We beginnen onze dag met het vertrouwde ontbijt en trekken dan met de bus naar een van de grootste bezienswaardigheden van Ha Noi. Aan de rand van het Bach Thao Park bezoeken wij het Ho Chi Minh mausoleum. Het gebouw prijkt midden in een groot plein, het Ba Dinh Plein.  In 1973 werd dit ruim 21m hoge mausoleum gebouwd op de plaats waar Ho Chi Minh voorheen de onafhankelijkheidsverklaring voorlas aan het volk. Ondanks het verzoek om gecremeerd te worden, werd Ho Chi Minh gebalsemd en opgebaard in dit mausoleum en daardoor kunnen bezoekers nog altijd zijn gebalsemde lichaam bezoeken en bewonderen. Ook wij schuiven aan in een rij waar we mooi achter elkaar moeten gaan staan. Wij moeten alle tassen achterlaten en alles wordt dan nog eens gecontroleerd. De camera’s moeten samen in een rode tas en die krijgen we pas terug na het bezoek aan het mausoleum zelf. Volgens de guards zijn we een beetje te luidruchtig voor Ho Chi Minh en moeten wij ons wat beter gedragen; mondje dicht en handen niet op de rug. De man ligt er maar bleekjes bij en wordt constant bewaakt door jonge dienstplichtigen. 

Daarna lopen we met de hele groep naar het paleis en het huis, waar HO CHI MINH vele jaren heeft doorgebracht, zijn boeken geschreven en gewerkt heeft. Harry gaat helemaal op in zijn verhaal. Oompje Ho wilde niet leven in het paleis naast zijn rustige huis. Hij vond rust bij de karpervijver in zijn paalwoning met 2 kamers op de eerste verdieping en beneden was de ontvangstruimte voor de gasten en de drie telefoons die hij tijdens alle onderhandelingen gebruikte.

De ‘één-pilaar pagode’ uit de 11^e eeuw is ook een bezienswaardigheid met de heilige boom erachter. Ho Chi Minh bracht een stekje van deze heilige boom mee uit India en stekte die hier. Het is een prachtboom geworden, waaronder de boeddha zit en er staan veel wierookstokjes en kaarsen bij ter verering. De boom staat achter de een-pilaar-pagode en het museum van Ho Chi Minh. Het museum is prachtig gebouwd in de vorm van een lotus. Er staat ook een boom waarvan de wortels naar boven kruipen alsof het allemaal kleine Boeddhabeeldjes zijn. Heel bizar.

Harry zorgt voor wat mango en ananas als versnapering en daarna gaan we met zijn allen naar de Tempel van de Literatuur, het oudste bouwwerk van Hanoi. Het werd opgericht in de 11e eeuw ter ere van de filosoof Confucius en deed zeven eeuwen dienst als opleidingsinstituut voor toekomstige mandarijnen. Het complex bestaat uit vijf binnenplaatsen, die elk gescheiden zijn door muren en sierlijke poorten. Op een van de binnenplaatsen staan grote beelden van schildpadden met sten tafels op hun rug met daarop de namen van de eersten die daar afgestudeerd zijn. De Tempel van de Literatuur staat afgebeeld op de achterkant van het bankbiljet van 100.000 Vietnamese Dong.

