Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
12-07-2013
The bright side
Mijn vorig berichtje was niet echt cheery, ik weet het: daarom dat ik nu de leuke dingen van mijn dagen hier ga opsommen!
Oke, first: de dieren! Overal waar ik hier kijk (thuis, op school of op straat), er zijn overal dieren! Heel veel (sommige schurftige) honden, veel magere katten, heeeel veel vliegende insecten maar die zijn sjiek! Hier vliegen vlinders rond die zo groot zijn als de vogels in Belgie. Ennn, het beste/meest verschrikachtige van allemaal: hagedissen, salamanders en gekko's! Foto's zullen nog wel volgen maar er staan er al veel op facebook. Er zijn natuurijk ook veel muggen, maar diertjes die veeel ambetanter zijn, zijn mieren! Die motherf**kers zitten OVERAL. Maar, de groomoeder hier heeft daar een oplossing voor gevonden: gewoon opeten! De eerste avond dat ik hier was kreeg ik bij het avondeten (gestoofde/gefrituurde/rauwe?) vliegende insectjes van haar voorgeschoteld om te eten en ik moet toegeven: dat is VERREKT LEKKER! Hoewel ik wel met mijn ogen dicht moet eten, want vleugeltjes nog zien bewegen voor ik ze opeet is niet echt smakelijk ...
Next: de kleur roze is hier veeel meer "geintegreerd" dan in Belgie: roze taxi's, roze uniformen voor de leerkrachten (en yep, ook voor de mannen!), fancy roze fruit .. Very nice allemaal!
Eergisteren deed mijn lieve gastzusje Look Nam me verschieten: ze vroeg of ik niet mee met haar wou gaan joggen. Joggen?! In dit snikhete weer?! "zijt ge nog normaal?!" om het een genkse toon te geven. Maar oke, ik ben met haar meegegaan, en ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan. Er is hier zoooo een prachtige natuur, en een aangenaam windje tijdens de avond zorgde ervoor dat het eigenlijk heel aangenaam loopweer was!
Ook een hele belevenis hier zijn de eerste dagen op school: de studenten reageren hier alsof ze nog NOOIT westerlingen gezien hebben. Dario, een 15-jarige, Duiste AFS-student met blond haar en blauwe ogen die hier ook op school, is verschrikkelijk populair! Geschreeuw, gegieber, fototoestelflitsen, pogingen tot onze naam (Ing! Ing! Ing!) ... Best wel wat awkward. Zelfs leerkrachten kunnen gespannen of raar reageren als we hun les binnenstappen: een kleine conversatie in het Engels en een foto hoort er altijd bij!
De ochtendceremonie hier is ook iets speciaals! Als de leerlingen (+2600 man!) aankomen op school groeten ze eerst het Boeddha beeld dat vanvoor bij de ingang staat, en daarna moeten ze hun duimafdruk laten scannen op een of ander fancy machientje, dat bewijst dat ze die dag wel effectief op school zijn geweest. Vervolgens moet iedereen op de grote binnenplaats gaan zitten in kleermakerszit, en luisteren naar wat de headmaster te vertellen heeft (maar in feite is 3/4e met zijn/haar gsm of tablet bezig). Het volklied wordt met opgeheven hoofd gezongen, terwijl de Thaise vlag wordt gehesen. De 2e dag dat we op school waren, moesten Dario en ik ons voorstellen aan alle studenten, op hetzelfde podium als waar de headmaster op spreekt. ZE-NUW-SLO-PEND EN ZWEET-PLEK-KEN-BE-ZORG-END!! God miljaar, ff fijn u gaan voorstellen voor meer dan 2600 u aangapende studenten, er zijn gemakkelijkere dingen!
En dan nu: HET ETEN!! BIG LOVE FOR THE FOOOOOOD. De eerste 5 dagen in Bangkok was ik redelijk teleurgesteld, maar dat was omdat de keuken in het hotel een mengeling was van zowat alle Aziatische keukens: het had meer van de Europes, zoetzure meeneem-Chinees weg dan van het lekkere, pikante Thaise eten waar ik van gehoord heb. Maar nu ik bij mijn gastfamilie thuis ben, ben ik alles behalve teleurgesteld! Heerlijke gerechten. Foto"s volgen zeker nog! Mijn gastmama was wel zo lief om de eerste dag iets wat op croissants lijkt in huis te halen, omdat ze weet dat wij dat in Europa graag en veel eten. Ze hebben hier ook een toastbroodje voor mij gehaald, maar dat is voor niks nodig: geef me die lekkere kleefrijst en noedels maar! Het eten is echt super gezond, met veel groenten en heeel veel fruit, en ze houden rekening met mijn Westers verteringsstelsel: niet alles is burning hot. Het grappige is wel dat als ze een sausje op tafel zetten en tegen mij zeggen dat het niet pikant is, het dat voor mij WEL is! Niet moordend pikant, maar toch wel fel ... Dus voorlopig ga ik me nog niet wagen aan het traditionele, hete Thaise eten: eerst efkes aanpassen en er aan wennen!
Nog iets waar ik zelf heeeel blij om was: ze hebben hier thuis gewone, Westerse WC's. Voor diegene die mijn blijdschap hierom niet snappen: over heel Thailand, en dan vooral in het landelijke, niet toeristische gedeelte waar ik zit, hebben ze de befaamde SQUATTING TOILET. Diegene die zich er niks bij kunnen voorstellen Googelen het maar eens ... Het nadeel is wel dat ik op school er altijd aan moet denken om een WC-rol van thuis mee te nemen, want toiletpapier is hier niet echt gebruikelijk. (verder dan dit ga ik over dit onderwerp niet uitbreiden!)
