Zondag 14 juli 2013                               Samosir - het eiland van de Bataktradities

Omdat we vandaag een vrij dag hebben, is iedereen pas rond 8u30 aan het ontbijt. Lekker brood gebakken door onze Belgische bakker met het verplichte spiegeleitje, kaas en confituur.

Vanaf 9u staan er fietsen op ons te wachten; 30 000 roepia per fiets voor de ganse dag. We kiezen onze fiets uit en het blijken allemaal onhandige mountainbikes.   Ik wissel mijn fiets onmiddellijk  om omdat hij doortrapt. Ons idee is een rit te maken langs de bekende attracties en we gaan met zijn tweeën op pad. Wij vertrekken via de doorsteek (het smalste stuk van het schiereiland) naar Ambarita.  Onderweg hebben we prachtige uitzichten op het meer en komen we langs traditionele huizen met hun “huisje voor altijd”. Dit is de plaats waar de beenderen van de overgrootouders, grootouders, ouders en ook jijzelf later bewaard worden. Daarom is het hier ook een drama als de kinderen weg trekken en de ouders beseffen dat er na hun dood iemand vreemd in hun huis en op hun land zal komen wonen.  Uiteindelijk komen we via vele bergen, waar ik vaak te voet op moet omdat mijn fiets niet vooruit wil, in Siallagan  bij de “ Stone Shairs” , een verzameling van massief stenen stoelen en tafels, die op een plateautje in de bergflank staan.  Er staan mooie stenen beelden tegen de bergflank en tussen offerplaatsen. Heel mystiek maar we vinden nergens wat meer uitleg.

Eindelijk  geraken we na verschillende keren stoppen om te genieten van het uitzicht en om op adem te komen in Ambarita. Het kleine dorp was voorheen de plek waar de Batak Toba koning woonde. Het is vooral bekend vanwege het kannibalisme dat hier tot de ver in de 19e eeuw normaal was. De eerste koning was Laga Siallagan. De diverse Toba Batak stammen voerden onderling veel strijd. Zij waren altijd bezig met overleven en overwinnen, het voeren van strijd stond centraal in hun tradities. We bekijken een van de traditionele Batak woningen van binnen en enkele afstammelingen van de Toba Bataks wonen nog altijd in de traditionele woningen op het terrein. In het openluchtmuseum staan ook enkele groepen bijzondere stenen (megalieten).  Wanneer in Ambarita een vijand gevangen was genomen, werden de radja's van naburige plaatsen uitgenodigd voor een vergadering in dit op een heuveltop gelegen binnen het complex. Daarna ging men verder naar een tweede groep megalieten in de vorm van grote stenen zetels. De radja's en dorpshoofden namen plaats, waarna het lot van de gevangene werd bezegeld. Iets verderop ligt het derde complex, waar een unieke 'ontbijttafel' staat. Hier werd de onfortuinlijke gevangene doodgeslagen, onthoofd en op een platte steen in stukken gehakt. De stukken werden samen met buffelvlees gekookt voor het ontbijt van de radja, die er bloed bij dronk. Vlak naast deze executieplaats staat het gebouw met de onvermijdelijke souvenirstalletjes met  veel te opdringerige verkopers. 

De Batakkers zijn meer dan 1500 jaar geleden naar Sumatra getrokken vanuit de voorgebergten van de Himalaya in het noorden van Birma en Thailand. Toen ze in contact kwamen met langs de kust levende volken, namen ze van hen de natte rijstbouw, de ploeg, waterbuffels, het gebruik van katoen en het spinnewiel, het Sanskriet en een pantheïstische religie over. De Batakkers zaten ingeklemd tussen twee fanatieke islamitische volken: de Atjeeërs (in het noordwesten) en de Minangkabauers (in het zuidoosten). De geïsoleerd in het hoogland levende Batakkers behielden hun animistische geloof en kannibalistische gewoonten tot het midden van de 19e eeuw. Vanaf die tijd werden veel Batakkers door Duitse en Nederlandse missionarissen tot een mystieke vorm van het christendom bekeerd. De noordelijke Batakkers zijn nog steeds animisten, terwijl de zuidelijke Batakkers - met name de Mandailing - islamieten zijn. De traditionele gebruiken van vroeger worden nog steeds in ere gehouden. Op de begraafplaatsen van de Batakkers staan stenen voorouderbeelden; hun sjamanen communiceren met de geesten en hun priesters raadplegen astrologische tabellen om voor de stam beslissingen te nemen.

