|
Dag sloebers
Na ons verblijf in Delhi namen we het vliegtuig richting Srinagar, Kashmir. De naam van deze regio, die zich in het noordelijk deel van het Indiase subcontinent bevindt, zal veel mensen bekend in de oren klinken vanwege het reeds jarenlange aanslepende conflict (waarover meer info later). Kashmir is een prachtige vallei van ongeveer 7200 km2, op 1675 meter hoogte en het gebied heeft een oeroude geschiedenis. Kashmir was gedurende lange tijd een van de centra van de Sanskriet-cultuur. De literatuur, beeldhouwkunst, muziek, dans, schilderkunst, en architectuur van Kashmir heeft aanzienlijke invloed gehad in Azië. Dit is een schitterende regio die ontsierd werd/wordt door de masale aanwezigheid van het Indische leger. En als we zeggen masale aanwezigheid, dan is dan ook zo. Om de 25m (zonder overdrijven) loopt er een militqir met Kalasjnikov in de hand te `paraderen` op straat. Daarbij komen nog gepantserde voertuigen en dergelijke meer, dus je kan wel stellen dat ze hier nog steeds niet `gerust zijn` in een goede afloop.
Hieronder vind je een korte geschiedenisles over het gebied:
Met Kashmir wordt eigenlijk de vallei bedoeld die in de zuidwestelijke uitlopers van het Himalaya-gebergte ligt. Politiek gezien wordt echter een veel groter gebied bedoeld, inclusief de regio's Jammu, Kashmir, en Ladakh. Het gebied is momenteel tussen drie landen verdeeld:
- Pakistan beheerst het noordwestelijk deel (Noordelijke Gebieden en Azad Kashmir)
- India beheerst het midden en het zuidelijke deel (Jammu en Kashmir)
- China beheerst het noordoostelijk deel (Aksai Chin).
Hoewel in de praktijk elk van deze regio's wordt bestuurd door het land dat het eigendom opeist, heeft India de toewijzing van door Pakistan en China opgeëiste gebieden formeel niet erkend. Pakistan beschouwt heel Kashmir als betwist gebied, en stelt dat de eis van India niet geldig is.
Beide landen houden koppig vol dat Kashmir in zijn geheel aan hen behoort, en bemiddelingspogingen hebben tot niets geleid.
In het begin van 2002 namen de wederzijdse dreigementen tussen beide landen steeds heviger vormen aan. Dit was het gevolg van hun grensconflict, en van terroristische aanslagen in India. Per 1 januari 2002 werden alle rechtstreekse verbindingen over land en via de lucht verbroken. Gevreesd werd voor een kernoorlog op het subcontinent. Na intensieve diplomatie door anderen landen, zwakten India en Pakistan vanaf 10 juni 2002 hun wederzijds agressieve toon af. Gehoopt werd dat beide landen een verzoening zouden voorbereiden.
In april 2003 stelde India voor de dialoog te hervatten. De busverbindingen tussen India en Pakistan werden hersteld. Met ingang van 26 november 2003 kwamen India en Pakistan een wapenstilstand overeen langs zowel de niet-betwiste internationale grens, als de betwiste bestandslijn, en langs de Siachen-gletsjer. Dit is de eerste "totale wapenstilstand" in 15 jaar die door beide landen is afgekondigd.
Ondertussen is de situatie wat bekoelt en stromen de toeristen druppelsgewijs terug de regio binnen. Toch kan 1 verkeerde reactie terug het boeltje hier laten ontploffen. Dit geheel ter jullie info en terug over naar de orde van de dag, namelijk onze eigen indrukken.
We landden dus in Srinigar alwaar onze contactpersoon ons deze keer wel stond op te wachten en we trokken richting onze `houseboat` in Dal Lake. Daar aangekomen waren we volledig onder de indruk van het comfort die de houseboat bood. Het leek ons een gezellige boel te worden, maar om de 10 minuten kwam er wel iemand onze `woonst` binnengestormd om ons te vragen (lees onder druk te zetten) om trips te boeken in de regio. Dit was redelijk irritant en soms voelde dit ongemakkelijk daar je niet zonder hulp van die boot weggeraakt. Dus, indien iemand van plan is deze regio te bezoeken zorg dat je goed geinformeerd bent over de zaak. Zo kwamen we gisteren nog een meisje tegen dat 3 dagen gegijzeld geweest is op zo`n boot (op een ander meer dan beloofd en in ermbarmelijke toestand) en er volledig financieel opgelegd is. Ze kreeg daarnaast nog enkele oneerbare voorstellen dus je kan je wel voorstellen dat haar ervaringen over Kasjmir helemaal niet zo goed zijn en ze was heeeeel blij dat ze ons tegenkwam. Resultaat = niet alles aan Kashmir is dus mooi.