Nu zouden we naar het vrouwenmuseum gaan maar dat feest gaan niet door omwille van het Tet (nieuwjaar) en nu gaan we naar een Nationaal Kunst Museum en daarna trekken we  met zijn allen naar LITTLE HANOI, een Vietnamees restaurant. Van alles en nog wat, vis, vlees, groente, alle smaakjes worden ons voorgezet. Jean geniet van het Hanoi-bier. Terug buiten blijven de cyclo’s en scooters voorbijrazen. Het leven speelt zich af op straat. Op elke stoep zijn vrouwtjes druk in de weer met grote potten en pannen, omringt door mensen op kleine plastic krukjes die Pho – een noodle soep – uit een kom slurpen. Je neus vult zich met uitlaatgassen en opeens lijken die mondkapjes helemaal niet zo’n gek idee. Af en toe komt er een geur voorbij die moeilijk te beschrijven is. Volgens mij is het gedroogde vis, niet heel erg aangenaam. Wij lopen op straat want de stoep is dus vol etende mensen of wordt gebruikt als parkeerplaats voor brommers. Mijn god wat een hoop brommers. Ze rijden als gekken en toeteren erop los. Er lopen ouderen rond met manden aan een stok (een soort juk) gevuld met eten, groente en fruit. Alles gebeurt er op straat, smalle winkeltjes met daarachter hele diepe huizen van wel 50 m. De voorkant is dan maar 3 m breed, maar zij moeten alleen maar belasting betalen voor de breedte van hun huis, niet de diepte. Achter de winkels woont dan de hele familie. De straatnaamborden zijn verschrikkelijk moeilijk te ontcijferen. De elektriciteitskasten zijn gewoon aan een boom gespijkerd en alle draden lopen dwars over de straat naar de huizen toe.

We trekken naar het het Hoan Kiem Meer (het meer van het teruggegeven zwaard); Harry vertelt een legende die klinkt als een Vietnamese versie van Koning Arthur en het zwaard Excalibur. Het verhaal vertelt hoe koning Le Thai To in het bezit kwam van een magisch zwaard, dat hij gebruikte tijdens zijn 10 jaar durende strijd tegen de Chinese Ming-keizers. Nadat hij zijn land had bevrijd, voer hij naar het midden van het meer om het zwaard terug te geven aan de Heilige Schildpad, die het wapen uit zijn hand griste en ermee onder het water verdween. Zo is het Ho Hoan Kiem aan zijn naam gekomen. Op een eilandje in het meer staat de kleine 18-eeuwse Thap Rua (Schildpadtoren). Volgens de verhalen leeft er nog steeds een grote schildpad in het meer en op bepaalde dagen van het jaar –meestal met de kentering van de seizoenen- zien mensen het dier uit het water komen.

Rond 16u krijgen we een voorstelling in het Waterpoppentheater. De poppenspelers maken gebruik van de dramatische muziek, die door een traditioneel orkest wordt gespeeld, en van bijzondere effecten, zoals rook, vuur en water spuwende drakenpoppen. Na afloop wordt het bamboegordijn opgetrokken en zien we spelers tot hun middel in het water staan. De hele eerste rij wordt door ons ingenomen en het geheel maakt weinig indruk op ons behalve natuurlijk het vuur en de rook. Op de terugweg naar ons hotel komen we nog langs  de St. Joseph’s kathedraal

Na ons wat opgefrist te hebben trekken we terug richting meer om een restaurant te vinden dat er wat bacterie-proof uitziet en waar we met 8 kunnen zitten. Het wordt een dolle boel; restaurant in, restaurant uit tot we ergens op een eerste verdiep belanden en dan wordt het pas leuk: 8 slimme mensen krijgen aan d  at Vietnameesje maar niet uitgelegd wat ze willen eten, er worden natuurlijk verkeerde zaken aangedragen en de rekening is natuurlijk ook mis. Moet er wordt gelachen dat het een lust is. Als we daarna nog een koffie willen drinken gaat de ene na de andere zaak voor onze neus dicht en zelfs in het hotel vangen wij bot. Koffie hebben wij niet meer gedronken maar gelachen hebben wij eens te meer.

18-02-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Om 6u komt de zon op boven de hoogste top van Sapa maar ze raakt met moeite door de mist. Alles terug ingepakt en ontbeten met een bende Thai. Om 7u45 rijden we een laatste keer door Sapa en de mooi uitgedoste vrouwen en kinderen van de verschillende bergstammen komen langzaamaan het stadje binnengelopen. De rit naar Hanoi gaat helemaal door de Muong Hoa valley en het landschap is adembenemend. De zon komt nog niet echt door de mist en geeft daardoor een raar licht maar moeilijk te fotograferen. Wij genieten ondanks de vele bulten -putten en kamikazetoeren van Tu , onze chauffeur.

