Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
15-08-2013
The innocent side
Zoals jullie wel al allemaal vermoed hadden, weten die Aziaten hier echt niet wat feestjes zijn. Drank en sigaretten (inclusief bier!) zijn hier in feite pas legaal vanaf 20 jaar, en in tegenstelling tot in andere landen wordt die wet hier meestal niet gebroken :) ik heb hier weliswaar wel al alchohol gedronken, oehoehh ... En dat was op de 18e verjaardag van mijn zusje Nam, op 25 juli. Mama en ik gingen toen naar de supermarkt en ze vroeg of ik een 'soft drink' wou hebben voor die avond. Ik dacht dat ze frisdrank ofzo bedoelde, maar neen! Ze nam me mee naar de frigo waar de breezers stonden hehe: victory! Die avond hebben we op het 'feestje' (=eten), samen met de familie twee flesjes Bacardi Breezer gedronken hehe. Ik weet het, het klinkt te belachelijk voor woorden, maar geloof me: dat was speciaal!
Het alchohol en sigaretten gebied is niet het enigste waarop ik vreselijk katholiek leef: dat schooluniform dat we hier moeten aandoen, kàn gewoon niet braver en zediger. Wit hemdje met pofmauven, lange, donkere rok die tot halverwegen mijn schenen komt, witte sokjes in zwarte oudbollige schoentjes ... A completely new Inge has appeared! Shminkloos, knoopjes dicht en haren braaf in een staart/vlecht.
Lieve schatjes, ik weet dat het al even geleden is dat ik mijn blog heb geüpdate, dus ik ga daar nu werk van maken. Ik heb niet zo super veel inspiratie, maar we zullen zien wat er van komt he :) de belangrijkste gebeurtenis van de voorbije weken is de volgende: ik ben de mijlpaal van één maand gepasseerd. We zijn ondertussen 13 augustus, en ik ben sinds 3 juli hier. Yes yes, er begint schot in de zaak te komen! Ik moet wel zeggen dat het zeker geen gemakkelijke eerste periode geweest is. Zoals de meeste van jullie wel zullen weten, heb ik een vreselijk klein hartje, en yesss, ik mis mijn lieve schat Fabian heel erg. Je zou mijn gevoel van de voorbije maand kunnen beschrijven als (Katrien en al mijn andere mede wiskundige van 6LWI en WW1 en vroegere wiskunde leerkrachten, dit is voor jullie!) een sinusfunctie. Wees vies trots op mij dat ik die verwijzing maak hahaha! - oke, dat houdt dus in dat er echt veel ups, maar ook downs zijn geweest, en in de meeste gevallen nog allemaal op dezelfde dag. Ik merk dat het 's ochtends en in de voormiddag mijn doemdenk-momenten zijn. Ik haaaaat ze enorm fel, maar ik heb nu eenmaal een brein en onderbewustzijn die van drama en emotie houden, ik kan er niks aan doen. Ik droom over de romantische scènes van de Titanic (jawel, mét de weenmuziek van Celine Dion op de achtergrond, of course), ik droom over thuis, over autoraces uit 'Tokyo Drift' die ik samen met Fabian maak ... Allemaal zo VREEMD! Het lijkt wel alsof mijn onderbewustzijn het me extra moeilijk wilt maken. Dus FUCK YOU, onderbewustzijn, sadist!
