Bossière, een gehucht bij Gembloux, ontwaakte deze ochtend juist onder het vriespunt. De weiden lagen er wit bij, her en der een verdwaalde mistbank over de velden, de beken. De zon had beslist om er een vredige, rustige herfst-winter-dag van te maken. De warme chocolademelk, de pannekoeken vreesden het ergste. Toch was er iets ongewoon vanochtend. Een lichte nervositeit maakte zich meester over het dorp. Mensen, die normaal nog in bed liggen op dit uur, waren druk gesticulerend hekkens en tenten aan het plaatsen, pijlen op de grond aan het tekenen, wit rode lintjes in bomen aan het hangen… Deze nervositeit was niet het gevolg van de omschakeling naar wintertijd maar hier ging vandaag de eerste Trail de la Vallée de l’Orneau van start.

Het blijft een raar gegeven dat zo’n een rustig dorp overspoeld wordt door mensen van heinde en verre, van Belgen, van Fransen en zelf van onze Nederlandse vrienden. Het dorpsplein loopt vol, de straten worden ingepalmd met auto’s. Het lijkt wel of ze komen uit de grond gekropen. Ze hebben maar één doel : drieëntwintig of achtenveertig kilometer lopen of supporteren
Inschrijving verloopt vlot. Naam, voornaam en verklaren dat je in goede gezondheid bent (ik veronderstel dat ze fysische gezondheid bedoelen, degene die op dat uur nog in bed lagen –al dan niet met een kater- zullen vinden dat er aan de geestelijke gezondheid wel wat werk is ), twaalf euro betalen en klaar. De dossard (borstnummer) is tevens een voucher voor een braadworst, een motivatie om de trail tot een goed einde te brengen.

Voor we van start gaan, toch nog een probleem, voor sommige vrouwelijke lezers een gekend dagelijks probleem, welke en hoeveel kledij moet je aandoen. Temperatuur rond het smeltpunt van ijs, terwijl het vijf dagen geleden nog twintig graden was. Zonnig maar koud en we zijn het nog niet gewoon. Korte, lange tight ?  Handschoenen, muts ?  Eén, twee of drie shirts ?  Het wordt tenslotte alles. Kniebroek (geen lederhose) met daaronder de anticompressiekousen, dus geen bloot aan de benen. Handschoenen en muts. Drie lagen shirts. Dit alles onder het motto : als het te warm wordt, kan het uit.

Na de gebruikelijke briefing, de start. Na honderd meter een flessenhals maar daarna konden we echt van start gaan. Initieel ging het lopen vlot, lichtjes dalend op brede stukken. Het parcours ging vooral over weilanden, over velden, over veldweggetjes. Prachtige glooiende vergezichten over akkers, in de verte een kerktoren. Maar we moesten ons ook focussen op de grond, op modder, op de kleimodder. Een medeloper uit Wevelgem vatte het in één woord samen : vettig ! Hoe vettiger hoe zwaarder de schoenen werden, de modder bleef aan de schoenen kleven, hoe minder de grip werd. Technisch toch een stuk moeilijker dan als het minder vettig zou zijn (misschien was het dan ook minder prettig).

Na een tiental kilometer was er geen ontkomen aan. Op de andere stukken konden we nog stukken van het pad opzoeken waar we niet werden vastgezogen. Op dit stuk (een weiland dat we moesten kruisen) zakte ik een veertigtal centimeter in de modder, mijn gele schoenen levenslang verminkt. Na deze wei was het verder lopen met een zompig gevoel aan mijn voeten om enkele kilometers verder een takje uit mijn schoen te vissen die aan het duwen was.De boswegels waren, naast modderig, ook bedekt met een tapijt van bladeren. Onder dit tapijt plassen, putten, takken. Bijna gevallen toen ik met mijn rechtervoet op een tak liep. Hij kantelde omhoog en mijn linkervoet kon hem niet meer ontwijken. Toch acrobatisch recht gebleven.

De bevoorrading was goed, zéér goed. Geen hoog technologische voeding (een blauwe sportdrank buiten beschouwing gelaten) maar water en cola. Om te knabbelen was het een buffet van pindanootjes, rozijnen, banaan, chocolade, suikerwafel, cake… Hier moest je tijd voor maken, ook tijd om de kledij wat aan te passen.

