Ik ben ipodman
Ik ben een man en woon in een huis (zoals iedereen zeker...) () en mijn beroep is 'kleine' zelfstandige .
Ik ben geboren op 01/01/1900 en ben nu dus 125 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, muziek en mijn werk .
Ik ben een loper, altijd met de Ipod op. En zo toch tussen de zes en de tien uur per week met muziek bezig...
Scott Walker is inderdaad de kerel van de Walker Brothers, popsterren uit de jaren 60, bekend geworden met popballads... In 1995, pakweg 30 jaar later , maakt die man 'Tilt' met daarop 'Farmer in the City' één van de nog een beetje toegankelijke nummers uit zijn latere werk. Dit is één van de meest fascinerende songs die ik ooit hoorde. Luisteren ernaar maakt me bang, bezorgt mij kouwe rillingen. Tegelijk word ik ontroerd en kan ik me verschrikkelijk laten meeslepen in het diepe donkere van dit nummer. En soms tovert het een glimlach , een monkeling op mijn gezicht...
De tekst zou grotendeels een vertaling zijn van een tekst van Paolo Pasolini. Die Pasolini zou vermoord geweest zijn door een mannelijke prostituée. Scott Walker zou deze song geschreven hebben voor Pasolini. Er circuleren talloze verklaringen voor de tekst op het world wide web, interessant om lezen maar geen enkele verklaring geeft toegevoegde waarde. De tekst zorgt mee voor de bevremende sfeer van het nummer. Ik kan het bijna woord voor woord meezingen (nou ja, ik en zingen... ) en het klinkt, rijmt en bekt gewoon goed en al de rest is hypothese...
En belangrijk, dit is een nummer voor op de Ipod op het einde van een zeer lange uitputtende lange duurloop. Als de benen nog nauwelijks willen en het hoofd compleet leeg is dan komt het donker van deze song zorgen voor het laatste lichtje dat nodig is om de duurloop af te ronden...
Sophia is Robin Proper- Sheppard, net als andere favoriete bands van mij (Eels , Phosporoscent...) dus eigenlijk geen band maar een éénmansorkest. De man schijnt een hyperkinetisch ventje te zijn , een ADHD typeke wat enorm contrasteert met zijn muziek. Ik ben in alle geval een onvoorwaardelijke fan.
Ik hou het meest van de acoustische opnamen die bij de CD 'There are no goodbyes' uit 2009 zat. 'So slow' , het nummer hieronder is het meest gespeelde op mijn Ipod. Ik heb lang gezocht naar een versie op You Tube die de sfeer op deze opname weergeeft en onderstaande komt het dichtst in de buurt.
Het gaat over alleen zijn en niet alleen willen zijn. Het gaat over bang zijn en niet bang willen zijn. Het gaat over stillekes sterven en niet willen sterven of juist wel willen sterven.
Dit is voor een loper die ik de laatste maanden een beetje leerde kennen. Ik heb een aantal keer tijdens het lopen met hem gebabbeld over niet alleen willen zijn en bang zijn en niet langer bang willen zijn. Hij tartte Griekse Goden, overwon Leonidas in een gevecht tegen de Griekse bergen én tegen zichzelf; hij overleefde in de meeste heroische van alle loopwedstrijden op aarde. Zijn laatste wedstrijd, de race tegen de existentiele twijfel, die heeft hij verloren.
I turn of the light but leave the television talking no, tonight I don't want to be alone I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
but death comes so slow when you're waiting when you're waiting to be taken death comes so slow when it's all you want and it takes the ones that don't death comes so slow and death comes so slow
I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
Een goeie lap ouderwetse vettige blues, wel dat kan er bij mij altijd in. En een goeie lap blues wel dat gaat over drinken en over vrouwen die het aftrappen. En als die verdomde 'wijven' u dan laten zitten dan is dat het bij voorkeur omdat ge te veel drinkt. En ja, het gevolg laat zich raden : nog meer drinken verdomme... Marathons en Ultras lopen is ook een alternatief heb ik al gehoord ...
Ten Years After 'Recorded Live' dateert al van 1973, ongelooflijk , bijna 40 jaar geleden, en was één van de eerste LP's die ik ooit kocht. 'Good morning little schoolgirl' en 'Help me' zijn fantastische lappen blues. Er zijn op You Tube filmkes te vinden van andere liveversies van dit nummer maar die hebben echter niet de intensiteit van deze versie.
De tekst hieronder dekt slechts half de lading van deze live opname. 'And if you don't help me baby, got to go out on the street and find somebody else to love' dat is mijn favoriete bluestekstflard aller tijden. En Sonny Boy - de auteur van dit meesterwerkje - mist zijn vrouw vooral bij de was en de plas. Zelfs die oude bluesgasten wisten dus hun vrouwen te waarderen voor wat ze waard zijn....
En belangrijk : 'Help me' van Ten Years After is een uitstekend nummer voor op de Ipod tijdens een rustige duurloop van een uur in regen en (bij voorkeur hevige ) wind in het donker van de lege straten van een stad of een dorpskom ...
You got to help me, now; I can't do it all by myself. You got to help me, now; I can't do it all by myself. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else. I my have to wash, I may have to sew, I may have to cook. I might mop the floor; but you help me, baby. If you don't help me, darling, I'll have to find somebody else. When I walk, you walk with me; and when I talk, you talk with me. Oh, baby, I can't do it all by myself. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else".