Nu, wij werden op die boot wel als koningen ontvangen en het eten was supergoed, maar dat constant onder druk gezet worden is er wat over. We besloten dus een stadstour te doen op onzen alleen in Srinigar, maar dat werd niet toegelaten door de booteigenaar. Gevolg was dus dat we de Mo(n)goolse tuinen, de Witte moskee, de rondvaart van het Dal-meer bezocht hebben met in ons zog ne `bodyguard, achtervolger` die we voor `t gemak `Tandje` genoemd hebben. Tandje volgde ons overal en zelfs s`avonds kwam hij weer binnen om ons een trekking in de Himalaya aan te smeren. Enkel al om van deze `geweldige` persoon af te zijn besloten we om deze tour te boeken en dus vertrokken we richting Naranag (bergstadje in Himalaya) om te genieten van een 5-daagse trekking.
Dag 1 bleek te bestaan uit het ophalen van alle marchandise om te overleven. Onderweg werden we dan nog geconfronteerd met enkele qgenten waarbij onze chauffeur zowat uit zijn dak ging en bijna door de versperring reed met ons beiden op de achterbank en onze gids verstard langs de kant van de weg. Onze gids bleek echter een goed onderhandelaar en enige tijd later kreeg de chauffeur zijn rijbewijs terug (met een boete) en konden we onze weg verderzetten. We kochten nog twee levende kippen onderweg (als avondeten) en de rest van de rit keken we ons allebei de ogen uit op de schoonheid van deze regio.
`s Avonds kwamen we dan toch nog aan in het base-camp gelegen naast een bergdorpje Naranag genaamd. We wandelen`s avonds nog even rond en werden langs 2 zigeunerdorpen geleid vooraleer het avondeten geserveerd werd. Eenmaal terug in de kooktent bleken ook enkele muizen de warmte van de tent te willen opzoeken en dit zorgde voor enige hilariteit om de muizen op te sporen en dood te kloppen. Na een smakelijke maaltijd en de enkele muizenissen besloten we richting onze eigen bedstede te gaan en we kropen met een hoopvol gemoed ons `bed` in onszelf afvragend wat deze trip allemaal ging bieden.
De volgende dag werden de paarden klaargemaakt en trokken we (met het, naar ons gedacht, overdreven gevolg van 4 dragers en 4 paarden) richting But Ser (op 2900m).
De dag begon dus met een fikse wandeling en al gauw bleek onze conditie niet echt op punt te staan. De omgeving maakte echter alles goed en moe maar voldaan kwamen we aan op onze eerste kampplaats. Later bleek dit onz vaste stek te zijn voor de komende dagen en van daaruit werden enkele wandelingen georganiseerd in het omliggend gebied. Zo gingen we de dag erop wandelen richting Gangabal Lake en Kolasar Lake. Onze gids besloot om te vissen (met een stok, laten we zeggen vrij onmogelijk dus om iets te vangen) terwijl wij even de omgeving konden verkenden, maar op een gegeven moment stak er zowaar een kleine sneeuwstorm op en werden we genoodzaakt om zonder vis ( lees ons avondeten) terug te keren naar onze kampstek.
Daar aangekomen kregen we toch weer een lekkere maaltijd voorgeschoteld die bestond uit Visbouillonsoep, rijst met groenten (of zijn het groentjes Mr Anckaert ??  ) en Chai. Chai is eigenlijk een variante op thee waarbij er bij de normale thee zoals wij die kennen wat melk en extra kruiden toegevoegd worden. Zo lekker dat we sedert dien niks anders meer drinken!! Na het eten nog een kampvuur gemaakt waarbij het scoutsgevoel bij mij weer naar boven kwam en ik dus begonnen was met het vuur op te bouwen zodanig dat het goed en lang zou branden. Probleem was dat we geen vinger mochten uitsteken (tot onze ergernis toe) en vanaf er iemand zag dat we, of hout aan het rapen, of vuur aan het maken waren, ze tot actie kwamen en zeiden `you sit down and relax`. We hebben dat zinneke meerdere malen gehoord, maar ze tot andere gedachten brengen was helaas onmogelijk. Onze dragers/paardenbegeleiders namen het kampvuur dus over en kennen blijkbaar niet `de piramidestructuur` voor het aanmaken van een vuur en smeten dus alles (tot halve boomstammen toe) op een hoop, goten er wat benzine over en lieten het boeltje begaan. Dit bleek niet echt een goeie manier van werken, maar die gasten waren voor geen rede vatbaar toen ik hen probeerde uit te leggen hoe een goed vuur moet gemaakt worden, dus weeral wat benzine erover en hopen dat het deze keer bleef branden. Dit bleef zo duren tot onze gids de taak op zich nam en effectief het vuur `opbouwde`. Zo konden we toch nog wat genieten van deze schitterende omgeving. Paar uurtjes later (en een 10-tal graden minder) richting tentje gekropen alwaar ons het ongemakkelijk gevoel van gasvorming bekroop. Zou die visbouillon daar voor iets tussenzitten? Eens in de tent was het een kakafonie (niet in letterlijke zin) van korte en lange salvo`s die onze darmen de wijde wereld instuurden. De geur in ons tentje was eigenlijk niet meer te harden,maar om de een of andere bizarre reden hebben we ons kromgelegd van het lachen. Snappie wie snappen kan.
