Zondag 21 juli 2013                                        Jogjakarta     Candirejo – Borobodur

We vertrekken om 9u met onze bus naar het sfeervolle en vriendelijke plaatsje Candiejo.  Dit is een typisch Javaans dorp.  De bewoners hebben, gesteund door een ontwikkelingsorganisatie, een duurzaam toerismeproject opgericht dat het Javaanse dorpsleven onder de aandacht wil brengen. We maken een tochtje met een traditionele andong (paardenkar)  langs plantages van o.a. papaya, rode pepers, pindanoten en tabak. We rijden door naar een uitzichtpunt waar 3 rivieren samenvloeien en krijgen nog meer uitleg van onze vrouwelijke gids. Het is hier wondermooi en voor de verandering is de zon van de partij.  Alles lijkt nu veel mooier! We brengen een bezoek aan een kroepoekfabriekje, waar ze van cassave een versnapering maken zoals Nibbit. De bewoners zijn ontzettend vriendelijk en vinden het erg leuk dat we hun dorp bezoeken.  De mannen zijn als koetsier traditioneel gekleed met een muts gevouwen zodat het lijkt of ze lange oren hebben = teken van wijsheid!!  We zitten per stel in een koets en vormen zo een rij door de dreven.  Op de middag krijgen we een maaltijdbuffet in het dorpshuis met de instrumenten van een gamelanorkest, waar enkelen van ons ook een traditioneel Javaans instrument mogen bespelen. Jean doen olijk mee als een volleerd trommelaar.

Na het eten rijden we met de paardenkoets terug naar de bus en vandaar naar de Borobudur, een uurtje rijden van Jogjakarta (40 km). Het is hier druk. Wij krijgen een mooie blauwe sarong om ook al is onze broek langer. Dit is het grootste boeddhistische heiligdom ter wereld. Een lange stenen trap leidt naar de vele plateaus, die met grandioze reliëfs versierd zijn. Als we op het bovenste plateau lopen, begint het te lichtjes te regen, maar snel worden de hemelsluizen volledig opengedraaid. We hebben geluk dat we onder een overkapping van de trap kunnen schuilen. Van zodra de regen mindert, haasten we ons naar de parking en aan de uitgang vergeten we onze sarong af te geven. Ze roepen en lopen ons na maar ik heb gelezen dat sommige hotels een sarong meegeven dus ik wist hen zo te misleiden. Elly en ik vinden dat natuurlijk ontzettend leuk en voor een ingangskaartje van 19€ kan dit wel.  Een gemiddelde Javaan verdient geen 50€ per maand. Om bij de parkeerplaats te komen, moeten wij door een enorme markt waar werkelijk alles te koop is aan souvenirs, maar gelukkig zijn al veel tentjes gesloten.

Wat meer over de Borobudur

De Borobudur (Javaans: Barabudhur) is een boeddhistisch heiligdom op 40 km ten noordwesten van Jogjakarta in de provincie Midden-Java, in het centrum van het Indonesische eiland Java. Het is naast de Prambanan en de Kraton in Jogjakarta één van de toeristische trekpleisters van Centraal-Java. De Borobudur is gelegen bij de Merapi, de meest actieve vulkaan van Indonesië, en is gebouwd in de periode 750 - 850. De naam stamt mogelijk van het Sanskriet "Vihara Buddha Ur", wat betekent "boeddhistische tempel op de berg".
De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa met een basis van  123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages; de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana. De kleine stoepa's vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddhist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirvana te worden opgenomen. De open gaten in de onderste stoepa's staan op hun punt (de weg is nog onzeker) en in de bovenste stoepa's vlak, horizontaal (de weg is duidelijk, het geloof stevig).

 ’s Avonds gaan we naar een voorstelling van het Ramayana ballet kijken, maar eerst kunnen we genieten van een heerlijk buffet in een eethuis juist naast de ballet voorstelling. Het is een kleurrijke voorstelling met life-muziek en dit met de verlichte Prambanan als achtergrond. Feeërieker dan dit kan heus niet!  Rond 10 u vertrekken we terug naar ons hotel waar we weer van een verdiende nachtrust genieten.                    

