Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
08-09-2013
Het Arrival Camp in Bangkok: leuke momentjes
Toen ik dik twee maanden geleden aankwam in Bangkok, heb ik samen met alle andere AFS-studenten een inleidend Arrival Camp gehad in een mooi en fancy hotel. Ik voelde me toen over het algemeen rotslecht, omdat ik toen de befaamde 'WHAT THE HELL HEB IK TOCH GEDAAN'-klap had gekregen. Daardoor had ik ook niet veel goesting om uitgebreid verslag te doen over het kamp, ik wou alleen maar huilen en ambetant doen hehe. Gelukkig had mijn superlieve roommate Kato een heel lief en geduldig luisterend oor. Moest je dit toevallig lezen meid: nog een keer een hele dikke merci! Ondanks de 'depriheden' daar, heb ik toen echt wel mooie, leuke en grappige momenten meegemaakt met de Belgische meisjes, die nu ik er gelukkig en kalm op kan terugkijken, hele leuke herinneringen zijn geworden!
Uiteraard hebben we toen op het kamp heel veel introducerende workshops gedaan, van taalspelletjes tot typische Thaise situaties neerzetten in sketches. Vanaf dag twee of drie werden we ingedeeld in 4 grote groepen, per regio: Bangkok/Central, The South, The North en Isaan. Alle workshops waren voor zover ik me kon herinneren best wel plezant en nuttig, alle vrijwilligers en returnees deden heel goed hun best om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de naderende cultuurshock. Daar was toen in de verste verte nog geen sprake van, omdat we 5 dagen opgesloten zaten in het enorm luxueuze en Westerse hotel, het was toen alleen nog maar de 'KAK, ik ben voor 11 maanden weg van alles en iedereen vertrouwd'-shock. Het klinkt misschien heel raar om te zeggen, maar ik heb nu de indruk dat ik toen ik nog thuis was in België echt geen fatsoenlijk besef had van waar ik aan begon. We hadden thuis op de voorbereidende AFS-kampen zó veel uitleg gekregen over de cultuurshock, het lege eenzame gevoel wat ons allemaal sowieso ging bekruipen, de taalbarrière, the awkwardness die er in het begin ging zijn op school/in ons gastgezin .... Uiteindelijk kregen we volgens mij allemaal een beetje het gevoel van 'jaja, ondertussen weten we het wel' maar HOHOOOO, ik wist van niks. Ik kon het me niet inbeelden dat ik de eerste maanden verdrietig ging zijn of heimwee zou hebben, 'omdat alles toch zo nieuw en leuk en anders is'. Shit man, had ik me even fel vergist toen! Nu, twee maanden later, weet ik veel beter. Ik begrijp nu echt wat de oude AFS-studenten bedoelden met ups and downs. Op goede momenten kan ik me niet inbeelden dat ik me een paar dagen daarvoor ongelukkig voelde, en op de dieptepunten net omgekeerd. Wat een emoties allemaal!! Gelukkig dat nu eindelijk de goede momenten zwaar de bovenhand aan het nemen zijn, en die deprimomentjes beperkt zijn tot een paar eenzame, emotionele uurtjes.
Goed, back to the story. Op onze laatste volledige dag in het hotel kregen we een opdracht van de begeleiders: steek met een groep een act voor de talentenshow in elkaar. Uitleg: die talentenshow ging diezelfde avond plaatsvinden in de Ballrooms van het hotel. Daar gingen wij, de studenten, samen dineren met onze advisors. Dat zijn belangrijke contactpersonen die meestal verbonden zijn met onze school, we gingen hen die avond voor het eerst ontmoeten. De groepjes die samen gingen werken waren heel snel en zonder al te veel woorden gevormd: land per land. Wij waren met 7 Belgische meisjes en we kregen niet echt de meest lumineuze ideeën ... We wisten gewoon echt niet wat we moesten doen en we hadden ook geen idee of de begeleiders zwaar aan 'de kwaliteit' van onze act zouden tillen of niet. We vonden dat het toch iets met België te maken moest hebben, dus wilden we met een beetje show het volkslied gaan zingen. Toen kwamen we, toch wel redelijk beschaamd, tot de constatatie dat niemand van ons 7 het volkslied fatsoenlijk kende hehe. Ohh wat voelen we ons toch allemaal een trotse Belg! We hadden niet meer genoeg tijd of goesting om de tekst te leren, en toen namen we samen de beslissing om een liedje te brengen van ..................... K3. Wij hebben voor een gigantische zaal het liedje 'Alle kleuren!' van K3 gebracht en pas achteraf drong tegoei door wat we nu eigenlijk gedaan hadden hohoooo. We hadden het liedje en het simpele, quite spastische dansje al lachend en gieberend voorbereid op onze kamer, maar kregen echt wel een shock toen we die Ballroom binnenkwamen ......
Vanuit de eetkamers van het hotel, gingen alle studenten in rij, allemaal zenuwachtig en verwachtingsvol naar the Ballrooms, twee verdiepingen hoger. Toen besefte ik 'shit, wij gaan HIER een liedje van fucking K3 moeten brengen'. Onze advisors en coördinators hadden een erehaag voor ons gemaakt, terwijl ze allemaal rozen en andere prachtige bloemen vasthielden. Er werden 100-en foto's van ons gemaakt en die balzaal zag er schitterend uit. Zo vreselijk mooi versierde tafels, tapijten, schilderijen, overal bloemen en kaarsen, 200 volwassen Thaise mensen op hun allerbest gekleed ...... En wij hadden het lef om dan een liedje van K3 te gaan brengen hohoooo we schaamden ons al voor we eraan begonnen! Vooraleer our moment of shame zou komen, werden we allemaal één voor één op het podium geroepen, om onze advisor voor het eerst te ontmoeten. Iedereen kreeg een roos en bloemenkrans en ging samen op de foto. Vervolgens gingen we samen met 3-4 groepjes aan een grote, ronde tafel zitten om kennis te maken én overheerlijk te eten. Niemand had het gedurende het kamp echt op het eten van het hotel, maar die avond hadden de koks extra hun best gedaan. Heerlijk eten!
De begeleiders hadden in de inleidende speeches onze advisors en overige gasten al warm gemaakt voor de talentenshow. We realiseerden meer en meer dat het écht wel een big thing was en ik kreeg kleine hysterische lachbuien als ik dacht aan wat ging komen! Na de eerste groep, waarvan ik me niks meer herinner door de zenuwen, werden 'the lovely girls from Belgiuuuuuummm!' op het podium geroepen. Met een fatalistisch gevoel van 'oke, we doen het gewoon! Wie kent ons hier?!' liepen we naar het podium. Om ons er op voorhand een beetje uit te naaien, werd mij de microfoon in de handen geduwd om voor alle mensen - toch meer dan 300 man oh god - te vertellen dat 'dit vrolijke Belgische liedje over wereldvrede gaat en dat dat wel mooi bij de AFS-organisatie past' :) en toen hebben we gedaan wat we moesten doen: gezongen en gedanst alsof we terug 10 jaar waren en ohhh, we hebben gelachen en het was best geweldig! De Thaise returnees deden hun best om het dansje mee te doen en dat was wel fijn hehe! Sofie en ik hadden de mirco tot ons genomen en zo in een kring met de rest gedanst. Dat is door minstens 20 camera's, langs elke mogelijke hoek gefilmd, dus dat zal sowieso wel ooit terug zijn weg vinden naar ons leven hehe. Na ons volgden de Duitsers met hun nationale volkslied, wat ze niet echt enthousiast brachten, en de Italianen met de Maccarena, dus we waren niet de enigste die de boel een beetje onderschat hadden.
Wel, zoals jullie in een van mijn vorige berichtjes konden lezen, ben ik de voorbije 4-5 dagen in de provincie Khonkaen verbleven voor het Cultural Orientation Camp. Kleine richtlijn voor wat ge u hierbij in eerste instantie moet voorstellen: BAN HET CHIRO/SCOUTS IDEE. De AFS-kampen in België waren heel gezellig, in plaatselijke chirolokalen in rustige dorpjes, ver van de grote stad gelegen. De Thaien pakken het toch een beetje anders aan hoor ...We verbleven in het KOSA Hotel te Khonkaen (Google het allemaal maar eens), midden in het centrum, op anderhalve kilometer van het grootste shoppingcentrum-complex ooit, Central Plaza, en tegenover ons hotel bevond zich een ander, 'meer bescheiden' winkelcentrum. Als ik dat zo mag zeggen, want dat was nog altijd groter dan Shopping 1 in Genk. Ik sliep samen met mijn Belgisch maatje San-Yin (haar mama heeft iets met Chinese namen, moest ge u de vraag stellen) op een mooie, luxueuze tweepersoonskamer en alle activiteiten die we deden, vonden plaats in de veel te sjieke (en verrekt koude, dankzij die rotte airco) meetingrooms.
