Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
12-12-2013
Uitstapjes met de de ouders: de provincie Surin en Loei
Er is in de hele maand November letterlijk geen éen weekend geweest dat ik niets speciaals gedaan heb! Daar ben ik heel blij om. Nogmaals: van het "sociale leven" hier moet ge uw entertainement niet hebben in het weekend, want dat is er gewoonweg niet, punt aan de lijn. Alleen voor schoolprojectjes of verjaardagen zullen jongeren eventjes samenkomen en dan is het nog niet zo een spectaculair gezellige bedoeling. Dat maakt dat ik ENORM fel uitkijk naar de het terugkeren naar de Belgische gezelligheid! Ik ga mijn gastgezin wel hartverscheurend fel missen, en dat is geen overdrijving. Ik hou van mijn lieve mensen hier, dat zijn mijn mama, mijn papa en mijn zus, punt. Dus oohja, er zal hard geweend worden in mei. 15 mei, op precies te zijn. Ik heb mijn vertrekdatum gekregen! Om 5 voor 9 's ochtends, op 15 Mei, gaat mijn vliegtuig opstijgen in Bangkok, richting Helsinki, en 's avonds kom ik aan in Brussel. 'Oooh denkt ze daar nu al aan, alé nu heeft ze dan niet de tijd van haar leven daar, is ze daar niet gelukkig?' Jawel, ik ben hier heel gelukkig, ik heb hier een thuis, een echte Thaise thuis! Ik hou van mijn gezin, maar bepaalde aspecten in de Thaise cultuur zijn gewoon zò anders, zijn zo asociaal, zo weinig expressief .... dat ik met open armen terug mijn geliefde Belgische cultuur ga ingaan. En ik wil ook bij mijn Fabian zijn. Vooral dat eigenlijk ... Ja, ik wil bij mijn Fabian zijn!
Dus, mijn betoogje van hierboven was begonnen met dat ik wonderbaarlijk genoeg veel te doen gehad heb in de weekends! Het tweede weekend van November, na het trouwfeestweekend, ben ik opnieuw vreselijk vroeg op een zaterdagochtend samen met mijn ouders vertrokken naar een andere, grotere Isaanse provincie: Surin, สุรินทร์ . Niet zomaar een casual bezoekje om me de omgeving te laten zien hoor, neenee: wij zijn gaan kijken naar het jaarlijkse olifantenfestival! En dat was me wat. Na een autorit van toch ook wel dik 4 uur en wat ontbeten te hebben (stickyrice met gegrilde varkensspiesjes, on the go. Heeeerlijk vettig zo in de ochtend hehe), parkeerde we de auto ergens en wandelden we naar de arena. Dat wandelen is iets zeldzaam, Thaien zullen veeeel liever stukskes supertraag met de auto doen dan éen voet teveel uitstrekken, dus ik genoot ervan. Enorm veel bedrijvigheid en jawel, weer andere buitenlanders. Zooo zalig om eens niet de enigste te zijn hehe! Ik kon wel heel goed merken welke mensen al langer in Thailand waren -en dus de cultuur kenden- en welke op simpele vakantie ofzo waren: kleding! Het was pokkenheet, maar ik ben het al gewoon een jeans aan te doen als we naar zo een openbaar gebeuren gaan, ik denk er nog niet meer aan om een shortje/kleedje aan te doen. Andere vrouwen die daar rondliepen hadden dat wél aan of open bloesjes met lichte decolleté aanzet, en dat is voor Thaise vrouwen en ingewijden in het openbaar gewoon not done.