 Overnachting:   Hotel Gowongan - Yogyakarta (Java)

21-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zaterdag 20 juli 2013                                                                                    Jogjakarta   excursie per becak

Wij beginnen de dag met een lekker ontbijt waarbij wij mooie tingel-tangel-muziek krijgen van een life bandje.  Om 9u vertrekken wij voor een tocht per becak (fietstaxi), 's morgens langs een aantal bekende attracties en 's middags langs een aantal ambachtelijke werkplaatsen.

Becak is de Indonesische benaming voor een fietstaxi. Het is een klein voertuig voor een of twee passagiers in een bakje met daarachter de bestuurder op een fiets. Het is een beetje te vergelijken met een bakfiets. Een becak is geen riksja want bij een becak duwt de bestuurder de passagiers in het bakje in plaats van hem voort te trekken. De becak wordt enorm veel gebruikt in Yogyakarta en andere steden in Indonesië en het is zeker een belevenis.

Onze becaks staan ons op te wachten aan ’t hotel en iedereen krijgt er eentje toegewezen voor de rest van de dag. Wij vertrekken in groep en zij storten zich werkelijk in ’t verkeer. Inhalen tussen de brommers door, rakelings langs auto’s en nu ben ik er zeker van: een rood licht is iets om door te rijden of om te vermijden door de straat schuin te dwarsen zodat je met de andere richting kan mee het kruispunt oversteken.  Echt gekkenwerk maar we lachen ons een breuk als we over de eerste schrik een zijn.

Wij bezoeken het bekende Kraton. Met een gebrekkig Nederlands sprekende gids - met het bekende accent - maakten we een rondje door de verschillende gebouwen, met vooral een tentoonstelling over het leven van de voorlaatste sultan. De gids maakt een reeks flauwe grapjes en weet meer over ons koningshuis dan wij. Het Kraton bestaat uit verschillende gebouwen, binnenplaatsen en paviljoens. In veel van deze gebouwen zijn musea, o.a. over traditionele kledij en Javaanse heersers.  In een aantal paviljoens vinden openlucht voorstellingen plaats, bijvoorbeeld Gamelan en Wayang Kulit maar omwille van de Ramadan blijft het voor ons stil. Het ommuurde paleis van de sultan ligt in het centrum van Yogyakarta. en stamt uit 1755. Sultan Hamengkubuwono I is er de ontwerper van en tegelijkertijd de stichter van het koninkrijk Ngayogyakarta Hadiningrat. De huidige sultan woont nog steeds in het kraton.

De locatie van het paleis is niet willekeurig gekozen. Het is gelegen tussen twee rivieren, de Code in het oosten en de Winongo in het westen. Water is makkelijk voorhanden en tegelijkertijd is er geen overstromingsgevaar. Daarnaast ligt het kraton op één lijn met de zee in het zuiden en de vulkaan Gunung Merapi in het noorden, wat mystieke voordelen met zich meebrengt. Volgens de mythe is het Kraton door deze geografische lijn beschermd door de geesten die in Gunung Merapi leven en de godin van de zuidelijke zee, Nyai Roro Kidul. Dit was een prinses die godin werd, nadat ze vrijwillig verdronk om een boze bezwering te verbreken.

In een paar delen van het kraton zijn Europese stijlen te zien, maar verreweg het grootste deel is een goed voorbeeld van Javaanse paleisarchitectuur. Het gebouw is 14.000 m2 en de diepe filosofische betekenis wordt verbeeld in de verschillende ruimtes, de houtsnijwerken, de bomen en de locatie.
De oude stad van Yogya grenst aan de Kraton. Verdedigingsmuren zijn nog altijd zichtbaar. Binnen dit fort (beteng) bevindt zich Taman Sari, het waterpaleis. Het paleis zelf is inmiddels enigszins vervallen, maar andere delen van het complex, met name het lustoord (vrouwenverblijf) is nog steeds in goede staat. Hier woonden ooit de 40 vrouwen van de koning. Ook een onderaards gangenstelsel, ooit onder water, is nog duidelijk zichtbaar en tijdens ons bezoek aan die gangen en de ondergronds moskee, ontmoeten we een pas getrouwd stel dat huwelijksfoto’s aan het nemen is. Ventilatietorentjes steken nog steeds boven de wijk uit.

We gaan weer verder per becak naar een atelier waar ze lederpoppen en wayangpoppen maken. Wij krijgen een hele uitleg over de symboliek en Els, Maire en Lennie kopen elk een lederen schaduwpop. Verder bezoeken we een atelier waar batik-stoffen gemaakt worden. Het principe van het inkleuren van de stoffen is hetzelfde als wat ik toepas bij het zijdeschilderen. Een geduld werkje dat heel veel centen kost en hier koopt niemand iets omwille van de prijs.