De hutas (dorpen waarin een clan woont) bestaan uit een lange straat waarlangs verschillende grote rumah adats, rijstschuren en gebouwen als gemeenschapshuizen staan. Vanwege de constante staat van oorlog waarin de dorpen zich vroeger bevonden, worden ze omgeven door een aarden wal, pallisades en een ondoordringbare bamboehaag. Bij de ingang van een Batakdorp vind je meestal de partukhoan, een openlucht vergaderruimte, waarin stenen tafels en stoelen staan. Hier werd vergadert en recht gesproken. De huizen van de Batak, zijn gebouwd van pekkihout, een soort dennehout. De lengte van de huizen is ongeveer 18 meter. Voor de bouw van de huizen gebruikt men geen spijkers, maar touw en houten pennen. Het fundament van de huizen bestaat uit palen die zijn versterkt door horizontale balken. De ruimte die daardoor ontstaat onder het huis werd gebruikt als stal voor de buffels. Het huis wordt boven de grond gebouwd om de god van de landbouw te eren. Het huis wordt bekroond door een aan beide uiteinden steil oprijzend dak. De uiteinden van de gevels zijn versierd met mozaïeken met mystieke patronen en houtsnijwerk van mythische wezens. De traditionele huizen van de Batakkers bieden onderdak aan tien tot twaalf gezinnen, die in afgescheiden vertrekken wonen rond een centrale gang en vier kookplaatsen, waar de mensen werken, spelen, eten koken en elkaar bezoeken. Een Batakclan (marga) bestaat uit diverse gemeenschappen (huta) die allemaal van dezelfde voorvader afstammen. De familiebanden zijn bijzonder sterk en zo worden huwelijksfeesten en begrafenissen niet zelden door duizenden verwanten bezocht. Stambomen, die soms meer dan vijfhonderd jaar teruggaan, worden zorgvuldig bijgehouden. De Batakkers zijn begaafde muzikanten en zijn befaamd om hun krachtige vertolking van kerkgezangen. Hun muziekinstrumenten bestaan uit gongs en drums, een twee-snarige mandoline en een blaasinstrument dat als een klarinet klinkt.

Op de terugweg via de grote baan, die veel vlakker is, kopen we een Cola en water. We worden uitgenodigd om aan tafel te gaan zitten en moeten het levensverhaal van de uitbaatster aanhoren, maar we raken er uiteindelijk toch weg. Omdat mijn fiets lawaai begint te maken, neemt Jean hem even onderhanden en ineens gaat het fietsen veel vlotter (de rem bleef hangen!!). Rond 16u stallen we onze fiets naast de andere en dan haasten we ons naar de douche. De zon is halverwege onze trip beginnen schijnen zodat we bezweet en oververhit zijn. Wij hebben geluk want we hebben internet en kunnen onze blog eindelijk uploaden, maar de anderen zijn minder fortuinlijk en raken maar sporadisch op het net. Om 19u vertrekken we met 8 terug naar restaurant ” Carolina” waar Jean een Shrimp Hotplate met rijst neemt en ik mijn zuur zoute kip. Op de terugweg genieten we terug van een lekkere kop koffie.

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra)

14-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zaterdag 13 juli 2013                                                                    Bukit Lawang –Tobameer

Om 5u45 loopt de wekker af, om 6u30 ontbijt, om 7u10 ophalen van de bagage en rond 7u30  stappen we in de bus en rijden via goede asfaltwegen weer richting Medan, waar het rond deze tijd natuurlijk razend druk is. We moeten naar het centrum om Obbo op te pikken aan het ziekenhuis die daar onderzocht is en knokkelkoorts blijkt te hebben. Niets aan te doen en binnen enkele dagen is het wel voorbij. Omdat we toch in de stad zijn, stopt onze chauffeur even bij de gekende koffieschop “Tip Top”, die door een Nederlandse familie is opgericht. We drinken lekkere koffie en Lennie trakteert ons op lekkere taartjes uit de bakkerij die verbonden is aan Tip-Top. Lekker! De chauffeur en zijn meerijder zien er gelukkig weinig van want voor hen is de ramadan begonnen.

Na Medan gaat de weg al vrij snel de bergen in en zo’n 2 uur later bereiken we het uitgestrekte Karo-plateau: het thuisland van de Karo-Batakkers. Door de ligging van werkende vulkanen, o.a. Sibayak (2170m) en Sinabung (2451m) bij Berastagi is het plateau zeer vruchtbaar en kan er dan ook van alles verbouwd worden. De heuvels zijn begroeid met wortels, kolen, bonen en allerlei fruitbomen. Rond 13 u stoppen we bij een restaurant waar we in 2 groepen aan tafel gaan waarop schoteltjes geplaatst worden, gevuld met allerlei soorten vlees, vis en kip maar ook groenten en rijst. Enkel de begonnen schoteltjes worden aangerekend, een eenvoudige formule ’ je betaalt wat je eet’ en de rest wordt terug opgeborgen voor de volgende klanten.

Een lange, kronkelende weg door de Karo-hooglanden voert ons via Berastagi uiteindelijk naar Prapat aan het Tobameer. Het Tobameer is het grootste kratermeer ter wereld en is met ruim 1100 km2 groter dan Singapore. Onder het Tobameer ligt een supervulkaan, waarvan er maar een paar op de wereld te vinden zijn (o.a. Yellowstone). De laatste mega-eruptie is al zo'n 70.000 jaar geleden. Experts stellen dat deze uitbarsting het klimaat op de wereld destijds totaal heeft veranderd.

Binnen het kratermeer ligt het eiland Samosir. Omdat het eiland op ongeveer 900 meter hoogte ligt; is het er overdag en 's nachts lekker koel. Er waait meestal een prettig windje waardoor het een fijne afwisseling is op de diverse snikhete dagen in Indonesië. Met de veerboot varen wij om 17u vanuit Parapat in 40 mindirect naar ons hotel ‘Toba Village Inn’ in Tuk Tuk. Dit is een toeristisch dorp op het schiereiland dat vast zit aan Samosir. Het bestaat grotendeels uit kleine hotels en veel restaurantjes (warung).  Tijdens de overtocht kijken we onze ogen uit want het is hier heel mooi alleen spijtig dat de zon ontbreekt en de kraterranden in de wolken zitten.

Toba Village Inn wordt door een Belg en zijn Indonesische vrouw uitgebaat en we krijgen hier een prachtige kamer MET warm water in badkamer. Rond 19u trekken we samen met Oddo en nog 3 anderen naar “Carolina”  een restaurant in het dorp Tuk Tuk. Jean eet voor het eerst een Europees gerecht, frit met sla en kip en ik neem kip in zuur zoete saus met rijst. Lekker! Op de terugweg stoppen we nog om een koffie/cappuccino te drinken. Nu weet ik tenminste hoe lekker Sumatraanse koffie kan smaken. Ondertussen is het 10u voorbij en alle winkeltjes zijn nog open en de mensen roepen nog altijd even vriendelijk ‘Hallo’. Als we terug komen in ons hotel ga ik bij Ellen langs met de thermometer. Zij heeft 38.5 koorts en de Dafalgan met Codeïne wordt erbij gehaald. Wij slapen echter heerlijk en voelen ons kiplekker. 

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra)

13-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Donderdag 11 & vrijdag 12 juli  Bukit Lawang: orang-oetan rehabilitatiecentrum

’s Nachts heeft Jean overgegeven en een paar maal op de pot gezeten,  maar nadat hij een Imodium heeft genomen, schijnt alles opgelost. Om 7u30 houden we het als ontbijt bij een toast met confituur. Rond 8u30 wordt onze bagage door de dragers opgepikt, over de boswegjes en de hangbrug naar het dorp gedragen waar er 3 jeeps op ons staan te wachten.  Al onze bagage wordt in en op de jeeps geladen en wij vertrekken richting  Tangkahan. We  rijden met onze jeeps over een slechte, onverharde weg zo'n 60 km door plantages in ruim vier uur naar Bukit Lawang. De bagage die bovenop vastgebonden was, verschoof en moest dus terug vastgesjord worden. Gelukkig was het goed weer. Het eerste stuk ging oostwaarts over de weg die we gekomen waren. Na een uur sloegen we af naar het zuiden. We stoppen een keer om van het prachtig uitzicht te genieten, alleen staat er een grote palmoliefabriek een grijze walm in de lucht te spuwen.  Om 12u30 komen we aan op de parkeerplaats even buiten het dorp, bij de hangbrug over de Bahorok rivier naar de  Eco Lodge, ons verblijf voor de komende twee nachten.

De bagage wordt van de parkeerplaats door dragers tot over de brug gebracht. Onze kamer is helemaal achteraan, maar we liggen wel allemaal kort bij elkaar rond een midden pleintje.  Er is een mooie tuin met goed verharde en verlichte paden naar het restaurant, langs de rivier.

Bukit Lawang is een dorp aan de oevers van de Bahorok rivier. Veel groter en toeristische dan Tangkahan. Er is zelfs een ziekenhuisje en een busstation (mensen uit Medan komen er met de bus naartoe maar het duurt wel een ganse dag door de vele tussenstops).  Na het eten in het restaurant en het douchen (terug met koud water) maken we een wandeling door het dorpje. We nemen een andere brug en ontdekken dat er 4 hangbruggen zijn: de ene al wat stabieler dan de andere. Het dorpje zelf heeft  veel winkeltjes langs een voetpad evenwijdig aan de rivier. We kopen een groen batik jurkje voor Fien: hopelijk past het.

's Avonds gaan we met de hele groep eten bij de Nederlandse Saskia Landman. Saskia heeft samen met haar Indonesische man Sugianto een kindertehuis  opgericht, waar zij kinderen die hun ouders verloren tijdens de overstroming die Bukit Lawang heeft verzwolgen in 2003, een nieuwe thuis biedt. Het diner is bij de reis inbegrepen en de verdiensten van ons bezoek komen ten goede aan het kindertehuis. Er waren nog maar 3 kinderen in dit heel goed uitgeruste en gezellig ingerichte huis. De meesten zijn al volwassen en wonen en werken elders, maar ze worden nog wel begeleid. Het onderkomen van Saskia en haar man, op een groot stuk grond aan de voet van de bergen, ligt maar een kilometer van de lodge en is bereikbaar over een goed verhard pad. Terug in het donker betekent de zaklantaarns gebruiken! In onze kamer moeten we eerst nog een kakkerlak doodmeppen maar de anderen vertellen ons de volgende dag dat dat in de buurt van het regenwoud doodnormaal s. Bah: vieze beesten als je het mij vraagt en de buren hebben mee genoten van mijn gegil: er is geen isolatie in de muren of het dak.

De tweede dag: vrijdag 12 juli trekken we na het ontbijt er al om 7u30 op uit om orang-oetans te gaan zoeken in het regenwoud. We gaan eerst naar het informatiecentrum waar we een film voorgeschoteld krijgen met de regels waar we ons in het park aan moeten houden. Om bij het centrum te komen, moeten we eerst weer de rivier oversteken: hier is geen hangbrug, maar de oversteek gebeurt met een rubber bootje dat vast hangt aan een kabel en die door mannen via touwen van de ene naar de andere zijde wordt overgetrokken. Een hele belevenis en ik houd er natuurlijk natte voeten aan over. Vanaf hier klimmen we een eind naar één van de voederplaatsen, waar we 3 apen zien die nog worden bijgevoederd tot het moment aangebroken is dat ze definitief zelfstandig in de jungle kunnen leven.  De rest van de groep trekt verder het oerwoud in maar Jean en ik keren terug en ik laat mij graag terug helpen door een lokale begeleider. 50 000 roepia of 4€20 is zijn fooi maar er was nog een andere kerel met ons meegelopen zonder iets te doen en die eiste hetzelfde. Ik keek hem aan alsof hij gek was en hij keek kwaad terug, maar mijn centjes heb ik gehouden!

Wij wandelen via een kanaal naar een volgend dorpje +/- 5 km verder waar een marktje is. Het kanaal wordt gebruikt om eten in te wassen, de vaat te doen, te baden en te zwemmen. Op het marktje zijn we de enige blanken en we hebben veel beziens. Het is hier een echte mierennest ! Jean schaft hem een nieuw uurwerk, een rugzak en badslippers. Ons Fien wordt weer een kleedje rijker voor 45000 roepia! Rond 16u zijn we via het dorpje terug in ons hotel beland voor een lekkere douche. Voor het avondeten zorgen de makaken nog wel voor een privé show in de bomen aan onze kamer.

De kamers in dit resort waren goed, schoon en ruim. Wij zaten helemaal aan de achterzijde in een gebouw met allemaal kamers rond een middenplein.  Geen airconditioning, maar dat was hier ook niet nodig, de ventilator was voldoende. Een klamboe om het bed en een badkamer met een koude douche en een mandibak. De tweede avond hebben we terug een bezoeker die een zekere dood wacht maar de maat is vol als er eentje olijk uit mijn valies komt kruipen. We vinden waar ze binnenkomen en de spleet wordt goed dichtgestopt met een handdoek. In ’t vervolg zal ik mijn valies altijd dichtritsen.

Het ruime restaurant was gezellig om te eten, ook hier weer open met zicht op de rivier. De bediening was vriendelijk en  één ober etaleerde erg graag en met humor zijn kennis van het Nederlands ('ik ben een beetje verlegen...').  Er was voldoende keus en het eten smaakte heerlijk. Jean en ik aten ’s avond ‘Junglefood’: een schotel met kip, aardappelen, bananenstam en curry. Onze maag is aangepast aan de warmte en het Oosterse eten.

De volgende ochtend rijden we met ons vertrouwde bus naar het Tobameer via Medan om onze reisleider Odo op te halen die de vorige dag daar naar het ziekenhuis gegaan was met een lichte vorm van knokkelkoorts. 

Overnachting:   Ecolodge Bukit Lawang - Bukit Lawang (Sumatra)

11-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (2)

Woensdag 10 juli 2013                           Tangkahan - Gunung Leuser Nationaal Park

’s Morgens om 7u30 hebben we een eenvoudig ontbijtje met gebakken eieren en toast met confituur in het prachtige restaurant met uitzicht op een zijrivier van die waaraan het dorp zelf is gelegen. Om 8u30 zijn we op weg naar de olifantenwasplaats zo'n 3 kilometer van de lodge, over de hangbrug en door het dorp. We zien hoe de kokosnoten aan een boom gebonden zijn om de rubber op te vangen en wandelen een stuk door de palmolieplantage van de overheid. We zien er voor het eerst hoe men de trossen olienoten uit de bomen haalt. Koeien en geiten zien we overal tussen de palmbomen, maar het valt op dat er hier bijna geen vogels zijn.