Hijzelf is Boeddhist en stelt voor onderweg bij een pagode te stoppen. We gaan er mee akkoord en hij is dol gelukkig want het blijkt een bedevaartsoord te zijn en dus kan hij zijn offers brengen en wij kunnen, Den Maq Ha, bezoeken. Wij lopen wat rond en bekijken de gebruiken van deze Boeddhisten die ons toch vreemd overkomen: vals geld, papieren ezels, allerhande fruit, een soort aflaatbrieven die zijn kopen offeren in enorme stapels. Het vals geld, de papieren ezels en poppen worden verzameld en in een oven verbrand. Al het eetbare gaat naar de monniken en het weeshuis. Tu vertelt ons dat de hoofdmonnik die deze pagode oprichtte hier gestorven is en boven begraven is. Hij toont ons de heuvel maar we denken er niet aan na alle trappen van gisteren. De teleurstelling staat op zijn gezicht te lezen en we geven toe …….. De trappen van gisteren waren er niets tegen maar we krijgen boven wel een mooi zicht op de Red River en natuurlijk nog meer Boeddha-altaren met bloemen en wierrook. Terug naar de wagen en bollen naar Ha Noi waar we rond 14u afscheid nemen van Tu en zijn Toyota.

Terug ingecheckt in hetzelfde hotel van begin deze week, wat rondgelopen in het oude Franse stadsdeel en rond 17u maken wij kennis met de rest van de groep en onze gids Nguyen. Wij trekken naar een Frans restaurant voor een welkomdiner van wel 9 gangen: lekker en teveel.  Een kop koffie waar we wel een kwartier moeten aanschuiven voor we iets krijgen en op weg naar het hotel krijgen wij nog een straatdansvoorstelling te zien. We praten nog wat na in de bar en dan naar bed. Kabaal tot 2u want nieuwjaar blijft hier maar duren en het is te warm om te slapen.

17-02-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vermits het gisteren nieuwjaarsavond was en wij hoorden dat er veel ‘Happy Water’ gedronken werd, gingen wij gisteren akkoord om deze morgen alleen op pad te gaan en zo onze gidsen wat vrijaf te gunnen. Na een ontbijt rond 9u wandelen wij eens de andere kant van Sapa uit. In tegenstelling tot de andere dagen is het zeer kalm; weinig brommers en geen wandelaars of auto’s. Het lijkt een beetje op een spookstad en alle winkels en restaurant zijn potdicht. Stilaan komen de vrouwtjes van de verschillende bergvolkeren naar Sapa om hun goederen te verkopen. Zij zijn nog niet goed wakker en laten zich gewillig fotograferen maar natuurlijk met het gebruikelijke gebedel.

Op de middag vinden wij een Frans restaurant dat zich van heel het nieuwjaargebeuren weinig aantrekt. Om 13u30 worden wij opgepikt door Tu en La om naar de Love Waterfall te gaan i.p.v. naar de Thac Bac Waterfall of Silver Falls en dat zullen wij ons later beklagen. Het uitzicht onderweg is mooi maar de waterval die we na een slopende tocht van 90min dalen en stijgen via trappen en keien bereiken is maar een flauwe beloning. Ik denk dat La gisteren teveel Happy Water gedronken heeft, want van haar legende versta ik niets. Terug 90min naar de parking en Tu, onze chauffeur, draait terug de richting van Sapa uit i.p.v. naar de Tram Ton Pass. Werken zit er voor hen niet meer in vandaag en dus nemen we afscheid van La met een fooi en een goede beoordeling (we zwijgen over vandaag) en dan trekken wij het stadje in voor een cocktail (ik begin ze te lusten) en een etentje. Vroeg terug naar het hotel want morgen worden wij al om 7u30 opgepikt.

16-02-2018, 15:25 geschreven door jeanenmarleen  

Heerlijk geslapen ook al is het een baksteen waar we op slapen. La komt ons pas  oppikken om 9u30 en daardoor laten wij ons letterlijk de kaas van tussen onze boterham halen. Geen nood want wij mogen deze middag bij onze gids thuis eten en mee nieuwjaar vieren….