Een zwaar parcours en technisch iets moeilijker is mijn conclusie van de dag. Een weiland-trail met beperkte hoogtemeters maar de zware ondergrond maakte het moeilijk. Organisatorisch weinig opmerkingen. Een goede ontvangst (zowel voor als na de trail), goede aanduiding (maar één maal bijna mislopen), goede bevoorrading. Een minpunt waren de douches. Douchen bij de locale voetbalploeg. Eerst moest er gewacht worden tot de voetbaljeugd buiten was, daarna was het warm water op om daarna te vernemen dat de eerste ploeg moest voetballen en dat de douches weer niet beschikbaar waren.

Een wellness met modder is goed voor de huid, het zou detoxificeren. Ik denk dat na de modder van vandaag, mijn voeten babyallures hebben. Ook ijskoud water zou heilzaam zijn. Na de douche (natuurlijk met een harde straal) heb ik het equivalent van een dag lichaamsverzorging gehad.

Genoten !

28-10-2012 om 23:10 geschreven door DIDIER  

21-10-2012 om 19:22 geschreven door DIDIER  

Le Nord. Regio in Noord Frankrijk waar –volgens de legende- ambtenaren  naar toe gestuurd worden als blaam, als degradatie, als straf… De rest van Frankrijk denkt dat Le nord bestaat uit een grauw, desolaat plat landschap. Dat iedereen in de –ondertussen gesloten- steenkoolmijnen werkt, het  er elke dag regent en de zon er zelden schijnt. Alleen België is nog erger.   Dit was het decor van de 6^de trail van de Côte d’Opale.

Terwijl elk fatsoenlijk mens om kwart over vijf- de zondag- nog in zijn bed ligt of er nog niet in ligt, loopt de wekker af. Ongenadig galmt stubru de kamer door om  tien minuten later –de snooze knop dankbaar- mezelf te verplichten om op te staan.  Buiten hangt er nevel, een roodroze gloed verspreidt zich vanuit het oosten en in de verte heeft een haan dit ook gemerkt. Een tweede –het eerste was de vorige avond – moment van twijfel overvalt me. Terug in bed of niet. Gelukkig wint de passie het van de rede.

De zaterdagavond – bij de vestimentaire voorbereiding- was er toch wat stress ontstaan, 25 tot 28° … onder thermometerhut, in totaal vijfhonderd meter stijgen en vijfhonderd meter dalen.  De benen waren niet getraind op hoogteverschillen noch op subtropische temperaturen.  Twee liter camelbag, zonnebril, zonnecrème, hoofdbescherming en compressiekousen waren de ingrediënten om de nacht toch wat rustiger in te gaan.

Na een klein anderhalf uur rijden kunnen we de auto parkeren op een –tot parking omgevormde- weide. Vermoedelijk staan de gewone bezetters van deze weide ons nu –al grazend, kauwend of herkauwend – gade te slaan vanuit  een aanpalend stuk land. Het anders zo rustige dorp Wissant - waar men de andere 364 dagen wordt opgepakt als je om half acht buiten loopt- bruist van energie. Lopers, supporters, organisatoren, medewerkers zorgen voor een gezellige sfeer.

Ophalen van startnummer is toch ook een beetje spannend. Twee dames gehoord die dachten ingeschreven te zijn voor de zeventien km maar ze stonden op de lijst van tweeënzestig km. Kan tellen, een extra rondje van vijfenveertig km. Voor mijn loopmaat en mezelf, geen verrassingen.  De T-shirt die inbegrepen zat was, was een oranje ADIDAS shirt.  Dit was hetzelfde oranje shirt , met uitzondering van het logo,  dat gegeven werd ter gelegenheid van de marathon van Praag. Je zou beginnen denken dat onze Nederlandse vrienden hier voor iets tussen zitten.

Iets na negen weerklonk op een zonovergoten strand het startschot van deze trail. Juist daarvoor werd de zee bijgevuld door een  deel van de –vermoedelijk uitsluitend mannelijke- lopers. Hopelijk was dit niet de oorzaak van onze natte voeten na vijftig meter. In tegenstelling tot andere jaren moesten we na honderd meter het dorp in, flessenhalseffect was de oorzaak van de eerste loop-wandel overschakeling. Hierna konden we een eerste ererondje maken in Wissant.

Wanneer de verharde wegen achter ons liggen, is het genieten van het landschap. Geen grauw, desolaat, plat landschap maar een glooiend landschap met prachtige kleuren , de akkers met lage gewassen - sommige braak, hier en daar een paadje dat zich erdoor slingert. Eenmaal hoger zie je achter de akkers de zee en daarachter de witte krijtrotsen van Dover, drieëndertig km verder. In mijn verbeelding moet het mogelijk zijn om –nadat hij achtmaal gestuiterd heeft- een platte kei tegen deze rotsen te gooien. Zo dicht lijken ze.