Na door een straat te hebben gelopen met een heleboel etenskraampjes, standjes voor drinken en kraampjes voor hoeden/zonnebrillen weet ik veel wat nog allemaal -en ambetante venten die me aanklampen omdat ik een Westerling ben en ze hun nep ivoren sieraden bij mij kwijt willen- kwamen we aan bij een heeeele grote gladiatorenarena precies, die was open en rechthoekig met tribunes waar minstens 3000 man kon zitten: klaar voor de olifantenshow! Mijn ouders en ik zaten op de eerste rij, maar het enigste (achteraf bekeken) nadeel was dat we knal in de zon zaten. Ik heb daar 3 uur van het spektakel zitten genieten, lekker in het zonnetje, maar pas achteraf kreeg ik door wat er gebeurd was: bijna top op het bot verbrand. Gezicht, voeten, bovenarmen, schouders, hals ... PIJNNNNN VERDOMME! Ondertussen is het meeste verveld en zie je er niet meer veel van, maar op mijn schouders staan twee dikke strepen van waar mijn bandjes waren. Ballen! De show was cool, beetje met het standaardcircus gehalte, maar ik heb wel iets heeeel sjiek kunnen doen: samen met nog 30 andere gekke buitenlandse volunteers vanuit het publiek naar het midden van die arena gespurt om samen te kunnen touwtrekken tegen een gigantische olifant. De olifant heeft gewonnen, ontegensprekelijk en zeer overtuigend, maar dat was wel heeeel memorabel om te doen! Daar zijn jammer genoeg wel geen foto's van, mijn pa had het te druk met zijn tegen UV beschermend parasolleke vast te houden ;)
Het 'resort' waarin we sliepen die nacht was ROTSLECHT met bedden even hard als keukentafels en een lamploze omkleedruimte naast de minuscule badkamer met onregelbare douche. Ja, ik was best wel pissed hehe! Ene keer terug thuis vroeg ik aan mijn ouders of ze hun kameraad die dat 'resort' voor ons geboekt en geregeld had, al subtiel hadden duidelijk gemaakt dat het misschien toch niet zo een mooie en verzorgde kamer was als waar ze zich aan hadden verwacht. Ooooh Inge Inge toch, DEATH AND MAYHEMMMMM moesten ze dat aan hun kameraad vertellen. 'Hoe ondankbaar en grof zou dat toch wel niet zijn?!' Dat is zo weer iets typisch Thais waarvan mijn tenen gaan krullen eh: doet toch gewoon eerlijk! Ik vroeg of ze het hem wél zouden vertellen bij een eventueel nieuw bezoek aan die provincie, maar neen hoor. Neeeeeeeen, liever liegen en rugpijn hebben en ambetant zijn door gebrek aan comfort, "because it is just for one night". Oooh, daar komt mijn Westers brein toch niet bij hoor :)
Vorig weekend, het weekend na mijn week exchange met Kato, zijn mama en ik samen met een bevriend gezin op "roadtrip" gegaan naar de verre provincie Loei, เลย. Je spreekt dat niet uit als Loei (zo hebben ze het willen 'vertalen' naar het Engels) maar als het Nederlandse woord 'lui', maar dan net iets meer keelklank wat wij in onze Westerse talen niet hebben. Loei ligt ook nog in Isaan maar is wel heeeeel hoog gelegen, het is de randprovincie met het Noorden van Thailand, en dat wil zeggen: MOUNTAINSSSS! De gelegenheid dat we naar daar gingen was een klassenreünie van mama haar middelbare school. Daar kan ik eigenlijk weinig gaan doen buiten me laten aangapen en vriendelijk lachen (zo is het wel) maar ik wou heeel graag eens een glimp opvangen van het Noordelijke Thailand! Veel meer dan slapen en in de auto zitten heb ik zaterdag niet gedaan -was vroeg in bed gekropen terwijl ik mama er op los liet karaoke'en met haar vriendinnen- maar zondag werd ik wel na een veeeel te korte nacht om kwart voor 6 's ochtends gewekt: we gingen naar de zonsopgang boven de Chiang Khan bergketen kijken. Tijdens het daar naartoe rijden heb ik toch lichte doodsangsten moeten uitstaan, want we zagen niks. NIKS ZEG IK U! Zo een dichte mist heb ik zelden of nooit meegemaakt, en die man van mama haar bevriende gezin reed nog eens supersnel. Brrr! We werden per groepjes van tien ongeveer in die camionetten met open achterbakken naar het uitkijkpunt gebracht en fuck man: KOUDDDDD en wat een hoop energieke Aziatische toeristen! Ik was de enige Westerling denk ik. Echt, minstens tweehonderd mensen die op een relatief kleine rotsachtige uitkijkpost hyperventilerend en veel te opgewekt voor dat vroege uur foto's stonden te nemen. Niet normaal! Ik liet het allemaal wat gebeuren en wachtte tot de zon boven de heuvels te voorschijnkwam. Wauw, echt super poëetisch mooi! De overdaad aan klikkende fototoestellen en iPhone geluidjes en het aftellende "1,2,3 SMILEEEEEEEEE" maakten het een pak minder romantisch maar toch,het was het wel waard! Op de autorit terug heb ik langs de weg 3 koddige mutsen gekocht:) MUTSEN IN THAILAND! Dat kon ik niet voorbij laten gaan hehe. Soeveniertjesssss!