Sapa is beroemd vanwege de ongerepte, indrukwekkende rijstterrassen die verspreid liggen op de heuvels. Het wordt niet voor niets beschouwd als een van de mooiste landschappen in Vietnam. Als we vanop ons terras over de Muong Hoa Vallei kijken, staan wij de eerste 5 minuten met onze mond open te kijken naar al het moois dat we zien. De rijstterrassen lijken zo uit een reisbrochure te komen en het zijn geen rijstvelden, maar rijstterrassen.

De chauffeur dropt ons samen met La af in de buurt van Cat Cat op 4 km ten zuidwesten van Sapa. Het is een dorp van de Black H'mong maar om er te geraken moeten wij wel 750 treden af in het besef dat we straks terug 750 treden op moeten. Het pad naar het dorp is speciaal aangelegd om langs de huizen te lopen waar de locals wonen en af en toe kan/mag je binnen kijken. Binnen waar zonder schoorsteen een vuur is waar op gekookt wordt, het vlees te drogen hangt en de maiskolven tegen de zoldering aan een rijgdraad hangen te drogen. Ook zien wij waterbuffels en varkens die tussen de huizen door lopen. Verbazend is dat de kinderen gewoon voor de buffels zitten te eten en te spelen. Kippen en ganzen lopen overal tussendoor en we zien er verschillende die gepluimd worden om vandaag nog in de pot te verdwijnen. De bevolking is hier arm. Zij voorzien in hun eigen behoefte van vlees, groeten en fruit. Naast de landbouw is het traditionele handwerk een belangrijke sector. De vrouwen maken prachtige traditionele kleding, dekens en kleden om meestal aan de toeristen te verkopen.

Armoede is een probleem onder de minderheden. Veel kinderen moeten helpen hun familie te onderhouden en wij zien dan ook regelmatig kinderen die souvenirs aan de toeristen willen verkopen. De overheid raadt af om van kinderen te kopen om hen zo te motiveren om naar school te gaan. In het dorp Cat Cat gaan de kinderen amper tot niet naar school ook al is de lagere school hier gratis. Zij zijn hard nodig om te helpen op het land of bij andere werkzaamheden. Jammer want je gunt ieder kind leren lezen en schrijven. Het Engels pikken ze op van de toeristen en zij vragen:” what’s you name, how old are you en how many baby’s have you” in de hoop je te charmeren en een centje te versieren.  Onze kinderen hebben het toch behoorlijk wat gemakkelijker. 

Beneden in de Muong Hoa Vallei lijkt het een beetje een aardsparadijs waar de Black H'mong een vernuftig systeem van watermolens ontworpen hebben om de rijst te wassen en te pletten en de hangbruggen er naartoe, zijn natuurlijk weer een hele wiebelende belevenis.

Alle vrouwen lopen hier nog in hen traditionele klederdracht: een donkere, indigo geverfde rok, beenwindsels, een indigoblauw mouwloos vest met een geborduurde kraag. De kleding is gemaakt van hennep. Het haar dragen ze in een opgerolde knot met een haarband als het lang genoeg is. De mannen zijn te herkennen aan de opgerolde donkere broek en pet. Zowel de mannen, als de vrouwen dragen brede zilveren nek- en armbanden en de vrouwen dragen opvallende grote zilveren oorringen.  Hoe houden zij in hemelsnaam de kleuren van hun kleding zo mooi, terwijl er geen wasmachine en Dreft is. Hun handen zien wel altijd blauw van de indo waarmee zij hun kleren verven.

