|
Donderdag 18 juli
2013
Bukittinggi
We slapen 2 nachten in het Gran Malindo
hotel en alle moskeeën in de buurt ( blijkbaar zijn dat er minstens drie), beginnen
rond 4u 's morgens via luidsprekers iedereen op te roepen voor het
ochtendgebed. Hoewel de juiste richting naar Mekka op het plafond staat
aangegeven, blijven wij lekker in ons bed liggen en draaien ons nog eens om. Het
ontbijt is redelijk, hoewel er ook weinig brood is en al helemaal geen keuze in
beleg: een sneetje kaas, wat confituur en wat fruit.
Rond 9u staat iedereen paraat voor een wandeling
door het Karbouwengat.Aan de rand van de stad, vlakbij ons
hotel, ligt een schilderachtig, steile ravijn met hoge wanden, "Karbouwengat"
genaamd dat lokaal bekend staat als Ngarai Sianok.
Vanaf de uitzichttoren in het
panoramapark (een ijzeren bouwsel op een betonnen vloer van 10 bij 20 meter,
naast een kerkhof) hebben we een adembenemend uitzicht op het Karbouwengat, een
canyon uitgesleten in kalksteen die bij elke grondverschuiving (die met grote
regelmaat optreden) breder wordt. Beneden in het diepe dal dat door de rivier
de Ngarai Sianok is uitgeslepen, loopt een wandelpad. De canyon is zon 13
kilometer lang en de verticale wanden hier en daar 200 meter hoog. Wij dalen in
de canyon af en gaan langs de andere kant weer omhoog met trappen die ons doen
denken aan de Chinese muur. Verderop in de kloof lopen we langzaam naar boven
totdat we weer op het plateau zijn aangekomen. Veel rijstvelden, die in
wisselbouw gebruikt worden met pindaplanten en chilipeperstruiken. Omdat de
hele omgeving hier heuvelachtig is, wordt rijst op terrassen verbouwd. De
opstaande randen van een terras voorkomen dat het water onmiddellijk wegloopt.
Een irrigatiesysteem zorgt ervoor dat de rijstplanten vochtig blijven. Het is
zeer arbeidsintensief. Niet alleen worden de rijstplantjes met de hand geplant
en later weer geoogst, ook de opstaande randen van de terrassen hebben constant
onderhoud nodig. Het is adembenemend mooi om tussen die rijstvelden te lopen,
maar tegelijk een evenwichtsoefening om niet in de modder te belanden. De
waterbuffels bekijken ons maar wantrouwend.
Niet veel
later komen we in het zilverdorpje Koto Gadang terecht waar opvallende veel
koloniale huizen staan, leeg staan om precies te zijn. De eigenaren wonen in
Jakarta of elders en komen een week per jaar naar hun huis om het Suikerfeest
te vieren. Kota Gadang is bekend door
het sierlijke filigranewerk in goud en zilver. Uit de eigen zilversmederij wordt
zilverwerk vervaardigd bestaande uit 95% zilver en 5% koper. Verder is Kota
Gadang bekend om de kostbare sarongs die er geweven worden en in vroegere jaren
ook door de grote ontwikkeling van zijn bewoners in vergelijking met de rest
der bevolking. Wij nemen een kijkje bij zon
zilversmid en een paar mensen van de groep doen wat cadeautjes in. Wij merken
dat een deel van de oudere bevolking hier nog Nederlands spreekt.
Het is
12.30 uur als we met een mini busje teruggebracht worden naar het hotel. Het
was een prachtige wandeling en hierom maken wij zulke reizen!
We willen terug in het restaurant van
de vorige avond gaan eten maar het is dicht vanwege de ramadan en dus komen we
in een ander tentje terecht. Wij kunnen niet aan één tafel en dus worden de
mannen gescheiden van de vrouwen. Ik doe een verkeerde eet-keuze: gevulde
aardappel met tonijn: als ik hier niet ziek van word, word ik het nooit meer
.
Niet te vreten en de anderen hun eten ziet er wel OK uit. We wandelen verder in de richting van de Jam
Gadang. De Jam Gadang is de grote klokkentoren in
Minangkabau-stijl, die bij het grote marktplein staat. De Pasar Atas is een
kleurrijke dagelijkse markt waar groenten, fruit, kleding, juwelen en andere
zaken voor de lokale bevolking wordt verkocht. Uiteraard wordt er ook verse vis
en kip verkocht. Levend dus, anders is het niet vers. Op verzoek wordt een kip
ter plekke geslacht. Zo wordt vlak voor mijn ogen een kip onthoofd en verder
bewerkt.
