Vandaag onze laatste dag op Cambodjaans grondgebied. We moeten onze kamer maar om 14 u ontruimen en dus hebben we Tinneke en Sieger afgesproken om nog eens naar de overdekte markt te gaan. Ik moet nog altijd een cadeautje voor Jonas vinden. Het wordt ik dan toch een T-shirt met een olifant op en een stoffen hagedis. Tinneke kan ook nog wat op de kop tikken en ga naar huis met een blauwe bedsprei want die van ons is in de brand van vorig jaar gebleven. We hebben nog wat tijd om een tasje koffie te gaan drinken en dan in het hotel te lunchen. Na het eten zit heel de bende in het zwembad en we komen er met tegenzin uit om ons klaar te maken voor het vertrek. Om 15 u worden we opgehaald voor onze transfer naar de luchthaven van Siem Reap vanwaar we via Hong Kong terugvliegen naar Amsterdam. Het inchecken van de bagage verloopt heel vlot wat niemand komt boven de 30kg. We vertrekken wel met 35 min vertraging naar Hong Kong, een enorm groot vliegveld, wat we bij het begin van onze reis niet gemerkt hebben maar nu moeten we bijna 4u wachten op onze aansluiting. In Hong Kong is het al merkelijk kouder dan in Siem Reap en we kunnen onze dikke pul goed gebruiken. Dat belooft voor op Schiphol. Hier vertrekken we ook met een uur vertraging; Cathay lijkt wel de maatschappij van de vertragingen te zijn. Jean en ik zitten aan weerszijde van de midden gang en na het eten lukt ons om toch wat te slapen.  We krijgen nog een ontbijt in het vliegtuig en om 7 u landen we op Schiphol. Het duurt nog een hele poos voor wel onze bagage hebben en het afscheid nemen verloopt hectisch. We hebben geluk, we moeten maar een paar minuten op onze auto wachten en met regen beginnen we aan ons laatste stukje naar huis.

09-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vandaag gaan we in 2 minibusjes het binnenland van Cambodja ontdekken. We stoppen in een kleine dorpje waar we eerst eens bij sommige huisjes mogen binnenkijken en waar we een dame ontmoeten die 'happy water' brouwt van rijst. We kijken rond op een plaatselijke markt en onze maag draait zich nog maar eens rond en wij hopen dat ons hotel hier geen inkopen komt doen! Dan vertrekken we om per koppel een rit te maken met een authentieke ossenkar. Bij het vertrek is er een span waar men problemen heeft om de 2 waterbuffels onder controle te krijgen. Er zit niets anders op dan ze uit te spannen en een ander stel voor de kar te zetten, en men zegt zo koppig als een ezel!!!!! De rit gaat door de velden, langs boerderijen, een prachtig uitzicht maar tracht eens foto’s te nemen van op een hobbelende, waggelende ossenkar zonder vering. Bij onze aankomst kruipen Jean en ik geradbraakt van de kar maar het is onvergetelijk!

Hierna rijden we verder naar Mechrey, een drijvend dorp aan de rand van Tonle Sap Meer. Vanuit de haven gaan we met een boot de drijvende gemeenschap van dichtbij ontdekken. Het is een haven die nu in het droge seizoen ver opgeschoven is maar in het regenseizoen schuift de haven langzaam op. Een boeiend verschijnsel: in de Cambodjaanse regentijd (juni tot oktober) wordt het meer 10 keer zo groter qua oppervlakte. Het meer zwelt op van 2590 km2 naar 24.605 km2. Tijdens de droge periode stroomt het water het meer uit naar de Mekong. De waterstand wordt tijdens het regenseizoen echter zo hoog in de Mekong, dat het water vanuit de Mekong terug naar het Tonlé Sap-meer stroomt. In de regenperiode is dit meer dan ook het grootste zoetwatermeer van Zuidoost-Azië. Op sommige plekken raken de oevers van het meer zelfs de kust van zuid-Cambodja. Tijdens de regenperiode planten de vissen in het meer zich voor en hierdoor wordt de visvangst na de regentijd vergroot. Vissen vallen letterlijk uit de lucht wanneer het water vanuit het meer terugstroomt naar de Mekong. Via een kanaal komen we in het meer waar huizen, scholen, winkels op het water dobberen. De lokale inwoners peddelen overal tussendoor in hun traditionele houten boten of in boten met razende motoren. We stoppen in een drijvend restaurant waar we een zoetwater krokodil zien. Deze komen ook in het meer voor; je zou het niet zeggen als je de vissers hun boten ziet herstellen of hun netten uitwerpen terwijl zij in het water staan. Na onze boottocht gaan we aan wal en rijden met onze minibusjes terug naar Siem Reap. Jean en ik trekken eropuit voor een body massage en daarna een frisse duik in het zwembad. Voor onze laatste avond in Cambodja heeft Robert er voor gezorgd dat de hele groep door tuk-tuks wordt opgepikt en we worden afgezet bij een restaurant waar we een buffet krijgen en dan van een Cambodjaanse dansshow kunnen genieten. Een mooie afsluiter van ons verblijf in Cambodja want morgen begint de terugreis.