Na Cat Cat trekken wij naar Lao Chai, het dorp waar La en haar familie woont. Haar moeder komt ons al tegemoet en na een half uur wandelen worden wij haar ‘huis’ binnengeloodst. La is onmiddellijk druk in de weer met het verder afwerken van het eten dat haar man voor ons bereid heeft terwijl haar dochtertje van 3 aan haar benen hangt. Langzaamaan verschijnt het ene na het andere familielid en ze schuiven allemaal aan bij aan ’t tafel. Onvoorstelbaar hoe de mensen hier nog leven maar ze lachen en knikken allemaal vriendelijk terwijl wij klungelen op de veel te lage stoeltjes en dan nog met stokjes eten. Wij vragen wijselijk niet wat we eten… Het enige dat individueel is, is een kommetje rijst en de rest wordt allemaal samen uit grote schalen gegeten. De chilisausen zijn hot-hot en achteraf blijk ik niet alleen kip, ajuin, een soort groene halfgekookte koolblaren, gemalen rundsvlees maar ook varkensingewanden gegeten te hebben.  Als Jean of ik nu niet het vliegend sch…. krijgen, begrijp ik het niet. Halverwege de maaltijd wordt het ’Happy Water’ ingeschonken ter gelegenheid van Nieuwjaar en dat zal wel alles weggebranden (hopen wij). Het doet ons denken aan saké omdat het ook van rijst gemaakt wordt. STRAF.

Na het eten laat La me zien hoe haar kleding juist in elkaar zit en we vertrekken na een hartelijk afscheid voor een wandeling van ongeveer 4 km door de terrasrijstvelden naar Ta Van dorp waar de Dzao wonen.                                                                                                                                     

Onderweg vertelt La hoe ze haar man heeft leren kennen op ‘the love market’. Op deze liefdesmarkt zitten meisjes verspreid bij kampvuurtjes. Als je als man geïnteresseerd bent in een meisje dan vraag je of je erbij mag komen zitten. Als de interesse na een gesprek nog steeds wederzijds is, leer je in drie dagen elkaar en elkaars familie beter kennen. Na drie dagen maak je de keuze: ga je met elkaar verder of neem je afscheid. Als je verder gaat dan trouw je na ongeveer 3 maand en begin je direct aan kinderen. La is 22 jaar en heeft al een dochtertje van 3.

Rond 17u worden we terug opgepikt door onze chauffeur en langs een bijna onberijdbare weg komen we teug aan in Sapa. We frissen ons wat op en gelukkig heb ik geen stappenteller bij of ik zou geen voet meer verzetten maar we moeten snel iets zoeken om te eten want de meeste zaken sluiten omwille van Tet, het Vietnamese Nieuwjaar. Aan ons hotel zit een H’mongvrouw doeken te verkopen. Ik heb haar gisteren ook al gezien en vraag hoeveel een wandtapijtje kost: 1100000VND. Wij lopen verder maar een halve straat verder heb ik hem voor 400000VND of 14.2€ en dat zonder afbieden want zij kwam mij achterna gelopen en bleef maar zakken met haar prijs.

Wij eten rijst met scampi’s (Jean) en ik met zalm en appelsien en muntsaus. Echt lekker. We genieten nog wat van de mooie versiering en krijgen een gratis concert van plaatselijke zangers. Het doet af en toe pijn aan de oren. Om 11u schrijf ik mijn verslag en zet mijn foto’s op de pc.

15-02-2018, 18:51 geschreven door jeanenmarleen  

Heerlijk geslapen want we waren hondsmoe en dan ons eerste Vietnamese ontbijt. Rijst, gefrituurde loempia’s, kip, worst, noedels, allerlei fruit, … maar wij houden het wijselijk bij toast met confituur en spek. Laat ons gestel maar wat wennen. Onze chauffeur pikt ons om 8u30 op voor een 380 km lange rit van Hanoi naar Sapa. We rijden eerst een heel stuk door de stad waar het nu merkelijk rustiger is dan gisterenavond. De vrouwen met hun punthoedjes die gisterennacht aan het vegen waren en vuilzakjes verzamelden, hebben goed hun best gedaan want het meeste vuil is weg. We komen terug voorbij het vliegveld en dan wordt het stillaan rustiger. We rijden een hele tijd op een highway met soms wel 10 rijvakken waar amper wagens op rijden. Inhalen recht of links en als de voorligger niet snel genoeg rijdt volgens jou, wordt er getoeterd. We stoppen eens voor een kop thee en ’s middags in Lao Cai voor een kommetje rijst met gebakken kip. Ik denk stilaan dat ik binnen een maand eitjes ga kunnen leggen…. Eens van de snelweg af wordt de baan veel smaller en het landschap verandert: we komen stilaan in de bergen. Het uitzicht is hier werkelijk prachtig en het weer is ons goedgezind. We waren verwittigd dat het hier meestal mistig en zeer koud is, maar wij rijden hier onder een stralende blauwe hemel en met 24°. Mistig is het wel nog een beetje maar dat is nooit anders blijkbaar. Het laatste stukje van 38km duurt meer dan een uur omdat de baan slechter wordt en het de ene bocht na de andere is.