Dank jullie wel voor het lezen schattebollen en gelieve de eventuele schrijffouten te negeren
Zoals jullie in het aftelkadertje hiernaast hebben kunnen lezen, ben ik van 22 november tot en met 1 december bij mijn lieve Belgische vriendin Kato geweest! Ik heb het niet op AFS Thailand en hun beperkingen van onze zelfstandigheid, maar dit is wel een van de toffe dingen die we kunnen doen op ons jaar: voor 1 tot 2 weken bij het gastgezin van onze vrienden gaan wonen! Een hele leuke kans om elkaar nog eens te zien, bij te praten en een ander deel van Thailand te zien! Dus so we did :)
Kato woont in de provincie Rayong, een heel oostelijk gelegen provincie, recht aan de zee, dus ik heb een ferme busreis mogen afleggen voor ik bij haar was! Maar liefst12 uur, echt letterlijk de klok rond, heb ik in die frisse maar wel comfortabele bus moeten zitten voor ik aankwam. Op de landkaart van Thailand ziet die afstand er niet eens zò vreselijk ver uit, het kan nog veeeel erger ... Well damn, dat bewijst toch wel dat wij in ons pietepeuterig kleine Belgenland níks gewoon zijn van afstanden eh! Maar dus, ene keer uit die bus (eerst bij het verkeerde station, vol raar kijkende Thaise mannen en ik gans zenuwachtig dus echt goed babbelen kon ik niet) werd ik uiteindelijk hartelijk verwelkomd door Kato en haar gastgezin, en na even ons thuis te hebben opgefrist en wat te hebben gegeten zijn we vertrokken naar een van DE toeristische badplaatsen in Thailand: het notoire Pattaya. En amai, ik heb het geweten dat het daar toeristisch is! Als ik uit de auto keek zag ik meer toeristen en Westerlingen dan Thaise mensen! Dat was echt vreemd voor mij! Ik werd ook helemaal niet meer zofel aangegaapt van 'OOOH WAT IS DAT' zoals ik in mijn keuterprovincietje wèl heb! Dat was echt een verademing en langs de andere kant ook weer even wennen :) we zijn dus in Pattaya geweest, maar niet dat ik daar een voét op straat gezet heb. Dat is typisch Thais: naar een dikke metropool van een wereldstad gaan, maar dan binnen blijven zitten in een hallucinant groot shoppingcentrum waar de Verwestering vanaf spat. Enfin, ik had me daar wel aan verwacht en het was fijn! We zijn schandalig lekkere cake gaan eten (chocolate fudge, hmmmm) in een commercieel tentje, ik ben mezelf (weeral) lichtjes te buiten gegaan in de Yves Rocher en we zijn de pas uitgekomen Hunger Games: catching fire gaan kijken in zo een VRESELIJK koud indoor cinemacomplex. Daar gebeurde iets waarvan ik wíst dat het ging komen, maar toch was ik nog tot in mijn hart geraakt (ècht waar) en diep onder de indruk. Voor élke film of theatervoorstelling wordt er in Thailand een eerbetoonliedje en -filmpje van de Koning afgespeeld, en ge zùlt rechtstaan om respect te betuigen. Je kon de liefde en trotsheid van de Thaise mensen bijna voélen in de lucht. In het begin zou ik dit vertoon vanaf minuut 1 simpel en kort hebben afgedaan als pure indoctrinatie. Waarom zouden mensen anders bijna blindelings zo intens en vurig houden van een man die boven hen staat en zich amper laat zien? Maar het verhaal van Kings of Kings Bhumibol gaat veel verder dat dat. Hij zit al vanaf 1946 op zijn troon en heeft zijn land en volk heel fel geholpen op het gebied van armoede en ontwikkeling. De meeste rituelen en gewoonten in Thailand ervaar ik als oud, leeg en achterhaald en sommigen zelfs inhoudloos (het uitzicht van het pakketje is hier gewoon belachelijk veel belangrijker dan wat er in zit) maar die liefde voor de Koning is oprecht, vurig en ook tèrecht. Kato en ik waren aangedaan: prachtige muziek en filmpje!
