Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
22-09-2013
โรงเรียน ไทย, rongrian thai: de Thaise school, door de ogen van een Farang
Heyheeey lieve mensen in Belgenland! Het al is al weer een weekje of twee geleden dat ik mijn blog heb geüpdate, oh man wat gaat de tijd eigenlijk toch snel! Af en toe kan ik iets hebben van 'man, zijn we nu nog niet begin oktober', maar in feite ... Ik zit al een dikke twee en halve maand hier, en achteraf bekeken gaat de tijd heel snel. Er zijn een paar pijnpuntjes waar ik de voorbije weken mee te kampen heb gehad, dus ik hoop dat de tijd snel blijft gaan, zodat ik snel en goed geïntigreerd geraak! Ik had deze nacht gedroomd dat ik pas terug thuis was. Ik was met iemand aan het babbelen, ik denk met Dana, en ik moest wenen (van verdriet/geluk?) en de hele tijd zeggen dat het zo snel is gegaan ... Vreemd vreemd. Vandaag heb ik mijn slaaprecord trouwens verbroken: ik ben pas wakker geworden tegen kwart voor 10. Niet te geloven: ik heb toch éne keer iets of wat kunnen uitslapen!
Ik wil jullie in dit bericht meer vertellen over de plaats waar ik het grootste deel van mijn cultuurshock heb meegemaakt: de Thaise school en het Thaise onderwijssysteem. WAT IS MICH DAT MAN. Ik heb in een van mijn vorige berichtjes al eens kort vermeld dat de middelbare school hier inhoudelijk echt geen zák voorstelt in vergelijking met België, en die veronderstelling is de voorbije weken/maanden alleen maar meer en meer bevestigd. In België werd ons verteld dat het tienerleven in Thailand veel gedisciplineerder en strikter is dan in Europa, er wordt veel meer respect gegeven én afgedwongen werd ... Wij verwachtten dan ook dat de school echt wel een big deal zou zijn, maar daar hebben we ons echt in vergist, het is echt niks waard. Als je hier als Thaise student naar het unief wilt gaan, moet je een schriftelijke en mondelinge proef afleggen aan de universiteit waar je naar toe wil, en dat is echt vreselijk moeilijk. Mijn zus Nam en haar vrienden namen praktisch elk weekend en vele dagen na school extra privélessen, omdat de leerkrachten u hier op school niet de algemene kennis aanleren wat ge moet kennen voor dat grote ingangsexamen, echt erg zoiets. Op dit moment zijn mijn zus en vrienden in Bangkok om hun examen af te leggen aan Bangkok University, ik hoop heel hard dat ze het goed doen!
In België hadden wij, de toekomstige AFS-studenten, op de landeninfodag gehoord dat de Thaise mensen echt wel een 'facadevolk' zijn, dat de Thai'en mensen zijn die heel veel geven om hun image en uiterlijk, alles moet er piekfijn en perfect uitzien, en god damn it, dat is NIKS overdreven. De Thaise school is daar een perfect voorbeeld van. Alles draait om (afgedwongen, leeg en opgelegd) respect, (vaak misplaatste) trots en eergevoel. Ik heb op school al een paar keer gehad dat ik echt naar buiten (uit het lokaal) moest lopen om efkes te huilen, gewoon puur door de emoties en het ongeloof dat ik hier op school soms ervoer. Ik zal direct de lichtjes communistische ochtendceremonie en het opgelegde respect tov leerkrachten uitleggen, en ik ga er wat Belgische situaties/verwijzingen naar België insteken. Leerlingen en leerkrachten van Bokrijk die dit lezen: probeer het u enigszins voor te stellen!
