Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
23-07-2013
Regen, monniken en tempels
Naar mama Zien haar idee ga ik mijn blog nog eens updaten. Ik ben nu 3 weken hier! Ik weet niet hoe ik er naar moet kijken: al 3 weken of nog maar 3 weken? Geen idee, dat besef zal nog wel komen. Ik weet wel één ding zeker: ik heb enorm veel geluk met mijn lieve, warme gastgezin! Vanuit die invalshoek ben ik 'nog maar' 3 weken hier en voor die korte tijd bij hun te zijn, hebben we echt al een hele goede band. Ondanks de taalbarrière kunnen we heel goed praten, lachen en gedachtes wisselen. Dikwijls moet de mama wel een beetje tolk spelen als pa en ik over iets 'diepzinnig' praten, maar dat maakt niet uit hehe. Het belangrijkste is dat ik hun liefde voel en zij mijn bereidwilligheid!
De voorbije 6 dagen (van donderdag t.e.m vandaag,dinsdag) hadden mijn zus Nam en ik vrij van school. Vorige week donderdag en vrijdag moesten de de leerkrachten naar Laos voor een of andere conferentie en gisteren en vandaag zijn het grote, Boeddhistische feestdagen! Wat hebben we gedaan? Gegeten, geshopt, gevloekt op de regen en naar Ubon geweest. Nice! Thaise mensen (of toch zeker mensen vanuit Isaan) zijn enorm chill en easy-going, wat echt wel leuk is. 1 ding is in mijn gedachten wel niet zo chill: hun helse gewoonte om al 'te beginnen leven' vanaf 6 uur 's morgens. Ookal mógen mijn zusje en ik in het weekend eens uitslapen tot 8u30 (ja, dat leest ge allemaal goed), het heeft meestal toch geen nut omdat het leven hier al begint om 6 uur. Auto's die met luidsprekers door het dorp rijden, koeien die het nodig vinden om het geluid van hun geloei op maximum te zetten, die honden hier die, hoe klein ze ook zijn, aan heel het dorp moeten laten horen hoeveel lawaai ze kunnen maken, onze ouders zelf die hier al door het huis fladderen en al de piepende deuren wellustig open en dicht doen ...
Ik ga hier dit jaar niet uitslapen! En dat is iets vuils om te beseffen haha.
Ik ben wel al een paar keer 'vrijwillig' mee opgestaan om 6 uur, en dat was om volgende reden: meegaan naar de tempel en voedsel offeren aan de monnik. 'Say whaaat?' jaaa inderdaad, dat is hier de traditie in het weekend. Om 6u00 uit uw nest om om 06u30 rijst en anderen dingen te gaan schenken aan de plaatselijke monniken. Een hele bedoeling wel! Vrouwen mogen monniken niet aanraken, en andersom natuurlijk ook niet. Vrouwen moeten ook lange rokken of broeken aandoen, en zeer flodderige bloesjes. 'MONK CANNOT SEE FEMALE BODY!' quote van mijn mama, redelijk duidelijk en too the point hehe.
De voorbije dagen zijn we meer naar tempels en Boeddhistische ceremonies geweest dan ik de voorbije 4 jaar een kerk ben binnengestapt. Zoveel! Mama is een heel overtuigde Boeddhist, maar gelukkig zijn papa en Nam er wat chiller in. De tempels en beelden zijn hier wel heeel mooi! Mijn ouders verwachten niet van me dat ik een overtuigde Boeddhist word, maar ze vinden het wel fijn als ik meega naar de tempels en meedoe met de ceremonies. Wat ik graag doe! Ik mocht zelfs een wens doen bij een van de rituelen, hopelijk luistert Boeddha ook naar mij! :)
Ik ben ondertussen ook meer dan 2 weken volledig sigaretten- EN nicotinepleisterloos! Ik ben heel trots op mezelf! Sinds ik hier aan ben gekomen, ging het eigenlijk zoveel makkelijker als in België! Niemand rookt hier in mijn omgeving, en het is ook veel te zwoel weer ... Ideaal! Het nog fijnere aan dat verhaal is: ik ben hier 4-5 kilo AFGEVALLEN, ipv het voorspelde bijkomen. Geen Choco, cholade en bier meer hehe, het zal dat zijn! Gotta love Thai food!