07-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vandaag bezoeken we met een tuk-tuk Angkor, één van de grootste religieuze bouwwerken ter wereld. Angkor is zoveel meer dan Angkor Wat alleen. Het is een gebied van maar liefst 400 km² bezaaid met tempels. Je kunt hier weken, tempels bekijken maar wij gaan ons beperken tot enkele exemplaren. De namen Angkor Wat en Angkor worden vaak door elkaar gebruikt: Angkor is de oude stad(staat) waarvan Angkor Wat de hoofdtempel was.

Angkor was de hoofdstad van het Khmer rijk, dat tussen 800 en 1432 zowat heel Zuidoost-Azië domineerde. De Khmer vormden een geniale beschaving die zijn tijd ver vooruit was. In deze hoofdstad woonden 1 miljoen mensen, in een tijd dat Londen nog een ‘dorp’ was van enkele tienduizenden inwoners.

Rond 8u bezoeken we eerst Angkor Thom met zijn mooie ‘South Gate’, die het decor vormde voor de film ‘Tomb Raider’. Angkor Thom is geen tempel, maar een oude ommuurde stad. De muren zijn meer dan 12 km lang en zijn overal 6 m hoog en 8 m dik. Er zijn 5 indrukwekkende toegangspoorten en het werd gebouwd op het einde van de 12de eeuw door koning Jayavarman VII. Het was het religieuze en administratieve centrum van het Khmer rijk. De belangrijkste tempel binnen de ommuurde stad Angkor Thom is "Bayon-tempel"; het exacte centrum van de omwalde stad van Angkor. Het is een weerspiegeling van het tussenstadium tussen aarde en hemel.  Het is in tegenstelling tot de rest van Angkor een boeddhistische tempel met hindoeïstische elementen. Bayon is vooral gekend voor zijn typische stenen gezichten. Men neemt aan dat het lachende gezicht ontworpen is naar het portret van Jayavarman zelf. Bayon is omringd door 51 kleinere torens die elk bestaan uit 4 gezichten. De Bayon tempel is omringd door 2 gigantische muren die elk een enorme collectie van bas-reliefs bevatten die historische en heroïsche gebeurtenissen afbeelden. In totaal zijn er meer dan 11.000 uitgehouwen figuren in de 1,2 km lange muur. Echt indrukwekkend om te zien en we hebben geluk want de zon schijnt en het is nog niet drukkend heet.

Bij het verlaten van Angkor  Thom komen we langs de "Baphuon-tempel" en "Phimeanakas-tempel" die meer vervallen is. De tuk-tuks brengen ons dan naar ‘Ta Prohm’ waarvan de bouw begon in 1186 door ongeveer 80.000 arbeiders. Ta Prohm is een Boedistische tempel, opgedragen aan de moeder van Koning Jayavarman VII. In de hoogtijdagen van het rijk van Jayavarman VII woonden er zo'n 12.500 mensen rond Ta Prohm (waaronder 18 hoge priesters en meer dan 600 danseressen). In de omgeving woonden ook nog eens ruim 80.000 mensen.  In tegenstelling tot de meeste andere tempels is Ta Prohm gelaten zoals men het bij de ontdekking aantrof; volledig vergroeid met grote bomen. Het is een tempel waar de natuur de vrije loop heeft gehad. Een paar delen van de tempel zijn wel gerestaureerd en verder heeft de jungle de tempel niet verwoest. Doordat de tempel zo overwoekerd wordt door de jungle is hij als filmset gebruikt voor Indiana Jones en Tomb Raider.