Wanneer we 's ochtends op school aankomen en de poorten binnenwandelen, draaien we ons om naar rechts om een kruisteken te slaan voor een groot beeld van Jezus Christus (hier wai'en we voor een groot Boeddhabeeld). We gaan onze duimafdruk laten scannen, als bewijs dat we die op school zijn geweest en daarna gaan we op de grote binnenplaats allemaal in de rij staan, per klasgroep. Niet écht shocking voor mij so far, maar nu komt het. Als die rijen niet snel genoeg gevormd worden, gaat de directeur op zijn podiumverhoogke staan vanvoor, en op zijn fluitje blazen en tieren dat we sneller moeten zijn. De begeleidende leerkrachten per klas lopen dan tussen de rijen, en delen al wel eens een occasionele tik uit aan jongens die niet snel genoeg willen zijn. Stel u voor, dat ons Marida (directeur van Bokrijk) op haar ere-schooltroon gaat zitten en ons gaat commanderen .. Ik kreeg echt wel het hond/vee gevoel, alsof we gelijk beesten op ons plaats werden gehouden. Als iedereen ene keer tegoei staat, draaien we ons allemaal richting de Thaise vlag om het volkslied te zingen (er staat een giant boom op het einde van de binnenplaats, dus nog zien 2000 van de 2600 studenten die vlag niet). Belgjes, wie kent ons nationale volkslied vanbuiten .... ? Wanneer dat gedaan is en wij de vlag voldoende gegroet hebben, draaien we ons volledig om, om een Boeddhistische chant te zingen voor het Boeddhabeeld en het Boeddhaschrijn aan de ingang van de school. (Denk aan de erin gedramde kerkliedjes die we moesten zingen, toen we met de lagere school nog naar de kerk gingen ... ) Dan, en dit vond ik een van de meest 'communistische dingen' tot nu toe, moeten alle studenten met de gezichten naar elkaar toe gaan staan, en volgende tekst in Thais, met handen in wai-houding, afratelen (het zal niet tot op het woord juist vertaald zijn, maar dit is echt wel de essentie/boogschap) :
" wij zullen mooi glimlachen,
beleefd praten tegen onze naasten en begroetingen schenken door te wai-en,
goeiemorgen mijn vriend *wai* "
Dan draaien we ons richting de leerkrachten, zeggen dat hele versje opnieuw op en vervangen het woord 'vriend' gewoon door iets in de aard van oudere broer/zus ... In het Thais is 'vriend' เพื่อน /phuan/, en als ge spreekt tegen iemand die ouder is dan u is, zet ge het woord 'pee' /pie/ voor die persoon zijn naam. Jongere kinderen spreken mij dus aan als P'Ing, en jep, dat wordt op de meest gênante manier mogelijk uitgesproken. Gelukkig is de mensen hun Engels hier niet goed genoeg om die gênante, slechte mop te snappen hehe :) jongere kinderen op school, en ook op straat, hebben de ambetante gewoonte om voor mij te wai-en. Moesten ze dat nu bij iédereen die ouder is dan hun doen, oke goed, maar ze doen het alleen bij mij en dat is soms zo pijnlijk gênant, ik weet nooit hoe ik moet reageren dan! Trouwens, als ik na school naar mijn papa zijn werk wandel, doe ik dat meestal alleen, en dat is echt erg. Leerlingen gaan voor mij en de kant, trekken hun vrienden aan de kant als ze vinden dat die niet snel genoeg zijn, die roepen me na, sommige jongen hebben genoeg ballen om 'I LOVE YOUUUU' te roepen, kinderen die wai-en, groepjes die freezen en stoppen met praten als ik langswandel ... Niet leukkkkk, allemaal zo awkward!
Wanneer we die verplichte versjes en wai-en allemaal achter de rug hebben, is het tijd voor ons om te zitten en te zwijgen. Dan is het aan de directeur, onder-directeur, een of andere leerkracht en weet ik veel wie nog allemaal om zijn dagelijks zegje/zaagje te doen. Ik heb eens gehoord bij Nam wat die dan zoal vertellen, en dat is meestal gewoon gezeur dat de meisjes hun froe naar achter moeten doen, geen mooie/versierde vlechtjes in hun haar mogen hebben, dat de leerlingen beter hun best moeten doen om Engels te spreken ... Allemaal gezaag waar niemand zich een hol van aantrekt, maar de ellende is dat die pratende directieleden vanvoor op hun podiumke IN DE SCHADUW staan, en wij, 2600 puffende en zwetende leerlingen, langer dan een halfuur stil in de BRANDENDE, HETE THAISE ZON daar naar moeten luisteren. In dat verrekt hete schooluniform. Ik werd daar echt kwaad van! Op een bepaalde, knalhete dag hebben we zo eens 40 minuten moeten luisteren, die bleven maar mekkeren daar vanvoor ... Echt onmensen, de gevoelstemperatuur in die zon is minstens 40 graden op den duur. Oke, wanneer dat achter de rug is, is het op sommige dagen nóg niet gedaan met 'laten we lekker communistisch doen'-tijd. Op woensdag moeten de leerkrachten (die zelf GEEN fatsoenlijk Engels kunnen babbelen) hun klasgroep (ongeveer 50 man) tien minuutjes dingen leren uit het 'English Conversations'-boekje. Onze leerkracht riep mij direct naar voor en zei, gans opgetogen, hysterisch en met een echte kippenstem, de volgende lumineuze woorden:
"EVERYONEEEEEE LISTEN, HERE IS OUR LOVELY NEW FRIEEEEEEEND FROM BELGIUUUUUUM YES YES SHE WILL TEACH US ENGLIIIIIIIIIISHHHHH YESYESSSS EVERYBODY SAY HI TO OUR LOVELY NEW FRIEEEEEND, OUR LOVELY NEW ENGLISH TEACHEEEERRRRRRRRR"
Ik schaamde me dood. Voor de helft omdat die madam zo flipte, maar voor de rest omdat op haar tirade de meest awkward stilte vanuit mijn klasgroep viel die ge u maar kùnt inbeelden. Niemand heef ooit goesting in die compulsory English lessons, dus de interesse droop er niet echt vanaf. Die madam heeft dat twee weken volgehouden, en toen ze eindelijk doorkreeg dat ik écht geen zin heb om leerkracht te spelen, staakte ze haar pogingen. Toen wou ze me een Thais liedje leren, en het dan in het Engels aanleren aan de andere studenten. In het Thais klonk dat best cool, maar de Engelse versie is dus dit ...