Het hele plan van onze week exchange was dat ik ook samen met Kato naar school zou gaan en so we did. Haar school is heel anders dan de mijne! "Uitwisselingsstudentenvriendelijker" zou ik het noemen. Kato heeft les zoals ik in het begin had: soms samen met een klasgroep, maar soms ook alleen. Ale nee, het is eigenlijk heel anders dan ik in het begin had, want bij Kato werkt het! Zij krijgt privéles tekenen en schilderen, en nog veel meer, en ik heb een paar lessen kunnen meevolgen en dat was echt leuk. Ik heb het ervaren als veel kwaliteitsvoller dan mijn ruraal schooltje. Bij haar dagen de leerkrachten ten minste op en geven ze les! Ze heeft ook 11 buitenlandse English teachers, allemaal heel plezante mensen. Mijn school heeft er drie, en sommigen vertrekken dan ook nog eens om te haverklap omdat er "niks in dit district te doen is". Ja no shit, Sherlock, welcome to Yasothon! Het was wel geen normale week op Kato haar school en dat maakt dat we op de woensdag, donderdag en vrijdag weer heeeel veel chilltijd hebben gehad. Het waren Thaise SPORTDAGEN, jawel. Wat houdt dat in voor een school met 3000 studenten: 1 op 30 of zelfs 40 leerlingen doet mee in een of andere competitie (de leerlingen zijn opgedeeld in 4 verschillende kleurengroepen) en de rest zit ofwel "te cheeren" en te supporteren of, en dat deden wij, gewoon rondkloten op het schoolterrein en zeveren met elkaar tot het tijd is om naar huis te gaan. Woensdag hebben we wel iets speciaals gedaan! Het was paradedag en dat maakte dat verschillende meisjes/jongens van een kleur opgetut werden op zo te showen tijdens de stoet. Wij zaten daar bij en we kregen echt een fantastisch kleed. Juist prinsessen! We hebben wel 6 uur moeten wachten in zo een kledingszaak tot de 50 studenten vòor ons klaar waren met gekleed en geshminkt te worden, maar het was het wel waard. Ik was in het begin alleen echt ongelukkig over mijn haar. Ze hadden dat zo strak met natte gel plat op mijn hoofd in een miniscuul dotje gedraaid, met een ZWART haarnetje errond en dan zo vol gouden traditionele versieringen op mijn hoofd. Uiteindelijk wende dat wel en was ik heet blij en fier dat ik dat heb mogen meemaken: oordeel vooral zelf op de foto's! (Als ik ze erop krijg, echt een gekloot met deze site)
In het laatste weekend zijn we naar een heeeel speciaal museum gegaan: Arts in Paradise in Pattaya! Dat was zo een coole fotoplek waar er allemaal 3D schilderijen op de muur stonden en ge zo een heel sjiek, interactief beeld kreeg! Jullie weten ook allemaal dat Aziaten zot zijn op foto's dus jep, dat was echt een paradijs voor hun! Er staan heel veel foto's op Facebook, heb een albumpje gemaakt, maar ik zal ook hier proberen foto's op te zetten :) na