Obbo neemt ons meer naar Tante Loes om te eten: een schoteltje rijst met verschillende  bijschoteltjes en dit voor 1.5€ de man met drank inbegrepen: wat kan een mens nog meer wensen.

Onze becaks staan weer geduldig te wachten en nu brengen ze ons allemaal naar een verschillende bestemming. Die twee van ons zetten ons af aan het begin van de Jalan Malioboro, de belangrijkste winkelstraat voor toeristen. Je vindt hier straatverkopers, wandelgalerijen met winkels en een nabijgelegen markt. Jalan solo is meer het winkelgebied van de lokale bevolking. Het is hier onvoorstelbaar druk. Honderden stalletjes met kleren, eten, speelgoed,.. Noem maar op en je vindt het hier. Ik zie een paar leuke bloesjes maar niets in mijn maat. Jean heeft meer geluk en koopt 2 hemden met korte mouwen voor 18€. 

Omdat Ellen al dagen lang last heeft van buikloop - al vanaf vermoedelijk Bukit Lawang - werd er een dokter besteld. Deze meneer bezorgt haar wel 8 verschillende pillen maar het hielp wel. Willem en Lennie zijn aan de beterhand en Obbo blijft met zijn knokkelkoorts pikkelen.

’s Avonds pikken de becaks ons terug op en brengen ons naar de uitgangsbuurt Prawirotaman street waar we in de ViaVia gaan eten (ja, ja van dezelfde eigenaar als die in Leuven).  Ik eet Provençaalse kip en Jean krijgt zelfs een echte steak voorgeschoteld. We zijn blij dat we eens westers eten krijgen ook al moeten we er wel erg lang op wachten. Op de terugweg houden de becak van Jean en mij een race en ik kom niet meer bij van ’t lachen als ze allemaal beginnen te racen.

Overnachting:   Hotel Gowongan - Yogyakarta (Java)

20-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

19-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Donderdag 18 juli 2013                                                                            Bukittinggi

We slapen 2 nachten in het Gran Malindo hotel en alle moskeeën in de buurt ( blijkbaar zijn dat er minstens drie), beginnen rond 4u 's morgens via luidsprekers iedereen op te roepen voor het ochtendgebed. Hoewel de juiste richting naar Mekka op het plafond staat aangegeven, blijven wij lekker in ons bed liggen en draaien ons nog eens om. Het ontbijt is redelijk, hoewel er ook weinig brood is en al helemaal geen keuze in beleg: een sneetje kaas, wat confituur en wat fruit.

Rond 9u staat iedereen paraat voor een wandeling door het Karbouwengat.Aan de rand van de stad, vlakbij ons hotel, ligt een schilderachtig, steile ravijn met hoge wanden, "Karbouwengat" genaamd  dat  lokaal bekend staat als Ngarai Sianok. 

Vanaf de uitzichttoren in het panoramapark (een ijzeren bouwsel op een betonnen vloer van 10 bij 20 meter, naast een kerkhof) hebben we een adembenemend uitzicht op het Karbouwengat, een canyon uitgesleten in kalksteen die bij elke grondverschuiving (die met grote regelmaat optreden) breder wordt. Beneden in het diepe dal dat door de rivier de Ngarai Sianok is uitgeslepen, loopt een wandelpad. De canyon is zo’n 13 kilometer lang en de verticale wanden hier en daar 200 meter hoog. Wij dalen in de canyon af en gaan langs de andere kant weer omhoog met trappen die ons doen denken aan de Chinese muur. Verderop in de kloof lopen we langzaam naar boven totdat we weer op het plateau zijn aangekomen. Veel rijstvelden, die in wisselbouw gebruikt worden met pindaplanten en chilipeperstruiken. Omdat de hele omgeving hier heuvelachtig is, wordt rijst op terrassen verbouwd. De opstaande randen van een terras voorkomen dat het water onmiddellijk wegloopt. Een irrigatiesysteem zorgt ervoor dat de rijstplanten vochtig blijven. Het is zeer arbeidsintensief. Niet alleen worden de rijstplantjes met de hand geplant en later weer geoogst, ook de opstaande randen van de terrassen hebben constant onderhoud nodig. Het is adembenemend mooi om tussen die rijstvelden te lopen, maar tegelijk een evenwichtsoefening om niet in de modder te belanden. De waterbuffels bekijken ons maar wantrouwend.