'Woooh, sjiek hotel, fijne luxe, bij het winkelcentrum in de buurt, 's avonds stappen in de grote stad, gezellig ... ' schiet er nu misschien door jullie hoofd. Wel, nee. Echt niet. San-Yin en ik zijn de oudste van het hele gezelschap, wij zijn 18 en de jongste zijn de Duitse studenten, meestal nog maar 15. De Italianen, Russen, Noren en nog wat andere kleine groepjes nationaliteiten zwerven er zowat tussenin. In totaal zijn we met een stuk of 33 jaar- of semesterstudenten die in Isaan verblijven. Twee weken op voorhand hadden we thuis een brief gekregen met de planning en het adres van het hotel ... Ene keer fatsoenlijk aangekomen blijkt dat we in een compleet ander hotel zaten en dat de planning ook helemaal was omgegooid. Ik moest echt letterlijk achter de vrijwilligers aanlopen om te vragen of ze alstublieft naar mijne pa wilden bellen om te zeggen dat we ergens volledig anders zaten, en hij me 3 uur vroegen dan gezegd zou moeten oppikken. Ikzelf wou der niet aan beginnen, want zoiets vrij cruciaal in het Engels uitleggen aan menne pa zag ik niet echt zitten. Maar kom, alles is uiteindelijk wel in orde gekomen. De eerste dag waren het vooral veel inleidende gesprekken en veel té ambetante, kinderachtige energizers (dit was elke dag en excuseer, maar het zit gewoon niet in me om om 8u 's ochtends gelijk een spast mee te zingen en te dansen op een liedje dat over een kakkerlak gaat, sorry AFS Thailand). Éne keer, oke goed, daarvoor kan ik me nog net genoeg Ketnet-vreugde in het hart halen, maar 85 keer, voor élke pietluttige activiteit, gaat er gewoon los over. San-Yin en ik hebben die eeuwig smilende Thaise vrijwilligers van het AFS hoofdkantoor soms zoooo uitgelachen ... Oke oke, dat is niet mooi, maar zélfs bij preken uitdelen een vastgeroeste glimlach van 'foei foei kleine kindertjes' op uw gezicht hebben?! Kom op eh. Dat brengt me bij de titel van mijn bericht: we werden behandeld als decadente baby's. Decadent omdat we in een sjiek hotel zaten en we, als we de stad ingingen, altijd met de bus verplaatst werden ipv gewoon te wandelen, niet zo tof. Baby's omdat we zófel beschermd en beperkt werden in ons doen en laten. De eerste dag moesten we een contract ondertekenen van geen alcohol te drinken, noch te roken, laat staan drugs te gebruiken of het hotel te verlaten zonder expliciete toestemming en begeleiding. Serieus: als San-Yin en ik nog maar naar de voordeur van de lobby wandelden om even buiten te gaan zitten, ocharme op de drempel, vlogen er al minstens 3 vrijwilligers op ons af van 'BPAI - NAI?! Where are you going?! DON'T GET OUT OF THE HOTEL!' joeng joeng, dan krijgt ge toch gewoon goesting om 'rebels' te doen, gewoon puur door het 'fuck the system'-gevoel wat daardoor wordt opgewekt. Een andere zaag-constante was het dreigen om de 'curfew time' te vervroegen. Doordat die dagplanningen veranderd waren en het voor sommige studenten niet echt duidelijk was op welk uur ze nu waar moesten zijn, kwamen er altijd wel een paar niet echt optijd. Dat is blijkbaar een redelijk gevoelig punt want éen van de hoofdvrijwilligsters begon dan rechtstreeks te memmen dat ze onze 'bedtijd' zou vervroegen van 10 uur naar half 10 .... Facepalm! Gezelligheid ten top in het KOSA Hotel.
Die constante controle, dreigementen en ja gewoon het gezaag, zorgden er samen voor dat we terecht niet echt veel goesting hadden om onze ziel en ons hart bloot te leggen aan de vrijwilligers. Er waren groepsgesprekken waardat we over onze problemen konden vertellen, tegen elkaar en tegen de begeleidende 'camp moms'. Dat zijn vriendelijke, oudere dames die al lang actief zijn bij AFS, die zeer zeker naar onze problemen willen luisteren, maar echt helpen gaat gewoon niet. De taalbarrière, verwachtingen en culturele ingesteldheid is gewoon té verschillend. In mijn groep werd er veel op tafel gegooid , veel gepraat, raad gegegeven en gevraagd, maar dan vooral onderling tussen de studenten zelf. De enigste dingen dat de vrijwilligers zeiden waren in de aard van 'oh, that's not good' en 'yes, yes, I understand', terwijl ik dat zéer lichte reacties vind voor de dingen en problemen die ik heb gehoord. Qua advies geven zijn ze allemaal veel te voorzichtig, alsof ze bang hebben dingen 'te direct' - oh beware bewaaaare - in ons gezicht te zeggen. Zal ook wel een cultuurding zijn zeker ... In onze praatgroep hielden ze praktisch hun mond, zodat wij elkáar advies konden geven. Dat was wel een heel goed iets, want zo kwamen we er achter dat we eigenlijk allemaal met dezelfde ongemakkelijkheden en probleempjes te maken hebben. Bijna niemand heeft een echt sociaal leven na school, en ook iedereen heeft wat problemen met het goed aanleren van de Thaise taal, omdat de Thaise mensen willen da wij hen Engels leren of hun Engels verbeteren ... Er waren veel momenten van herkenning, en het besef dat ik het écht getroffen heb met mijn gastgezin is nog een beetje feller doorgedrongen! In San-Yin haar praatgroep was het minder: de -soms echt wel ferm serieuze!- problemen van de studenten met hun familie, advisor, school ... werden soms zó weggewoven en van tafel geveegd dat iedereen eigenlijk dichtklapte en niks meer tegen de AFS Staff wilde of durfde zeggen. 'It will be OK, you just have to adjust yourself' was de verbloemde versie van volgende boodschap: het is niet de Thaise mensen hun schuld, wel de uwe. Pas u maar aan. Oke, in sommige gevallen zal onze mindset zich nog wat moeten aanpassen, zeer zeker, maar een gaststudent die altijd compleet alléen thuis zit en als babysit voor zijn 3-jarige zusje dient, kan toch niet echt de bedoeling zijn he?
OKE! GOED. Tot zover mijn geklaag en gezaag over de begeleiding en hun gecontroleer - vergeef me - afgezien van dit bevreemdende gevoel, was het kamp echt wel geslaagd. Misschien niet het 'culturele oriëntatie' aspect, maar wel in de hereniging van een hele groep vrienden die ongelooflijk blij waren dat ze elkaar nog eens terug zagen! Ik en San-Yin hebben ons 3 dagen lang kapót gelachen met lekker droge, eindelijk nog eens sarcastische humor. Op een bepaald moment lagen we allebei met buikpijn en tranen van het lachen op de grond in onze kamer, en dat was echt een geweldig gevoel van herkenning! Ik kan het niet na vertellen, het is allemaal veel te droge, situatiegebonden humor. De laatste avond gingen we met ons twee een Thaise massage bestellen op de 3e verdieping (die trouwens alleen maar met de trap te bereiken was! Geen verdieping 3 of 13 waar we met de lift naar toe konden ... Superstition!). Daar zaten zeker tien jonge vrouwen binnen, compleet verveeld en ambetant qua uitstraling, te fel geshmink ... Er komt een Thaise man naar ons toe, uiteraard met zijn breedste glimlach, maar met enorm bloeddoorlopen ogen. Die was zo begaaid als het maar kon zijn! 'You want Thai massage?! You want two lady?! - psychotische glimlach -' johhhh, dat was supereng en -grappig achteraf! Na veel handen-en-voeten uitleg hebben we toch kunnen duidelijk maken wat we wilden, maar echt waar, die deed ons net voelen alsof we twee prostituees 'bestelden' ... Heel bevreemdend. Uiteindelijk kwamen er twee forse Thaise vrouwen van middelbare leeftijd naar onze kamer, en die waren zichtbaar héel verbaasd dat er een jong, blond meisje de deur opendeed hehe. Wij dachten van 'yepppp, we gaan ons hier een uurke chill neerleggen en waarschijnlijk in slaap sukkelen' niks ook niet haha! Wat een krachtmassage, we waren net de lappen poppen van die twee madammen ... Maar enfin, goed was het wel! We hebben de mogenlijkheid om een Massage Course te gaan volgen in Bangkok of Ayutthaya, waarschijnlijk in een schoolvakantie verder in het jaar, zodat we dat zelf ook kunnen. Dat lijkt ons wel iets! :) een heel ander extra activiteit die we extra kunnen doen, langs de gewone, verplichte AFS-kampen, is een Meditation Course. Dat houdt in om 10 dagen in een tempel te gaan wonen en te leven volgens de -enorm- strikte regels van de monniken en nonnen, om te leren mediteren en ons verder te verdiepen in het Boeddhisme. Dit is dan hoogstwaarschijnlijk alleen, zonder andere AFS studenten. Ik weet niet of ik dit ga doen, lijkt me nogal intimiderend én confronterend, maar wel heel sjiek! We shall see ....