dat museumbezoek zijn we gaan eten bij een heeeel mooi en leuk outdoor seafood restaurant, knal aan de zee. Dat eten kon praktisch niet verser en was dan ook heerlijk! Iedereen zat onder een gigantische tent en dàcht er zelfs nog niet aan om even over dat prachtige strandje met lichtblauwe zee te wandelen. Zoooo typisch Thais he, met hun bruinheidsfobie, maar dat maakt dat Kato en ik het fijn voor ons alleen hadden om even te wandelen en pootje te baden. Zondag, de laatste dag, zijn we nog eventjes naar het shoppingcentrum gegaan in Rayoong en hebben we Mister Donut en The Body Shop geplunderd. Profiteren nu we nog konden eh! :)
De week was heel leuk en ik ben enorm blij dat mijn Belgische maatje en ik nog eens GOED hebben kunnen bijpraten, maar de laatste dagen werd dat een beetje overschaduwd door de zichtbaar toenemende en voelbare spanning die er tussen ons (mij) en Kato haar gastfamilie ontstond. Ik weet niet wat ik heb fout gedaan, maar ik merkte dat we allebei enorm zenuwen van elkaar kregen. Vooral het zusje, uiteindelijk was ze super vijandig geworden en heeft ze ons genegeerd tijdens de laatste 2-3 dagen. Zij hadden net die Thaise tickskes waar ik zenuwen van krijg en waarschijnlijk babbelde ik gewoon net iets t� hectisch en veel met Kato waar zij bijwaren en werd dat op den duur teveel. Achja, so'll be it! Die spanningen bij hun thuis zijn samen met mij verdwenen op zondagavond 1 december. Gelukkig maar! Zou me schuldig gevoeld hebben moest Kato er door mij problemen aan hebben overgehouden. Het afscheid van elkaar was toch met lichte traantjes maar ook met de belofte dat zij een weekje naar mij komt binnenkort! Van hoogsttoeristische stadprovincie naar landelijk rijstveld dorp zonder WiFi: dat gaat ook nog een verhaal worden!
Het is al weer even geleden sinds ik mijn blog nog eens heb bijgewerkt, anderhalve maand denk ik -wauw,dat is echt voorbij gevlògen nu ik er op terugkijk - en dus wordt het hoog tijd dat ik jullie nog eens een goede update geef van wat er in de, wonderbaarlijk genoeg, drukke maand November (en begin december) allemaal is gebeurd. Het was vooral in de weekends dat ik fijn geëntertained werd door de verrassende Thaise cultuur, want bij mij op mijn landelijk middelbare schooltje hangt er nog altijd dezelfde sleurige verveling. Maar kom, ik kan zo nu en dan wel wat in het Thais zeveren en ik heb mama haar stapel opgestuurde boeken met veel liefde en toewijding uitgelezen :) ben nu in de laatste van die hoop bezig (De Stam van de Holenbeer, voor de nieuwsgierige) en twee weekjes geleden is er opnieuw een hele leuke b-post doos aangekomen met opnieuw 6 heerlijk dikke exemplaren van top wegkruipmateriaal, dus ik zal me wel kunnen bezighouden.
