Dit keer duurt het verlengd weekend van donderdag tot maandag. Vier dagen om naar believen in te vullen. Het voorspelde weer brengt goeie hoop. Het is vrijdagnacht. Rond 3 uur beginnen ze mij lastig te vallen. Het gezoem maakt duidelijk dat ze naderen. Non-verbaal maak ik de vijand de grens duidelijk. Hun leven staat op het spel, en ik raad hen aan gewoon af te druipen. Maar helaas, dat geluk heb ík niet. Ik schiet in combo-mode. Tactisch klik ik het licht boven mijn kussen aan. Een fel licht werkt verblindend. Zo kan ik hen uitschakelen zonder veel moeite. Pech. De sterke straling combineert met mijn bruuske beweging heeft hem in beweging gezet. En ook afgeschrikt. Hij verplaatst zich. Ik grijp iets naast mijn bed. Het dodelijk wapen is een 't-shirt. Nietig bestudeer ik elke vierkante meter van mijn kamer. Mijn tegenstander is er één met ervaring, want er valt niets te bespeuren.Ik hou de jagende indiaan aan. Maar de vermoeidheid gecombineerd met de succesloze zoektocht dwingt me om mijn modus te veranderen van red, orange over green naar sleep. De kl* halen me nog een paar keer uit mijn slaap. Half verdoofd reageer ik murw; terwijl ik één arm vanonder mijn dekens sla. Het is 8u30 als de zon me uit mijn bed haalt. Het lijkt een mooie dag te worden.
Ik staar voor me uit naar wat net een leeg blad was maar nu letter voor letter gevuld wordt met geschreven gedachten. Mijn mond is droog en mijn honger is groot. Maar de zin en inspiratie ontbreken me. Proeven is oefenen, pogen is proberen . Ik jaag mijn dromen na en stuit op mijn grenzen. Ik wring me uit korsetten om kwaliteit te behalen. Elke dag word ik ouder en ik zie me evolueren naar sterke profielen die mijn jeugdigheid overspoelen.De groei van mijn hunkering naar stabiliteit kamt mijn wilde haren uit. Het serieuze leven schreeuwt me toe en ik wil het hebben. Als mijn eigen lef ontbreekt kan ik rekenen op de verwachtingen die ik in mijn omgeving heb geschept om verder te draven. De tegenzin draait om door de eigenheid van mijn persoon. Dan leer ik mezelf kennen. Als ik moet vechten.Zoals vandaag, tegen een leeg blad. Tegen mijn eigen onvermogendheid. Tegen twijfels en vragen. Twijfels en vragen die als ontstaan dienen. Tot flaters en succes. Zoals dit. Idealisatie en minachting is eigen aan bestaan. In een laatste beschouwing wordt wat ooit als een leeg vel was geëvalueerd. Verbrand de tabula en blaas je laatste adem uit. Het woord van de dag, van mij voor jou:asemmer. Asemer: leef;as-emmer: sterf.
Ik breng mijn nacht door. Daar waar het liedje werd gespeeld. Het liedje dat ik het onze noem. Gekozen, gespeeld, gedraaid. Voor mij, voor jou, voor mij, voor ons, voor jou. Ik bij jou. Dicht bij jou. Verloren in het lied. Elkaar gevonden, eindelijk gevonden, op het einde van de reis. In aanraking en kussen smelt ik tot jou, jij tot mij, tot ik en jij en we en wij. Verloren en niet teruggevonden willen worden. Leef me. Ik ben van jou. De jouwe, verloren tot je me vindt. Ik ben van jou. Ongewild van jou. Van jou. Van jou, de jouwe, van jou, de jouwe, van jou, de jouwe, van jou. De jouwe.