Naast de praatsessies, oppervlakkige Thaise taalspelletjes en leuke freetime, zijn we ook, wonder boven wonder, uit ons hotel geweest! Dat was tijdens het Arrival Camp in Bangkok niet het geval, dus we waren allemaal aangenaam verrast. Weliswaar onder begeleiding, natuurlijk, maar we hebben toch iets van de stad Khonkaen gezien. We hebben een mooie, grote tempel bezocht en daar ook de nodige foto's gemaakt. We zijn naar een groot meer geweest, en naar Aziatische gewoonte ook weer enorm veel foto's gemaakt. Dat is echt iets waar ik me soms lichtjes aan kan ergeren: bij elke futiliteit of iets of wat specialere gebeurtenis, moeten er foto's gemaakt worden. De tweede dag van ons kamp gingen we cultuurklassen volgen in Kaen Nakhon Wittayalai School. Oke, dat was plezant, en San-Yin en ik hebben goed gelachen met de tradionele Isaanse dansen (een Afrikaanse stammenritueel-dans is er niks tegen). We hebben ook de basic moves van Thaibox geleerd, maar het stomme was dat niemand sportkleding ofzo bijhad, we wisten van niks. Op het einde van de dag werd dan alle leerkrachten, nadat hun functie en belang al 23 keer was vernoemd, gevraagd of ze naar voor wouden komen, ze kregen dan een of ander souvenierke en er moest een foto van elke overhandiging genomen worden. We waren die dag bijna even lang bezig met die formele Thaise gewoontes en spastische energizers als we met die cultuurklassen bezig waren. Judge yourself.
Van opstap gaan was er, voor ons al vrij vanzelfsprekend, natuurlijk geen sprake, maar we zijn toch twee avonden 'iets gaan doen' met de groep (en begeleiders, duh). We zijn maar Central Plaza geweest, dat hallicunant grote winkelcomplex, waar we vrij (HUURAY!) mochten rondlopen en konden gaan eten. 'S avonds zouden we dan samen, initieel gezellig, terugwandelen naar het hotel. Samen met twee Russische meisjes, een Duitse kerel, een jongen van de Domenicaanse Republiek en dan nog ne Zwitser, zijn we samen in een Italiaans restaurantje (met Thaien als chefs, het klopte toch niet helemaal) pizza gaan eten. Dat was echt een leuk 'AFS' gevoel! Lekker sociaal en gezellig praten over vanalles en nog wat, over elkaars landen en taal zeveren en lachen ... Iedereen is trouwens gebiologeerd door het Nederlands! Als San-Yin en ik met elkaar praatten, keek iedereen altijd heel geïnteresseerd om te kijken of ze iets verstonden. De Duitsers vinden het sjiek omdat het op Duits lijkt -natuurlich-, de anderen vinden dat het op mix lijkt van Engels, Frans en Duits en echt waar, de Russen vonden dat het een beetje op hun taal leek hehe, grappig! :) toen we allemaal voorbeeldig optijd op de afgesproken plaats aankwamen -de begeleiders hadden ons maar 23 keer verteld dat we op tijd moesten komen OF ANDERSSSS - keek iedereen fel uit naar de wandeling terug naar het hotel, omdat we al de hele tijd met de bus aan het moven waren, dat is niet zo tof. Ik beelde me er iets bij in als tijdens de Buitenlandse Reis in Rome in het 6e, de avondwandelingen waren daar altijd super gezellig. .......... BUMMER . We moesten, zoals het héle kamp al als we eens een voet buiten het hotel zetten, ons opdelen in 4 door de begeleiders gekozen groepen. Ik overdrijf niet: in GANZEPAS EN IN DE RIJ moesten we dan zo, met begeleiders tussen de afzonderlijke groepen in, op hoog tempo terugwandelen naar het hotel. Ik voelde me een soldaat man, zo een asociale en ongezellige bedoeling. De avond daarna volgde een enorm groot lichtpunt: we gingen naar het STEAKHOUSE. Ik heb het volgens mij nog niet echt expliciet vermeld, maar in mijn familie eten ze dus geen rundsvlees he. God damn, wat mis ik biefstuk ... En fritten natuurlijk ook, maar het gemis naar een saignant gebakken biefstuk is toch net iets groter. Het steakhouse was een Americain Stylish buffetrestaurant, en we mochten zoveel teruggaan als we wilden. En dat hebben ze geweten miljaar! Mijn biefstuk was niet saignant gebakken, enfin, ge kon dat niet kiezen want dat werd door dat bakpersoneel aan de lopende band op zo een bakplaat gegooid, niet echt appetijtelijk, maar kom: HET WAS VERREKT LEKKER. Eindelijk, steak en ander fatsoenlijk gebakken vlees. Oh man ik heb gegeten gelijk een kanibaal, dat was mijn 'once in an exchangeyear' chance om nog eens lekker vettig en Westers te eten. En hoe ik ervan genoten heb hehe!
Mijn, over het algemeen bekeken toch wel plezante kamp, was redelijk fel in mineur geëindigd, doordat mijn GSM besloot om de laatste ochtend tijdens het ontbijt de geest te geven. Al mijn nummers en muziek weg, en erger nog: al de foto's die ik tot nu toe heb genomen zijn ook weg. Gelukkig heb ik er wel al op facebook gezet en doorgestuurd naar ma en pa! :) ik had hier thuis ook een reserve GSM liggen, in case of emergency -dank u welllll lieve schat voor me die toch nog last minute mee te geven!- dus alles is nu wel weer bereikbaar enzo.
Goed schatjes, dank u voor het lezen van dit halve boek en tot de volgende! Dikke kus, Inge/Ings/Ing/อิง
Voila, ik ben eens alleen thuis. Papa zit voor 3 dagen in Nakhon Ratchassima (verre provincie) voor het werk, mama zit in Donkendjaai district voor patiënten te verzorgen en Nam zit in het dorp hierlangs om een huiswerk project met een vriendin te maken. Ing is dus eens een avondje alleen thuis = Beyoncé haar CD in de radio en die blog nog eens bijwerken! :) ik zit al de hele dag met mijn neus in dat 'Thai for Beginners' boekje, dus het nu ff chilltime. Ik hoop dat jullie allemaal de titel van dit bericht tegoei kunnen zien, inclusief het Thaise schrift! :) (de eigenaar van een of ander privénummer haalt het in zijn hoofd om me te bellen ... Gek volk. Wie nu nog niet doorheeft dat ik niet meer in België zit, amai.)