In België is het momenteel enorm heet heb ik gehoord. Hier is het ook tropisch warm, maar het regent echt wel heel veel! De zon schijnt niet zoveel, wat het buiten wat draaglijker maakt, maar toch komen de Thaise mensen heel weinig buiten. Ze willen absoluuuut niet bruinen haha! Ik heb hier echt moeten zoeken voor ik een verzorgingsproduct vond zonder whitening effect! En ik wil maar van mijn bleek gezicht af hehe ... Als we al eens buiten in de zon lopen, probeert mama me altijd onder de paraplu te trekken, om mijn bleek vel te beschermen tegen de zon. En ik maar moeite doen om haar uit te leggen dat ik bruin WIL worden ha! :) nog zoiets: iedereen die denkt dat de mensen hier constant in zomertenue rondlopen: ban the image! Ookal schijnt de zon superhard, ookal is het over de 35 graden, heeel dikwijls zullen de mensen toch nog een lange jeansbroek, dichte schoenen en een golf aandoen. En ze willen dat ik dat ook doe! Oh hell no ... Toen ik mijn valies pakte, heb ik niks anders dan shortjes en topjes ingepakt. Die zijn nu bijna allemaal gedegradeerd tot 'thuis outfit', maar af en toe mag ik als we weggaan me toch zomers kleden, omdat ze het wel begrijpen :) chance!
De taal zit voorlopig nog vol mysteries, maar ik ben stilletjes begonnen met het alfabet te leren en er begint logica in te komen. Sinds kort hebben we ook een nieuw ritueel tijdens het avondeten: mij 10 nieuwe Thaise woordjes leren. (Dank u wel Eva S., voor de tip!) hopelijk lukt het me binnenkort om de dingen te kunnen onthouden, maar ik ben al blij dat ik 'het systeem' begin te snappen :)
Mijn vorig berichtje was niet echt cheery, ik weet het: daarom dat ik nu de leuke dingen van mijn dagen hier ga opsommen!
Oke, first: de dieren! Overal waar ik hier kijk (thuis, op school of op straat), er zijn overal dieren! Heel veel (sommige schurftige) honden, veel magere katten, heeeel veel vliegende insecten maar die zijn sjiek! Hier vliegen vlinders rond die zo groot zijn als de vogels in Belgie. Ennn, het beste/meest verschrikachtige van allemaal: hagedissen, salamanders en gekko's! Foto's zullen nog wel volgen maar er staan er al veel op facebook. Er zijn natuurijk ook veel muggen, maar diertjes die veeel ambetanter zijn, zijn mieren! Die motherf**kers zitten OVERAL. Maar, de groomoeder hier heeft daar een oplossing voor gevonden: gewoon opeten! De eerste avond dat ik hier was kreeg ik bij het avondeten (gestoofde/gefrituurde/rauwe?) vliegende insectjes van haar voorgeschoteld om te eten en ik moet toegeven: dat is VERREKT LEKKER! Hoewel ik wel met mijn ogen dicht moet eten, want vleugeltjes nog zien bewegen voor ik ze opeet is niet echt smakelijk ...
Next: de kleur roze is hier veeel meer "geintegreerd" dan in Belgie: roze taxi's, roze uniformen voor de leerkrachten (en yep, ook voor de mannen!), fancy roze fruit .. Very nice allemaal!
Eergisteren deed mijn lieve gastzusje Look Nam me verschieten: ze vroeg of ik niet mee met haar wou gaan joggen. Joggen?! In dit snikhete weer?! "zijt ge nog normaal?!" om het een genkse toon te geven. Maar oke, ik ben met haar meegegaan, en ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan. Er is hier zoooo een prachtige natuur, en een aangenaam windje tijdens de avond zorgde ervoor dat het eigenlijk heel aangenaam loopweer was!
Ook een hele belevenis hier zijn de eerste dagen op school: de studenten reageren hier alsof ze nog NOOIT westerlingen gezien hebben. Dario, een 15-jarige, Duiste AFS-student met blond haar en blauwe ogen die hier ook op school, is verschrikkelijk populair! Geschreeuw, gegieber, fototoestelflitsen, pogingen tot onze naam (Ing! Ing! Ing!) ... Best wel wat awkward. Zelfs leerkrachten kunnen gespannen of raar reageren als we hun les binnenstappen: een kleine conversatie in het Engels en een foto hoort er altijd bij!
De ochtendceremonie hier is ook iets speciaals! Als de leerlingen (+2600 man!) aankomen op school groeten ze eerst het Boeddha beeld dat vanvoor bij de ingang staat, en daarna moeten ze hun duimafdruk laten scannen op een of ander fancy machientje, dat bewijst dat ze die dag wel effectief op school zijn geweest. Vervolgens moet iedereen op de grote binnenplaats gaan zitten in kleermakerszit, en luisteren naar wat de headmaster te vertellen heeft (maar in feite is 3/4e met zijn/haar gsm of tablet bezig). Het volklied wordt met opgeheven hoofd gezongen, terwijl de Thaise vlag wordt gehesen. De 2e dag dat we op school waren, moesten Dario en ik ons voorstellen aan alle studenten, op hetzelfde podium als waar de headmaster op spreekt. ZE-NUW-SLO-PEND EN ZWEET-PLEK-KEN-BE-ZORG-END!! God miljaar, ff fijn u gaan voorstellen voor meer dan 2600 u aangapende studenten, er zijn gemakkelijkere dingen!