Niet veel later komen we in het zilverdorpje Koto Gadang terecht waar opvallende veel koloniale huizen staan, leeg staan om precies te zijn. De eigenaren wonen in Jakarta of elders en komen een week per jaar naar hun huis om het Suikerfeest te vieren. Kota Gadang is bekend  door het sierlijke filigranewerk in goud en zilver. Uit de eigen zilversmederij wordt zilverwerk vervaardigd bestaande uit 95% zilver en 5% koper. Verder is Kota Gadang bekend om de kostbare sarongs die er geweven worden en in vroegere jaren ook door de grote ontwikkeling van zijn bewoners in vergelijking met de rest der bevolking. Wij nemen een kijkje  bij zo’n zilversmid en een paar mensen van de groep doen wat cadeautjes in. Wij merken dat een deel van de oudere bevolking hier nog Nederlands spreekt.

Het is 12.30 uur als we met een mini busje teruggebracht worden naar het hotel. Het was een prachtige wandeling en hierom maken wij zulke reizen!

We willen terug in het restaurant van de vorige avond gaan eten maar het is dicht vanwege de ramadan en dus komen we in een ander tentje terecht. Wij kunnen niet aan één tafel en dus worden de mannen gescheiden van de vrouwen. Ik doe een verkeerde eet-keuze: gevulde aardappel met tonijn: als ik hier niet ziek van word, word ik het nooit meer …. Niet te vreten en de anderen hun eten ziet er wel OK uit.  We wandelen verder in de richting van de Jam Gadang.  De Jam Gadang is de grote klokkentoren in Minangkabau-stijl, die bij het grote marktplein staat. De Pasar Atas is een kleurrijke dagelijkse markt waar groenten, fruit, kleding, juwelen en andere zaken voor de lokale bevolking wordt verkocht. Uiteraard wordt er ook verse vis en kip verkocht. Levend dus, anders is het niet vers. Op verzoek wordt een kip ter plekke geslacht. Zo wordt vlak voor mijn ogen een kip onthoofd en verder bewerkt. 

Het is hier erg levendig met diverse - lokale - toeristen, artiesten, straatverkopers en zo. Langs de overdekte markt, iets verderop, een lange rij paardenkarren om mensen rond te rijden. De markt is eigenlijk zoals we wel gewend zijn. Naast een hele rij kramen met kleding is er iets verderop de overdekte markt (Pasar Jawa) met etenswaren, speelgoed, enzovoorts. Kleurrijke taferelen met ongekende kruiden en drankjes. De geuren jagen ons soms verder maar iedereen is vriendelijk en Fien krijgt weer een jurkje. Jean is op het einde van de dag 2 hemden rijker en ik heb er weer een paar frustraties bij want niets past …

We zijn uitgenodigd op het avondeten in ’t Canyon Cafee. De eigenares heeft een heuse Padangmaaltijd in elkaar geschroefd. Voordat we aan het maal beginnen, genieten we in het panoramapark nog van het uitvliegen van de kalongs (vliegende honden). Met hun vleugelwijdte van ongeveer een meter vliegen ze op als imposante vliegers boven onze hoofden. Indrukwekkend!

De vruchtbare hooglanden van West-Sumatra vormen het woongebied van een van de interessantste bevolkingsgroepen van Indonesië , de Minangkabauers. Dankzij hun reputatie als intellectuelen bekleden mannen van deze bevolkingsgroep hoge posten in de Indonesische regering.  De Minangkabauers staan ook bekend om hun zakeninstinct. Wat deze bevolkingsgroep echter zo bijzonder interessant maakt, is het feit dat ze niet alleen vrome moslims zijn, maar ook een matriarchale samenleving kennen. Hierbij worden sociale status en bezit via de vrouwelijke lijn overgeërfd. De Minangkabauers leiden hun afkomst terug tot een rumah gadang (clanhuis), waaraan ze trouw zijn en waarvoor ze gedurende hun hele leven maatschappelijke verplichtingen vervullen. Elke rumah gadang heeft afstammelingen die terug te leiden zijn tot een enkele grootmoeder. Alle waardevolle eigendommen, land en het huis zijn gemeenschappelijk bezit van de clan en kunnen niet zonder toestemming van de gehele groep verkocht worden. De leiders zijn de grootmoeder en al haar vrouwelijke erfgenamen, inclusief haar oudste broer. De mannen zijn betrokken bij het beheer van de gemeenschappelijke eigendommen, maar het zijn de vrouwen die het gebruiksrecht hebben, met inbegrip van het eigendom over het land.