Op de top van de eerste beklimming –Mont de Couple- staan een aantal mensen rond een rol-trail-wagen –of hoe het ook mag heten. Ze overleggen –met veel gebaren- hoe ze het moeten aanpakken om de rolwagen naar beneden te krijgen. De jongeman in de rol-trail-wagen was er gerust in, hij straalde, hij genoot. Enkele meters verder –na de eerste overschakeling van stijgende naar dalende spieren- schoot er even een scherpe pijn door de linkerknie. Misschien toch eens overwegen om die meniscus te laten opereren.

De tweede afdaling-Mont de Sombre- gaf je vleugels, zonder RedBull. De helling zat juist, de ondergrond was perfect. Je kon snelheid maken zonder dat je achter je evenwicht moest hollen.  De laatste afdaling – van de Cap Blanc Nez- was de moeilijkste. Enerzijds was deze technisch de moeilijkste, anderzijds moest je opletten dat je geen toerist –die mensen wisten trouwens niet waar ze het hadden- omverliep.

Het parcours was te doen, de warmte, de zon was de grootste moeilijkheidsfactor. Schaduwmomenten waren zeldzaam,  de weinige lommerte was welkom.  De mannen met de tuinslang halfweg en tijdens de laatste kilometer verdienen een standbeeld op markt van Wissant. Voldoende drank was dan ook onontbeerlijk. Halve kilometer voor de arrivé was een medeloper te diep gegaan, uitgedroogd, zwart voor zijn ogen. Bij hem gebleven, water gegeven, benen omhoog tot iemand dit van me kwam overnemen. Hij heeft de eindstreep nog gehaald.

Op voorhand gevreesd dat de day after zwaar zou zijn, dat de spieren zouden tegenpruttelen. Het gevoel te hebben alsof je de nacht met twee Oezbeekse kogelstootsters hebt doorgebracht. De mijne hadden alleszins geen doping genomen, de spieren konden de volgende dag vlot mee.

Andermaal genoten van de trail, van het lopen, van de streek, van de medelopers.

De afwezigen hadden ongelijk.

12-09-2012 om 23:27 geschreven door DIDIER  

 De eerste maal vergeet je niet, dit wordt gekoesterd en geromantiseerd. Het grote onbekende wordt werkelijkheid, je maakt het mee en je kan er over meepraten. Sinds zondag kan  ik er ook over meepraten maar vooral ik zal het niet meer vergeten. Na acht marathons te hebben gelopen, kriebelde het al een tijdje om de straat in te ruilen voor de natuur, niet voor een bos in Vlaanderen maar voor het hooggebergte van onze Ardennen. Couvin’s deelgemeente Pesches was het toneel van de ‘Trail des crêtes de l’eau noire”, uitgekozen door mijn – al even onervaren- marathon loopmaatje.

Bij de inschrijving een vleugje van overschatting, van jeugdig enthousiasme (het is tenslotte de eerste maal) maar tenslotte toch een cirkel gezet rond de zeventien en niet rond de dertig kilometer. Alhoewel, wat is zeventien km, is dit wel de moeite om op te staan om zes uur en om twee uur te rijden. Toch haalt de ratio het van de emotie. Geen specifieke voorbereiding voor dit parcours, een knieletsel waardoor ik niet gelopen heb sinds drie weken en een serieuze vermoeidheid deden de pen naar de zeventien gaan. Alhoewel… zeventien, trek je daar je -nieuwe trail- schoenen voor aan ?

Zomer in de Ardennen, dus regen. Niet zo maar regen maar bakken  regen was er de laatste dagen, weken uit de lucht gevallen. Maar kijk, de zon begon zowaar te schijnen. Lange mouwen, korte mouwen, regenjas, zonnebril  ?  Tenslotte werd het lange mouwen en een pet, regenjas in rugzak. Bij de ervaren trailer valt het op dat compressiekousen  tot de standaard uitrusting behoren. Bij marathons lopen er meer en meer lopers met deze kousen, ook ik draag die dan. Je gaat er niet sneller van lopen maar heb toch de indruk dat je sneller recupereert. Op kortere afstanden zoals bij deze trail lijkt mij het voordeel gering, dus moet er een andere reden zijn waarom er zoveel deze kousen dragen. We besluiten dan ook dat ze dit vooral dragen om zich te beschermen  tegen de takken, ons vermoeden krijgt dan ook bevestiging als we de gescheurde broek zien van ervaren –zo zag hij er toch uit- trailloper.