En dan nu: HET ETEN!! BIG LOVE FOR THE FOOOOOOD. De eerste 5 dagen in Bangkok was ik redelijk teleurgesteld, maar dat was omdat de keuken in het hotel een mengeling was van zowat alle Aziatische keukens: het had meer van de Europes, zoetzure meeneem-Chinees weg dan van het lekkere, pikante Thaise eten waar ik van gehoord heb. Maar nu ik bij mijn gastfamilie thuis ben, ben ik alles behalve teleurgesteld! Heerlijke gerechten. Foto"s volgen zeker nog! Mijn gastmama was wel zo lief om de eerste dag iets wat op croissants lijkt in huis te halen, omdat ze weet dat wij dat in Europa graag en veel eten. Ze hebben hier ook een toastbroodje voor mij gehaald, maar dat is voor niks nodig: geef me die lekkere kleefrijst en noedels maar! Het eten is echt super gezond, met veel groenten en heeel veel fruit, en ze houden rekening met mijn Westers verteringsstelsel: niet alles is burning hot. Het grappige is wel dat als ze een sausje op tafel zetten en tegen mij zeggen dat het niet pikant is, het dat voor mij WEL is! Niet moordend pikant, maar toch wel fel ... Dus voorlopig ga ik me nog niet wagen aan het traditionele, hete Thaise eten: eerst efkes aanpassen en er aan wennen!
Nog iets waar ik zelf heeeel blij om was: ze hebben hier thuis gewone, Westerse WC's. Voor diegene die mijn blijdschap hierom niet snappen: over heel Thailand, en dan vooral in het landelijke, niet toeristische gedeelte waar ik zit, hebben ze de befaamde SQUATTING TOILET. Diegene die zich er niks bij kunnen voorstellen Googelen het maar eens ... Het nadeel is wel dat ik op school er altijd aan moet denken om een WC-rol van thuis mee te nemen, want toiletpapier is hier niet echt gebruikelijk. (verder dan dit ga ik over dit onderwerp niet uitbreiden!)
En dan als afsluiter: de Thaise taal. Ik weet niet wat ik moet zeggen, of het nu heel goed gaat met de taal, of dat het een compleet fiasco is. Ik krijg veel Thaise priveles op school, en kan al heel wat zinnetjes zeggen (hahah ik voel me echt een kleuter op dat gebied). Het ONGELOOFLIJK MOEILIJKE van de taal is gewoon dat verrekte klankensysteem. Het woord mai kan 5 dingen betekenen; mijl, nieuw, nee, ..., oke? en zijde. Allemaal afhankelijk van de toonhoogte waarop ge het uitspreekt. Gisteren na school probeerde ik mijn nieuw geleerde zinnetjes aan mijn ouders te vertellen, en ze keken me heel onbegrijpelijk aan. De woorden waren wel juist, maar de toonhoogte was verkeerd --> verschrikkelijk moeilijk om nog maar te horen, laat staan zelf uit te spreken! Maar, iedereen begrijpt dat ik het daar moeilijk mee heb, ze waarderen het al enorm dat ik hard mijn best doe, dus dat is wel fijn! Mijn gastfamilie wilt hun Engels graag verbeteren, dus dan maken we er een wederwijds leerproces van: ik Thais, en zij Engels.
Het woord paradox mag ik nu wel eens gebruiken. Heel de dag zit ik vol verwondering en verbazing, over wat voor een mooi en speciaal land dit toch wel niet is. Ik voel de liefde van mijn gastfamilie heel fel, ze hebben echt het beste met me voor, en dat is fijn. Maar de heimwee is nog lang niet over. Ik mis thuis heel hard. Gisterenavond, na een hele emotionele en huilerige skypesessie met mama, was ik weer wat gekalmeerd, maar de "eenzaamheid" en het gevoel dat ik niet op de juiste plaats zit kan me soms nog heel fel bekruipen. Het feit dat ik die lieve Fabian kan zien en horen via skype is heel fijn, maar dat ik wel nog 10 maanden moet wachten op een knuffel en een kus doet heel fel pijn. Een pintje drinken en een sigaretje roken in de Camargue, samen Bones en Bargain Hunt/Flog It kijken met mama en papa, het "gemeenschappelijk smeermoment" 's ochtends in de badkamer van mama en mij, luisteren naar papa zijn verslag als hij was gaan wandelen en een speciaal diertje/meestal vogel had gezien, samen met vrienden door Genk wandelen en shoppen/wat zeveren, samen met Fabian film kijken en samen in slaapvallen ... Dat zijn allemaal van die doodnormale, leuke, dagelijkse dingen waar ik in Belgie niet bij nadacht, maar die dat ik nu super speciaal en kostbaar vind. Ik waardeer wat ik thuis heb nu veel meer, omdat ik nu weet hoe het voelt als dat er allemaal niet meer is.