We stoppen in een restaurant in Angkor waar we koel zitten op een terras op de 1^ste verdieping en vandaar vertrekken we naar onze laatste tempel: Angkor Wat het grootste religieuze monument ter wereld, met een oppervlakte van 1,6 km₂ Het werd gebouwd als een hindoetempel voor het Khmer-rijk en transformeerde geleidelijk in een boeddhistische tempel tegen het einde van de twaalfde eeuw. Het werd gebouwd door de Khmer koning Suryavarman II  in de vroege twaalfde eeuw in Ya¶odharapura, de hoofdstad van het Khmer-rijk, als zijn staatstempel en uiteindelijke praalgraf. Angkor Wat was gewijd aan Vishnoe, waarmee gebroken werd met de Shaivistische traditie van eerdere koningen. Als enige tempel in de omgeving bleef het een belangrijk religieus centrum, dankzij de goede conservering. De tempel geldt als het hoogtepunt van de hoog klassieke stijl van Khmer architectuur. Het is het symbool van Cambodja geworden en staat op de nationale vlag. Angkor Wat combineert twee hoofdelementen van Khmer-tempelarchitectuur: de tempelberg en de latere tempelgalerij. Het is ontworpen om de berg Meroe voor te stellen, het tehuis van de Devas in hindoeïstische mythologie: binnen een slotgracht en een 3,6 km lange buitenmuur staan drie vierkante galerijen, elk hoger dan de vorige. In het centrum van de tempel staan 5 torens in een x-vorm. In tegenstelling tot de meeste Angkoriaanse tempels is Angkor Wat gericht naar het westen. De tempel is gekend om de grootsheid en harmonie van de architectuur, de uitgebreide bas-reliëfs en de vele Devata's (vrouwenfiguren) die de muren versieren.

Bij het verlaten van Angkor gaan we langs de hoofdingang zodanig dat we nog mooie foto’s kunnen maken van Angkor Wat dat weerspiegeld wordt in de vijvers. Ondertussen is de temperatuur naar 38° gestegen en we snakken naar een frisse duik en een drink aan het zwembad. Rond 18 u gaan we per tuk-tuk met 8 man eten in een Italiaans restaurant in Pub Street. Voor we naar het hotel terug gaan, maken we de overdekte markt onveilig door op cadeautjesjacht te gaan.

06-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vandaag vertrekken we om 8u met een eigen bus i.p.v. van met de ‘luxe lijnbus’. Deze optie kost ons 10€ pp. maar we zijn bijna zeker dat het zijn geld waard is.

Onze eerste stop is bij een wegrestaurant, gekend om zijn specialiteiten: Tarantula’s, schorpioenen, wormen, sprinkhanen, waterkakkerlakken en kwartels. Jean waagt zijn leven om mij de kans te geven om een Tarantula (zonder gifttanden) te fotograferen. De gids nodigt ons uit om te proeven; Jean en ik passen maar Hans en Sieger wagen het om wormen en sprinkhanen te proberen. Volgens hen valt de smaak wel mee hoewel het kraakt en tussen de tanden blijft zitten. Terug wat kilometers bollen en dan bezoeken we een dorpje waar iedereen beeldhouwwerken maakt uit zandsteen en dit in alle afmetingen. De blokken worden eerst met slijpschijven in een ruwe vorm gebracht en daarna worden ze met de bijtel en kleine schuurschijven afgewerkt. Als je deze kunstenaars een foto bezorgt, kunnen ze het beeld maken. Prachtig om zien maar te groot en te zwaar om mee naar huis te nemen.

We dineren in een restaurant aan een meer dat in het regenseizoen deel uit maakt van het Tonle Sap meer. Voor onze aankomst in Siem Reap stoppen we bij de oudste nog in gebruik zijnde brug in Cambodja, Spean ‘Preah Toeus’.

Rond 16 u komen we in het hotel aan en we haasten ons naar de kamer en trekken ons badpak aan om in het zwembad te duiken. Rond 19 u vertrekken we te voet naar het centrum, naar Pub Street waar je veel winkeltjes, restaurants en pubs vindt. In een Japans restaurant is het eten lekker maar de bediening verloopt nogal stroef. De meesten zijn al klaar met eten als Jean nog moet beginnen. Op zoek naar tuk-tuks lopen we nog langs een grote overdekte markt waar de winkeltje aan het sluiten zijn. Het koelt langzaam toch wat af.

 Ombra Angkor    Taneuy Street, Wat Bo Village      Siem Reap    Tel: +855 63 766 181

05-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Om 8u worden we door de tuk-tuks opgepikt om ons naar het Koninklijk Paleis te brengen. Koning Norodom Sihamoni heeft zijn residentie in het paleis in Phnom Penh (in het Khmer "Preah Barum Reachea Veang Chaktomuk Serei Mongkol" genaamd). Het paleis is een complex met meerdere gebouwen in het centrum van Phnom Penh en vlak aan de oevers van de Mekong rivier. Het paleis werd ontworpen door architect Neak Okhna Tepnimith Mak toen Cambodja net deel uitmaakte van het Franse protectoraat. De architect verwerkte Khmer, Thaise en Europeaanse kenmerken in de gebouwen. De voormalige koningen van Cambodja hebben het paleis sinds de bouw in 1860 bewoond met uitzondering van de periode waarin de Rode Khmer aan de macht was (1975-1979). Het paleis heeft mooie tropische tuinen en een indrukwekkende architectuur. De zilveren pagoda is het prachtstuk met een vloer betegeld met 5000 kg zilver en gevuld met zeer veel gouden boeddha's. Het imposante Royal Palace is een goed voorbeeld van Cambodjaanse architectuur uit de 20e eeuw.