"OUR SCHOOOOOL, IS A VERY GOOD SCHOOOOOL. OUR TEACHER ARE VERY KINDDDD, OUR STUDENT VERYYYY TIDYYYY, OUR STUDENT ARE HAPPYYY."
Taalfouten inbegrepen! Echt waar, het kan hier soms zò een indoctrinatie zijn van dat de school zoooooo goed en dat de leerkrachten zooooo goed lesgeven en dat de studenten zooooo ongelooflijk graag naar school komen, maar NEE! Het trekt hier op geen bal! De meeste leerkrachten kunnen hier géén les geven, maar, die worden wel met meer OPGELEGD respect behandeld dan dat wij in België van ons zelf uit aan de koning zouden geven. Bokrijk, beeld het u in: voor elke leerkracht die ge tegenkomt op de gang MOET ge buigen, daar is geen weg langs, en ge zult voor ELKE les 'GOE-DEN MOOOOORGEN LEEEERKRACHT!' roepen,net zoals ge na elke 'les' , hoe slecht gegeven of saai die ook was, heel luid 'DANK UUUUUU WELLLLL LEEEEEKRACHT!' zult roepen. Hier is dat 'Sawadtiee-ka adjaan' en 'khobkhun-kaa adjaan'. DIT moet dan, maar iedereen is tijdens de les bezig met elkaar, met zijn gsm, is aant spelen/roepen , en niemand luistert naar die leerkracht, áls die al lesgeeft. Echt verschrikkelijk ... Die begroetingen en dankbetuigingen moeten trouwens ook allemaal geroepen worden bij de ochtendceremonie, en als die niet luid of synchroon genoeg zijn, fluit er iemand op zijn fluitje zodat we het opnieuw doen. Man man man, hersendodend zoiets ... Mijn school heeft sinds ik hier ben al twee keer een 'English Camp' gehad, en dat is eigenlijk gewoon een dag dat een bepaald leerjaar de hele dag Engelse leskrijgt in een doorschruifsysteem, telkens over een ander onderwerp. Engels wordt hier,verbazend genoeg, op een veel te hoog niveau gegeven, of ja dat willen ze toch, omdat ze denken op die manier het Engels van de leerlingen sneller te verbeteren. Joeng joengm averechts effectttt! Maar kom, ik heb ene keer een lerares geholpen op dat English Camp, en daar waren de begroetingen echt nog zoveel erger ... (Bij elke Engelse les trouwens) -beeld het u in in een zagerig, zingend, traag Aziatisch accent-
'GOOOOD MORNINGGGGG TEACHERERRR' 'Goodmorning class, how are youuuu todayyyyy?' 'I'M FINEEEEE THANK YOUUUU HOW ARE YOUUUUU' 'I'm very fine tooooooo, thank youuuu. And, ARE YOU HAPPY CAMPERS?? I CANNOT HEAR YOUUUUU ARE YOUUU HAPPY, ARE YOU HAPPYYYYYY?!?!'
Ik had echt iets can arghhhh woman, als die kinderen niet willen roepen dat ze blij zijn, laat ze dan toch??!