Ik heb in mijn vorige berichtjes al dikwijls laten vallen dat ik een geweldig gastgezin heb, maar ik heb dat altijd (onbewust) redelijk op de achtergrond gehouden. In dit bericht wil ik jullie meer vertellen over mijn lieve gastfamilie en hoe het hier thuis zoal aan toegaat. Er is de afgelopen anderhalve week niet zo veel speciaals gebeurd op gebied van nieuwe plaatsen zien, maar wel op het gebied van mijn emotie: ik voel me gelukkig, gerust en thuis. Het heeft bijna twee maanden geduurd, maar ik kan eindelijk zeggen dat de leuke en leerrijke momenten de bovenhand aan het nemen zijn, en dat die droevige 'wat doe ik hier toch'-momenten sterk verminderen. Yeah, let's do this! De hoofdreden daarvoor is natuurlijk dat ik me hier thuis begin te voelen, maar de suuuuperlieve steun en gewone berichtjes van en met mijn engeltjes thuis hebben er ook alles mee te maken. Mama, papa, Dana, Thierry, Jill, Linde, Lana, Fre, Jana, Loredana, Donnie, Zoozy, Fred en natuurlijk FABIAN: dank u dank u dank u welllll allemaal schatjes! Xxx
'Ing, can you please chop the kitchen?' vroeg mama Rut me eens op een avond. What?! Ze bedoelde dus 'chop the chicken'. 'Ing, I will go to party of the death'. ARAI-NA!? Ze zocht dus naar het woord 'funeral', hoh daar hebben we om gelachen achteraf!! Laat mij u voorstellen: Mrs. Kanyarat Petcharat, bijnaam Rut, mijn ongelooflijk lieve en warme gastmama. Ze is 50 jaar, weegt 7 kilo minder als mij en ze is al heel haar leven verpleegster in het Khaem Khuaen Kaeow Hospital, en miljaar dat heb ik geweten. Bij de minste zucht die ik uit of over mijn buik wrijf na het eten met een iets of wat pijnlijk gezicht, komt ze af met magische pilletjes (echt wel) die werken tegen elke soort van maag- of darmkramp. Ik ben tot nu toe ene keer ziek geweest, en dat was omdat ik het niet kon laten een halve fles 7even Up-frisdrank binnen te spelen tijdens het pikante eten. MAAAAAGKRAMPEN! God dat had ik nog nooit gevoeld. Mama had me vanalle pilletjes gegeven en me getroost, zelfs 's nachts bij me in bed komen liggen omdat ik bleef kermen en huilen van de pijn. Toen had ze me echt in shock gebracht door net hetzelfde te doen als mama Sien vroeger thuis deed om me op zo een moment te kalmeren: over mij voorhoofd wrijven, me sussen en troosten en mijn pop (voor de ingewijden: Poppesien, jawel ze is mee) tussen mijn schouder en kin steken. HOHOOOO ik wist niet waar ik het had: dat kan toch niet?! Er bestaat dus toch zoiets als universele moederliefde-gebaren .... Ze zorgt dus echt wel heel goed voor me. Ik help haar elke dag in de keuken, en zo leer ik de Thaise en Isaanse keuken heel goed kennen. Ik heb haar zwaar geïmpressioneerd met mijn snijtechnieken! Wie had dat gedacht hehe. Ze neemt me mee naar andere dorpjes om speciale, traditionele Thaise dingetjes te laten zien en jawel: ze knuffelt en kust mij. Ik moet nog maar een zakdoek vastnemen of eens snikken en ze komt naar me toe met open armen om te vragen wat er met me scheelt. Voor ik vertrok, was ik bang dat als ik verdrietig was, mijn Thaise gastfamilie daar geen raad mee zou weten. Ho ik heb geluk! Ze zien me natuurlijk veel liever gelukkig en lachend, maar als ik verdrietig ben hebben ze daar alle begrip voor. Gisteren wist mama me nog te vertellen: 'Ing, I admire you and your boyfriend. You are away for long time, already 2 months, and you still love him so very very very much. You two are very strong! I love to see' (sic). Na Skypesessies met Fa heb ik nog al de neiging om rond te huppelen en te smilen en te stralen, dus zelfs zij weten het hehe! Mama kan trouwens heel goed Engels. Zoals ik beter word met mijn Thais, wordt zij beter met haar Engels. Echt sjiek!
'Ing, I love and protect you like reality daughter! I show you Yasothon and Ubon and i will show you more, sea and mountain!'. Lieve mensen: Mr. Wittaya Petcharat. Mijn gastpapa kan misschien niet geweldig goed Engels praten, hij kan heel goed duidelijk maken wat hij wil zeggen! Zoals Frederik mij eens vertelde, en vele onder jullie zullen zijn mening delen, vindt hij dat mijn gastpa maar op een 'stijve hark' lijkt op foto. Inderdaad, dat lijkt zo, maar dat is iets typisch Thais. Mijn pa heeft hier een hele hooggeplaatste job en moet daarom ook veel op zakenreis naar Bangkok en andere grote provincies. Niet dat hij dat zo graag doet, hij heeft thuis liever wat chilltime om Thaibox (ja, bij mij viel de link ook pas hier) en voetbal te kijken, samen te eten en gewoon ja, familie dingen. Door die hooggeplaatste job moet hij zo harkerig en weinig expressief op foto's staan, dat wordt volgens mij een beetje verwacht. Buiten het werk, thuis, is hij een hele grappige, warme man die graag babbelt en uitleg vraagt over hoe de dingen er bij ons in Europa aan toegaam. Blijkbaar hebben ze hier ook 'last van' het tienermoeder-fenomeen, en toen vroeg hij uitleg hoe we dat in Europa en België oplossen hehe. 'BIRTH CONTROL!' was het eerste wat in me op kwam om te zeggen. Zo van die 'luchtige dingetjes' vraagt hij me dan! Het is fijn om over serieuze dingen te kunnen communiceren, het is alleen niet altijd gemakkelijk om een serieus antwoord te vinden hehe. Mama is zoals jullie volgens mij al weten overtuigd boeddhistisch (papa heel wat minder hehe) en gaat elk weekend braaf naar de tempel om 'to make merit', daar heb ik nog altijd geen goed Nederlands werkwoord voor gevonden ... Ja bidden en respect betuigen voor Boeddha en de monniken, en ook dikwijls koken voor de monikken én het volk van het dorp. Dat is echt wel een sjieke bedoeling op zondag (soms ga ik mee): meer dan tweehonderd man boeddhistische verzen horen chanten en allemaal tegelijk zien 'kraai'-en voor de monniken en de Boeddhabeelden ... Een kraay -denk ik- is een religieuze buiging waarin ge op uw knieen zit -ALTIJD in de tempel, vergeet het maar om hier een stoel te vinden- en met handen in waai-houding -duimen tegen de lippen en vingertoppen op ooghoogte, soms ook hoger, hangt er vanaf- drie keer vooroverbuigt en de grond raakt. Wauw, gekke zin. Er is op zondagen en religieuze feesten ook eten voorzien voor iedereen, en dat door het volk zelf! Iedereen kookt thuis iets, veel of weinig kiest die persoon zelf, en pakt dat mee naar de tempel zodat iedereen, ook de armere mensen, genoeg kan eten, menselijk contact kan hebben en kan mediteren/bidden. Mooi! Dat is nog zoiets: in België hebt ge 'wijken' van ongeveer allemaal dezelfde 'stand'. Ge hebt de dikke sjieke huizen bij de Molenvijver bijvoorbeeld en de 'armere' achterwijken in de cités (mensen van de cités, vergeef me deze veralgemening, ik wil alleen ff een punt maken). Die onderlinge scheiding hebt ge hier NIET. Wij wonen hier in een prachtig huis met alle luxe en comfort die je nodig hebt (ik heb bv. mijn eigen badkamer) zoals airco en muggenramen, maar twee huizen verder hebben ze amper een fatsoenlijke waterkraan die niet lekt en geem deuren ... Dat was wel fel om te zien de eerste keer dat ik he dorp fatsoenlijk zag ...
'Ing, I have to tell you something! One of the ladyboy in my school, he love my boyfriend!! I don't like it!'. Met deze legendarische zin werd mij duidelijk gemaakt dat Thaise schoolmeisjes niet alleen schrik moeten hebben van vrouwelijke concurrentie, maar ook van mannelijke! Mijn klas-, leeftijd- en kamergenote: Ms. Chatsuda Petcharat, beter gekend als Look Naam of gewoon Nam. Nam is een typisch Thais meisje met een iets of wat verlegen en stille persoonlijkheid bij mensen die ze nog niet goed kent, maar bij haar vrienden ratelt ze er op los in Isaan! Er zijn vele dagen geweest dat ze enorm stil tegen me was en amper een woord zei, en dat was niet goed voor mijn gemoedsrust, ik wist niet goed wat ik moest doen. Ma en pa zeiden me 'not to worry', maar buh, als gastzus .... Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen! :) Nam heeft gewoon veel aan haar hoofd voor school en het unief waar ze volgend jaar naartoe wil, dus het is wel te begrijpen dat ze wat stiller is. Gisteren hebben we onze eerste echte girlstalk-evening gehad en dat deed echt goed: gewoon beetje lachen, zeveren en klagen over vrouwendingen hehe! Grote zus Saiy is ondertussen terug vertrokken naar Bangkok voor anderhalve maand, en ik mis mijn Thais evenbeeld wel. Ondanks de taalbarierre begrijpen we elkaar echt heel heeeel goed!
