Heerlijk geslapen ook al is het een baksteen waar we op slapen. La komt ons pas  oppikken om 9u30 en daardoor laten wij ons letterlijk de kaas van tussen onze boterham halen. Geen nood want wij mogen deze middag bij onze gids thuis eten en mee nieuwjaar vieren….

Sapa is beroemd vanwege de ongerepte, indrukwekkende rijstterrassen die verspreid liggen op de heuvels. Het wordt niet voor niets beschouwd als een van de mooiste landschappen in Vietnam. Als we vanop ons terras over de Muong Hoa Vallei kijken, staan wij de eerste 5 minuten met onze mond open te kijken naar al het moois dat we zien. De rijstterrassen lijken zo uit een reisbrochure te komen en het zijn geen rijstvelden, maar rijstterrassen.

De chauffeur dropt ons samen met La af in de buurt van Cat Cat op 4 km ten zuidwesten van Sapa. Het is een dorp van de Black H'mong maar om er te geraken moeten wij wel 750 treden af in het besef dat we straks terug 750 treden op moeten. Het pad naar het dorp is speciaal aangelegd om langs de huizen te lopen waar de locals wonen en af en toe kan/mag je binnen kijken. Binnen waar zonder schoorsteen een vuur is waar op gekookt wordt, het vlees te drogen hangt en de maiskolven tegen de zoldering aan een rijgdraad hangen te drogen. Ook zien wij waterbuffels en varkens die tussen de huizen door lopen. Verbazend is dat de kinderen gewoon voor de buffels zitten te eten en te spelen. Kippen en ganzen lopen overal tussendoor en we zien er verschillende die gepluimd worden om vandaag nog in de pot te verdwijnen. De bevolking is hier arm. Zij voorzien in hun eigen behoefte van vlees, groeten en fruit. Naast de landbouw is het traditionele handwerk een belangrijke sector. De vrouwen maken prachtige traditionele kleding, dekens en kleden om meestal aan de toeristen te verkopen.

Armoede is een probleem onder de minderheden. Veel kinderen moeten helpen hun familie te onderhouden en wij zien dan ook regelmatig kinderen die souvenirs aan de toeristen willen verkopen. De overheid raadt af om van kinderen te kopen om hen zo te motiveren om naar school te gaan. In het dorp Cat Cat gaan de kinderen amper tot niet naar school ook al is de lagere school hier gratis. Zij zijn hard nodig om te helpen op het land of bij andere werkzaamheden. Jammer want je gunt ieder kind leren lezen en schrijven. Het Engels pikken ze op van de toeristen en zij vragen:” what’s you name, how old are you en how many baby’s have you” in de hoop je te charmeren en een centje te versieren.  Onze kinderen hebben het toch behoorlijk wat gemakkelijker. 

Beneden in de Muong Hoa Vallei lijkt het een beetje een aardsparadijs waar de Black H'mong een vernuftig systeem van watermolens ontworpen hebben om de rijst te wassen en te pletten en de hangbruggen er naartoe, zijn natuurlijk weer een hele wiebelende belevenis.

Alle vrouwen lopen hier nog in hen traditionele klederdracht: een donkere, indigo geverfde rok, beenwindsels, een indigoblauw mouwloos vest met een geborduurde kraag. De kleding is gemaakt van hennep. Het haar dragen ze in een opgerolde knot met een haarband als het lang genoeg is. De mannen zijn te herkennen aan de opgerolde donkere broek en pet. Zowel de mannen, als de vrouwen dragen brede zilveren nek- en armbanden en de vrouwen dragen opvallende grote zilveren oorringen.  Hoe houden zij in hemelsnaam de kleuren van hun kleding zo mooi, terwijl er geen wasmachine en Dreft is. Hun handen zien wel altijd blauw van de indo waarmee zij hun kleren verven.

Na Cat Cat trekken wij naar Lao Chai, het dorp waar La en haar familie woont. Haar moeder komt ons al tegemoet en na een half uur wandelen worden wij haar ‘huis’ binnengeloodst. La is onmiddellijk druk in de weer met het verder afwerken van het eten dat haar man voor ons bereid heeft terwijl haar dochtertje van 3 aan haar benen hangt. Langzaamaan verschijnt het ene na het andere familielid en ze schuiven allemaal aan bij aan ’t tafel. Onvoorstelbaar hoe de mensen hier nog leven maar ze lachen en knikken allemaal vriendelijk terwijl wij klungelen op de veel te lage stoeltjes en dan nog met stokjes eten. Wij vragen wijselijk niet wat we eten… Het enige dat individueel is, is een kommetje rijst en de rest wordt allemaal samen uit grote schalen gegeten. De chilisausen zijn hot-hot en achteraf blijk ik niet alleen kip, ajuin, een soort groene halfgekookte koolblaren, gemalen rundsvlees maar ook varkensingewanden gegeten te hebben.  Als Jean of ik nu niet het vliegend sch…. krijgen, begrijp ik het niet. Halverwege de maaltijd wordt het ’Happy Water’ ingeschonken ter gelegenheid van Nieuwjaar en dat zal wel alles weggebranden (hopen wij). Het doet ons denken aan saké omdat het ook van rijst gemaakt wordt. STRAF.

Na het eten laat La me zien hoe haar kleding juist in elkaar zit en we vertrekken na een hartelijk afscheid voor een wandeling van ongeveer 4 km door de terrasrijstvelden naar Ta Van dorp waar de Dzao wonen.                                                                                                                                     

Onderweg vertelt La hoe ze haar man heeft leren kennen op ‘the love market’. Op deze liefdesmarkt zitten meisjes verspreid bij kampvuurtjes. Als je als man geïnteresseerd bent in een meisje dan vraag je of je erbij mag komen zitten. Als de interesse na een gesprek nog steeds wederzijds is, leer je in drie dagen elkaar en elkaars familie beter kennen. Na drie dagen maak je de keuze: ga je met elkaar verder of neem je afscheid. Als je verder gaat dan trouw je na ongeveer 3 maand en begin je direct aan kinderen. La is 22 jaar en heeft al een dochtertje van 3.

Rond 17u worden we terug opgepikt door onze chauffeur en langs een bijna onberijdbare weg komen we teug aan in Sapa. We frissen ons wat op en gelukkig heb ik geen stappenteller bij of ik zou geen voet meer verzetten maar we moeten snel iets zoeken om te eten want de meeste zaken sluiten omwille van Tet, het Vietnamese Nieuwjaar. Aan ons hotel zit een H’mongvrouw doeken te verkopen. Ik heb haar gisteren ook al gezien en vraag hoeveel een wandtapijtje kost: 1100000VND. Wij lopen verder maar een halve straat verder heb ik hem voor 400000VND of 14.2€ en dat zonder afbieden want zij kwam mij achterna gelopen en bleef maar zakken met haar prijs.

Wij eten rijst met scampi’s (Jean) en ik met zalm en appelsien en muntsaus. Echt lekker. We genieten nog wat van de mooie versiering en krijgen een gratis concert van plaatselijke zangers. Het doet af en toe pijn aan de oren. Om 11u schrijf ik mijn verslag en zet mijn foto’s op de pc.