Dat 'oudere broer/zus' ding tegen de leerkrachten zeggen tijdens die ochtendceremonie, wat ik hierboven zei, is iets typisch Thais, iedereen is hier 'familie van elkaar' ... Zo kwam de directeur van de school eens voorbij gewandeld en kwam die mij groeten met 'goodmorning my daughter'. Dat is een 'goede vriend' van mijn gastpapa (dat is gewoon ook iemand met een belangrijke job, en op dat gebied is het hier wel 'ons kent ons') en daarom ben ik ook zijn dochter, en mag die dat tegen mij zeggen. Nee eh vent! Ik bekeek die nogal ongemakkelijk, doch beleefd want het is nog altijd de directeur, maar ik wil niet dat die zo tegen me doet hah, mijn vrienden langs me wisten niet wat ze moesten doen/zeggen! Hier is normaal gezien nooit contact tussen leerlingen en directie. Gelukkig is dat het enigste moment geweest dat die zo familiair kwam hangen. Tegen mijn gastzus Nam doet die zo niet want, en dit is de essentie mijn vele frustraties hier ....
IK BEN "DE FARANG". De blonde, slimme Westerlinge met de grote, lichtgevende ogen en blanke huid die hier iedereen Engels komt leren! Het woord Thaise woord 'farang' betekent buitenlander, en iedereen die niet tot mijn naaste vrienden behoort spreekt mij zo aan, of verwijst zo naar mij. In mijn Belgische en vooral Westerse mindset, is iemand naroepen met 'BUITENLANDER!' verschrikkelijk grof, maar hier bedoelen ze het als een compliment. Huh?? Daar had ik het echt moeilijk mee in het begin, nu nog. Mensen roepen mij als ik op straat wandel na met 'FARANG!'. Toen ik een keer na school naar mijn pa zijn kantoor wandelde (altijd alleen), was er een oude man op straat die me echt recht in mijn gezicht keek en 'FARANG!' riep. Ik voelde me zo beledigd en kwaad dat ik 'KHON THAI!' (Letterlijk 'Thai') wou terugroepen, maar ik heb me ingehouden. Mijn zus heeft me nu al een paar keer uitgelegd dat de mensen dat niet slecht bedoelen, helemaal niet zelfs, maar dat dat gewoon is omdat ik hier een speciale verschijning ben. Buh, ik blijf het gewoon rude vinden ... Het is wel grappig om te zien dat oudere en ja, iets 'marginalere' mensen op straat een soort van 'inner mindfuck' krijgen als ze me zien in mijn Thais uniform. Dat is echt een op-en-neergaande blik van 'Uwh? Thaise schooluniform? WESTERS GEZICHT? -tweede check- THAIS SCHOOLUNIFORM EN WESTERS GEZICHT UWHHHHH HOE KAN DAT AAAHH *drool*'. Echt waar, ik overdrijf niet.
Het idee van een AFS-jaar is dat ge u intigreert in een omgeving en echt deel wordt van het volk, dat ge éen van hun wordt, maar dat is redelijk moeilijk als mensen me hier zo speciaal en ophemelend blijven behandelen. Sommige mensen, en dan vooral de schooldirectie en de leerkrachten lijken het wel eens te vergeten dat het de bedoeling is dat ik éen van de Thaise studenten wil zijn, en ik niet een of andere missionaris ben met als missie en levensdoel mijn hele school Engels te leren! Ze maken er trouwens maar wat graag gebruik van dat ze twee Westerlingen bij hun op school hebben ... Zo zijn ze mij eens letterlijk úit mijn klas komen halen omdat ik een belangrijke meeting moest bijwonen. De dag daarvoor had iemand me daaral over aan gesproken: bepaalde belangrijke mensen kwam langs om te beslissen of de school subsidies kreeg voor een ander English Camp of niet. Ik vroeg toen wat ik daarbij moest doen, en die leerkracht zei letterlijk dit tegen me: 'Ooooh Ing, nothing! Jus sit there for two hours and smile and be pretty. You are the real pretty foreigner!!' SAY WHAAAAATT?! Daardoor was ik niet uit eigen beweging gegaan en wou ik het 'perongeluk vergeten zijn', maar ik kon er niet aan ontsnappen: ze zijn me uit de klas komen halen en hebben me in dat lokaal gezet. Op de weg naar dat lokaal hadden ze me nog even super beleefd gevraagd of áls die belangrijke mensen als iets aan me vroegen, ik heel enthousiast wil zeggen hoe fijn ik de school en de leerkrachten vindt. Geen kwestie van 'of' dus he, neenee, een kwestie van 'hoe'. Ze plantten me daar neer op een stoel tussen de Thai'en, en niemand die ook máar een ding aan me vroeg. Wel mensen die me aangaapten en 'soewai' (mooi) bleven fluisteren tegen elkaar ... Oh crap zo bevreemdend. Ik moest op een bepaald moment echt naar buiten om ff te huilen omdat ik me zo ellendig voelde: het begon net een beetje leuk te worden in mijn klas, mensen durfden stillekes aan tegen me te praten, en dan komen die ellendige leerkrachten me daar weghalen en in een lokaal zetten waar ik niks te zoeken of te doen heb, 'because I am the real pretty foreigner'. Schop u toch weg man! Na twee walgelijke uren van verveling en onbegrip (alles was natuurlijk ih Thais gesproken) mocht ik weg, en ik heb ze allemaal heel duidelijk laten merken dat ik met die hele show-offbedoeling niet gediend was. Nu negeren de leerkrachten me meestal, en ik vind het best zo.