Het is ondertussen al half 10 's avonds dus lieve mensjes, ik ga hier afronden en seffes gaan slapen. Weet dat de taal zijn mysteries begint te onthullen, zelfs het tonensysteem begint -ergens in de verte- logische vormen aan te nemen. Nam heeft me gisteren heeel veel sneaky dingen over de Thaise jongerencultuur en onze school verteld. Mijn school is een verhaal apart, waar ik nog wel eens een lang bericht aan wil spenderen de komende weken. Ge kunt het u gewoon niet voorstellen! Mensen die, zoals ik een maand geleden, nog in de illusie leven dat ik bruiner ben geworden: neeeee. Mijn armen beginnen een lichte getinte kleur te vertonen, maar that's it. Alé, ik weet het eigenlijk niet. Ik zie er gezond uit maar bleek, maar mss komt dat wel omdat iedereen hier -obviously- die bruin getinte Aziatische huid heeft. En het erge is dat ze dat niet willen?! Meisjes van mijn klas met een hele mooie huid vroegen aan mij welke whitening lotion ik gebruik om mijn vel zo licht te houden hahahah komaan ... Toen riep een van de meisjes door de klas: 'NO! Ing is white original' heheh joeng joeng. Die witheidsobsessie maakt dus dat ge hier nét de tegenovergestelde make-upfail als in België tegenkomt. In België komt ge soms té oranje/bruine gezichten tegen met witte armen en hals, hier is het net het omgekeerde! Ziekelijk wit bepoederd gezicht (nog met roze blush op de wangen om er 'gezond uit te zien' heheh) met een mooi bruin lichaam. Hai haiiii toch, als dat maar goedkomt met mijn tanningambitions ... Ik ben de spicyness van het eten trouwens gewoon! :) Thai-spicy kan ik ondertussen goed smaken en verdragen, maar Isaan-spicy nog lang niet. Ze overdrijven hier echt met de chilli hehe, maar kom, waarschijnlijk leer ik dat ook wel te appreciëren!
Zo lieve Belgen, dat was het voor nu! Dikke kus, Inge xxxxx
Zoals jullie wel al allemaal vermoed hadden, weten die Aziaten hier echt niet wat feestjes zijn. Drank en sigaretten (inclusief bier!) zijn hier in feite pas legaal vanaf 20 jaar, en in tegenstelling tot in andere landen wordt die wet hier meestal niet gebroken :) ik heb hier weliswaar wel al alchohol gedronken, oehoehh ... En dat was op de 18e verjaardag van mijn zusje Nam, op 25 juli. Mama en ik gingen toen naar de supermarkt en ze vroeg of ik een 'soft drink' wou hebben voor die avond. Ik dacht dat ze frisdrank ofzo bedoelde, maar neen! Ze nam me mee naar de frigo waar de breezers stonden hehe: victory! Die avond hebben we op het 'feestje' (=eten), samen met de familie twee flesjes Bacardi Breezer gedronken hehe. Ik weet het, het klinkt te belachelijk voor woorden, maar geloof me: dat was speciaal!
Het alchohol en sigaretten gebied is niet het enigste waarop ik vreselijk katholiek leef: dat schooluniform dat we hier moeten aandoen, kàn gewoon niet braver en zediger. Wit hemdje met pofmauven, lange, donkere rok die tot halverwegen mijn schenen komt, witte sokjes in zwarte oudbollige schoentjes ... A completely new Inge has appeared! Shminkloos, knoopjes dicht en haren braaf in een staart/vlecht.
Lieve schatjes, ik weet dat het al even geleden is dat ik mijn blog heb geüpdate, dus ik ga daar nu werk van maken. Ik heb niet zo super veel inspiratie, maar we zullen zien wat er van komt he :) de belangrijkste gebeurtenis van de voorbije weken is de volgende: ik ben de mijlpaal van één maand gepasseerd. We zijn ondertussen 13 augustus, en ik ben sinds 3 juli hier. Yes yes, er begint schot in de zaak te komen! Ik moet wel zeggen dat het zeker geen gemakkelijke eerste periode geweest is. Zoals de meeste van jullie wel zullen weten, heb ik een vreselijk klein hartje, en yesss, ik mis mijn lieve schat Fabian heel erg. Je zou mijn gevoel van de voorbije maand kunnen beschrijven als (Katrien en al mijn andere mede wiskundige van 6LWI en WW1 en vroegere wiskunde leerkrachten, dit is voor jullie!) een sinusfunctie. Wees vies trots op mij dat ik die verwijzing maak hahaha! - oke, dat houdt dus in dat er echt veel ups, maar ook downs zijn geweest, en in de meeste gevallen nog allemaal op dezelfde dag. Ik merk dat het 's ochtends en in de voormiddag mijn doemdenk-momenten zijn. Ik haaaaat ze enorm fel, maar ik heb nu eenmaal een brein en onderbewustzijn die van drama en emotie houden, ik kan er niks aan doen. Ik droom over de romantische scènes van de Titanic (jawel, mét de weenmuziek van Celine Dion op de achtergrond, of course), ik droom over thuis, over autoraces uit 'Tokyo Drift' die ik samen met Fabian maak ... Allemaal zo VREEMD! Het lijkt wel alsof mijn onderbewustzijn het me extra moeilijk wilt maken. Dus FUCK YOU, onderbewustzijn, sadist!
Oke, tot zover mijn tekst die ik wil spenderen aan de downs. Tijd voor de UPS! De grootse 'up' van de voorbije weken is dat ik mijn oudste gastzus Siay heb ontmoet. En we kunnen het geweldig met elkaar vinden! Echt super. Siay is 24 en studeert Rechten in Bangkok, en is nu voor 10 dagen thuis. Voordat we elkaar ontmoetten, vertelden mama en papa ons hoefel we van karakter én uiterlijk op elkaar lijken! We lachen allebei heel veel en houden van praten/dingen vertellen, we sms'en én slapen op dezelfde manier (ik slaap met mijn andere zus Nam in een tweepersoonsbed), we praten allebei wel al eens in onze slaap (is thans het eerste wat ik daar van hoor!), we wandelen hetzelfde ... Heel grappig om te zien hehe! Als we naar iemand luisteren of iets uitleggen, nemen we zelfs de zelfde houding aan. Geweldig wel! Een andere goede 'up' is dat ik op school bij een vaste klasgroep zit. Ik zit nu altijd bij mijn zus Nam in de klas, en haar vriendengroep heeft me er al helemaal bij ingesloten! Communiceren is niet echt gemakkelijk want mijn Thais is nog lang niet wat het moet zijn, en hun Engels is ook niet echt schitterend. Maar ondanks die taalbarièrre kunnen we toch genegenheid voor elkaar tonen en samen lachen, en dat is fijn! TROUWENS, voor diegene die denken dat Thaise middelbare scholen vergelijkbaar zijn met de onze: vergeet het! School is in Azië inderdaad wel 'a big deal', maar dat zal dan eerder in China en Japan zijn, want hier: oh HELL no! Leerkrachten pakken hun lessen volgens mij zelf niet echt serieus, en dat komt er dus op neer dat we eigenlijk elke dag minstens 4 lesuren van de 7 free time hebben. Chill voor de leerlingen, minder leuk voor mij, want de vervelingen slaat rap toe dan ... Iedereen (leerlingen onder elkaar, bij mijn thuis) spreekt hier een variatie op de Thaise taal: een dialect dat ze Isaan noemen. Niet gemakkelijk! Ik voel me nu dus echt een immigrant die de standaardtaal leert, maar in een cité-wijk terrecht komt! Iedereen kan wel standaard Thais hoor, maar voor het gemak spreken ze dialect. Ik merk van mezelf dat de taal wel al beter gaat dan enkele weken geleden! Ben ik heel bij om. Mijn woordenschat is al heel wat uitgebreider en ik kan simpele zinnen en vragen vormen en formuleren. Grammatica enzo is hier geen probleem, het draait om de uitspraak en toon! Daar moet nog heel wat aan gesleuteld worden, maar ik merk dat ik vooruitgang maak! Zelfs dat moeilijke Thaise alfabet begin ik stilletjes aan te kennen ... Yeah! Als iedereen standaard Thais zou praten ipv het dialect zou het iets makkelijker zijn voor mij om het te leren, dat is wel waar. Maar kom: ik maak vele fails maar ik probeer wel!