Ik zie er prachtig uit, een beetje zuiders zelfs met mijn lippen diep rood gestift. Mijn aansluitende kleren accentueren mijn lijn, borsten en billen. Mijn groene ogen met grote pupillen tonen aantrekking en onschuld. Terwijl ik me in alle schijnbaar nonchalante poses wring om zijn aandacht te trekken, kiest de man in de zetel voor een boek. Om het ijs te breken zet ik wat muziek op. Het wordt warm, heet tot het brandt, dan koelt het af naar lauw en uiteindelijk wordt het gewoonweg zelfs fris. Op muzikaal vlak komen we niet overeen. Rookpauze. Ik had meer zin om met die zatlappen te zeveren dan bij mijn vriend te zijn. Maar ik keer toch maar terug naar huis, hij was daar nog zie je. In mijn golvend haar zit een roos geplant en mijn hele lijf smeekt naar het zijne. Ik lok hem mee naar mijn kamer. Maar we zijn even snel terug beneden. Ik zucht eens diep en draai met mijn ogen. Veel vraagtekens rijzen bij me op als hij het heeft over zijn frustratie over zijn seksloos leven. Ok, mannen en vrouwen lezen en begrijpen elkaar niet zo makkelijk; maar jongen, jij mag jezelf toch gewoon voor je kop slaan. Hij slaagt er in me te beledigen in een van mijn onachtzaamheden. Hoe goed de ander ook afstand kan nemen, krenking doet relaties geen deugd. Mijn cds opbergend vraag ik hem naar huis te gaan, hij staat recht en controleert zijn zakken om zeker alles mee te hebben en gaat de gang in. Na wat getreuzel beseft hij dat ik hem niet uitlaat. Hij zegt: Ik vind het wel, Yo repliceer ik. Ik word warm, heet tot ik brand, dan koel ik af van lauw naar fris uiteindelijk word ik gewoonweg ijskoud.
Het begon op woensdag 26 maart een drang maakte zich meester over mij. Ik kon niet weerstaan aan de krachten die mij leken te bepalen. 3 volle dagen heb ik het beste van mezelf gegeven. Nog nooit heb ik zo mn best gedaan om mijn kasten te herordenen, de stofzuiger in de kleinste hoekjes te rijden en mijn afwas zo bacterie vrij mogelijk te maken.
De nacht die een koele brug maakte tussen zondag en maandag was er één van weinig slaap. Mijn eigen sussende woorden hielpen niets, mijn gewoel heeft die nacht het bed verwarmd tot de wekker afliep. Een hels gepiep dat het startschot van mijn dag betekende. Het was zover, het moment suprême kwam eraan, ik moest me klaar maken... Achtduizend vierhonderd zesendertig gevoelens vulden mijn hart en hoofd. Iets nieuw beginnen is altijd beangstigend, en mijn zin om weg te lopen was groot, héél groot. Maar dat kon ik natuurlijk niet doen, ze wisten dat ik kwam. Met grollende buiken wachtten ze op mijn komst. Een mals kippetje om te verslinden, tot het laatste stukje spiervlees van het botje is afgescheurd. In mijn ergste nachtmerrie was die eerste dag zo, wat er gebeurde in de werkelijkheid lag niet in de lijn van mijn slechte droom. Want ik ben heel blij dat ik die maandag géén rechtsomkeer richting huis heb gemaakt. Voor ik het goed en wel besefte zijn financiële zorgen iets waar ik nog vage gedachten over bezit, heb ik de job van mijn dromen en zit ik te grappen en grollen met mijn óh-zo-fijne collegas. De laatste stempelkaart, hé, die is gedeponeerd. Dáár, in dat bakje.
Met lichte tegenzin sleep ik mijn vermoeide benen naar de nog koude ruimte. De dag begin ik met de verlossende lediging van mijn blaas. Uren kan ik doorbrengen op de pot en het heeft me al menig zen-moment opgeleverd. Dan draai ik de knop om. De kamer wordt met warmte gevuld. De kleren die ik nog aanhad worden vliegensvlug uitgespeeld. Ik hef mijn hoofd en mijn slaperige ogen worden wakker van de waterstralen. Dit moment is ondertussen een automatisme geworden die mijn gedachten de vrijheid heeft gegeven om weg te dromen naar een rustgevende leegte. Tussen de warme regendruppels door grijpen de handen naar het haar en ze strelen de individuele lokken tot ze lang en nat hangen. De eerste fles wordt geopend, een mengsel van shampoo en water begint te schuimen. Het inzepen gebeurt met een goede zorg. De combinatie van het haar en de brei maakt het mogelijk om de raarste kapsel te creëren. De volgende fles wordt aangesproken, dit maal is het gevuld met een crème. Ik schakel altijd de hulp in van een spons voor het wassen van mijn lichaam. De gewoonte van het douchen zorgt voor een structuur waar zelden van wordt afgeweken. Mijn borst en borsten. Mijn schouders, oksels en bovenarmen. De onderarmen, buik, lies en de bovenste binnenkant van mijn benen. De schaamstreek. Vervolgens mijn volledige benen en voeten. Ik sluit af met mijn rug en billen. Het schuim glijdt bijna even snel van mijn lijf als ik het heb aangebracht en een zoete geur vult de kamer. De snelle loop van dit gebeuren geeft me altijd het idee dat het heerlijke parfum van mijn douchegel nog niet aan mijn lichaam kleeft, dus herhaal ik het hele wasproces. Het moment om de shampoo uit te spoelen is aangebroken, het heeft ondertussen al van voldoende tijd genoten om in te werken. Met mijn linkerhand masseer ik mijn hoofdhuid tot de laatste restjes het haar hebben verlaten, deze lopen langs mijn lichaam weg tot ze de vloer bereiken en uiteindelijk verdrinken in het putje.