De vrouwen hebben dus een hoge sociale status in de maatschappij van de Minangkabauers. Wanneer een vrouw trouwt, betaalt ze een bruidsschat aan de vrouwelijke familieleden van haar echtgenoot Na de bruiloft gaat de man bij zijn vrouw thuis 'op bezoek', maar de ochtend daarop keert hij terug naar het huis van zijn moeder om op de akkers te werken en de kinderen van zijn zuster op te voeden. Hij is verantwoordelijk voor zijn neven en nichten; zijn eigen kinderen worden op hun beurt opgevoed door de broers van zijn vrouw. 

De jonge mannen worden aangemoedigd om te reizen; hetgeen merantau genoemd wordt ('weten wat het is om zonder iets te zijn). om hun fortuin elders te zoeken en de wereld te leren kennen. Deze overgangsrite heeft de ontwikkeling van handelsgeest en ondernemerszin mogelijk gemaakt. Wanneer de ervaren reiziger met zijn nieuw verworven rijkdom terugkeert, wordt hij als huwbaar beschouwd. Het huishouden is het domein van de vrouw, terwijl de echtgenoot, zonen en broers elders wonen. De vrouwen zijn actief betrokken bij de dagelijkse gang van zaken in het clanhuis. De mannen reizen maar zijn met hun hart altijd in het dorp. Ze sturen geld naar huis voor de bouw van moskeeën, voor ceremonies en voor het onderhoud van het Ionghouse van de familie. Het clanhuis is een groot langwerpig gebouw met een dak dat qua vorm op buffelhoorns lijkt. De kunstzinnig bewerkte panelen aan de buitenzijde van het huis zijn de trots van de plaatselijke houtbewerkers. 

Overnachting:   Gran Malindo - Bukittinggi (Sumatra)

18-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Woensdag 17 juli 2013                                                                            Bukittinggi

Het is nog een flink stuk rijden naar Bukittinggi (323 km, 12 uur) - dus we vertrekken al om 7u -maar de route is schitterend! Het eerste deel gaat bergaf, van zo'n 1063 m hoogte tot aan een vlak stuk op 234 m hoogte en dit over 111 kilometer. Om 8u30 stoppen we in een dorp bij een tankstation met aan de overzijde een winkeltje waar we koekjes en Cola kopen om de lange dag door te komen. Twee uurtjes later stoppen we voor een kop koffie. Het is al warm, maar gelukkig is er in de halfopen ruimte voldoende ventilatie. Wat verder beginnen we weer behoorlijk te stijgen en te draaien dwars door tropische wouden, rijstvelden en dorpjes waar veel marktjes zijn langs de weg. Ik en nog een paar anderen hadden graag bij zo’n rijstveld gestopt om foto’s te nemen, maar dat zit er niet in. Om 13u stoppen we voor een lunch bij een restaurantje tussen de rijstvelden; even van geluk spreken. Voor we binnen gaan, neem ik foto’s van de op/in het veld werkende mensen. Rond het restaurant dat in feite een groot open ruimte is met een platen dak, zijn alle rieten matten naar beneden gelaten behalve aan de achterkant.  Dit doen ze om de voorbijgangers niet te provoceren: het is Ramadan! Wij mogen eten, maar zij mogen het niet zien. Het eten en de bediening zijn prima en een half uur zijn we weer weg maar eerst mogen de dames met 4 op een rij naar het toilet gaan. We zijn weer een nieuwe ervaring rijker!!

 Rond 14u30 maken we nog even een sanitaire stop bij een tankstation en dan zijn we al aardig gaar van het gedraai rond alle haarspeldbochten. Het gaat niet snel; zelden haalt de bus 50 km per uur.

In het plaatsje Bonjol steken we om 16u de evenaar over, uiteraard te voet want daar is de plaatselijke toerisme-industrie op ingesteld. Omdat er bij de echte evenaarpassage geen ruimte is voor een grote parkeerplaats worden de toeristen een paar honderd meter eerder bedot met een groot bord over de weg, en uiteraard proberen de T-shirtverkopers hier hun slag te slaan. We maken een paar foto’s maar ondertussen valt de regen met bakken uit de hemel en vluchten wij terug de bus in. 