De tuk-tuks brengen ons daarna naar buiten de stad, naar The Killing Fields. Choeung Ek is de grootste van de 265 Killing Fields die in Cambodja te vinden zijn. Het voormalige Chinese kerkhof werd door de Rode Khmer gebruikt om tegenstanders van het regime of beoogde opponenten te vermoorden. In 1980 werden hier, verdeeld over 86 massagraven, maar liefst 8985 lichamen gevonden; allemaal slachtoffers van Pol Pot en zijn Rode Khmer regime.  Vanuit de S21 martelgevangenis kwamen hier tienduizenden mensen aan die vervolgens op gruwelijke wijze de dood vonden. Om kogels te besparen werden de scherpe kartels van palmbladeren gebruikt die als zaag fungeerden. Kinderen werden met geweerkolven om het leven gebracht en in een van de vele kuilen gegooid.

De reden voor deze brute massamoord was het bizarre ideaal van de Rode Khmer. Zij wilden van Cambodja een communistisch land maken dat rijstexporteurland nummer één zou zijn. Dat betekende dat iedereen gelijk moest zijn. Mensen kregen dezelfde kleding aan, deden hetzelfde werk en woonden in aftandse dorpen in bamboehutten. Vele mensen kwamen om door honger en het zware onmenselijke werk. Families werden uit elkaar gerukt, kinderen werden opgeleid tot soldaten en naar de buitenwereld werd gecommuniceerd dat het geweldig ging met het land. Alle intelligente mensen die de Rode Khmer als een bedreiging zag, zoals professors, studenten, dokters, mensen die Engels spraken en zelfs mensen met een bril, werden vermoord.

Een wandeling over het terrein geeft een zicht op het macabere verleden op deze gruwelijke plek waar nog vele botten, tanden en kledingresten te zien zijn omdat ze door de regen nog stilaan naar de oppervlakte komen. Er staat hier ook monument, een glazen toren waarin duizenden schedels zijn opgeborgen, ter ere van de slachtoffers. Een mens wordt er echt niet happy van en het is geen leuke bezienswaardigheid, maar wel een die je eigenlijk gezien moet hebben om de geschiedenis van het land te kunnen begrijpen.

We keren met de tuk-tuks terug naar de stad, naar het begin van deze gruweldaden; het Tuol Sleng genocide museum. Tuol Sleng is een voormalige school die beter bekend is als S21 (security 21).Klaslokalen werden veranderd in gevangeniscellen met verschillende gradaties in ‘luxe’. Sommige klaslokalen dienen als één cel, maar sommige lokalen zijn verdeeld in tientallen kleine hokjes waar mensen gevangen zaten. Ze werden d.m.v. de meest gruwelijke methoden gemarteld en verhoord. Van alle gevangenen werden foto`s gemaakt en alles werd goed gedocumenteerd. Gevangenen met een speciale gave werd een iets langer leven gegund. Vanaf de S21 gevangenis werden de gevangenen naar de killing fields overgebracht per vrachtwagen. Er hangen vele indrukwekkende foto’s van slachtoffers aan de muren en de kille sfeer in de voormalige klaslokaal-cellen geeft je kippenvel.

Rond 14u komen we aan in ons hotel en we trekken onmiddellijk naar het dakrestaurant om iets kleins te eten. De meeste anderen gaan naar het zwembad maar Jean en ik trekken de stad in. Eerst langs de Sisowath Quay met een schitterend zicht op de Mekong en Tonle Saprivier. Aan de kant van de straat liggen gezellige bars en restaurants. Cambodjaanse families komen op Sisowath Quay samen om er te picknicken en spelletjes te spelen. We raken verzeild in een grote markt met lokale producten en weer valt het ons op dat alles hier op straat gebeurt: de vrouwen zitten bij de kapper of de pedicure en de naaisters zitten aan hun stikmachine en dat allemaal terwijl wij er net naast wandelen. We komen terecht op de plaats waar ze de night market van Phnom Penh aan het opbouwen zijn. Hier zien wij veel echte Cambodjaanse kleden. Jean probeert een hemdje maar zijn buik is te dik geworden van al de rijst ……. Tegen 20u zijn we terug in ’t hotel waar we op het dakterras nog iets eten en genieten van het uitzicht.