Het is hier fantastisch mooi en ik ga nog zoveel ontdekken, maar voorlopig ligt mijn klein, gevoelig hartje nog altijd bij mijn echte thuis.
Na een enorm emotioneel en hartbrekend afscheid van de liefste Fabian, mama en papa ben ik op het vliegtuig gestapt. Vol goede moed en vertrouwen!
Dat zakte me in de voeten toen we op de Airbus van Helsinki naar Bangkok zaten. Ik voelde me eenzaam en bang (ik heb het niet op vliegtuigen). Op die schermpjes kon ik zien waar we vlogen, en ik zag dat we op een bepaald moment boven Pakistan, Syrië, vlogen ... En een gevoel van 'what the hell zijt ge hier toch aan het doen?!' bekroop me enorm. Toen heb ik daar zielig en bang in dat vliegtuig zitten huilen, tussen 60 (toen slapende) jonge, LUIDE Italiaanse AFS-studenten -> rotste gevoel OOIT.
Eens aangekomen in Bangkok gingen we naar een fancy, groot hotel voor het oriëntatiekamp, dat 5 dagen heeft geduurd.
Ik weet niet of de enige ben, maar volgens mij is het toch normaal dat als ge naar Thailand gaat, ge niet direct aan warme kleren, jeans broeken en sweaters denkt he? Wel, in dat hotel was het VERREKT koud. Buiten 35 graden en binnen 18. Niet echt ideaal of vakantieachtig haha.
Het oriëntatiekamp was heel verhelderend, we hebben veel over de cultuue en gewoontes gehoord, en ook al wat Thais geleerd! Mezelf voorstellen en tellen (getallen) gaan al heel goed. Het jammere aan het kamp was dat we opgesloten zaten: we hebben niets van Bangkok gezien, behalve tijdena de busrit van de luchthaven naar het hotel. Ik begrijp dat wel, maar het blijft jammer: in zo een mooie stad zijn en er dan niets van zien.
Sinds gisteren ochtend, maandag om 05u30, ben ik bij mijn gastfamilie. Super lieve mensen!! Er is natuurlijk wel een beetje (veel) taalbarrière, maar ze zijn zo vriendelijk, behulpzaam en begrijpelijk. Sinds ik thuis vertrokken ben heb ik met momenten zitteb huilen gelijk een baby, door de vermoeidheid en het heeeele felle gemis, maar iedereen wilt me troosten en helpen, en dat doet wel heel goed.
De school gaat vanaf morgen tegoei beginnen en er staat vooral veel Thaise privéles op het programma. Ook cultuurvakken als Thaise dans en 'banana leaves', ik ben benieuwd!
Toen ik hoorde dat ik een jaar naar Thailand mocht gaan, was ik super gelukkig. Ik wist alleen niet waaraan ik me moest verwachten. In mijn ogen was het allemaal hetzelfde: AZIË. Ik verwachte dat ik in een grootstad als Bangkok terecht zou komen, omdat er misschien niet zoveel gastgezinnen uit de meer landelijke gebieden kwamen. Well, I WAS WRONG.
In het kleine rode vlekje, de provincie Yasothon, ga ik mijn jaar doorbrengen. Yasothon is gelegen in het Noord-Oosten van Thailand, Isaan: de minst toeristische streek, landbouwgebied. Heerlijk toch? Geen Westerse invloeden die zijn meegebracht door de toeristen, maar traditionele Thaise culturen en rituelen.
Met de hulp van mijn lieve gastfamilie (met 2 zussen!) hoop ik de Thaise cultuur te ontdekken, die fantastische en nu nog zoooo vreemde Thaise taal te leren, en te genieten van het lekkere, spicy eten!
Deze donderdag, 27 juni 2013, heb ik deze blog aangemaakt. Ik wist niet of ik dit wel wou doen, maar uiteindelijk lijkt me dat toch een leuk idee. Nog 4 dagen en ik zit op het vliegtuig: eerst naar Helsinki, daarna naar Bangkok. Mijn avontuur gaat beginnen! Er gaat heel gemis en zeker wat heimwee zijn, maar ik ga genieten van deze geweldige kans en alles uit mijn jaar halen wat mogelijk is! :)
