravana door hem is gedood. Zoals andere hindoe feestdagen significeert Divali vele verschillende betekenissen. Zo viert de ene de terugkomst van Rama, terwijl de ander de godin Lakshmi (godin van rijkdom/overvloed/succes/vrede) eert. Maar door iedereen wordt het gevierd met evenveel spiritualiteit en staat Divali voor vernieuwing in het leven. Divali is een van de best gevierde feesten binnen de hindoecultuur. Het verenigd alle leden van de gemeenschap, jong, oud, rijk of arm. De Diya’s verwelkomen godin Lakshmi in elk huis, vandaar dat men op zo'n avond thuisblijft.

Divali wordt eigenlijk in 5 dagen gevierd en elke dag heeft zo zijn eigen rituelen en mythes. Het unieke van Divali is het harmonieuze van de 5 filosofieën. Als we elke van deze 5 dagen vieren met ware begrip, dan zal dit ons leven verrijken.

18-10-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

De stad Delhi behoort met zijn ruim 10 miljoen inwoners samen met Mumbai en Calcutta tot de drie grootste steden van India. Delhi is een industriestad, verkeersknooppunt, een cultureel centrum met universiteiten, theaters, musea, galerieën en historische bouwwerken en was tot 1931 de hoofdstad van Brits India. De stad Delhi is onder te verdelen in de stadsdelen Old Delhi en New Delhi. Daarbij functioneert Old Delhi als het economisch centrum en New Delhi als de hoofdstad van India. In de loop van de eeuwen en vooral ten gevolge van verschillende oorlogen en grillen van vorsten werd de stad zevenmaal herbouwd op verschillende lokaties in de omgeving en veranderde ze evenzoveel keer van naam. Dit geheel ter uwer info.

Qutab Minar: De Qutab Minar-toren werd als overwinningstoren opgericht door Qutab-u-din na de val van het laatste hindoe-koninkrijk. Met de bouw van de toren werd gestart in 1193. De toren heeft vijf verdiepingen, elk met een uitspringend balkon. De eerst drie verdiepingen zijn gebouwd met rood zandsteen, de hoogste twee verdiepingen bestaan uit marmer en zandsteen.Aan de voet van de toren staat de eerste in India gebouwde moskee: de Quwwat-ul-Islam Mashid. De moskee werd op de overblijfselen van een hindoetempel gebouwd. Naast dit bouwwerk staat ook nog een zeven meter hoge ijzeren zuil die zich in het voorhof van de moskee bevindt. Er wordt gezegd dat mensen een wens kunnen uitbrengen als ze hun handen op deze zuil leggen. Da`s helaas onmogelijk aangezien er nu een afrastering rondstaat. De zuil stamt vermoedelijk uit de 4^e-5^e eeuw en er is 1 bizar feit, de zuil heeft de tijd getrotseerd zonder ook maar iets van roest te vertonen!

16-10-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

06-10-2009 om 19:17 geschreven door joostenmarlies