Op elf november vindt traditioneel de Course du souvenir plaats. Men probeert de herinnering aan het einde van de eerste wereldoorlog levendig te houden. Oudstrijders van de grote oorlog waren er niet, degene die deze verschrikkelijke oorlog –en daarna nog één- overleefd hebben, zijn –na een hopelijk gelukkig leven- bezweken onder de tand des tijds. Het is dus belangrijk dat er initiatieven bestaan om ons aan deze verschrikkelijke oorlog te herinneren en toch –ook al is het maar heel eventjes- stil te worden bij de gedachte aan al de slachtoffers van deze –en bij uitbreiding elke- oorlog.

Ploegsteert, een dorp in de provincie Henegouwen, beetje verder dan de skipiste in Komen. Een rustig dorp dat bekend staat om zijn bakstenenfabriek. Naast de bakstenen heeft Ploegsteert ook –voor sommigen althans- een God voortgebracht. Frank Vandenbroucke –niet de politieker- maar de fietser, de coureur, VDB, Franky Boy, Bimbo d’oro. Hij was een groot wielertalent maar hij was ook een mens. Het juk van succes was moeilijk om dragen. Na enkele -sommige waren geslaagd- comebacks,  na vermoeden van dopinggebruik (is nooit positief geweest, er is wel doping bij hem thuis gevonden), na gebruik van- illegale- geestesverruimende middelen, na enkele stormachtige relaties is hij op 12 oktober 2009 gestorven. Longembool. Senegal.  Na bezoek aan een prostitué…

Bij een bezoek aan Pere Lachaise wordt er gezocht naar Piaf, Chopin of Morrison. In Ploegsteert ga je op zoek naar VDB. Pijltjes leiden je naar zijn graf. Veel bloemen, veel aandenkingen. Hij is daar nog, hij laat het wiel nog draaien.

…en in Ploegsteert zeit de paster

“k wiste van niets

Maor God is van ons parochie en riejt met de fiets” (6^de metaal, ploegsteert)

Start van de halve marathon was om 11u20. Om 9u vertrekken in Brugge was dus ruim op tijd. De zon was ook van de partij. Mijn vier compagnons hadden deze wedstrijd al een paar keer gelopen in beestachtige omstandigheden. Vandaag geen storm, geen regen, aangenaam in de 11novemberzon. Had enkel maar warme lange mouwen, dus werden het korte mouwen. De eerste kilometers was dit frisjes maar het verbeterde snel.

De gemeentelijke sportzaal was omgebouwd tot een mega kleedkamer, paar honderd stoelen zij aan zij, rug aan rug en face to face, geen mannen geen vrouwen. Geen afzonderlijk bagagedepot, dus waardevolle dingen in loopbroek gepropt en de rest onder de stoel. Daarna op zoek naar een toilet, teveel gehydrateerd. Zoals gebruikelijk lange rijen. Voordeel aan deze kleine dorpen is dat na honderd meter de huizen plaatsmaken voor velden, akkers, weilanden. Als je dan nog van het juiste geslacht bent… Of zoals Jan het zei :”we weten weer waarom we man zijn.”.

Stipt -alhoewel ik dit betwijfel, had mijn uurwerk weer eens vergeten- om 11u20 weerklonk waar ze honderd jaar geleden van gruwelden : een schot. Vandaag was dit schot een feest. Het was moeilijk lopen, ondanks de relatief brede weg, was het moeilijk om het juiste tempo te vinden. Teveel voeten. Flessenhals aan de geparkeerde auto’s maar we waren weg voor eenentwintig kilometer en zevenennegentig-en-een-halve meter. Niet te snel gestart omdat het als een duurloop op mijn programma stond. Onder het enthousiasme van de anderen toch snel verdapperd.

Na een dikke zes kilometer –bij  een stuk dat duidelijk omhoog ging- heb ik mij comfortabel in de voeten van een loopster gesetteld. Ze had de perfecte cadans en het ideale tempo. Bergaf -begin het te leren, niet remmen maar gebruik maken van de zwaartekracht-  eventjes versneld om dan mij weer te laten inhalen en me terug in haar voeten te nestelen. Enkele kilometers verder was de situatie omgekeerd, zat zij in mijn voeten te lopen.  Toen ze zich verontschuldigde omdat ze me gebruikt had, heb ik dan ook maar direct toegegeven dat ik ook haar misbruikt had. We zijn zij aan zij  gaan lopen en -een deel- van ons leven verteld.

Het parcours was mooi, deel dorp, deel velden en deel bos.

In ruil voor het nummer kon je nog een fles bier krijgen –na de aankomst wel te verstaan. Echt Ploegsteert bier, ze hebben daar waarrempel ook een brouwerij. De fles braaf in de sportzak gestopt en niet direct soldaat gemaakt.

Douchen was ook wel een bijzondere ervaring. Nadat je in je bijna blootje –enkel slip- van je stoel naar de douche een weg gebaand hebt, kom je in een doucheruimte van drie bij twee meter waar een twintigtal –heb ze wel niet geteld- mannen staan. Schemerige ruimte, geurend naar douchegel en mannenzweet, een mist van warme nevel en daarin blote venten. Bijna kokend water aan de eerste douches, aangenaam lauw helemaal achterin. Dan –handdoekdroog- volledig bloot, op een natte handdoek na, terug een weg banen naar de stoel.

De dag werd afgesloten in Brugge met een lekkere tomatensoep en een Omer.

Andermaal een leuke dag gehad met dank aan Mieke, Hans, Jan, Filip en Lieve.

Jammer van Isabel en Filip, hopelijk kunnen ze snel terug de baan of het bos in.

11-11-2012 om 22:21 geschreven door DIDIER