Aan het eind van de dag dalen we na de zoveelste bergpas af naar Bukittinggi, dat mooi gelegen is in een kom tussen twee vulkanen in: de Merapi en de Singgalang. Deze stad is het administratieve, culturele en educatieve centrum van de Minangkabau.  Bukittinggi (ook wel Bukit Tinggi, letterlijk "hoge heuvel") is de grootste stad in de Minang-hooglanden, West-Sumatra.  Het ligt 108 km ten noorden van Padang en heeft meer dan 90.000 inwoners. Bukittinggi is een echte toeristenstad, geliefd om het koele klimaat door de hoge ligging (900 meter). 

We komen om 17.45 uur - het begint al te schemeren - aan bij het Gran Malindo hotel. Er is een grote lobby met wat bankstellen en tafels, waar we prima kunnen zitten praten en gebruik maken van het (gratis) draadloos internet. Wij krijgen zelfs verbinding in onze kamer.

Wij frissen ons vlug wat op en gaan dan samen met Obbo eten in een backpackersrestaurant Canyon Cafe genoemd naar het Karbouwengat. Het is lekker en daarna wandelen we terug naar het hotel om van een verdiende nachtrust te genieten. 

Overnachting:   Gran Malindo - Bukittinggi (Sumatra)

17-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Dinsdag 16 juli 2013                                                                                      Sipirok

Een 193km lange busrit door de Bukit Barisan, het gebergte dat als een ruggengraat Sumatra in de lengte doorsnijdt. We ontbijten voor derde keer met een spiegeleitje en daarna het sneetje kaas met confituur. Het brood dat onze Belgische inwijkeling bakt, is wel nog altijd erg lekker en ik ben zeker dat we het de volgende dagen nog vaak zullen missen. We hebben vandaag al een paar zieken meer: de 29 jarige Ellen, Willem die gisteren nog danste als de witte bloem, zit nu wat verwelkt naast zijn zieke Lennie. Om 8u meren we af van de steiger aan ons hotel met de kleurige veerboot van het schiereiland Tuk-Tuk op het eiland Samosir naar het vasteland.  Onze Belgische gastheer en zijn ega wuiven ons uit. Het was een mooie plek om te verblijven maar ik zou er mijn thuis toch niet willen voor ruilen!

Aan de haven in Parapat staat de bus op ons te wachten met dezelfde chauffeurs als op de rit vanuit Bukit Lawang.  Het uitzicht onderweg varieert van adembenemende vergezichten tot drukke markten, groene rijstvelden, schooltjes en machtige stukken regenwoud. Net als in Afrika lijkt het wel of je door het raam van de bus naar een dagenlange documentaire van National Geografics kijkt. Het grootste deel van hun leven brengen deze mensen dan ook op straat door. Allemaal kleine winkeltjes, vrouwen die de was te drogen leggen langs de baan, kinderen die naar ons wuiven en mannen die met een ander klusje bezig zijn of ons gewoon nakijken.

We onderbreken deze lange reisdag door na +/- 60 km een bezoek te brengen aan de Batak markthallen in Balige. De markt van Balige is gebouwd in de traditionele Tapanuli-stijl. Balige is zowat het laatste plaatsje aan de zuidkant van het Tobameer. Wat we hier zien, doet ons een beetje denken aan de markten van Marokko: de kippen worden ook ter plaatse geslacht en de vis wordt levend gevild, maar het is hier nog een stuk netter dan in Marokko en de mensen laten zich in alle rust fotograferen. De kleuren en de geuren zullen ons nog lang bijblijven.

 Kort na dit uitstapje gaan we lunchen in het nabijgelegen Tarutung, waar de reisbegeleider prima restaurantjes weet – een Chinees en een Batakrestaurant. Voor de afwisseling kiezen we voor de Chinees waar we een lekkere kippensoep voorgeschoteld krijgen. Plotseling is er commotie en een aantal hoge pieten van het leger komt in ons deel van het restaurant aan een vooraf gedekte tafel zitten. Als we langs een andere weg naar buiten geloodst worden, zien we de lager geplaatsten aan een tafeltje zitten. Om van standen te spreken!

