We waren er al een aantal keren langs gelopen met belangstelling en nieuwsgierigheid, de kerkje ligt immers vlakbij zowel de SM Maggiore als het hotel. Maar echt binnengaan was er nog niet bij geweest, ook niet vanmorgen. Maar nu dus wel. De Santa Prassede (Sint Praxedis) is een klein kerkje dat verscholen ligt in een onooglijk straatje op de Esquilijn, met mooie bekende mozaïeken, met de beroemde kapel van Sint Zeno en met een schitterende cosmatenvloer. Voor foto's met wat uitleg, zie zoals steeds de bijlagen hierna.
Bijlage1: Globaal beeld van het interieur
Op dit beeld komt het interieur in zijn geheel goed tot zijn recht: de dubbele boog vooraan en de apsis versierd met mozaïeken, de vloer, de met fresco's versierde wanden.
Bijlage2: De bogen en de Apsis
De mozïeken hier dateren uit het begin van de 9de E. Meer uitleg lees je op de foto zelf. De tijd van afwerken kan men achterhalen aan de hand van de vierkante halo van de afgebeelde Paus Paschalis helemaal links in de apsis; een vierkante halo betekende toen namelijk dat de persoon nog in leven was.
Bijlage3: De vloer
De cosmatenvloer kan je bijna nergens zo mooi zien als hier in de middengang, met rechts in beeld de ronde schijf achteraan in vloer van de kerk die speciaal ingelegd is om de talrijke martelaren uit de catacomben te gedenken.
Bijlage4: De mozïeken aan de ingang van de Kapel van San Zeno
Prachtige mozaïeken daar is wel iedereen het over eens. Het betreft hier een grafkapel die Paus Paschalis liet bouwen voor zijn moeder Theodora.
En nu even wat anders 4 - De sedia stercoraria- De kakstoel
En nu even wat anders 4 - De Sedia Stercoraria of de kakstoel
De Sedia Stercoraria is een speciale stoel, letterlijk meststoel waarvan er naar het schijnt enkele exemplaren in niet toegenkelijke plaatsen bewaard worden. En vanaf hier wordt alles nogal voorwaardelijk geschreven, met de bijgedachte is dit wel waar. Maar zoals de Italianen zeggen "Se non sia vero è ben trovato" of "mocht het niet waar zijn, is het toch goed gevonden, het is m.a.w. een mooi verhaaltje". Hier gaan we dan.
In de negende eeuw zou er een paus Johannes geweest zijn die op een keer tijdens een optocht moest bevallen. Zo ging het dus eigenlijk over een pausin Johanna die zich graag als jongen voordeed maar klaarblijkelijk wel bepaalde activiteiten als meisje bleef verder zetten. Dit verhaal heeft in de middeleeuwen een hele tijd als waargebeurd de ronde gedaan maar de tegenwoordige geschiedschrijving gaat er van uit dat daar geen betrouwbare historische bewijzen voor gevonden kunnen worden. Maar het gevolg daarvan toentertijd was de constructie van een porfieren toiletstoel (zie titelfoto) met toegankelijke gaten, waarop de pasgekozen paus moest gaan zitten omwille van 2 redenen. Ten eerste moest dat hem eraan te herinneren dat niettegenstaande zijn hoge functie hij toch de maar een gewone sterveling bleef, en ten tweede (volgens sommigen ook op een andere stoel) kon zo een van de jongere kardinalen met de hand controleren of de verkozen persoon wel degelijk van mannelijke attributen voorzien was. Deze controleur zou dan in het Latijn verklaren: "habet testiculos et bene pendentes" of in het Nederlands, "hij heeft ballen en ze hangen goed". Volgens andere bronnen zou de controleur luidop roepen: "virgam en testiculos habet" (hij heeft een penis en ballen) waarop de aanwezigen met luide stem "Deo gratias" antwoordden.
Dit gebruik werd in de 16de E afgeschaft omdat zo schrijft Luc Verhuyck in SPQR, de pausen via behoorlijke aantallen minnaressen en vele kinderen voldoende blijk van hun mannelijkheid gaven.
En nu even wat anders 4 - De Sedia Stercoraria of de kakstoel