Goed, in het eerste weekend van November heb ik het voorrecht gehad om samen met mijn gastouders en oudste zus Saiy naar een prachtig en feestelijk Thais huwelijk te gaan! Mijn mama haar neefje P'Dear ging trouwen met zijn (goed Engels sprekende!) vriendin Prim, en zo zijn wij op een een VERREKT VROEGE zaterdag ochtend afgereisd naar een sjiek resort in onze buurprovinvie, Ubon Ratchathani. Het feit dat we zo VROEG vertrokken (half 7 's ochtends, al volledig opgetut en al) had me moeten waarschuwen: dit wordt geen 'normale bedoeling' hehe. Nadat iedereen (enorm knap aangekleed!!) had ontbeten werd iedereen naar de ceremoniezaal geloodst en maakte de naaste familie van de bruidegrom (wij dus) een intocht met hele mooie 'mini-nep-boompjes' achtige staketseltjes, en daar zat dus geld in. ENORM veel geld. In Thailand is het de traditie dat de familie van de bruidegom geld schenkt aan de familie van de bruid, bij wijze van 'afkoping' of compensatie zeg maar, en wat voor een bedrag, 1.000.000 ฿. EEN MILJOEN THAISE BAHT. Ik wist niet waar ik het had toen ik dat bedrag hoorde, SHIT! Voor ons, Europeanen en Westerlingen, is Thailand het paradijs van goedkope marktjese en dergelijke, maar voor Thaise mensen zelf is dat normaal, dat is hun levensstandaard. 1 miljoen Baht, 25000 euro. Dat moest ik toch even laten bezinken!
Nadat wij binnen waren gemanoeuvreerd met al die voorwerpjes van pracht en praal, nam iedereen plaats in de fantastisch mooie, smetteloze ceremoniezaal. Ik dacht van oke, de intieme rituelen en verbintenissen gaan beginnn, maar daar was ik toch fout. Of alé ja misschien net niet, maar de sfeer tijdens de ceremonie onder de 'toeschouwers' was heel anders dan bij ons. Tijdens dit huwelijk waren er enorm veel stappen, gebruiken, Boeddhistische en Thaise gebaren (zelfs mama zei achteraf tegen me dat het wel héel lang duurde) en die werden telkens gehouden tussen de dichte, familiale kring. Voor de stoelenrijen was er een soort van podiumverhoogje en daar zaten de bruid en bruidegom, en rond hen kwam dan de familie zitten die mee moest doen in dié bepaalde stap. Een ceremoniemeester begeleidde dat met een micro (waar ik natuurlijk niks van meekreeg) en TIENTALLEN fotografen stonden dan rond dat podiummeke gedrongen om langs èlke mogelijke hoek duizenden foto's te nemen. Dat gedring en geduw voor dat verhoog maakte dus dat wij, de rest van de familie en vrienden, ja buh gewoon de hele boel aanwezigen, praktisch niks zagen. We kregen gewoon niet mee wat er gebeurde! Ik zei dat op den duur tegen mama en zij vertelde me dat dat wel normaal is. Het is zo een sjiek trouwfeest dus dan willen ze ook van elke miliseconde foto's hebben. Oke, dat begrijp ik, maar dat maakt dan ook direct duidelijk waar de prioteiten van het huwelijkspaar lagen. Ik zat er een beetje awkward bij omdat ik niemand had om mee te babbelen, maar al de rest begon dan rustig te keuvelen en op te staan en bij de laatste stappen/rituelen stond iedereen al te socializen bij elkaar alsof de receptie al bezig was, precies compleet vergeten dat die twee daar vanvoor wel hun huwelijksgeloften aan het uitspreken zijn. Ooooh vreemd! Geef mij dat toch maar het mooie, rustige, intieme Belgian style trouwfeest hoor hehe!
Nadat die hele riten van rituelen voorbij was en ze dus effectief getrouwd waren, verkastte iedereen naar een ander deel van het resort om te eten, het was lunchtijd (jep, zolang had die hele reeks van huwelijksverbintenissen geduurd! Ik was me echt beginnen te vervelen door de sleur hehe). Voor we dat andere gebouwdeel binnen gingen, zijn we eerst even blijven hangen bij een grooot wit poseerdoek, zodat wij ook foto's konden maken. Gelukkig maar! Dat was de eerste keer in (toen) 4 maanden tijd dat ik me nog eens had opgetut gelijk ik in België zou doen voor een feest. Iets mindere make-up weliswaar, maar toch! Mooi (braaf) kleedje, haren los en hogen hakken. Felt gooood!