Sapa ligt op ongeveer 1.500m hoogte aan de voet van de Phan Si Pang, met 3.143 m de hoogste berg van Vietnam. Ten tijde van de Franse koloniale periode was Sapa een favoriet vakantieoord voor de Fransen. Door de hoge ligging is de temperatuur, in vergelijking met de laaggelegen gebieden in Vietnam, aangenaam in de zomer.

Als we er rond 15u arriveren, zit onze gids La ons op te wachten. Zij behoort tot de H’Mong stam en is in traditionele klederdracht. Haar Engels is beter dan dat van onze chauffeur maar het wordt toch puzzelen en soms raden om haar te begrijpen.

We droppen onze bagage op onze kamer met een prachtig uitzicht op de Phan Si Pang en gaan met La op verkenning door het dorp. Overal zijn de mensen bezig met versieringen voor Tet, het Vietnamese Nieuwjaar en er worden overal bloemen verkocht omwille van Valentijn want ook hier hebben de mannen af en toe iets goed te maken…

Sapa, of ook wel Sa Pa genoemd door de Vietnamezen, is een prachtig en sfeervol dorp.

Overal zie je mensen in lokale klederdracht van de verschillende bergvolkeren. La praat voluit en nodigt ons meteen uit om bij haar en haar familie morgen nieuwjaar te gaan vieren. Ze toont ons een enorme overdekte markt waar de lokale bevolking hun waren komen verkopen en dan wandelen we nog twee uurtjes met haar door de straatjes en rond het meer. Zij dropt ons aan ons hotel en wij trekken naar een restaurantje voor een pizza en een cocktail. Ik ben normaal gezien geen cocktaildrinker maar voor nog geen 3€ krijg je hier de beste cocktails geserveerd. Het resultaat laat zich raden.

14-02-2018, 18:19 geschreven door jeanenmarleen  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

13-02-2018, 12:41 geschreven door  

Eerste maal met NRV

Derde maal naar het Verre Oosten. 

Voor Vietnam is de beste periode om te reizen natuurlijk de droge tijd en dan is februari/maart het mooiste. NRV biedt een verlenging (vooraf) aan om met een privéchauffeur 5 dagen door Sappa in het Hoge Noorden van Vietnam, rond te toeren en ze doen ook Cambodja aan: wij zijn dan bijna een maand van huis. 

Voor Vietnam moet een visum geregeld worden en zelf er achteraan gaan is leuk. Dus op stap naar Brussel, een paar weken van te voren en 7 dagen later terug om ze op te halen.

We beginnen met een autorit van Bierbeek naar Schiphol in 3u die eindigt in een flinke sneeuw- en hagelbui waardoor onze Boeing 777-300 van Cathay Pacific meer dan 2u op zich laat wachten voor een lange vlucht van de koude Noordzeekust naar de warmere Chinese Zee. Een trek over o.a. de Kaukasus, Afghanistan, Pakistan; waar ze nu in dezelfde shit zitten als de mensen hier al die jaren geleden en China. Onze brave piloot weet 1u achterstand goed te maken, maar wij weten reeds langer dat het gele ras vriendelijk en gedienstig is: in Hong Kong houden ze onze aansluiting één uur aan de grond om op ons te wachten natuurlijk samen met nog een paar anderen. De landing in Hong Kong is op zijn minst spectaculair te noemen want het vliegveld ligt in zee. Bij het terug opstijgen zien wij de enorme brug die verbinding geeft met Hong Kong-stad en we vliegen rakelings langs de bergflanken met een schitterend zicht op de baaien.