04-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

’s Ochtends na het ontbijt wacht een Engels sprekende gids ons op om met ons tot aan de grens van Vietnam te reizen. Voor het hotel wordt onze bagage in de lokale bus van Ho Chi Minh City naar Phnon Penh gestopt en vertrekken we voor een 3 uur durende rit naar de grens van Cambodja. Hier neemt Collin, onze Cambodjaanse reisleider het over en hij begeleid ons naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Tijdens de reis worden onze passen en de visa papieren opgehaald en zien we werkelijk alle vervoersmiddelen voorbij komen die Vietnam kent. Alles op wielen wat kan rijden, lijkt gebruik te maken van dezelfde weg. Na een niet zo comfortabele reis moeten we met onze bagage aan de grens van Vietnam uitstappen en op de busboy wachten, die onze uitreis papieren in orde brengt. Aan de Cambodjaanse grens terug het zelfde scenario en al bij al is dit allemaal op een uurtje geklaard. Een rat zorgt nog voor de nodige commotie en Anne Mieke voelt zich niet meer op haar gemak na die aanval.   

Er wordt een stop van 20 min gemaakt om iets te eten en we komen om 16 uur aan in Phnom Penh in het Ohana hotel. Hier maken we met Meno, onze Nederlandstalig begeleider kennis en krijgen we al onmiddellijk een briefing over het programma en de nog te betalen kosten. We zijn ongeduldig omdat hij het zo lang trekt en we graag nog een duik in het zwembad willen nemen.  We plannen om in de stad te gaan eten maar raken verzeild in de bar en het restaurant op de 7^de verdieping en eten in ons zwempak terwijl wij genieten van een schitterend uitzicht op de stad

Ohana Hotel 4&6, Street 148, Phsar Kandal 12204   Phnom Penh   Tel: +855 23 211 425                                                                                         

03-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vandaag is het onze laatste dag in Ho Chi Minh City, de invulling van de voormiddag is nog door Harry geregeld en hij gaat nog met ons op pad tot de middag, dan verlaat hij ons. Typische voor hem dat wij weer om 8u30 opgepikt worden door riksja’s, voor een 3u durende tocht door de stad. Overal zijn markten stalletjes met eten en restaurantjes. Af en toe lijkt het wel of de Vietnamezen altijd maar aan het eten zijn.

Onze eerste bestemming is een bloemenmarkt, een gewone markt en dan een dierenmarkt waarna we weer door de riksja’s opgepikt worden. Door staten, waar de lokale bevolking woont en de toerist niet komt, rijden we naar de de Chinese wijk van Ho Chi Minh City staat bekend als Cho Lon. Het is gelegen aan de westelijke oever van de rivier. In dit stadsdeel leven hoofdzakelijk Chinezen die naar Vietnam zijn geëmigreerd. Eén van de meest interessante bezienswaardigheden van Cho Lon is de Quan Am Pagode uit 1816. De Chinezen noemen deze Boeddhistische tempel ook wel liefkozend de Wen Temple Lang. Het is voor hen één van de meest belangrijke gebedsruimtes in de wijk. Veel mensen komen hier de goden aanbeden en branden er wierookstokjes. Zij kunnen er ook geld doneren en daarmee een plaatsje ‘inkopen‘ om voor langere tijd een wens of voorspoed kenbaar te maken. Ook wordt er regelmatig geld in de ovens gegooid omdat dit de overleden personen zou ten goede komen na hun reïncarnatie. De vele zakken rijst die we er zien, zijn bedoeld om in tijden van nood mensen van eten te kunnen voorzien. We moeten natuurlijk wel weer de knieën en schouders bedekken voor wij de tempel betreden. Deze pagode is gebouwd door de Chinese Trieu Chau groep en heeft fraai verguld houtsnijwerk. Boven de poort is een gesneden houten boot. Links naast de poort staat een enorm beeld van het rode paard van Quan Cong. Rechts staat een bewerkt altaar dat is gewijd aan Ong Bon, de Beschermgeest van Geluk en Deugd. Achter het hoofdaltaar zijn drie glazen kasten. In het midden staat de vergoddelijkte generaal Quan Cong, links generaal Chau Xuong en rechts de bestuurder Quan Binh. In een fraai bewerkte kast staat het beeld van Thien Hau, de Godin van de Zee.   

Van hier brengen de riksja’s ons naar het hoogste gebouw van de stad, namelijk de Bitexco Financial Tower. Hier verlaat Harry ons en wij gaan naar de 54e verdieping, waar de Heli Bar gelegen is. Harry is een schitterende gids die heel veel van zijn land houdt en die liefde aan ons wou doorgeven. Hij kan heel aangenaam vertellen over zijn jeugd, zijn gezin en zijn vroegere leven op het platteland.

Vanin de Heli Bar hebben we een prachtig zicht op de stad en de Mekong rivier. Rond 13u verlaten we de bar en vertrekken we in verschillende groepjes. Wij gaan met Sieger, Tinneke, Jos en Wilma naar de Markt Hal. Hier kopen we een hemd voor Jean en juwelendoosjes voor onze 5 kleindochters maar Jonas valt nog uit de boot. Onze compagnons zijn hier ook aan het kopen geslagen want daar gunde Harry ons niet de tijd voor. Voor we het hotel binnen gaan, gaan we vlug een hamburger en frietjes eten. Op onze kamer worden de valiezen ingepakt want morgen vertrekken we naar Cambodja.