Als tienduizend Italianen  hun volkslied zingen aan het colloseum of als‘Die Moldau’ van Smetana door de straten galmt, krijg je een stoot van energie aan het begin van de marathon van Rome of Praag. Hier , in Couvin,kwam iemand van de organisatie met een megafoon  iets vertellen dat alleen de mensen  op de eerste rij hoorden. De historische laan was ingeruild voor de binnenkoer van het institut Sainte-Marie, op deze koer kon je aan elke hoek van elke tegel een beginnend plantje ontdekken – onkruid vermoed ik. Maar who cares, de massa bewoog en weg waren we.Toch spannend zo de eerste maal.

Tempo zoeken  is altijd een beetje moeilijk in het begin van een wedstrijd, hier werd het nog moeilijker doordat we direct een snedige klim voor de voeten kregen, op macadam. Het werd direct stil. Adem was er maar die was vooral nodig om de ene voet voor de andere te krijgen. Offroad begon het relatief vlak, plassen werden ontweken, de roodwitte linten gaven de weg aan, recuperen van de eerste kuitenbijter ging vlot. Veel praten lukte ook niet want het terrein leende zich niet om naast elkaar te lopen, ontspannen lopen en genieten van de omgeving was de boodschap.

Het eenmanspaadje veranderde in een modderpaadje, plassen waren er niet meer alleen een modderpad. Bij elke stap zakt de voet in de modder en de andere voet trok je eruit, berelastig, maar het werd met elke stap plezanter. Zelfs in die mate dat mijn compagnon de slappe lach kreeg ..en het was niet uit miserie. Bij het stijgen ging het lopen over in stappen, het dalen op een modderpad bezaaid met stenen moet je durven. Wij durfden niet! Wij liepen voorzichtig naar beneden –bang om te vallen-  terwijl anderen ons voorbij flitsen. Heb het even aangedurfd om de leiding te nemen van ons groepje. Heb deze positie wijselijk afgegeven na honderd meter terwijl ik door een ondiepe beek liep, voeten tot de enkels in het water. Mijn metgezel floot me terug omdat het parcours niet door de beek liep maar ernaast, bijna verdwaald.

Na de bevoorrading nog zeven kilometer. Toch blij dat we niet voor de dertig gekozen hebben, het is zwaarder dan gedacht. Ook de knie laat zich voelen, het veelvuldig wegslieren op deze glijbaan is niet zo gezond voor een knie waar er toch wat kosten aan zijn. Ondanks een brace merk ik dat het moeilijker wordt om mijn voet hoog genoeg te kunnen opheffen. Een niet opgemerkte stok, een voet te laag bij de grond zijn de oorzaken van een bijna val. Al molenwiekend recht kunnen blijven maar met een hevige kramp in de borstspier tot gevolg, ademen ging eventjes moeilijk. Dit juist voor de steilste klim van de dag, een klim waarbij je bijna op handen en voeten naar boven moet, waarbij een voet geregeld weg glijdt. Hier toch eventjes moeten bekomen van de kramp. Eenmaal boven was het terug genieten alhoewel de pijn  in de knie er voor zorgde dat het lopen moeilijker en moeilijker werd. Pijn en angst voor een kniebloccage zorgden ervoor dat de laatste kilometer gewandeld werd.

We hadden geen schrammen aan ons benen, de compressiekousen hadden dus toch als doel om compressie te geven en te voelen aan  onze kuiten is dit zeker en vast zinvol.

Douchen, pasta party en een locaal bier om te bekomen. Op de terugweg nog een tomate-crevettes gegeten en tot besluit gekomen dat het een fantastische dag was, dat we ons ongelooflijk geamuseerd hebben, dat we genoten hebben van elke kilometer. De pijn aan de knie, de kramp in de borstspier konden geen domper zetten op het fantastisch gevoel.

Plannen werden gesmeed en ondertussen reeds ingeschreven voor de trail aan de côte d’Opale.

De eerste vergeet je niet, benieuwd als de tweede de eerste kan overtreffen. Mijn compressiekousen liggen klaar.

19-07-2012 om 14:55 geschreven door DIDIER