En dan als afsluiter: de Thaise taal. Ik weet niet wat ik moet zeggen, of het nu heel goed gaat met de taal, of dat het een compleet fiasco is. Ik krijg veel Thaise priveles op school, en kan al heel wat zinnetjes zeggen (hahah ik voel me echt een kleuter op dat gebied). Het ONGELOOFLIJK MOEILIJKE van de taal is gewoon dat verrekte klankensysteem. Het woord mai kan 5 dingen betekenen; mijl, nieuw, nee, ..., oke? en zijde. Allemaal afhankelijk van de toonhoogte waarop ge het uitspreekt. Gisteren na school probeerde ik mijn nieuw geleerde zinnetjes aan mijn ouders te vertellen, en ze keken me heel onbegrijpelijk aan. De woorden waren wel juist, maar de toonhoogte was verkeerd --> verschrikkelijk moeilijk om nog maar te horen, laat staan zelf uit te spreken! Maar, iedereen begrijpt dat ik het daar moeilijk mee heb, ze waarderen het al enorm dat ik hard mijn best doe, dus dat is wel fijn! Mijn gastfamilie wilt hun Engels graag verbeteren, dus dan maken we er een wederwijds leerproces van: ik Thais, en zij Engels.
Het woord paradox mag ik nu wel eens gebruiken. Heel de dag zit ik vol verwondering en verbazing, over wat voor een mooi en speciaal land dit toch wel niet is. Ik voel de liefde van mijn gastfamilie heel fel, ze hebben echt het beste met me voor, en dat is fijn. Maar de heimwee is nog lang niet over. Ik mis thuis heel hard. Gisterenavond, na een hele emotionele en huilerige skypesessie met mama, was ik weer wat gekalmeerd, maar de "eenzaamheid" en het gevoel dat ik niet op de juiste plaats zit kan me soms nog heel fel bekruipen. Het feit dat ik die lieve Fabian kan zien en horen via skype is heel fijn, maar dat ik wel nog 10 maanden moet wachten op een knuffel en een kus doet heel fel pijn. Een pintje drinken en een sigaretje roken in de Camargue, samen Bones en Bargain Hunt/Flog It kijken met mama en papa, het "gemeenschappelijk smeermoment" 's ochtends in de badkamer van mama en mij, luisteren naar papa zijn verslag als hij was gaan wandelen en een speciaal diertje/meestal vogel had gezien, samen met vrienden door Genk wandelen en shoppen/wat zeveren, samen met Fabian film kijken en samen in slaapvallen ... Dat zijn allemaal van die doodnormale, leuke, dagelijkse dingen waar ik in Belgie niet bij nadacht, maar die dat ik nu super speciaal en kostbaar vind. Ik waardeer wat ik thuis heb nu veel meer, omdat ik nu weet hoe het voelt als dat er allemaal niet meer is.
Het is hier fantastisch mooi en ik ga nog zoveel ontdekken, maar voorlopig ligt mijn klein, gevoelig hartje nog altijd bij mijn echte thuis.
Na een enorm emotioneel en hartbrekend afscheid van de liefste Fabian, mama en papa ben ik op het vliegtuig gestapt. Vol goede moed en vertrouwen!
Dat zakte me in de voeten toen we op de Airbus van Helsinki naar Bangkok zaten. Ik voelde me eenzaam en bang (ik heb het niet op vliegtuigen). Op die schermpjes kon ik zien waar we vlogen, en ik zag dat we op een bepaald moment boven Pakistan, Syrië, vlogen ... En een gevoel van 'what the hell zijt ge hier toch aan het doen?!' bekroop me enorm. Toen heb ik daar zielig en bang in dat vliegtuig zitten huilen, tussen 60 (toen slapende) jonge, LUIDE Italiaanse AFS-studenten -> rotste gevoel OOIT.
Eens aangekomen in Bangkok gingen we naar een fancy, groot hotel voor het oriëntatiekamp, dat 5 dagen heeft geduurd.
Ik weet niet of de enige ben, maar volgens mij is het toch normaal dat als ge naar Thailand gaat, ge niet direct aan warme kleren, jeans broeken en sweaters denkt he? Wel, in dat hotel was het VERREKT koud. Buiten 35 graden en binnen 18. Niet echt ideaal of vakantieachtig haha.
Het oriëntatiekamp was heel verhelderend, we hebben veel over de cultuue en gewoontes gehoord, en ook al wat Thais geleerd! Mezelf voorstellen en tellen (getallen) gaan al heel goed. Het jammere aan het kamp was dat we opgesloten zaten: we hebben niets van Bangkok gezien, behalve tijdena de busrit van de luchthaven naar het hotel. Ik begrijp dat wel, maar het blijft jammer: in zo een mooie stad zijn en er dan niets van zien.
Sinds gisteren ochtend, maandag om 05u30, ben ik bij mijn gastfamilie. Super lieve mensen!! Er is natuurlijk wel een beetje (veel) taalbarrière, maar ze zijn zo vriendelijk, behulpzaam en begrijpelijk. Sinds ik thuis vertrokken ben heb ik met momenten zitteb huilen gelijk een baby, door de vermoeidheid en het heeeele felle gemis, maar iedereen wilt me troosten en helpen, en dat doet wel heel goed.
De school gaat vanaf morgen tegoei beginnen en er staat vooral veel Thaise privéles op het programma. Ook cultuurvakken als Thaise dans en 'banana leaves', ik ben benieuwd!