02-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Om 7u30 vertrekken we voor een rit van twee uur naar de tunnels van Cu Chi. We starten met een film en een toelichting van Harry over hoe het tunnelcomplex in elkaar zit. Het stelsel bestaat uit drie niveaus en zit tot 10m onder de grond. Het ruim 250 km lange tunnelstelsels is door de lokale bevolking gegraven. Ze bestaan uit leefvertrekken, keukens, ziekenhuizen en werkplaatsen. Van hieruit voerde de Vietcong een jarenlange guerrilla tegen het Amerikaanse leger, dat helemaal niet getraind was voor deze manier van oorlogsvoering. Na elke aanval op Amerikaanse troepen losten de guerrillastrijders ogenschijnlijk op in het niets. ! De Amerikanen hebben nooit ontdekt hoe de Vietcong aan zoveel munitie kwam. Na de oorlog bleek het te gaan om hun eigen, Amerikaanse munitie. De Vietcong haalde uit de niet ontplofte bommen en mortieren het kruit dat door hen werd verwerkt tot hun eigen munitie. Opvallend is hoe ingenieus de mensen zijn geweest. Bij kookplaatsen werd de rook een eind verder via een pijp door de grond afgevoerd. Op de plaats waar de rook uit de grond komt, wordt de grond nat gehouden zodat de rook laag bij de grond blijft hangen en dus niet opgemerkt wordt door de vijand. Inmiddels zijn de tunnels omgetoverd tot een propagandamuseum dat een goed beeld geeft van het leven onder de grond. We krijgen een rondleiding van Harry en een lokale gids We passeren voorbeelden van tunnelingangen, valkuilen met spiesen en andere gruwelijke vallen. Degenen die daar zin in hebben, kunnen ervaring opdoen door in een nauwe gang te kruipen. Onvoorstelbaar hoe deze mensen hier jaren onder de grond geleefd hebben. Wij kruipen ook door zo’n tunnel en zijn blij als we na een paar minuten al terug naar boven kunnen. Kippenvel krijgen wij ervan.

Dan rijden we naar Tay Ninh voor een bezoek aan de Cao Dai tempel. De Cao Dai beweging is in 1926 opgericht door Ngo Van Chieu, een ambtenaar uit Phu Quoc. Tussen 1919 en 1925 zag hij in een aantal trances een opperwezen. Dat opperwezen zou zich in het verleden al onder een aantal verschillende gedaantes aan de mensen gemanifesteerd hebben. Ngo Van Chieu beweert dat alle religies eigenlijk een manifestatie zijn van één en dezelfde metareligie: Cao Dai. Het caodaïsme is een mix is van een boel andere religies. De rites zijn een combinatie van taoïstische en boeddhistische rites. De hiërarchie is geïnspireerd door de katholieke kerk, met een paus aan het hoofd van de sekte. En het idee van reïncarnatie komt dan weer uit het boeddhisme en hindoeïsme. Als we daar toe komen is er al een dienst bezig maar we mogen de kerk, tempel, pagode???? binnen om foto’s te nemen. We moeten wel in het voorportaal of het oksaal blijven. De tempel zit vol met aanhangers van het Caodaïsme. Het gewone volk aan de zijkanten in hun witte kleding met zwarte hoed, en de monniken in het midden. Ook in het wit, maar per stand hebben zij een andere kleur sjerp om. De dienst of viering is een fascinerend gebeuren met bijzondere muziek. Wij hoopten om na de dienst de tempel in te kunnen gaan  om daar ook foto’s te nemen maar voor het einde van de dienst komt Harry ons al terug naar de bus jagen. We lunchen in een groezelig restaurantje en rijden dan terug naar de stad.

’s Avonds rijden wij met de bus naar de Mecongrivier. We gaan aan boord van “La perle de l’Oriant” waarmee we een avondvaart maken op de Mekong terwijl van ons afscheidsdiner genieten. Een prachtig zicht op de verlichte skyline van Saigon maar het eten wordt hier weer aan een hels tempo afgewerkt. Wat is dat toch met die gehaaste Vietnameesjes? Harry gaat ons morgen na de middag verlaten om in Hanoi een nieuwe groep op te pikken.