Nog twee dingen die 'vooruitgang' hebben geboekt, tegenstrijdig genoeg: mijn gewicht én conditie! Die kilo's die ik de eerste weken verloren heb, zijn er nu al enthousiast weer terug bijgekomen boehoeee ... Ik zit terug op hetzelfde gewicht als in België. Iets wat daar misschien wel mee te maken kan hebben, is het feit dat ik hier minstens elke dag twee croissants binnenspeel. In de supermarkt hebben ze toastbrood en croissants, en ik heb dat thuis geïntroduceerd hehe. They love it! Ondanks het warme weer, is mijn gezin heel sportief aangelegd. Of dat willen ze toch zijn :) in Thailand is uw figuur heel belangrijk en mensen willen absoluut niet 'fat' zijn, en dus proberen ze veel te gaan joggen of iets anders te doen. Mijn zussen en ik gaan ongeveer 3 à 4 keer per week hier in het dorp een halfuurtje joggen. Het is niet veel, maar toch iets, en dan zijn onze ouders ook content dat we iets doen! Vandaar dat mijn conditie veel beter is dan in België. En het feit dat ik ondertussen al meer dan een DIKKE VIJF À ZES WEKEN (applaus graag) gestopt met ben roken zal er ook wel mee te maken hebben. Me so proud!
Zoals jullie misschien wel al gezien zullen hebben op foto's (voor diegene die facebook hebben), ben ik sinds hier ben compleet make-uploos and I LOVE IT. Heel bevrijdend wel om 's ochtends gewoon onder de douche te kruipen en me aan te kleden, zonder al dat geshmink voor de spiegel. Superchill en ik krijg goede reacties van het thuisfront, dus ideaal! Meisjes doen hier sowieso in het algemeen niet veel make-up op, op scholen mag dat eigenlijk niet. De mop van het hele verhaal: de enigen die ik die schoolregel al heb zien breken, zijn de jongens. Jawel dames en heren, ik heb het over de alom bekende en befaamde ladyboys. Mannekes van 12 jaar paraderen sierlijker en vrouwelijker dan de meeste meisjes op school! Meisjes zijn zich hier helemaal niet bewust van hun vrouwelijkheid en 'sloffen en slenteren' in plaats van te wandelen. Sommige jongens daarentegen ... Amai! Ik kijk daar nog raar van op, maar eigenlijk lijkt dat helemaal sociaal aanvaard te zijn. Op de TV zijn meeste presentatrices omgebouwde mannen, zijn de presentators quite obviously gay en in de modewereld zijn bijna alle vrouwelijke mannequins voormalige mannen. Wauw! Best wel shockske hoor. Ik heb al uitleg gevraagd aan mijn familie waarom zovéél en al zo jóng mannen en jongens daarvoor kiezen, maar zij weten het ook niet. Mysterie dat ik nog zal moeten oplossen. Dàt is dan helemaal sociaal en openlijk aanvaardbaar, maar een gewoon (getrouwd!) koppel 'mag' geen affectie tonen in het openbaar. Ik woon nu bijna anderhalve maand bij mijn gastgezin en ik heb mijn ouders elkaar nog niet één keer zien kussen/knuffelen. Heel vreemd!
Aangezien het nog altijd regenseizoen is, ben ik nog altijd niet veel bruiner geworden. Doeme! Maar, ik zal lachen in december en januari. Dan is het hier heeeerlijk zonnig weer, en mijn familie is uitstapjes aan het plannen om dan samen te maken. Of zeg maar: uitstappen! Provincie Surin, waar mensen olifanten als huisdier hebben ... Het mooie, hoge Noordelijk deel van Thailand: Chiang Mai. Het meer toeristische Zuiden, gelegen aan de mooie zee: Pattaya. De enorm grote, verwesterde hoofdstad: Bangkok. Allemaal plaatsen waar mijn gastgezin samen met mij naartoe wilt reizen de komende maanden! Geweldig toch?! Ze weten dat ik er van hou om uitstappen te maken. Zo hebben ze me onze provincie, Yasothon, al voor het grootste deel laten zien. We hebben prachtige tempels bezocht, we hebben ons laten 'zegenen' door de 'Big Boss Monk' van Yasothon, we zijn naar een prehistorisch dorpje gegaan en daar giant karpers en andere vissen gaan voederen. Ubon Ratchathani, de aangrenzend provincie, is een plek waar we ook al vaak naartoe gegaan zijn. Zo hebben ze mij daar meegenomen naar het 'Candle Light Festival' ( = gigantische beelden, gehouwen uit kaarsen! Foto staat op Facebook) en hebben ze me meegenomen in grootste shoppingcentrum dat ik ooit het gezien: Central Plaza. Beeld u een gigantisch cinemacomplex in, zoals de Kinepolis van Hasselt ....... En doe dat maal 7. NIET NORMAAL! Al ooit een gebouw gezien dat zò groot is dat je er schrik van krijgt? Awel, dat had ik daar! Wauw. En ze hadden daar een Yves Rocher! Mijn innerlijke shopaholic werd rechtstreeks weer wakker ... En, geloof het of niet: ik heb hier Nutella in de winkel gezien. Mijn hart brak in 86 stukken, maar ik heb er aan kunnen weerstaan! Ik zag mijn figuur al gaan hehe.
Begin september, 1 tem 4, heb ik mijn eerste AFS-kamp, samen met al de andere AFS-ers die in het Noord-Oostelijke deel van Thailand zitten. Het kamp zal doorgaan in de provincie Khonkaen, en ze noemen het het COC-kamp (cultural orientation camp). Ik moest echt lachen hahhaha gekke Thaien!
Goed schatjes, hier ga ik het bij houden tot nu toe. Wens me nog veel geluk en duim samen mijn mij dat mijn onderbewustzijn wat minder sadistisch wordt! De heimwee is er, en ik zal mijn lieve ouders en mooie schat Fabian blijven missen, maar hopelijk neemt het genieten van mijn ervaring binnenkort de bovenhand! Maar, met zo een geweldige gastfamilie als ik heb zal dat wel geen probleem zijn! Zij weten dat ik dikwijls verdrietig word op momenten dat ik niks om handen heb, dus ze doen er alles aan om me zoveel mogelijk liefde te geven en me bezig te houden!
Naar mama Zien haar idee ga ik mijn blog nog eens updaten. Ik ben nu 3 weken hier! Ik weet niet hoe ik er naar moet kijken: al 3 weken of nog maar 3 weken? Geen idee, dat besef zal nog wel komen. Ik weet wel één ding zeker: ik heb enorm veel geluk met mijn lieve, warme gastgezin! Vanuit die invalshoek ben ik 'nog maar' 3 weken hier en voor die korte tijd bij hun te zijn, hebben we echt al een hele goede band. Ondanks de taalbarrière kunnen we heel goed praten, lachen en gedachtes wisselen. Dikwijls moet de mama wel een beetje tolk spelen als pa en ik over iets 'diepzinnig' praten, maar dat maakt niet uit hehe. Het belangrijkste is dat ik hun liefde voel en zij mijn bereidwilligheid!
De voorbije 6 dagen (van donderdag t.e.m vandaag,dinsdag) hadden mijn zus Nam en ik vrij van school. Vorige week donderdag en vrijdag moesten de de leerkrachten naar Laos voor een of andere conferentie en gisteren en vandaag zijn het grote, Boeddhistische feestdagen! Wat hebben we gedaan? Gegeten, geshopt, gevloekt op de regen en naar Ubon geweest. Nice! Thaise mensen (of toch zeker mensen vanuit Isaan) zijn enorm chill en easy-going, wat echt wel leuk is. 1 ding is in mijn gedachten wel niet zo chill: hun helse gewoonte om al 'te beginnen leven' vanaf 6 uur 's morgens. Ookal mógen mijn zusje en ik in het weekend eens uitslapen tot 8u30 (ja, dat leest ge allemaal goed), het heeft meestal toch geen nut omdat het leven hier al begint om 6 uur. Auto's die met luidsprekers door het dorp rijden, koeien die het nodig vinden om het geluid van hun geloei op maximum te zetten, die honden hier die, hoe klein ze ook zijn, aan heel het dorp moeten laten horen hoeveel lawaai ze kunnen maken, onze ouders zelf die hier al door het huis fladderen en al de piepende deuren wellustig open en dicht doen ...
Ik ga hier dit jaar niet uitslapen! En dat is iets vuils om te beseffen haha.
Ik ben wel al een paar keer 'vrijwillig' mee opgestaan om 6 uur, en dat was om volgende reden: meegaan naar de tempel en voedsel offeren aan de monnik. 'Say whaaat?' jaaa inderdaad, dat is hier de traditie in het weekend. Om 6u00 uit uw nest om om 06u30 rijst en anderen dingen te gaan schenken aan de plaatselijke monniken. Een hele bedoeling wel! Vrouwen mogen monniken niet aanraken, en andersom natuurlijk ook niet. Vrouwen moeten ook lange rokken of broeken aandoen, en zeer flodderige bloesjes. 'MONK CANNOT SEE FEMALE BODY!' quote van mijn mama, redelijk duidelijk en too the point hehe.