Dààr, daar zit een blauw konijntje, verloren in zichzelf en eenzaamheid. Niet gewenst voor zijn pels wegens te apart. Met enorme kracht springt hij in de velden tot hij bereikt wat hij zoekt. Hij vreest geen jager, want zijn droom is zijn doel. Op waarde schreewt de wereld om hem, maar nooit zal hij vergeten dat hij zijn blauwe bont draagt.
Our dreams and fantasies about getting lost disappeared with the night. The incompatibility and impossibility of our ways were spoken as the world caught up to us. The memory deteriorates and you forget my face. A stolen moment as we live the life we left behind and all previous carries on.
Mijn leven verliep zonder de nood aan een man. Ik vulde mijn dagen met uiteenlopende activiteiten, waardoor het bijzonder verrijkend werd. Een ontmoeting maakte het helemaal anders. Gesprekken over banaliteiten en volledige openheid gecombineerd met een heersende eerlijkheid en spanning gaven een opening voor mijn noden en onzekerheden. De zoektocht naar een paradijs van warmte en troost én rust in sterke armen begon. Maar idealen werden geslagen door ontdekkingstochten in de realiteit en het werd me duidelijk dat het levenslottospel eerder ervaring dan winst met zich meebrengt. Als lijdend voorwerp van gevoelens ben ik verbeterd, al blijft de passie leven.
Wegwerpluiers, wegwerpcameras, wegwerpliefjes, wegwerpgsms, wegwerpverpakkingen, wegwerpmelkjes bij de koffie, wegwerpzakjes, wegwerpkleding, wegwerphonden
In deze tijden van ecologische bewustwording stelt iedereen zich vragen. Ik dus ook.
Ik heb een laptop met een kapotte batterij; ik bedoel, het ding werkt: op netstroom. Mijn gsm laat het na berichtjes te versturen. En mn digitale fototoestel kent het verschil niet meer tussen de flitsinstellingen en fotos wissen. Nu staan deze zaken nog allemaal onder garantie. Maar het moeten missen van deze materialen, doet me mijn hartje zon pijn meneer.
Stel u voor:
6 tot 8 weken zonder computer (en 3 keer per week in een vermuft internetcafé gaan zitten), telefonisch 4 weken niet bereikbaar (tenzij ik een oud vervangtoestel neem waar ik evenveel waarborg voor betaal als het eindereekje van Nokia) en 6 tot 8 weken geen fotos kunnen nemen (net nu er zo veel leuke feestjes in het vooruitzicht liggen).
Dan is er nog het feit dat de moeite om naar de post te gaan en een aangetekend pakket te versturen me groter lijkt dan op zaterdag naar de winkel te gaan om iets nieuw te kunnen kopen. Weken en maanden van twijfel en luiheid passeren terwijl de garantieperiode krimpt.
Heel misschien hebben die producenten wel een profijtige marge ingecalculeerd voor mensen zoals mij: zij die problemen ervaren, maar hen nooit lastig zullen vallen.
Naast het te hebben over mijn wegwerplaptop, -gsm en fotocamera en eigen aandeel in de instandhouding van deze situatie, deel ik nog een ervaring met een verpakking.
Vorige week kocht ik een nieuwe cd. Een beloning voor een dagje shoppen. Thuis aangekomen, wou ik het fonkelende item zo snel mogelijk in de cd-speler steken. Bleek het voorzien te zijn van 2 met-moeite-verwijderbare-condooms.2 wikkels ter bescherming van de hoes dat de cd moet behouden van schade. Waar is de bubbelplastiek, de isomo en het kartonnen doosje gebleven? Dan had ik tenminste een nieuw mini-opbergsysteem, knutselmateriaal en 3 minuten spelplezier. Is het EINDELIJK gelukt de folie te verwijderen, blijkt die cd van Kings of Leon toch niet zo de moeite te zijn. Wegwerpcd. Uit een wegwerpzakje, want ik was alweer die herbruikbare tas vergeten.