Na een halfuurtje binnen kregen we ons eten (wat best wel tegenviel) en JAWELLLL, ik heb daar bier gevonden. Er stond een grote KAN Singha bier (Thais, dus wsl afwaswater in vergelijking met onze Cristal) op tafel, maar niemand bougeerde daarnaar. Ik wou niet de eerste stap zetten, de enigste mensen die ik aan die tafel kende waren mijn zus en grootouders ... Totdat ik Khun Jaai (oma) haar glas vol zag schenken en dat lustig achterover zag kappen hehe, prachtig! Toen had ik iets van 'owh, als oma dat mag, mag Ing dat ook' en toen heb ik me wat glaasjes ingeschonken. Tot groooote leute van Saiy! Zij zag dat ik na 3 glazen op tempo al verrekt lollig werd, dus bleef ze maar bijschenken ooooh, ik schaam me zo hahah! Ik was aangeschoten na 3-4 glazen Thais bier. Ik ga sterven ene keer terug in België!
Het huwelijkspaar had toen, in die grote prachtige eetzaal, nog éen acte de présence gemaakt, en toen begon iedereen door te peren. Buh, hup, gedaan, het was genoeg geweest! Ik was al de hele dag aan het wachten van alé wanneer begint hier nu eindelijk iets écht feestelijk of sfeervol, maar nope. GEEN GEDANS. Ik had er niet echt op gehoopt, ik ken de Thaien ondertussen wel, maar dat vond ik toch heel jammer. Mijn lichtelijk draaierig hoofd vond het niet erg dat we al om half 3's middags terug naar huis keerden, maar ik vind wel dat er iets essentieels en gevoeligs, persoonlijks miste! Maar ja, kom. Cultuur eh! De conclusie van alle 'vreemde dingen' die ik hier meemaak :)
Maar toch vind ìk een Belgisch trouwfeest dan veel leuker, nèh hehe
Er is in de hele maand November letterlijk geen éen weekend geweest dat ik niets speciaals gedaan heb! Daar ben ik heel blij om. Nogmaals: van het "sociale leven" hier moet ge uw entertainement niet hebben in het weekend, want dat is er gewoonweg niet, punt aan de lijn. Alleen voor schoolprojectjes of verjaardagen zullen jongeren eventjes samenkomen en dan is het nog niet zo een spectaculair gezellige bedoeling. Dat maakt dat ik ENORM fel uitkijk naar de het terugkeren naar de Belgische gezelligheid! Ik ga mijn gastgezin wel hartverscheurend fel missen, en dat is geen overdrijving. Ik hou van mijn lieve mensen hier, dat zijn mijn mama, mijn papa en mijn zus, punt. Dus oohja, er zal hard geweend worden in mei. 15 mei, op precies te zijn. Ik heb mijn vertrekdatum gekregen! Om 5 voor 9 's ochtends, op 15 Mei, gaat mijn vliegtuig opstijgen in Bangkok, richting Helsinki, en 's avonds kom ik aan in Brussel. 'Oooh denkt ze daar nu al aan, alé nu heeft ze dan niet de tijd van haar leven daar, is ze daar niet gelukkig?' Jawel, ik ben hier heel gelukkig, ik heb hier een thuis, een echte Thaise thuis! Ik hou van mijn gezin, maar bepaalde aspecten in de Thaise cultuur zijn gewoon zò anders, zijn zo asociaal, zo weinig expressief .... dat ik met open armen terug mijn geliefde Belgische cultuur ga ingaan. En ik wil ook bij mijn Fabian zijn. Vooral dat eigenlijk ... Ja, ik wil bij mijn Fabian zijn!
Zoals jullie in het aftelkadertje hiernaast hebben kunnen lezen, ben ik van 22 november tot en met 1 december bij mijn lieve Belgische vriendin Kato geweest! Ik heb het niet op AFS Thailand en hun beperkingen van onze zelfstandigheid, maar dit is wel een van de toffe dingen die we kunnen doen op ons jaar: voor 1 tot 2 weken bij het gastgezin van onze vrienden gaan wonen! Een hele leuke kans om elkaar nog eens te zien, bij te praten en een ander deel van Thailand te zien! Dus so we did :)
Heeey daar lieve volgende Belgen!