01-03-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Vandaag bezoeken we de drijvende markt in Can Tho in de Mekong Delta. Van alle markten op de Mekong is die van Cai Rang de bekendste. We varen in een boot waar we juist inpassen en na een half uurtje komen wij op de markt aan. Over het water reizen in Vietnam blijft een aaneenschakeling van veel indrukken. Hoe de mensen leven direct aan het water, in armoedige huisjes op palen en met een platen dak, maar ook wat wij tegenkomen. Een variëteit aan boten en ladingen en wij zien ook dat deze mensen leven aan boord want vaak hangt achter op de boot het wasgoed en zien wij hun hele huishouding, wat dus niet veel is.  In de vroege morgen verankeren de grote boten zich als eerste. Dat zijn meestal groothandelaren en wij zien er vooral veel met watermeloenen en ananas. De kleinere boten kunnen tussen de grotere door varen om inkopen te doen.  Verkopers hoeven niet te schreeuwen om hun waren aan te prijzen. Om welke producten het gaat, kunnen we van ver zien aan de stok die boven het dek uitsteekt en waar een voorbeeld van hun waar aan hangt te bengelen.  Wij zouden de verkoper toch niet horen door het lawaai van de scheepsmotoren. Kleine boten die bier, wijn en frisdranken verkopen, gaan tussen de andere boten door om marktgangers en bezoekers van dienst te kunnen zijn. Harry laat onze boot stoppen bij een boot met ananas en die smaakt lekker!!

Terug aan wal lopen we eerst nog even langs een lokaal marktje om bij de WC’s te belanden en dan de bus in en rijden naar Ho Chi Minh City. Op de middag stoppen we in een massarestaurant dat in een prachtige tuin ligt maar veel tijd om te genieten krijgen we niet want ‘Duracell Harry’ zit achter onze veren.
Rond 14u komen we in Saigon, officieel Ho Chi Minhstad aan. Dat Saigon het financiële en handelscentrum van het land is, is te zien bij het naderen van de stad. Aan de horizon zien wij haveninstallaties en hoge kantoorgebouwen. Via fly-overs en drukke wegen bereiken we de binnenstad. Saigon ademt een andere sfeer dan de hoofdstad Hanoi. In Saigon heerst de commercie, gericht op de binnen-en buitenlandse toerist.

We beginnen onze tour bij het War Remnants Museum waar we bij de ingang  een aantal gevechtsvliegtuigen en tanks zien. Ze zijn allemaal gebruikt tijdens de Vietnamoorlog. In het jaar 1975 werd dit museum opgericht onder de naam ‘The Gallery of American Crime’ en in 1995 werd het omgedoopt tot het War Remnants Museum. Dit oorlogsmuseum heeft drie etages die gevuld zijn met foto’s, films en verschillende voorwerpen die een beeld schetsen over de meest donkere periode van Vietnam, waarin de Vietnamezen genadeloos bleven vechten voor hun onafhankelijkheid. Het beeldmateriaal waarin we de resultaten en gevolgen ziet van de gruwelijke chemische aanvallen die destijds zijn gepleegd, zijn ronduit stockerend. De chemische cocktail die werd gebruikt staat bekend als Agent Orange. We worden hier echt niet happy van en de bus dropt ons dan een eind verder. In 1868 werd door de Fransen het Norodom Paleis gebouwd als woning voor de gouverneur-generaal van Indochina. In 1954, na de Geneefse Conventie, maakten de Fransen plaats voor de president van Zuid-Vietnam, Ngo Dinh Diem. In 1963 werd het paleis echter gebombardeerd. De resten werden gesloopt en op dezelfde plek verrees het Onafhankelijkheids Paleis.   Het gebouw is fraai van architectuur, ruim en open, en werd smaakvol ingericht met moderne Vietnamese kunst. President Thieu kon in 1967 het nieuwe paleis betrekken. In 1975 werd de linkervleugel door bommen beschadigd en op 30 april van dat jaar reden de tanks van het Nationale Bevrijdings Front door de poort. Na 1975 werd het paleis hernoemd tot Herenigings Hal (Hoi Truong Thong Nhat), maar exact in de oude staat gehouden

Niet ver van het paleis staat de Notre Dame, een sobere kathedraal.  Het voorplein met een groot Mariabeeld is het toneel van bruidsreportages. Meer indruk maakt het hoofdpostkantoor, ontworpen door Gustave Eiffel in 1886. De buitenzijde is gedecoreerd met versieringen en beelden van wetenschappers en filosofen. In het interieur is de hand van Eiffel te zien aan de ijzeren zuilen en bogen. De grote hal, die doet denken aan een spoorwegstation, wordt gedomineerd door een enorm portret van Ho Chi Minh. Bij het vervolg van de wandeling passeren we de Opera, het Rexhotel en het gebouw van het Volkscomité, vroeger het stadhuis. Voor dit gebouw staat een groot standbeeld van Ho Chi Minh. Het (staats)kapitalisme en de markteconomie mogen dan nu zichtbaar zegevieren, in het straatbeeld wordt toch aangegeven wie politiek de lakens uitdeelt. Langs de straten en wegen zien we veelvuldig de rode vaandels en banners met de hamer en sikkel.

