09-11-2009 om 13:30 geschreven door joostenmarlies  

Ben een beetje aant afdwalen, dus, na Ranthambore trokken we richting Agra. We dachten van een trein te nemen, maar dit was zonder de meute Indiers gerekend die toevallig ook allemaal naar Agra wilden, dus voor de komende 2 dagen was er geen enkel zitje beschikbaar. Na deze ontgoocheling (voor de volle 2 minuten), besloten we de lokale bus te nemen die door `ruraal` (lees landbouw) gebied reed. We hebben het ons geen seconde beklaagd (ons achterste niet bijgerekend dat op het einde van de ritten toch elke keer opnieuw blij was dat we het van de niet zo meeverende zitting heften)!! We zijn richting Gangapur getrokken en werden daar door de gouverneur uitgenodigd op de thee (uiteraard, geen bezoek zonder een kopje chai). In dit gehucht hebben we ook een vrouw ontmoet die ons heeft leren spugen zoals een Indier. We vroegen ons al drie weken lang af waar die Indiers zoveel speeksel vandaan haalden. Now we know. Deze vrouw bood ons een zakje aan met witte brokken, die eruitzien als kalk. Je breekt je tanden er bijna op kapot en in het begin spuug je een wit zopje uit, maar na een tijdje wordt dit goedje bruin. Dan kan je niet anders dan te spugen.Bleek dus kauwtabak te zijn. Het zakje dat we gekregen hebben, zit veilig weggeborgen en ik denk niet dat we het nog zullen benuttigen. In ditzelfde bussation zijn we een super vriendelijke man tegengekomen die dezelfde bus als ons op moest. Op de bus stelde hij voor om bij hem thuis te overnachten. Hij zei dat hij heel arm was maar dat het een eer zou zijn ons op bezoek te hebben. We waren benieuwd... na een wandeltochtje door modderige straatje belandden we bij hem thuis en werden hartelijk onthaald. Meteen werd ons thee aangeboden, kwam een familielid langs die vloeiend Engels sprak en werd ons een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Heel de buurt was in no time op de hoogte van onze aanwezigheid en zat de "woonkamer" algauw vol met starende blikken en nietszeggende mensen. Toch voelden we ons hier zo op ons gemak. Iedereen in India staart ons aan maar meestal zijn ze te opdringerig. Deze keer niet, de mensen waren heel lief. Mr. Ramesh, de man die ons uitgenodigd had, bleek een heel populair en geliefd man te zijn in de buurt die zich inzet voor de sociale partij in Karauli en zijn deur staat altijd open voor iedereen ook voor lowcasts (koeiemelkers, straatvergers, strontrapers....) wat niet het geval is bij iedereen. Hij stelde voor om de volgende dag met hem naar de tempel te gaan om 4 uur `s morgens. Hmmmmm, Joost zei ja! Tot mijn grote verbazing. Het wa een ervaring om nooit te vergeten. Voor de zekerheid hadden we onze stevige wandelschoenen aangetrokken want in het donker door Karauli trekken is geen evidentie; openliggende rioleringen, afvalbergen, koeiestront. We zijn met z`n drieen vertrokken aan het huis van Mr. Ramesh en zijn nog 3 andere huizen gepasseerd om de slapenden te wekken. Toen we met 6 vertrokken richting de tempel begon 1 man de tamburijn te bespelen en 2 anderen een instrument waarvan ik me de naam niet herinner maar het ziet eruit als twee mini cimbaaltjes die verbonden zijn met een touwtje en die je tegen elkaar moet slaan. Terwijl begint iedereen het Krishna lied te zingen. Deze tocht was ongeveer  2 km (na 2 km lang het Krishna lied aangehoord te hebben kom je half gehypnotiseerd bij de tempel aan). Naarmate we dichter bij de tempel kwamen kwam onze groep groter en groter. Het bidritueel in de tempel was ook heel vreemd, als enige witteling tussen allemaal Hindi, echt heel vreemd. We hebben ons maar stil in een hoekje gezet en het schouwspel van op afstand waargenomen. Op de terugtocht mochten we met de met de cimbaaltjes slaan, Joohoo. Nie simpel en redelijk lastig als je terwijl in het donker moet maken dat je niet in een put belandt of patat in de stront tert.  Die dag moesten we afscheid nemen van de ganse familie. Het viel ons zwaar. Die mensen zijn zooo vriendelijk voor ons geweest terwijl ze ons totaal niet kenden.