Ik ben geen doorsnee meisje. M'n bad girl gehalte ligt redelijk hoog. Een auto crashen in volledig ontnuchterde toestand: staat op m'n lijstje. Net als ik van op tafels dansen mijn hobby maak. Mijn probleem is dat ik naast de vele stoten die ik uitsteek moet proberen een normaal leven te leiden of te lijden. Daardoor begin ik een verscheurdheid te ervaren, kiezend tussen een normaal en een studentikoos leven. Mn varkensleven kan ik in stand houden door samen te wonen (met een of andere klier) en me te omgeven met andere randgevallen. Maar mede door de omgevingsdruk vraag ik me af en toe af of ik mn rock-n-roll leven niet moet inruilen voor een zediger bestaan.
Mijn voornemens zijn dan:
-een relatie aangaan met een geschikte ipv geschifte partner;
- iets doen met dat diploma waar ik 3 jaar voor heb gestudeerd;
- en dan natuurlijk iets kopen. Vastgoed.
Over mijn liefdesleven zijn er boeken geschreven. Doctor Phil hengelt wekelijks naar een nieuw verhaal en ook Jerry Springer moet ik telkens ontwijken. Kleine, middelmatige tot grote ingrepen in mijn lovelife zal me meer mentale en emotionele rust geven, daar ben ik me zeer bewust van.
Met directe steun van de VDAB ben ik opzoek naar een vaste en voltijdse betrekking, liefst in de lijn van mijn diploma. Dan kan ik na een jaar aanmodderen eindelijk beginnen aan mijn carrière in de hulpverlening.
Een vaste stek. Een appartement of huis voor mezelf dat ik dan dankzij mijn vastinkomen kan betalen.
Hier heb ik me al een mooi beeld over kunnen vormen, want in loop der jaren is het me gelukt om behoorlijk wat rommel te verzamelen. Het huisje moet dus over voldoende ruimtes en kasten beschikken, want het materiaal in een gepaste ruimte of georganiseerde kast leggen lijkt me beter dan op de grond. Liefst ook iets met een tuin, dan kan ik in de zomer genieten van een cocktail, terwijl ik vanuit mijn hangmat kijk naar hoe het gras groeit.
Op deze levensweegschaal tussen toekomstgerichte dromen en het living on the edge, gooi ik mijn volle gewicht op dat laatste. Want te kiezen tussen maatschappelijke en sociale verwachtingen hang ik liefst van al onverantwoordelijk- het kalf uit, met veel vuile moppen en dwaze trucs. Ik ben een meisje dat graag rondreist, te diep in het glas kijkt en eindeloos lult. Ik heb nog geen zin om me te buigen naar de verschillende normen, mijn keuzes met de consequenties neem ik.
En lieve vriend, ik hoop oprecht dat je even gelukkig.
1 rol prefab bladerdeeg 1 bosje kinderen 150 gr vetrolletjes Chocolade & alcohol 2 zongedroogde schoonmamatjes in olie of op sterk water 1 tomaat 50 gr kaas, geraspt 3 mannen 250 ml room
Bereiding Leg de prefab bladerdeeg in de bakvorm.
Maak de kinderen schoon en blancheer de kleine roosjes ongeveer 4 minuten. Spoel ze af onder koud stromend water. Bak je vetrolletjes in de pan. Snij de zongedroogde schoonmamatjes heel fijn Scheid 2 van de 3 mannen en klop hun wit schuimig, liefst met een mixer en voeg de room toe. Klop dit nogmaals goed door elkaar. Voeg chocolade en alcohol naar smaak toe.
Leg de vetrolletjes, de kinderen en de fijngesneden zongedroogde schoonmamatjes op het bladerdeeg in de vorm. Schenk het man-room mengsel eroverheen. Snij een tomaat in plakjes en leg die erboven op. Vouw de overgebleven rand van het deeg naar binnen toe. Besprenkel het geheel met de laatste man en bestrooi het met wat geraspte kaas
Bak de quiche 45 minuten, in een voorverwarmde oven van 200°C.
Serveer met een paar flessen zachte witte wijn.