Daarna weer ons busje in voor heel wat gedraai door de vele haarspeldbochten op de verschillende passen in het Sumatraanse bergland met prachtige uitzichten!  Een hard leven is het voor de werkers in de rijsvelden die op hun 40^ste versleten zijn, maar ons bezorgt het een prachtig beeld. Onderweg nog een paar keer gestopt om een 15-tal minuutjes te stappen waarna de bus ons telkens weer oppikt. De ‘Trans Sumatra Highway’ is in erbarmelijke staat: 100m asfalt dan een stuk weggespoelde weg waar onze chauffeur uitwijkt naar de andere kant van de baan waarbij de afgrond soms maar een paar cm verwijderd is. Er wordt op alle mogelijke plaatsen ingehaald en de brommertjes vliegen hier als gekken over de baan. Ik denk al aan het nieuwsbericht: in het Sumatraanse binnenland stortte een bus met toeristen in de afgrond …..

Overnachting:   Torsibohi - Sipirok (Sumatra)

16-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Maandag 15 juli 2013                               Samosir - het eiland van de Bataktradities

Na het ontbijt wacht er om 9 u een boot aan de kade om ons mee te nemen voor een 5 uur durende trip naar een waterval die in het Toba meer terecht komt. De tocht over het meer is echt heel mooi, alleen is de zon niet van de partij en is het zelfs koud. Eens bij de waterval aangekomen trekt de lucht open en komt de zon tevoorschijn. Het is een fantastisch mooie waterval. Het lijkt aan de bovenkant van de waterval uit een ondergrondse rivier te komen, maar dit is moeilijk zichtbaar door de begroeiing tegen de berghelling waar de waterval 'start'.  Joke is de dapperste en gaat als eerste het water in en wat later volgen de anderen. Jean neemt ook een frisse duik en zwemt tot aan de waterval, maar ik bekijk het allemaal vanop de rand van de boot.  Lang blijven ze niet in het water omdat er een sterke stroming staat. Nadat iedereen terug aan boord is, werpt de boot de touwen waarmee hij aan een paar rotsen gemeerd ligt, los en we keren via de kust terug naar Tuk-Tuk. We krijgen op de boot nog een lunch van Nasigoreng. Het is heel droog en ik heb na een paar happen al genoeg. Op de terugweg schijnt het zonnetje en we krijgen onze eerste laag bruin. Het eiland lijkt nog mooier en de kleuren intensiever maar ook de temperatuur gaat plots met wel 10° omhoog.  Terug in Tobe Village ga ik een uurtje op een ligstoel liggen aan de rand van het meer met achter mij de lotusbloemen. Het lijkt hier wel een stukje aardsparadijs.

Na een lekkere douche 's avonds  vertrekken we wij om bij tante Elly te gaan eten. Zij heeft voor ons een buffeltje met wel 6 verschillende gerechten gemaakt en het wordt smullen. Na de maaltijd krijgen we een gezellige avond met Elly en haar broer die zingen. Hij is een klein, frêle mannetje maar hij heeft een stem als een klok. Twee anderen spelen gitaar, fluit en een soort van tweesnarige mandoline die typisch is voor deze streek. Ze krijgen Jean zelfs zover dat hij een dansje doet met Elly.

De muziek lijkt meer op muziek zoals je ze in de dorpen van Mexico tegenkomt, maar het is toch de originele muziekstijl van Samosir en de Batak's. Prachtige zang van Elly en de heren, die helemaal opgaan in de muziek en zij leggen er hun ziel in. De vertederende handen van de danseressen op het einde van de show maken deze avond wel erg bijzonder. Na voldoende Bintang's (fles bier van 620ml voor 3.5€) moet je op zo'n moment toch noch wel een paar keer slikken. Willem is met zijn witte haar erg in trek en tante Elly zing voor hem zelfs een ode aan de witte bloem! Reden genoeg om met hem de draak te steken de volgende dagen.  Maar ook aan deze avond komt een einde en rond 22u keren wij terug huiswaarts. Ik moet op mijn passen terugkeren omdat ik mijn bloesje vergeten ben. Gelukkig hebben wij een zaklampje bij want van straatverlichting kan je hier amper spreken en de gaten in de weg zijn groter dan de stukken asfalt. Zoals echt raspaardjes vinden wij onze stal terug en slapen hier weer heerlijk met de geluiden van het eiland op de achtergrond.

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra) 

15-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)