Oke, tot zover mijn tekst die ik wil spenderen aan de downs. Tijd voor de UPS! De grootse 'up' van de voorbije weken is dat ik mijn oudste gastzus Siay heb ontmoet. En we kunnen het geweldig met elkaar vinden! Echt super. Siay is 24 en studeert Rechten in Bangkok, en is nu voor 10 dagen thuis. Voordat we elkaar ontmoetten, vertelden mama en papa ons hoefel we van karakter én uiterlijk op elkaar lijken! We lachen allebei heel veel en houden van praten/dingen vertellen, we sms'en én slapen op dezelfde manier (ik slaap met mijn andere zus Nam in een tweepersoonsbed), we praten allebei wel al eens in onze slaap (is thans het eerste wat ik daar van hoor!), we wandelen hetzelfde ... Heel grappig om te zien hehe! Als we naar iemand luisteren of iets uitleggen, nemen we zelfs de zelfde houding aan. Geweldig wel! Een andere goede 'up' is dat ik op school bij een vaste klasgroep zit. Ik zit nu altijd bij mijn zus Nam in de klas, en haar vriendengroep heeft me er al helemaal bij ingesloten! Communiceren is niet echt gemakkelijk want mijn Thais is nog lang niet wat het moet zijn, en hun Engels is ook niet echt schitterend. Maar ondanks die taalbarièrre kunnen we toch genegenheid voor elkaar tonen en samen lachen, en dat is fijn! TROUWENS, voor diegene die denken dat Thaise middelbare scholen vergelijkbaar zijn met de onze: vergeet het! School is in Azië inderdaad wel 'a big deal', maar dat zal dan eerder in China en Japan zijn, want hier: oh HELL no! Leerkrachten pakken hun lessen volgens mij zelf niet echt serieus, en dat komt er dus op neer dat we eigenlijk elke dag minstens 4 lesuren van de 7 free time hebben. Chill voor de leerlingen, minder leuk voor mij, want de vervelingen slaat rap toe dan ... Iedereen (leerlingen onder elkaar, bij mijn thuis) spreekt hier een variatie op de Thaise taal: een dialect dat ze Isaan noemen. Niet gemakkelijk! Ik voel me nu dus echt een immigrant die de standaardtaal leert, maar in een cité-wijk terrecht komt! Iedereen kan wel standaard Thais hoor, maar voor het gemak spreken ze dialect. Ik merk van mezelf dat de taal wel al beter gaat dan enkele weken geleden! Ben ik heel bij om. Mijn woordenschat is al heel wat uitgebreider en ik kan simpele zinnen en vragen vormen en formuleren. Grammatica enzo is hier geen probleem, het draait om de uitspraak en toon! Daar moet nog heel wat aan gesleuteld worden, maar ik merk dat ik vooruitgang maak! Zelfs dat moeilijke Thaise alfabet begin ik stilletjes aan te kennen ... Yeah! Als iedereen standaard Thais zou praten ipv het dialect zou het iets makkelijker zijn voor mij om het te leren, dat is wel waar. Maar kom: ik maak vele fails maar ik probeer wel!
Nog twee dingen die 'vooruitgang' hebben geboekt, tegenstrijdig genoeg: mijn gewicht én conditie! Die kilo's die ik de eerste weken verloren heb, zijn er nu al enthousiast weer terug bijgekomen boehoeee ... Ik zit terug op hetzelfde gewicht als in België. Iets wat daar misschien wel mee te maken kan hebben, is het feit dat ik hier minstens elke dag twee croissants binnenspeel. In de supermarkt hebben ze toastbrood en croissants, en ik heb dat thuis geïntroduceerd hehe. They love it! Ondanks het warme weer, is mijn gezin heel sportief aangelegd. Of dat willen ze toch zijn :) in Thailand is uw figuur heel belangrijk en mensen willen absoluut niet 'fat' zijn, en dus proberen ze veel te gaan joggen of iets anders te doen. Mijn zussen en ik gaan ongeveer 3 à 4 keer per week hier in het dorp een halfuurtje joggen. Het is niet veel, maar toch iets, en dan zijn onze ouders ook content dat we iets doen! Vandaar dat mijn conditie veel beter is dan in België. En het feit dat ik ondertussen al meer dan een DIKKE VIJF À ZES WEKEN (applaus graag) gestopt met ben roken zal er ook wel mee te maken hebben. Me so proud!