De voorbije dagen zijn we meer naar tempels en Boeddhistische ceremonies geweest dan ik de voorbije 4 jaar een kerk ben binnengestapt. Zoveel! Mama is een heel overtuigde Boeddhist, maar gelukkig zijn papa en Nam er wat chiller in. De tempels en beelden zijn hier wel heeel mooi! Mijn ouders verwachten niet van me dat ik een overtuigde Boeddhist word, maar ze vinden het wel fijn als ik meega naar de tempels en meedoe met de ceremonies. Wat ik graag doe! Ik mocht zelfs een wens doen bij een van de rituelen, hopelijk luistert Boeddha ook naar mij! :)
Ik ben ondertussen ook meer dan 2 weken volledig sigaretten- EN nicotinepleisterloos! Ik ben heel trots op mezelf! Sinds ik hier aan ben gekomen, ging het eigenlijk zoveel makkelijker als in België! Niemand rookt hier in mijn omgeving, en het is ook veel te zwoel weer ... Ideaal! Het nog fijnere aan dat verhaal is: ik ben hier 4-5 kilo AFGEVALLEN, ipv het voorspelde bijkomen. Geen Choco, cholade en bier meer hehe, het zal dat zijn! Gotta love Thai food!
In België is het momenteel enorm heet heb ik gehoord. Hier is het ook tropisch warm, maar het regent echt wel heel veel! De zon schijnt niet zoveel, wat het buiten wat draaglijker maakt, maar toch komen de Thaise mensen heel weinig buiten. Ze willen absoluuuut niet bruinen haha! Ik heb hier echt moeten zoeken voor ik een verzorgingsproduct vond zonder whitening effect! En ik wil maar van mijn bleek gezicht af hehe ... Als we al eens buiten in de zon lopen, probeert mama me altijd onder de paraplu te trekken, om mijn bleek vel te beschermen tegen de zon. En ik maar moeite doen om haar uit te leggen dat ik bruin WIL worden ha! :) nog zoiets: iedereen die denkt dat de mensen hier constant in zomertenue rondlopen: ban the image! Ookal schijnt de zon superhard, ookal is het over de 35 graden, heeel dikwijls zullen de mensen toch nog een lange jeansbroek, dichte schoenen en een golf aandoen. En ze willen dat ik dat ook doe! Oh hell no ... Toen ik mijn valies pakte, heb ik niks anders dan shortjes en topjes ingepakt. Die zijn nu bijna allemaal gedegradeerd tot 'thuis outfit', maar af en toe mag ik als we weggaan me toch zomers kleden, omdat ze het wel begrijpen :) chance!
De taal zit voorlopig nog vol mysteries, maar ik ben stilletjes begonnen met het alfabet te leren en er begint logica in te komen. Sinds kort hebben we ook een nieuw ritueel tijdens het avondeten: mij 10 nieuwe Thaise woordjes leren. (Dank u wel Eva S., voor de tip!) hopelijk lukt het me binnenkort om de dingen te kunnen onthouden, maar ik ben al blij dat ik 'het systeem' begin te snappen :)
Mijn vorig berichtje was niet echt cheery, ik weet het: daarom dat ik nu de leuke dingen van mijn dagen hier ga opsommen!
Oke, first: de dieren! Overal waar ik hier kijk (thuis, op school of op straat), er zijn overal dieren! Heel veel (sommige schurftige) honden, veel magere katten, heeeel veel vliegende insecten maar die zijn sjiek! Hier vliegen vlinders rond die zo groot zijn als de vogels in Belgie. Ennn, het beste/meest verschrikachtige van allemaal: hagedissen, salamanders en gekko's! Foto's zullen nog wel volgen maar er staan er al veel op facebook. Er zijn natuurijk ook veel muggen, maar diertjes die veeel ambetanter zijn, zijn mieren! Die motherf**kers zitten OVERAL. Maar, de groomoeder hier heeft daar een oplossing voor gevonden: gewoon opeten! De eerste avond dat ik hier was kreeg ik bij het avondeten (gestoofde/gefrituurde/rauwe?) vliegende insectjes van haar voorgeschoteld om te eten en ik moet toegeven: dat is VERREKT LEKKER! Hoewel ik wel met mijn ogen dicht moet eten, want vleugeltjes nog zien bewegen voor ik ze opeet is niet echt smakelijk ...
Next: de kleur roze is hier veeel meer "geintegreerd" dan in Belgie: roze taxi's, roze uniformen voor de leerkrachten (en yep, ook voor de mannen!), fancy roze fruit .. Very nice allemaal!
Eergisteren deed mijn lieve gastzusje Look Nam me verschieten: ze vroeg of ik niet mee met haar wou gaan joggen. Joggen?! In dit snikhete weer?! "zijt ge nog normaal?!" om het een genkse toon te geven. Maar oke, ik ben met haar meegegaan, en ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan. Er is hier zoooo een prachtige natuur, en een aangenaam windje tijdens de avond zorgde ervoor dat het eigenlijk heel aangenaam loopweer was!
Ook een hele belevenis hier zijn de eerste dagen op school: de studenten reageren hier alsof ze nog NOOIT westerlingen gezien hebben. Dario, een 15-jarige, Duiste AFS-student met blond haar en blauwe ogen die hier ook op school, is verschrikkelijk populair! Geschreeuw, gegieber, fototoestelflitsen, pogingen tot onze naam (Ing! Ing! Ing!) ... Best wel wat awkward. Zelfs leerkrachten kunnen gespannen of raar reageren als we hun les binnenstappen: een kleine conversatie in het Engels en een foto hoort er altijd bij!
De ochtendceremonie hier is ook iets speciaals! Als de leerlingen (+2600 man!) aankomen op school groeten ze eerst het Boeddha beeld dat vanvoor bij de ingang staat, en daarna moeten ze hun duimafdruk laten scannen op een of ander fancy machientje, dat bewijst dat ze die dag wel effectief op school zijn geweest. Vervolgens moet iedereen op de grote binnenplaats gaan zitten in kleermakerszit, en luisteren naar wat de headmaster te vertellen heeft (maar in feite is 3/4e met zijn/haar gsm of tablet bezig). Het volklied wordt met opgeheven hoofd gezongen, terwijl de Thaise vlag wordt gehesen. De 2e dag dat we op school waren, moesten Dario en ik ons voorstellen aan alle studenten, op hetzelfde podium als waar de headmaster op spreekt. ZE-NUW-SLO-PEND EN ZWEET-PLEK-KEN-BE-ZORG-END!! God miljaar, ff fijn u gaan voorstellen voor meer dan 2600 u aangapende studenten, er zijn gemakkelijkere dingen!
En dan nu: HET ETEN!! BIG LOVE FOR THE FOOOOOOD. De eerste 5 dagen in Bangkok was ik redelijk teleurgesteld, maar dat was omdat de keuken in het hotel een mengeling was van zowat alle Aziatische keukens: het had meer van de Europes, zoetzure meeneem-Chinees weg dan van het lekkere, pikante Thaise eten waar ik van gehoord heb. Maar nu ik bij mijn gastfamilie thuis ben, ben ik alles behalve teleurgesteld! Heerlijke gerechten. Foto"s volgen zeker nog! Mijn gastmama was wel zo lief om de eerste dag iets wat op croissants lijkt in huis te halen, omdat ze weet dat wij dat in Europa graag en veel eten. Ze hebben hier ook een toastbroodje voor mij gehaald, maar dat is voor niks nodig: geef me die lekkere kleefrijst en noedels maar! Het eten is echt super gezond, met veel groenten en heeel veel fruit, en ze houden rekening met mijn Westers verteringsstelsel: niet alles is burning hot. Het grappige is wel dat als ze een sausje op tafel zetten en tegen mij zeggen dat het niet pikant is, het dat voor mij WEL is! Niet moordend pikant, maar toch wel fel ... Dus voorlopig ga ik me nog niet wagen aan het traditionele, hete Thaise eten: eerst efkes aanpassen en er aan wennen!
Nog iets waar ik zelf heeeel blij om was: ze hebben hier thuis gewone, Westerse WC's. Voor diegene die mijn blijdschap hierom niet snappen: over heel Thailand, en dan vooral in het landelijke, niet toeristische gedeelte waar ik zit, hebben ze de befaamde SQUATTING TOILET. Diegene die zich er niks bij kunnen voorstellen Googelen het maar eens ... Het nadeel is wel dat ik op school er altijd aan moet denken om een WC-rol van thuis mee te nemen, want toiletpapier is hier niet echt gebruikelijk. (verder dan dit ga ik over dit onderwerp niet uitbreiden!)
