Opvallend
De laatste tijd is de Franse president Sarkozy niet uit het nieuws te slaan. Geen journaal, geen krant, overal duikt zijn kop op. Nu is er veel opvallends aan de president. Zijn geringe lengte bijvoorbeeld. Al valt dat niet altijd op omdat hij vaak op een verhoginkje achter het spreekgestoelte staat, althans zo las ik ergens. Ik vraag me dan altijd af of het misschien zo'n aardappelkistje is met 'coöperatieve veilingvereeniging' erop. Al een beetje stoffig, spinnenwebben. En zijn Carla zijn broekspijpen maar afkloppen als hij gedaan heeft. Zou ze binnensmonds mompelen als ze dat doet? Zo van 'allez, Sarko, wie gaat dat weer moeten wassen vanavond?'.

Gesticuleren
Maar klein is hij. Ik zag laatst zelfs toen hij met de Nederlander Balkenende - type lange snijboon - op de trappen van het Elysée stond, dat de camera dat consequent van onderuit filmde, zodat het lengteverschil niet zo opviel. Zou dat afgesproken zijn? En die cameraman, als die de juiste lengte in beeld zou brengen, vliegt die dan op straat? Enfin, ik draaf door. En dat terwijl mij deze week iets heel anders opviel. Namelijk dat Sarkozy nogal druk gesticuleert. Hij staat regelrecht te molenwieken als hij zijn punt maakt. Bij sommige politici zie je het als ze dat nog niet zo heel lang geleden geleerd hebben. Nederlander Balkenende, de Belg Leterme. Het blijft dan wat krampachtig. Alsof hen te binnen schiet: 'verdomme, de loon-prijskoppeling, vergeten naar boven te wijzen'. En dan doen ze dat alsnog. Maar dan bij het stukje over euthanasie. Zo komt altijd alles uiteindelijk nog goed.

Damast
Je hebt ook natuurtalenten. Berlusconi bijvoorbeeld. Als die een rede in het parlement houdt, lijkt het of hij een ravissante schoonheid naar een tafel voor twee leidt. Met  gesteven damast en een mooie witte wijn in de koeler. Niet gek dat die Italianen daar steeds weer intrappen. Maar goed, die Sarkozy kan er dus ook wat van. Hij is dan ook de enige die écht een ravissante schoonheid naar een damasten tafellaken moet leiden. En naar alle andere denkbare lakens trouwens. Of zou hij rap-rap een broodje op de vuist doen. Zo'n klef ding van een tankstation luid boerend wegspoelen met een blikje cola. Light, natuurlijk, maar ook daar moet je van boeren. Enfin.Wat zei ik nu weer? O ja, gesticuleren.

Verzengend
Hij doet dat met een alles verzengende kracht. Clusterbommen, uraniummunitie, vlammenwerpers, dat werk. 'Mes dames et messieurs, le président de la République Française...wooeesj. Iedereen derdegraads verbrand.Ik heb er eens op gelet, maar dat komt niet door de gebaren zelf, of door het taalgebruik. Die zijn allebei staccato, kort ratelend als bij een mitrailleur. Elk woord wordt beklemtoond. Hij zal denken dat alles wat een president zegt even belangrijk is. Maar het gezicht is het voornaamste. Verontwaardiging. En af en toe een jongensachtige onschuld. Een jongetje dat bij het appels stelen een paar kisten fruit omver loopt. En dan met die verongelijkte grijns zijn gelijk halen bij de groentenboer. Misschien daarom dat hij altijd op een appelsienenkistje gaat staan. O pardon, dat weten we niet zeker. Maar je voelt je ondertussen zelf een schooljongetje. Terechtgewezen door de meester. Als Sarko het over de kredietcrisis heeft, denkt volgens mij iedereen 'jajaja, sorry, ik zal het nooit meer doen'. In de nadagen van Bush stond  'ie weer op zijn kistje. En  Bush stond ernaast. En hij dacht het volgens mij ook. Van: 'sorrysorry, ik zal het nooit meer doen!'. Hij lachte er wel nog een beetje bij, maar wel als een boer met kiespijn. Een groentenboer met kiespijn dan wel. Maar dat deed Bush wel vaker. Al is dat weer een ander verhaal.

17-01-2009 om 00:00 geschreven door Hugo Luijten