In Karauli bleek er ook een paleis van Maharadja huppeldepup II te staan en (dankzij onze politieke host Mr Ramesh) konden we voor-, achter-, zij-, binnen-, buiten- en onderkant van het paleis bezoeken. Zo kon ik even de spieren trainen in een gym van 300 jaar oud. Geestig, maar nie gezond voor de polsen,... 

Nu, in zo`n ruraal stadje zitten, is ook een attractie voor de lokale bevolking. We konden geen winkeltje binnengaan zonder ons gevolg van, zonder overdrijven, tussen de 30 en de 50 man. Iedereen wil daje ne foto neemt van hun en s` avonds bij hen komt eten of thee drinken, we voelden ons zowaar Holywoodsterren (en waren dit na 1h al grondig beu)! `t Is aan de andere kant wel te begrijpen, want die mensen zien nooit een blanke, en dus probeer je voor iedereen goed te doen (wat schier onmogelijk is natuurlijk).

Na enkele dagen besloten we weer verder te trekken en richting Taj Mahal (Agra) te gaan. Na een tussenstop in Fatehpur Sikri kwamen we in Agra aan waar we deze morgen de Taj Mahal bezochten. We gaan ook nog even binnenspringen in Agra Fort en morgenvroeg vertrekken we richting Varanasi om daarna de Nepaleese hoogvlaktes onveilig te gaan maken. Me odden ulder ip d`oogte!   

08-11-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies  

Vorige week trokken we richting Rajasthan, the land of Kings. Dit is zonder twijfel het meest bekende deel van India, en misschien ook wel het meest intrigerende.  In deze region vind je enkele van de  kleurrijkste steden naast desolate, zonovergoten woestijnen. Rajasthan heeft, zoals de titel doet vermoeden,  een koninklijk en heroisch verleden en dit vertaalt zich in schitterende monumenten, prachtige natuurparken (lees: oude jachtgebieden van de koningen), middeleeuws aandoende steden, …

De geschiedenis van deze regio gaat (volgens de geschiedenisboeken) terug tot de 6de eeuw na Christus waarbij de Raiput`s (een bepaalde kaste) over lokale koninkrijken hebben geregeerd. Alles was `peis en vree` tot in de 16de eeuw de Moguls (Islamitisch volk uit Afganistan) het Noorden van indie binnenvielen en eind 17de eeuw bijna heel (Hindoeistisch) Indie beheersten. Een eeuw later viel het Mogulrijk langzaam uiteen en namen  de Raiputs terug over. Mede door het feit dat de verschillende `stadstaten` zich nooit verenigden kwamen ze al snel weer in de problemen en vroegen hulp van de Engelsen die toen al langzaam maar zeker hun stempel drukten op Indie. De Raiputs worden beschouwd als een van de moedigste en eervolste volkeren uit Indie want als een nederlaag nabij was hielden ze liever de eer aan zichzelf en alle resterende mannen, vrouwen en kinderen pleegden massaal rituele zelfmoord (Jaugar genoemd).

Ondertussen is deze regio al heel wat geevolueerd en probeert Rajasthan het verleden wat van zich af te werpen. Dit resulteert in snel groeiende steden met meer en meer geletterde en studerende mensen en dit is een hele aanpassing voor de van oorsprong grote landbouwbevolking.

Nu, terug naar de orde van de dag!