Ik voel mij belabberd en ook wat geradbraakt want ik heb een dikke verkoudheid en de aircotoestanden doen daar zeker geen goed aan. Ons bioritme is ook nog niet ingesteld op de nieuwe tijd en temperatuur: het is hier 20 graden. We zijn een groep van Fox tegen gekomen die een rondreis van 22-dagen maken en zij zijn met 31!!

Na 3 bagagechecks en 6 controles van onze paspoorten pikken wij onze bagage op in Hanoi. Heeft onze privéchauffeur geduld gehad, want wij hebben nog altijd meer dan één uur vertraging? Hij is nergens te vinden en zelfs de reisleider van Fox kan hier alleen mailen, sms’en en niet telefoneren…. We vinden onze gids uiteindelijk aan een andere uitgang en Tu (of zoiets) laadt onze valiezen in zijn enorme Toyota. Wij gaan de volgende dagen vaak moeten lachen met zijn kramakkelig Engels en onze bilspieren staan al in kramp na 5 minuten. Om hier te rijden moet je kamikazebloed hebben: Hanoi telt ongeveer negen miljoen inwoners en er rijden vijf miljoen brommers... Na 3 kwartier worden wij netjes aan ons hotel gedropt middenin het koloniale Franse stadscentrum van Hanoi. Het is nu 12u local time en we zijn 24u onderweg. Wij checken in maar onze kamer is nog niet klaar: geen probleem want wij droppen onze bagage en trekken op verkenning.

Het is druk, druk, druk en stinkende brommertjes crossen overal en dwars door elkaar heen. Over brommers gesproken: die gaan er nog voor zorgen dat een van ons met wat teentjes minder zal terugvliegen maar ik beken; slalommen ertussen is een ervaring op zich. De eerste keren twijfelen wij lang om de straat over te steken maar na een paar keer werpen wij er ons wild tussen .... en zij weten ons te ontwijken. Er zijn wel weinig auto’s en de enige die wild en snel rijden zijn de stadsbussen. De trottoirs zijn volgestouwd met winkeltjes, kraampjes, eetstalletjes en overal staan de brommers geparkeerd op het voetpad dus lopen de voetgangers op straat. We zien voor ’t eerst een brommerwash (ja, dat bestaat ook) en wij voelen ons miljonair nadat wij voor 200€ een slordig 5 000 000 Dong hebben gepind.  Wij eten ’s middags lekker voor nog geen 10€ op een terrasje en de eerste foto’s van het Vietnamese Nieuwjaar zijn getrokken.  

P.S. De Vietnamezen lopen allemaal in winterkleding. Zo voelt het voor ons absoluut niet, het is echt nog een zomertemperatuur maar Jean koopt wel een windstopper (voor 21€) uit schrik voor de kou in Sappa. Om 16u gaan we terug naar ons hotel om onze kamer te verkennen, de bagage wat te herschikken en ons wat op te frissen en dan trekken we terug nog even de straten van Hanoi in, ook al zijn we moe. Overal zitten mensen rond kookvuurtjes te eten en nu staan alle stoepen nog voller met winkelwaar. We belanden op een heuse avondmarkt waar geen einde lijkt aan te komen en de kleurige lampions zijn prachtig.  Wij zullen hier zijn tijdens het Vietnamese Nieuwjaar dat zij vieren op 15 februari en dan is het Tet tot de 23ste. Tết Nguyên Đán is het belangrijkste feest van Vietnam, waarmee de komst van het nieuwe jaar en de lente gevierd wordt, gebaseerd op de maankalender. 

We eten onze eerste zoetzure gerechten en rond 22u kruipen we na een douche in bed.

13-02-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen