Verleden zondag zijn we voor het eerst met de kleinste naar de leonbergerwandeling geweest in Bokrijk.
Het weer viel reuze mee: droog en niet te koud, niet te warm (kan ook moeilijk in deze tijd van het jaar). Er was veel volk. Of er meer of minder volk was dan andere jaren, kan ik niet beoordelen, het is immers onze eerste keer. Er waren ook redelijk wat puppies aanwezig.
Na de inschrijving was het effe wachten op het startsein. De "grote" honden kozen meestal voor de lange wandeling (9 km dacht ik). Voor de puppies was er echter geen aparte wandeling voorzien, alhoewel ik dat verwacht had. Zij moesten mee met de "kleine" wandeling. Ik vond deze wandeling toch wat te lang voor kleinere puppies zoals Jazzie. Een aparte puppywandeling was hier beter geweest. Komt daarbij dat wij nogal wat achterop waren geraakt en daardoor de groep waren kwijt geraakt, verloren gelopen, en dan ook nog meer hebben moeten afleggen dan voorzien. Schoonmama is immers niet zo goed te been en kwam alleen mee, omdat wij een korte wandeling verwacht hadden. Die had zij zeker aangekund. Nu waren wij door de te lange afstand "hopeloos" achterop geraakt.
We hadden in de achterhoede echter het gezellige gezelschap van een Maastrichts koppel met hun twee kinderen en met een Leopuppy van ongeveer dezelfde leeftijd als Jazzie, en nog een onduidelijke andere kleine hond. We lieten het dus niet echt aan ons hart komen dat we "verloren" waren gelopen: uiteindelijk zullen we wel arriveren.
Onderweg hielden we een fietser staande om te vragen of ze een leonbergerroedel gezien hadden - niet dus - en of het nog ver was tot aan de speeltuin ? "Nog ongeveer een km rechtdoor", was het antwoord. Nou, die kilometer bleef maar duren naar onze goesting. Dan nog maar een fietser staande gehouden, eentje die niet te hard reed, want die hardrijders stoppen toch niet. "Of het nog ver is tot aan de speeltuin en of we nog op de goede weg zitten?" "Ja, nog ongeveer een kilometer....!?!!"'
Uiteindelijk bereikten we toch de parking waar de auto staat. De Nederlanders gingen direct naar hun auto en terug richting Nederland. Nog effe wuiven en kwispelen bij het voorbijrijden van hun auto. De rest van de familie is dan uiteindelijk ook gearriveerd, want zij waren weer wat achterop geraakt. Schoonmama en schoonpapa gaan ook direct terug naar huis. (Later blijkt dat zij in de Lunchgarden zijn gaan eten).
Wij en de puppy gaan kijken of we wat te eten krijgen. We gaan effe buiten op het terras zitten. We hebben geen maaltijd besteld, omdat we niet zeker wisten of we konden meegaan. Ik ga effe kijken in het restaurant of er iets te bikken valt. Dat valt goed mee, er is eten te krijgen. Als ik terugkom, heeft Jazzie Heidi blijkbaar omver getrokken toen zij - Jazzie - in haar enthousiasme naar een andere puppy wilde, die langsliep. Heidi had dat niet gezien en werd dus verrast door de uitval van Jazzie, waardoor zij dus achterover van haar stoel valt. Dat valt niet mee, zo een wilde puppy....
Enfin, om af te ronden: de puppy uiteindelijk toch in de auto gezet terwijl ik friet stoofvlees bestelde. Was onverwachts lekker, zeker voor een "grootkeuken", zeker beter dan de lunchgarden....
Daarna nog effe dag zeggen en terug naar huis om op de doggiebag in slaap te vallen.
Zondag de puppy ingeladen en naar het verre Zandvliet gereden, naar onze
Antwerpse vrienden K en M en hun twee kinderen. De puppy 'moest' mee op
uitdrukkelijk verzoek.
Zo gezegd, zo gedaan. Jazzie had natuurlijk
dadelijk de volle aandacht van de ganse familie en liet zich die
welgevallen. Moe zijn was er niet bij: spelen, wandelen, spelen: alles
werd goed verteerd. Het weer was uitzonderlijk goed voor deze tijd van het jaar, dus konden we buiten zitten en de puppy en de kinderen in de gaten houden.
De kippen in de tuin werden door Jazzie van hanekam tot kippenpoot bekeken en dat vonden die niet leuk, ze tokten zo ver mogelijk weg van haar....Waarschijnlijk deden de kippen haar denken aan haar eendje, Kwakie, en daar mag ze mee spelen.Waarom willen deze kippetjes dan niet met haar spelen?
Vermits de echte kippen niet willen meedoen: dan maar spelen met Kwakie de eend.
We leerden zondag ook nog het grote geheim achter het waarom van de snelgroeiende leopuppys....
"Jazzie moet nog wat groeien", vond de kleinste en voegde de daad bij het woord....
Door de week valt er natuurlijk niet veel te vertellen, vermits je de hele dag moet werken en dus niet thuis bent. Vandaar dat we de puppyklas van zaterdag er nog eens bijhalen.
Springer and family.
Baasje met Kamiel, beter bekend als "the Kamielster"
Java, het zusje van Jazzie, en haar baasje
Tosca met baasje.
Krijgt mijn baasje nu een uitbrander??
Ha, mijn ander baasje is ook hier...
Springer heeft de juffrouw gezien.
Op de aanhangwagen, die wel puppyproof was, maar niet baasjesproof....
Op het begin had zij er maar weinig zin in. Veel liever spelen met de nieuwe klasgenootjes. Er waren twee oude bekenden: Springer de springer en Tosca, de nu nog kleine herdershond. De begroeting verliep enthousiast.
Er waren ook nog twee buldoggies bijgekomen: Obi een kleine witte en Kamiel, de karamelbruine. Met Kamiel was het dadelijk "dik aan".
De voltallige klas aan het werk.
Ik heb vandaag geen zin.
Zelfs snoepjes lust ik niet vandaag.
Tosca wil niet spelen.
Kamiel in actie.
En dan zeggen dat leo's niet willen spelen...
Na de les nog effe op bezoek bij Hoegie, de golden retriever van P & H. Hoegie was wat wild voor Jazzie die zich liever terugtrok. Enige actie is een kleine poseersessie op het muurtje in de tuin.