Tangkahan heeft 7 tamme olifanten, die zijn opgeleid om mee te patrouilleren door het Nationale Park om stropen en illegale houtkap te voorkomen. Deze olifanten waren oorspronkelijk lastpakken die oogsten vernielden, en huizen in omringende dorpen. Nu beschermen ze het gebied, de bewoners en hun wilde 'collega's'.  Je kunt ook een rit van een uur op hun rug maken, maar dat kost behoorlijk wat geld (65 euro per persoon). Enkel Maire maakt na het wassen een rit op een olifant. De olifanten, inmiddels is er ook een kleintje (twee andere baby’s stierven vrij snel) worden door de rangers van hun weide naar de rivier geleid, worden daar geholpen met hun ontlasting en dan worden ze de rivier ingebracht waar ze badderen dat het een lieve lust is. Een leuke activiteit om mee te maken is het borstelen van de olifanten tijdens hun bad. Ze laten zich vervolgens ook graag bananen voeren door de toeristen. Daarna staan ze maar al te graag te schouwen en te poseren voor de foto’s.

We moeten langs dezelfde weg terug naar onze lodge, maar onderweg krijgen we toemaatje. Een ganse troep waterbuffels in een poel tussen de bomen. ’s Middags eet ik een toast met confituur en Jean een portie Roerbak Mie. Na de lunch gaat iedereen mee raften op een vlot van vrachtwagenbanden gemaakt, maar wij gaan niet mee omdat Jean last heeft van zijn rug. Wij brengen onze namiddag door langs de waterkant, wandelen wat en zitten wat te puffen en te blazen op ons terras. Rond 16u30 komt een van de dorpsbewoners ons roepen omdat er in de bomen Thomas apen zitten: dit betekent nog een halfuurtje show en acrobatie in de bomen. Om 19u eten we terug in het restaurant en iedereen eet hetzelfde: kip met een lekkere saus waarin aardappelen zitten, een groente die op spinazie lijkt maar wel ander smaakt en natuurlijk rijst.  Na het eten zijn er een paar jonge gasten die de di-jambe en de gitaren boven halen en er wordt gezellig gezongen en plezier gemaakt. 

Overnachting:  Linnea Lodge - Tangkahan (Sumatra)

10-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Dinsdag 09 juli 2013                                Tangkahan - Gunung Leuser Nationaal Park

’s Morgens eten we een lekker ontbijt in het Garudaplazahotel en ontmoeten Ellen die met ons meereist en Odo onze reisleider. Om 8u30 spreken we af in de lounge en vandaar gaat het in een blauwe bus voor 20 man richting vliegveld waar we rest van de bende oppikken. Medan is een dampende, drukke stad met 2 500 000 inwoners. Hier rijden duizenden scooters kriskras door elkaar en inhalen doen ze zowel rechts als links. De wagens lijken wel op elkaars zijspiegel te mikken en toch blijkt het allemaal te lukken want de meeste wagens zien er vrij ongeschonden uit. Het is hier tropisch warm en in een mum van tijd druppelen de zweetdruppels van ons gezicht. Aan de luchthaven zoek ik nog vlug een toilet op en maak zo voor het eerst kennis met het Franse wc met daarnaast een papiermandje voor het toiletpapier dat bijna nooit aanwezig is en de kuip water met een steelpannetje om dat wat je achterlaat door te spoelen….. Jesus!!!

Vanaf het vliegveld rijden we in een uur of vier meteen door naar Tangkahan. In reisverhalen wordt gewaarschuwd: de reisduur naar het minidorpje Tangkahan ligt tussen de 5 en 7u, afhankelijk van de kwaliteit van de auto, de hoeveelheid stops om even bij te komen van het schommelen en natuurlijk de weersomstandigheden. Bij regenweer wordende vele gaten in de weg modderpoelen en is het waarschijnlijk nog tijdrovender om er doorheen te komen.
Onderweg passeren we het stadje Binjai, dat bekend staat om zijn rambutanvruchten. Deze heerlijke op lychee lijkende vruchten zijn alleen in bepaalde maanden van het jaar te verkrijgen. De bus wordt even gestopt en er worden banaantjes, mandarijntjes en rambutan gekocht. 
De weg naar Binjai (25 km) is redelijk, pas daarna wordt de weg hobbelig en grotendeels ook zonder asfalt. Wij lachen met de ‘bumpi bumpi road’’. Het landschap is niet echt gevarieerd en de weg loopt voornamelijk door palmolie- en rubberplantages.