Jaipur

We begonnen onze trip in Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Jaipur wordt ook wel eens de `roze stad` genoemd omdat de oude stadsomwalling volledig in het roze geschilderd werd door Maharadja huppeldepup die op die manier de Engelsen welkom wou heten. De stad herbergt enkele schitterende gebouwen, niet allemaal in even goeie staat, maar het loont zeker de moeite om deze stad te bezoeken. Jaipur is een nogal chaotische stad waar een gezellige drukte heerst. Je moet hier wel vreselijk goed opletten in het verkeer want ze gaan hier voor niets of niemand uit de weg (behalve voor een koe, een koe doodrijden = gevangenis binnen) en voetpaden bestaan hier niet en als ze al bestaan liggen ze vol met afval en daklozen. Het is een echt paradijs voor shoppers, maar het aanbod is zodanig groot en de verkopers al even opdringerig dat je meestal geen zin hebt om een winkeltje binnen te stappen. India is heel kleurrijk, zowel arm als rijk loopt hier rond in fleurige kledij, overladen met juwelen en ze glimlachen je altijd vriendelijk toe. In vergelijking met hen zijn wij hier echte boerepummels. India is echt wel het land van de extremen, het ene moment ruik je wierook, bloemen en allerlei kruiden, vijf meter verder word je overvallen door de indringende geur van afval, uitwerpselen, pis, beesten, .... Dit is Indie. Je haat het en hebt het lief in dezelfde minuut. Soms is het heel lastig om met de armoede om te gaan, zo zagen we een vrouw in het station van Amritsar die lag te sterven te midden het perron. Ze lag daar naakt, bedolven onder vliegen en in haar eigen uitwerpselen. Als je op dat moment daar als toeristje rondhuppelt merk je pas hoe machteloos je soms bent. Je kan er gewoon niets aan doen. (meer tekst onder foto`s)

Grafmonument voor Maharadja Sawai Man Singh II

idem

idem

Het windpaleis, van hieruit konden de Maharanivrouwen naar het voorbij komende volk kijken zonder zelf gezien te worden.

Stadspaleis Jaipur. Nog steeds de woonplaats van de Maharadja van Jaipur die (ter info) geen enkele macht meer uitoefent binnen het stadsgebeuren. De regenboogvlag bovenaan is de stadsvlag van Jaipur en symboliseert de combinatie van de (huis)kleuren van de overwonnen steden in ver vervlogen tijden.

binnen het stadspaleis vind je verschillende gedecoreerde deurstijlen, foto hierboven en -onder.

Amberfort, een paleis even buiten de stad. Impressionant als je je inbeeldt dat dit het enige was dat je 300 jaar geleden zag als je de bergkam overkwam.

Amberfort, een paleis even buiten de stad. Impressionant als je weet dat dit het enige was dat je 300 jaar geleden zag als je de bergkam overkwam. In front onze geschifte, agressieve tuktukchauffeur die eventjes het wagentje moest repareren vanwege panne. Bij uitstek de agressiefste Indier die we hier al zagen, al was hij tegen ons poeslief. (kwestie dat hij zeker wou zijn van zijn geld)

boven en onder: Amberfort

Het waterpaleis, in vervlogen tijden ook een huis van de maharaja, maar nu zijn er plannen om hier een restaurant te maken. Opmerkelijk aan dit huis is dat je enkel de hoogste verdieping ziet, de rest zit onder water.

Plaatselijk olifanthuis waar ze, nogal wiedes, olifanten verzorgen.

ASJMER EN PUSHKAR

Na ons 3-daags verblijf besloten we richting Asjmer te gaan. Van daaruit namen we een lokale bus die ons naar Pushkar bracht, enkele km ten noordwesten van Asjmer. Hier vindt de camel-fair plaats op een immense zandvlakte waar honderden kamelen, paarden, koeien te koop staan. Dit festival is de grootste kamelenmarkt ter wereld waar alle nomadenstammen uit de woestijn samen komen om te handelen, feest te vieren, slangen te bezweren  en huwelijken te sluiten. Het is een groots en kleurrijk festijn dat geen gelijke kent.

Na deze ietwat stoffige belevenis kropen we de dag erna opnieuw de bus in om richting Bundi te gaan. 

De lokale kameel die wel mooi naar de camera lachte.

`Camel` reclame

Locals op de camelfair. Links een slangenbezweerder, de 2 oranje dudes zijn `geestelijken` die met misvormde koeien rondlopen op de markt hier. Er zijn precies nogal wat koeien hier die een vijfde been hebben dat uit de nek groeit. Of het echt is of niet weten we niet, maar zij zeggen alleszins van wel en t ziet er alleszins redelijk goe gedaan/echt uit.

07-11-2009 om 00:00 geschreven door joostenmarlies