Mijn klas begint me normaal te behandelen, alé ja, mijn vaste vriendengroep van pak ongeveer 13 man. De rest van mijn klas blijft zenuwachtig giechelen en lachen als ik iets tegen hun zeg, en als ik in het Thais iets probeer te zeggen, vliegen er veel rechtstreeks naar mijn gastzus om haar te laten vertalen in het Engels. Alé, waarom ha? Het Thais is al zo moeilijk om te leren, laat me dan ook proberen! Iedereen spreekt onderling dat dialect, dus ondanks dat mijn Thais echt veel gebeterd is de laatste weken (ik ben heel blij en trots!) kan ik nog amper iets verstaan van wat er gezegd wordt .... Daar heb ik paar dagen geleden een ferm dipje om gehad, maar ik heb me goed herpakt! Ik kan echt al veel dingen zeggen in het Thais, en mijn amper Engels sprekende vriendengroep op school vindt het heel leuk als ik er zo af en toe een Thais zinneke tussengooi! Ik kan al goed ih Thais converseren met mama. Haar Engels is goed, dus dan is het makkelijker voor mij om dingen over te taal te vragen en haar te laten vertalen. I'm proudddd!! Ik kan op school weinig of niks doen, alleen bij de lessen Engels kan ik meewerken -als er natuurlijk al les gegeven wordt- dus als mijn vrienden bezig zijn met huiswerk over te schrijven of eens effectief les krijgen, leer ik uit mijn Thais boekje. Dat heeft me echt al goed geholpen, maar ook al voor redelijk wat hilariteit gezorgd bij mijn vrienden hehe. Er staan in dat boekje veel spreek- en leesoefeningen om te tonen te oefenen, dus dat doe ik dan ook. Soms moeten mijn vrienden en Nam dan zoooo met mij lachen en ja oke ik begrijp het wel hehe. Dat is hetzelfde alsof een Chinese uitwisselingsstudent bij ons in de klas uit het niks, heel random en vol overtuiging 'KAPSTOK' zou zeggen. Ik zou ook de slappe lach krijgen ha! Maar het leuke aan de hele zaak is dat ze me graag helpen en het leuk vinden dat ik al wat Thais kan babbelen, dus zo probeer ik toch ook iets nuttigs uit mijn anders zooo saaie schooldag te halen! :) het laatste wat ik nog wil delen in dat al veeeel te lange bericht, is hoe het middageten er in onze vriendengroep aan toe gaat. We eten voor te beginnen in een random klaslokaal, op de grond. Er staan stoelen en tafels, maar die schuiven we aan de kant om dat in het midden in een grote kring te gaan zitten. Iedereen haalt dan zijn zakje sticky rice, kleefrijst boven, en legt zijn van thuis meegebrachte 'menu' in het midden. (Nam en ik zijn de lui om speciaal voor dat te koken vroeg op te staan, dus gaan wij altijd onze kleefrijst en stukjes gepanneerde kipfilet kopen in de cafétaria hehe) iedereen heeft dan iets bij, zoals kippenboutjes, geroosterde varkensblokjes, paddenstoelen, vis, omelet ... En zo kan iedereen van alles iets eten en delen. Dat is echt heeel gezellig! Momenteel kan ik nog niet echt veel volgen van de gesprekken die dan gevoerd worden, maar wsl zal dat in de loop vd komende maanden wel beteren! :)
Voor diegene die het helemaal tot op het einde hebben gelezen, proficiat hahah ik weet het, de berichten zijn heel lang, maar ik wou die frustratie en shock van op school echt zo levendig en goed mogelijk uitleggen! :)