`s Morgens bleken de darmen alles verwerkt te hebben en we vatten na ons ontbijt de volgende bergtocht aan. Weerom bleek dat Kashmir een schitterend stuk natuur is en we genoten ten volle. Echter, na drie uur wandelen stonden we weer aan onze kampplaats en we vroegen ons af waarom we niet verder gingen aangezien we nog een halve dag in het verschiet hadden. Achteraf gezien beseften we dat we nog niet helemaal gewend waren aan de manier van leven in het voorgebergte van de Himalaya. Mensen leven daar echt enkele stappen trager zo bleek na een gesprek met onze drager die 6 maand per jaar trekkings met paard begeleidde en de andere 6 maand enkel thuis zat waar hij enkel at, dronk en sliep. Het moment zelf waren we wel wat ontgoocheld en we vroegen aan de gids waarom we niet nog een andere wandeling deden. Deze antwoordde daarop dat we het kamp gingen opbreken en het zowat 500m verder weer gingen opbouwen in een plaatselijk verlaten zigeunerhuis?? Marlies en ik keken naar elkaar met een blik vol ongeloof maar het was onze gids menens. Nu, de paarden waren 2 dagen ervoor een stuk lager gebracht om te kunnen grazen, dus moesten wij met verenigde man- en vrouwkracht, gans het boeltje naar boven sleuren. Uitgeput bereikten we onze bestemming en trokken in in ons `gypsy house`. Weerom wou ik een vuurtje maken en weerom bleek dat onze dragers nog steeds niet begrepen hoe dit te doen. Gevolg, alles weer op een hoopje, benzine erover en branden (lees roken) maar! Aangezien dit vuurtje in het huisje gestookt werd en dat er van verluchting amper sprake was kwam dit onze ademhaling niet ten goede em zo af en toe (om de 10min) moesten wij naar buiten om een frisse neus te halen. Ook `s nachts bleek het zuurstofgehalte op 0 te blijven zodanig dat Marlies en ik niet zo`n goede nachtrust kenden. Dit uitte zich de volgende morgen want we waren allebei het aanspreken niet waard. Daarbij vonden we dat alles (lees het handelen) wat te lang duurde en alles ging ons wat te relaxed en dat zorgde voor wat wrevel. Ik sprak de gids erover aan en die stelde voor dat wij reeds de wandeling terug naar basekamp ondernamen. Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal beneden kropen we in de jeep richting onze houseboat.
Daar namen we het besluit richting Dharamsala te trekken via Jammu (de transporthub in Noord Indie). De belevenissen van onze `shared-jeep`rit, ons verblijf in het `gat van de wereld` Jammu en ons huidig verblijf in Dharamsala (waar de Dalai Lama woont en momenteel lezingen geeft) volgt later nog.
Take care all of you, happy Diwali* (of zoals Marlies pleegt te zeggen tegen onze Indische vrienden Happ Eddy Wally) en ot under ant ges in het Vlaanderenland en omstreken van onze heimat.
PS: - Hier ist 25 graden, en bij jullie?? )))))
- Diwali --> het enige feest dat heel India verenigd. Traditioneel is het bekend als "Het feest van het licht". In de praktijk worden kleine lampen (diya's) aangestoken. Deze aangestoken Diya's worden in elke ruimte van de woning neergezet. Het vieren van dit feest gaat gepaard met zoetig eten en veel, heel veel vuurwerk. Divali is een vrolijk feest en wordt vaak gevierd in gezinsverband. Het is een feest voor iedereen. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Licht wordt namelijk altijd wordt geassocieerd met succes en hoop.
Tijdens Divali wordt ook de terugkeer van Rama in zijn stad Ayodhya gevierd en wordt hij gekroond als koning, nadat de demon Ravana door hem is gedood. Zoals andere hindoe feestdagen significeert Divali vele verschillende betekenissen. Zo viert de ene de terugkomst van Rama, terwijl de ander de godin Lakshmi (godin van rijkdom/overvloed/succes/vrede) eert. Maar door iedereen wordt het gevierd met evenveel spiritualiteit en staat Divali voor vernieuwing in het leven. Divali is een van de best gevierde feesten binnen de hindoecultuur. Het verenigd alle leden van de gemeenschap, jong, oud, rijk of arm. De Diyas verwelkomen godin Lakshmi in elk huis, vandaar dat men op zo'n avond thuisblijft.
Divali wordt eigenlijk in 5 dagen gevierd en elke dag heeft zo zijn eigen rituelen en mythes. Het unieke van Divali is het harmonieuze van de 5 filosofieën. Als we elke van deze 5 dagen vieren met ware begrip, dan zal dit ons leven verrijken.
18-10-2009 om 00:00
geschreven door joostenmarlies 
|