De bus dropt ons uiteindelijk aan het Vien Dong Hotel dat net tegenover een parkje ligt en waar de meeste kamers op een centrale binnenkoer uitgeven. 3 koppels zijn al na een kwartier naar een andere kamer verhuist omwille van het lawaai maar wij liggen in een rustig hoekje. Zalig na al het getoeter en geraas van die scooters. We slapen vlak bij de backpackerbuurt en eten bij een Italiaan. Jean een pizza en ik lekkere spaghetti met zeevruchten. Na nog een laatste drankje kruipen we in ons bed. 

28-02-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen  

Na het ontbijt vertrekken we uit Ben Tré naar een lokale markt in Cai Mon waar veel Chinese producten verkocht worden maar die we volgens Harry niet mogen kopen. De haat en nijd verhouding met China is af en toe nog voelbaar. Op de lokale markt vind je fruit, groenten en ook vlees en vis. Zo liggen aan de ene kant van de weg de nog levende eenden en kippen en worden die na betaling aan de andere kant van de weg voor je geslacht (productief straatje!) Vlees en vis ligt hier natuurlijk niet ingepakt in de koeling, maar gewoon open en bloot op een houten plank. Vietnamezen vinden het nogal zonde als een stukje vlees van een dier wordt weggegooid. Dus oren, ogen, tenen en organen worden met liefde voorbereid en verkocht. Ook een koeienkop behoorde tot het assortiment. Ook kikkers met vastgebonden pootjes en vissen die op het droge nog wat liggen te spartelen zorgen voor wat blikken met medelijden. Tussen de kraampjes hangen soms hangmatten waarin iemand ligt te slapen, maar gewoon op de toog tussen de vissen moet ook kunnen. Nadat sommigen van ons toch wat witjes worden, gaan we terug de bus in.  
De volgende stop is bij een lokale familie die een bonsaikwekerij heeft. De boompjes zijn rond het nieuwjaar bijna allemaal verkocht. Zij worden met ijzerdraad, touw en aluminiumpapier in model gebracht en sommigen zijn al decennia oud.

Na een lunch gaan we op weg naar het museum van de Khmer. Harry vertelt weer honderduit en daarna bestormen wij de trappen om het museum te veroveren. Aan de overzijde bezoeken wij, een pagode van de zuidelijke boeddhisten in Vietnam. Zo'n pagode ziet er heel anders uit o.a. qua versieringen. Het heeft veel meer weg van een Thaise tempel of de Efteling. Bij de zuidelijke boeddhisten mogen monniken bijvoorbeeld vlees eten tot 12 uur in tegenstelling tot de monniken in het noorden van Vietnam. We zien een monnik die een 10-tal mensen 9 keer met water overgiet en het doet me denken aan een doop. De man doet teken om geen foto’s te maken en normaal houd ik mij daar ook aan maar nu is de verleiding toch te groot.
Waar de boeddhisten in Thailand een boeddha gekoppeld hebben aan je geboortedag, ben je in Vietnam geboren in het jaar van een dier. Jean is geboren in het jaar van het varken en ik in dat van de geit (een boerderijhuishouden…). Het geboortejaar is ook bepalend voor je trouwdag. Een huwelijk in Vietnam bestaat uit drie ceremonies. De eerste ceremonie is met je schoonfamilie eten (kennismaken zonder vrouw), de tweede is de verloving en het maken van trouwfoto's. Daar hebben ze op de trouwdag geen tijd voor en dan kunnen ze het boek al laten zien. De foto's worden vaak al weken van te voren gemaakt en kosten belachelijk veel geld. Daarna volgt de trouwdag. Deze dag wordt bepaald door het geboortejaar en door een huwelijksvoorspeller. Een trouwdag begint met een ochtend lang eten en de bruid ophalen dan gaan ze een paar uur karaoke zingen en daarna gaat het bruidspaar geld tellen. Het is heel belangrijk dat je opschrijft wie wat geeft, want bij een feestelijke gebeurtenis moet je hetzelfde bedrag terug geven (klinkt dit bekend?).
Hierna volgde een reis van ruim 2.5 uur naar Can Tho de grootste stad in de Mekong Delta.  Dit gebied is pas sinds enkele jaren ontsloten met bruggen: de My Thuan brug is gebouwd met hulp van Australië en de Can Tho hangbrug over de Hau is gebouwd met hulp van Japan, maar die stortte kort na de ingebruikname in, waarbij 87 doden vielen.

Aan het eind van de middag komen we in Can Tho aan. Dit is de hoofdstad van de delta. Er wonen 2 miljoen mensen.

27-02-2018, 00:00 geschreven door jeanenmarleen