Wij stoppen in de noordelijke uitlopers van Binjai bij een eenvoudig eethuisje langs de weg, voor een koffiestop. Het was onze eerste kennismaking met de pikzwarte, en sterk gezoete, Indonesische koffie. Als iemand Cola wil, springt de uitbaatster vlug even op haar scooter en een paar minuten later staat de warme Cola voor onze neus. Gelukkig zag niemand hoe het kleine ‘keukentje’ erbij lag of niemand had koffie durven drinken.

De weg wordt de laatste 67 km steeds slechter en halverwege houdt het asfalt echt op. We rijden over bruggen waar onze wielen maar net op kunnen en als er een vrachtwagen als tegenligger komt, houden wij gezamenlijk onze adem in. Onze chauffeur verdient nu al een vette tip. Wij rijden langs palmolieplantages, die vaak nog door de Nederlanders zijn aangelegd. Het Gunung Leuser NP wordt gevormd door bergketens en primair regenwoud. Je zou hier volgens Sawadee nog grote aantallen gigantische bomen en zeldzame flora en fauna kunnen vinden zoals de orang-oetan en de rafflesia reuzenbloem. Afwachten!

Het dorpje Tangkahan ligt in het Gunung Leuser Nationaal Park, een van de laatst overgebleven stukken laaglandregenwoud.  De chauffeur dropt ons af en een bende dragers sleurt onze bagage naar de Linea Lodge waar we twee nachten verblijven. We lopen over een 50m lange hangbrug over de rivier die achter onze huisjes loopt wat voor ons een eerste keer is en toch even raar aanvoelt.

We gaan onmiddellijk naar het restaurant dat uitkijkt op de Buluh rivier en het regenwoud: een machtig gezicht! We eten eerst en lekker warm soepje!! Ja, ja, warme soep bij deze hitte en daarna wat roerbakmie. Na het eten krijgen wij onze huisjes aangewezen.

De lucht boven Tankahan wordt almaar dreigender en  uiteindelijk begint het te regenen en in de verte te onweren.

Sawadee over dit dorp: illegale houtkap is helaas nog steeds een groot probleem. Inmiddels hebben de dorpelingen van Tangkahan ingezien dat dit tot hun uiteindelijke ondergang zou leiden en daarom hebben ze een aantal jaren geleden besloten om op een andere manier het woud en haar bronnen te gaan aanwenden. Met hulp van buitenaf hebben ze een community-based project opgezet en met behulp van ecotoerisme een alternatieve inkomstenbron gezocht. Onze accommodatie blijkt te bestaan uit cottages. Wij krijgen het laatste huisje met twee bedden voorzien van klamboe, en een half open badkamer met (Westerse) WC, mandi en koude douche (piemelstraaltje). Een ‘mandi’ is een bakje waarmee je koud water over je heen giet, vanuit een zelf te vullen bak / kuip (gajung). Er is hier alleen elektriciteit van 18:00 – 22:00 uur door middel van een generator. Een zaklantaarn is nodig om bijvoorbeeld 's nachts naar de WC te gaan anders vind je je bed niet terug! Blijkt dat de vloer van ons huisje elke nacht vochtig wordt en het tot ’s middags duurt voor het opdroogt.

De exacte locatie van Tangkahan is niet terug te vinden op een kaart en zelfs Google Maps kan je niet wijzer maken..

Overnachting:  Linnea Lodge - Tangkahan (Sumatra)

09-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)