Geniet van de meidenavond en bespreek je liefdesleven eindeloos. Ook een lekker idee is de kinderen te vervangen door broccoli, de vetrolletjes door spek, chocolade & alcohol door peper & zout, schoonmama door tomaat en de mannen door eieren. Zo eet je de volgende keer een overheerlijke spek-brocolli-tomaat quiche.
Mijn handen zweven boven jouw lichaam, terwijl ik in gedachten de trekken van je gezicht streel. Ik masseer elke vinger van jouw hand terwijl ik je lichaam dicht tegen het mijne aanduw. Gretig snuif ik de geur uit je hals op. Op ieder moment geldt rust als ik op jouw ritme adem. Het is moeilijk mezelf te beheersen om je te kussen, maar ik doe mijn best. Alles lijkt een zeemzoete droom, maar je bent mijlenver van me verwijderd. Over je ogen hangt een vale mist. Ik lijk je niet te kunnen bereiken, hoe hard ik ook mijn best doe. De golflengtes die jij betokkelt spelen muziek met een bepaald verdriet. Hoe meer je je afsluit en dieper in de poel van eenzaamheid je kruipt, hoe veiliger en gelukkiger je je lijkt te voelen. Ik snap het niet, maar mijn klaagzang lijkt als een vage galm te klinken. Ik war door je haar en tover een trieste glimlach op mijn mond. Je kijkt in de mijn ogen. En ik hoor de woorden die niet gezegd zullen worden. Onze lichamen rusten in de zetel. Ik kus je nek om de pijn te zachten. Mijn mond loodst zich rakelings langs de plooien in je huid. Mijn tong laat zich schuchtervan tussen mijn lippen verschijnen en ik lik je. Gedachten blijven door mijn hoofd flitsen en ik weet dat hetzelfde voor jou geldt. Maar ik doe verder, de weemoed maakt zich meester over mij en ik hou me niet in om een traan te laten rollen. We lijken elkaar te vinden. Pijn, verdriet, angst en onmacht, heel de wereld verdwijnt als we kussen. In mijn liefste leugen ben jij daar om me te troosten en me te verlossen van mijn demonen. Gelukkige zotten hebben geen wijsheid van doen. Heel misschien word ik morgen wakker uit de droom die evengoed als nachtmerrie kan gelden, want grote heren hebben lange handen en momenteel strelen ze mijn nek.
Sinds jaar en dag pen ik mijn miserie, gevoelens en gedachten neer in gedichten en dagboeken. Nu heeft u de eer om dit online te lezen. Vroeg u zich af waarom ik mijn leven te grabbel gooi op het internet? Wel, ik ontving dit jaar een nieuwjaarsmail/ -column van een vriendin, ik kon het niet laten om te antwoorden. Zij vond dat ik goed kon schrijven, dat neem je natuurlijk met een korrel zout als het van je beste vriendin komt, want die vindt je hoe dan ook wel oké; maar ze meende het. Al moet ik toegeven dat ik die reactie vroeger nog heb gekregen. Ik schreef namelijk brieven en gedichten naar mijn vriendjes, meestal zweepten ze zo weg op mijn woorden dat ze vergaten mijn gevoelens of ongenoegen te herkennen... Met als resultaat dat ik nog altijd vrijgezel ben. Samenvattend: vanwege de goeie commentaren op mijn stijl, waag ik nu een poging om een breder publiek te bereiken met mijn schrijfsels.
Taal in mijn heden en verleden: Ik kan het niet onder stoelen of banken wegsteken, ik ben verzot op spreekwoorden en zegswijzen. Ook vergeten werkwoorden brengen me in extase. Regelmatig surf ik op sites om mijn grijze materie verder te kunnen verrijken met sprankelende woorden, die ik in alle waarschijnlijkheid maar 1 keer ga gebruiken. Lifestyle of the rich and famous: Er is een gedicht van me gepubliceerd, ik heb de eer gekregen een boek te editten en een aantal gedichten hebben de houten zitboxen van een café gesierd.
Met mijn blog wil ik jullie een beeld geven van wat in mijn hart en hoofd leeft. Ik hoop jullie zware kost op een bedje van humor te mogen serveren. Wees trouwens niet terughoudend om me feedback te geven, want daarmee help je me in mijn schrijfproces én maak je samen met mij iets moois van deze site. Alvast bedankt en veel leesplezier