Het is hier erg levendig met diverse -
lokale - toeristen, artiesten, straatverkopers en zo. Langs de overdekte markt,
iets verderop, een lange rij paardenkarren om mensen rond te rijden. De markt is
eigenlijk zoals we wel gewend zijn. Naast een hele rij kramen met kleding is er
iets verderop de overdekte markt (Pasar Jawa) met etenswaren, speelgoed,
enzovoorts. Kleurrijke taferelen met ongekende kruiden en drankjes. De geuren
jagen ons soms verder maar iedereen is vriendelijk en Fien krijgt weer een
jurkje. Jean is op het einde van de dag 2 hemden rijker en ik heb er weer een paar
frustraties bij want niets past
We zijn
uitgenodigd op het avondeten in t Canyon Cafee. De eigenares heeft een heuse
Padangmaaltijd in elkaar geschroefd. Voordat we aan het maal beginnen, genieten
we in het panoramapark nog van het uitvliegen van de kalongs (vliegende
honden). Met hun vleugelwijdte van ongeveer een meter vliegen ze op als
imposante vliegers boven onze hoofden. Indrukwekkend!
De vruchtbare hooglanden van
West-Sumatra vormen het woongebied van een van de interessantste
bevolkingsgroepen van Indonesië , de Minangkabauers. Dankzij hun reputatie als
intellectuelen bekleden mannen van deze bevolkingsgroep hoge posten in de
Indonesische regering. De Minangkabauers
staan ook bekend om hun zakeninstinct. Wat deze bevolkingsgroep echter zo
bijzonder interessant maakt, is het feit dat ze niet alleen vrome moslims zijn,
maar ook een matriarchale samenleving kennen. Hierbij worden sociale status en
bezit via de vrouwelijke lijn overgeërfd. De Minangkabauers leiden hun afkomst
terug tot een rumah gadang (clanhuis), waaraan ze trouw zijn en waarvoor ze
gedurende hun hele leven maatschappelijke verplichtingen vervullen. Elke rumah
gadang heeft afstammelingen die terug te leiden zijn tot een enkele
grootmoeder. Alle waardevolle eigendommen, land en het huis zijn
gemeenschappelijk bezit van de clan en kunnen niet zonder toestemming van de
gehele groep verkocht worden. De leiders zijn de grootmoeder en al haar
vrouwelijke erfgenamen, inclusief haar oudste broer. De mannen zijn betrokken
bij het beheer van de gemeenschappelijke eigendommen, maar het zijn de vrouwen
die het gebruiksrecht hebben, met inbegrip van het eigendom over het land.
De vrouwen hebben dus een hoge sociale
status in de maatschappij van de Minangkabauers. Wanneer een vrouw trouwt,
betaalt ze een bruidsschat aan de vrouwelijke familieleden van haar echtgenoot
Na de bruiloft gaat de man bij zijn vrouw thuis 'op bezoek', maar de ochtend
daarop keert hij terug naar het huis van zijn moeder om op de akkers te werken
en de kinderen van zijn zuster op te voeden. Hij is verantwoordelijk voor zijn
neven en nichten; zijn eigen kinderen worden op hun beurt opgevoed door de
broers van zijn vrouw.
De jonge mannen worden aangemoedigd om
te reizen; hetgeen merantau genoemd wordt ('weten wat het is om zonder iets te
zijn). om hun fortuin elders te zoeken en de wereld te leren kennen. Deze
overgangsrite heeft de ontwikkeling van handelsgeest en ondernemerszin mogelijk
gemaakt. Wanneer de ervaren reiziger met zijn nieuw verworven rijkdom
terugkeert, wordt hij als huwbaar beschouwd. Het huishouden is het domein van
de vrouw, terwijl de echtgenoot, zonen en broers elders wonen. De vrouwen zijn
actief betrokken bij de dagelijkse gang van zaken in het clanhuis. De mannen
reizen maar zijn met hun hart altijd in het dorp. Ze sturen geld naar huis voor
de bouw van moskeeën, voor ceremonies en voor het onderhoud van het
Ionghouse van de familie. Het clanhuis is een groot langwerpig gebouw met een
dak dat qua vorm op buffelhoorns lijkt. De kunstzinnig bewerkte panelen aan de
buitenzijde van het huis zijn de trots van de plaatselijke houtbewerkers.
Overnachting: Gran Malindo - Bukittinggi (Sumatra)
|