En dan als afsluiter: de Thaise taal. Ik weet niet wat ik moet zeggen, of het nu heel goed gaat met de taal, of dat het een compleet fiasco is. Ik krijg veel Thaise priveles op school, en kan al heel wat zinnetjes zeggen (hahah ik voel me echt een kleuter op dat gebied). Het ONGELOOFLIJK MOEILIJKE van de taal is gewoon dat verrekte klankensysteem. Het woord mai kan 5 dingen betekenen; mijl, nieuw, nee, ..., oke? en zijde. Allemaal afhankelijk van de toonhoogte waarop ge het uitspreekt. Gisteren na school probeerde ik mijn nieuw geleerde zinnetjes aan mijn ouders te vertellen, en ze keken me heel onbegrijpelijk aan. De woorden waren wel juist, maar de toonhoogte was verkeerd --> verschrikkelijk moeilijk om nog maar te horen, laat staan zelf uit te spreken! Maar, iedereen begrijpt dat ik het daar moeilijk mee heb, ze waarderen het al enorm dat ik hard mijn best doe, dus dat is wel fijn! Mijn gastfamilie wilt hun Engels graag verbeteren, dus dan maken we er een wederwijds leerproces van: ik Thais, en zij Engels.
Het woord paradox mag ik nu wel eens gebruiken. Heel de dag zit ik vol verwondering en verbazing, over wat voor een mooi en speciaal land dit toch wel niet is. Ik voel de liefde van mijn gastfamilie heel fel, ze hebben echt het beste met me voor, en dat is fijn. Maar de heimwee is nog lang niet over. Ik mis thuis heel hard. Gisterenavond, na een hele emotionele en huilerige skypesessie met mama, was ik weer wat gekalmeerd, maar de "eenzaamheid" en het gevoel dat ik niet op de juiste plaats zit kan me soms nog heel fel bekruipen. Het feit dat ik die lieve Fabian kan zien en horen via skype is heel fijn, maar dat ik wel nog 10 maanden moet wachten op een knuffel en een kus doet heel fel pijn. Een pintje drinken en een sigaretje roken in de Camargue, samen Bones en Bargain Hunt/Flog It kijken met mama en papa, het "gemeenschappelijk smeermoment" 's ochtends in de badkamer van mama en mij, luisteren naar papa zijn verslag als hij was gaan wandelen en een speciaal diertje/meestal vogel had gezien, samen met vrienden door Genk wandelen en shoppen/wat zeveren, samen met Fabian film kijken en samen in slaapvallen ... Dat zijn allemaal van die doodnormale, leuke, dagelijkse dingen waar ik in Belgie niet bij nadacht, maar die dat ik nu super speciaal en kostbaar vind. Ik waardeer wat ik thuis heb nu veel meer, omdat ik nu weet hoe het voelt als dat er allemaal niet meer is.
Het is hier fantastisch mooi en ik ga nog zoveel ontdekken, maar voorlopig ligt mijn klein, gevoelig hartje nog altijd bij mijn echte thuis.
Na een enorm emotioneel en hartbrekend afscheid van de liefste Fabian, mama en papa ben ik op het vliegtuig gestapt. Vol goede moed en vertrouwen!
Dat zakte me in de voeten toen we op de Airbus van Helsinki naar Bangkok zaten. Ik voelde me eenzaam en bang (ik heb het niet op vliegtuigen). Op die schermpjes kon ik zien waar we vlogen, en ik zag dat we op een bepaald moment boven Pakistan, Syrië, vlogen ... En een gevoel van 'what the hell zijt ge hier toch aan het doen?!' bekroop me enorm. Toen heb ik daar zielig en bang in dat vliegtuig zitten huilen, tussen 60 (toen slapende) jonge, LUIDE Italiaanse AFS-studenten -> rotste gevoel OOIT.
Eens aangekomen in Bangkok gingen we naar een fancy, groot hotel voor het oriëntatiekamp, dat 5 dagen heeft geduurd.
Ik weet niet of de enige ben, maar volgens mij is het toch normaal dat als ge naar Thailand gaat, ge niet direct aan warme kleren, jeans broeken en sweaters denkt he? Wel, in dat hotel was het VERREKT koud. Buiten 35 graden en binnen 18. Niet echt ideaal of vakantieachtig haha.
Het oriëntatiekamp was heel verhelderend, we hebben veel over de cultuue en gewoontes gehoord, en ook al wat Thais geleerd! Mezelf voorstellen en tellen (getallen) gaan al heel goed. Het jammere aan het kamp was dat we opgesloten zaten: we hebben niets van Bangkok gezien, behalve tijdena de busrit van de luchthaven naar het hotel. Ik begrijp dat wel, maar het blijft jammer: in zo een mooie stad zijn en er dan niets van zien.
Sinds gisteren ochtend, maandag om 05u30, ben ik bij mijn gastfamilie. Super lieve mensen!! Er is natuurlijk wel een beetje (veel) taalbarrière, maar ze zijn zo vriendelijk, behulpzaam en begrijpelijk. Sinds ik thuis vertrokken ben heb ik met momenten zitteb huilen gelijk een baby, door de vermoeidheid en het heeeele felle gemis, maar iedereen wilt me troosten en helpen, en dat doet wel heel goed.
De school gaat vanaf morgen tegoei beginnen en er staat vooral veel Thaise privéles op het programma. Ook cultuurvakken als Thaise dans en 'banana leaves', ik ben benieuwd!
Toen ik hoorde dat ik een jaar naar Thailand mocht gaan, was ik super gelukkig. Ik wist alleen niet waaraan ik me moest verwachten. In mijn ogen was het allemaal hetzelfde: AZIË. Ik verwachte dat ik in een grootstad als Bangkok terecht zou komen, omdat er misschien niet zoveel gastgezinnen uit de meer landelijke gebieden kwamen. Well, I WAS WRONG.
In het kleine rode vlekje, de provincie Yasothon, ga ik mijn jaar doorbrengen. Yasothon is gelegen in het Noord-Oosten van Thailand, Isaan: de minst toeristische streek, landbouwgebied. Heerlijk toch? Geen Westerse invloeden die zijn meegebracht door de toeristen, maar traditionele Thaise culturen en rituelen.
Met de hulp van mijn lieve gastfamilie (met 2 zussen!) hoop ik de Thaise cultuur te ontdekken, die fantastische en nu nog zoooo vreemde Thaise taal te leren, en te genieten van het lekkere, spicy eten!
Deze donderdag, 27 juni 2013, heb ik deze blog aangemaakt. Ik wist niet of ik dit wel wou doen, maar uiteindelijk lijkt me dat toch een leuk idee. Nog 4 dagen en ik zit op het vliegtuig: eerst naar Helsinki, daarna naar Bangkok. Mijn avontuur gaat beginnen! Er gaat heel gemis en zeker wat heimwee zijn, maar ik ga genieten van deze geweldige kans en alles uit mijn jaar halen wat mogelijk is! :)
Toen ik dik twee maanden geleden aankwam in Bangkok, heb ik samen met alle andere AFS-studenten een inleidend Arrival Camp gehad in een mooi en fancy hotel. Ik voelde me toen over het algemeen rotslecht, omdat ik toen de befaamde 'WHAT THE HELL HEB IK TOCH GEDAAN'-klap had gekregen. Daardoor had ik ook niet veel goesting om uitgebreid verslag te doen over het kamp, ik wou alleen maar huilen en ambetant doen hehe. 
Wel, zoals jullie in een van mijn vorige berichtjes konden lezen, ben ik de voorbije 4-5 dagen in de provincie Khonkaen verbleven voor het Cultural Orientation Camp. Kleine richtlijn voor wat ge u hierbij in eerste instantie moet voorstellen: BAN HET CHIRO/SCOUTS IDEE. De AFS-kampen in België waren heel gezellig, in plaatselijke chirolokalen in rustige dorpjes, ver van de grote stad gelegen. De Thaien pakken het toch een beetje anders aan hoor ...We verbleven in het KOSA Hotel te Khonkaen (Google het allemaal maar eens), midden in het centrum, op anderhalve kilometer van het grootste shoppingcentrum-complex ooit, Central Plaza, en tegenover ons hotel bevond zich een ander, 'meer bescheiden' winkelcentrum. Als ik dat zo mag zeggen, want dat was nog altijd groter dan Shopping 1 in Genk. Ik sliep samen met mijn Belgisch maatje San-Yin (haar mama heeft iets met Chinese namen, moest ge u de vraag stellen) op een mooie, luxueuze tweepersoonskamer en alle activiteiten die we deden, vonden plaats in de veel te sjieke (en verrekt koude, dankzij die rotte airco) meetingrooms.