Zoals jullie misschien wel al gezien zullen hebben op foto's (voor diegene die facebook hebben), ben ik sinds hier ben compleet make-uploos and I LOVE IT. Heel bevrijdend wel om 's ochtends gewoon onder de douche te kruipen en me aan te kleden, zonder al dat geshmink voor de spiegel. Superchill en ik krijg goede reacties van het thuisfront, dus ideaal! Meisjes doen hier sowieso in het algemeen niet veel make-up op, op scholen mag dat eigenlijk niet. De mop van het hele verhaal: de enigen die ik die schoolregel al heb zien breken, zijn de jongens. Jawel dames en heren, ik heb het over de alom bekende en befaamde ladyboys. Mannekes van 12 jaar paraderen sierlijker en vrouwelijker dan de meeste meisjes op school! Meisjes zijn zich hier helemaal niet bewust van hun vrouwelijkheid en 'sloffen en slenteren' in plaats van te wandelen. Sommige jongens daarentegen ... Amai! Ik kijk daar nog raar van op, maar eigenlijk lijkt dat helemaal sociaal aanvaard te zijn. Op de TV zijn meeste presentatrices omgebouwde mannen, zijn de presentators quite obviously gay en in de modewereld zijn bijna alle vrouwelijke mannequins voormalige mannen. Wauw! Best wel shockske hoor. Ik heb al uitleg gevraagd aan mijn familie waarom zovéél en al zo jóng mannen en jongens daarvoor kiezen, maar zij weten het ook niet. Mysterie dat ik nog zal moeten oplossen. Dàt is dan helemaal sociaal en openlijk aanvaardbaar, maar een gewoon (getrouwd!) koppel 'mag' geen affectie tonen in het openbaar. Ik woon nu bijna anderhalve maand bij mijn gastgezin en ik heb mijn ouders elkaar nog niet één keer zien kussen/knuffelen. Heel vreemd!
Aangezien het nog altijd regenseizoen is, ben ik nog altijd niet veel bruiner geworden. Doeme! Maar, ik zal lachen in december en januari. Dan is het hier heeeerlijk zonnig weer, en mijn familie is uitstapjes aan het plannen om dan samen te maken. Of zeg maar: uitstappen! Provincie Surin, waar mensen olifanten als huisdier hebben ... Het mooie, hoge Noordelijk deel van Thailand: Chiang Mai. Het meer toeristische Zuiden, gelegen aan de mooie zee: Pattaya. De enorm grote, verwesterde hoofdstad: Bangkok. Allemaal plaatsen waar mijn gastgezin samen met mij naartoe wilt reizen de komende maanden! Geweldig toch?! Ze weten dat ik er van hou om uitstappen te maken. Zo hebben ze me onze provincie, Yasothon, al voor het grootste deel laten zien. We hebben prachtige tempels bezocht, we hebben ons laten 'zegenen' door de 'Big Boss Monk' van Yasothon, we zijn naar een prehistorisch dorpje gegaan en daar giant karpers en andere vissen gaan voederen. Ubon Ratchathani, de aangrenzend provincie, is een plek waar we ook al vaak naartoe gegaan zijn. Zo hebben ze mij daar meegenomen naar het 'Candle Light Festival' ( = gigantische beelden, gehouwen uit kaarsen! Foto staat op Facebook) en hebben ze me meegenomen in grootste shoppingcentrum dat ik ooit het gezien: Central Plaza. Beeld u een gigantisch cinemacomplex in, zoals de Kinepolis van Hasselt ....... En doe dat maal 7. NIET NORMAAL! Al ooit een gebouw gezien dat zò groot is dat je er schrik van krijgt? Awel, dat had ik daar! Wauw. En ze hadden daar een Yves Rocher! Mijn innerlijke shopaholic werd rechtstreeks weer wakker ... En, geloof het of niet: ik heb hier Nutella in de winkel gezien. Mijn hart brak in 86 stukken, maar ik heb er aan kunnen weerstaan! Ik zag mijn figuur al gaan hehe.
Begin september, 1 tem 4, heb ik mijn eerste AFS-kamp, samen met al de andere AFS-ers die in het Noord-Oostelijke deel van Thailand zitten. Het kamp zal doorgaan in de provincie Khonkaen, en ze noemen het het COC-kamp (cultural orientation camp). Ik moest echt lachen hahhaha gekke Thaien!
Goed schatjes, hier ga ik het bij houden tot nu toe. Wens me nog veel geluk en duim samen mijn mij dat mijn onderbewustzijn wat minder sadistisch wordt! De heimwee is er, en ik zal mijn lieve ouders en mooie schat Fabian blijven missen, maar hopelijk neemt het genieten van mijn ervaring binnenkort de bovenhand! Maar, met zo een geweldige gastfamilie als ik heb zal dat wel geen probleem zijn! Zij weten dat ik dikwijls verdrietig word op momenten dat ik niks om handen heb, dus ze doen er alles aan om me zoveel mogelijk liefde te geven en me bezig te houden!
