Om drie in de nacht wakker worden met een branderig gevoel
in de keel, hoesten droge prikkelhoest- zéér pijnlijk, ademen verloopt ook niet
pijnvrij. Het gevoel hebben dat er blaren staan op je longen, dat die blaren
bij elke inademing erger worden. Rechtzitten of liggen maakt weinig verschil.
Lopen of niet??
Verstandig zijn of zot zijn??
Virale hyperreactiviteit of Mycoplasma infectie daar draait
het om. Voor het eerste helpt enkel tictacs, M&Ms, King muntjes Voor de
Mycoplasma kan een antibioticum helpen. Maar de vraag is, gaat dit nog helpen
tegen de middag. Misschien dat tegen de middag de meeste bacteriën de handdoek
geworpen hebben maar de blaren op de longblaasjes zullen nog niet genezen zijn.
Conclussie : te laat om nog iets te doen.
Het draait allemaal rond de crëtes de Spa, een trail in (u
raadt het al) Spa. Een maand geleden getwijfeld om in te schrijven voor de vijfenvijftig
km maar organisatorisch was dit niet haalbaar dus was het de eenentwintig km geworden.
Mijn medeloopster had in extremis moeten afzeggen omdat ze zich van dag vergist
had, ze ging er van uit dat er op zondag gelopen werd. Ben dus niet de enige
die zich af toe verslikt in de agenda. Alle hoop werd dan maar gesteld op de
topsportster uit Tienen, triathlete, winnares van de trofee voor uitzonderlijke
sportverdienste van de stad Tienen 2012. Maar zij vertrok op training naar
Mallorca(was misschien beter haar gevolgd). Dus, niemand waar er rekening mee
moest gehouden worden.
En nu
Toch vertrokken richting Spa.
De start was om vijf over één, dus niet al te vroeg moeten
vertrekken. Tijdens de rit leek het warempel af en toe lente. Eenmaal in Spa
viel direct de puike organisatie op. Wegens het groot aantal inschrijvingen was
er parking voorzien aan de rand van de stad. Shuttlebussen brachten iedereen
vlot naar het sportstadium. Ook daar, niettegenstaande de massa, werden de
borstnummers vlot verdeeld, de bagage deponeren verliep eveneens vlot.
De opwarming verliep niet vlot, een rookstopprogramma geeft minder hoest. Die hoest wou en ging ook meelopen. Op de mooie atletiekpiste van Spa viel het
startschot plots uit de lucht. Weg waren we voor 21km natuurpracht in en rond
de thuisstad van het koninklijke water. Er werd stevig doorgelopen in het
centrum van Spa, veel moedige mensen (die moesten koude en stofsneeuw ondergaan) aan de kant die
zich warm riepen.
Asfalt en beton was de ondergrond de eerste 5km, veel te
veel. Offroad lopen betekent zachte ondergrond, bos, velden, wandelpaden maar
geen beton. Natuurlijk is het onmogelijk om alle verharde ondergronden te
mijden maar een één-vierde van de afstand is van het goede te veel. Jammer.
Kleine vier kilometer na de start de eerste beklimming,
ademen werd toch iets moeilijker, de benen werden zwaar. Een blik op het
uurwerk-annex-GPS-annex-hartslagmeter bevestigdehet gevoel. Bij een hartslag
van honderdzevenentachtig (187)is er weinig reserve om dieper te gaan (toch bij
een tweeënveertige jarige). Bergop stappen in plaats van lopen was dan ook de
enige juiste beslissing (er was ook geen andere optie). Moest dit een wegwedstrijd geweest zijn, dan
had het hier geëindigd. Maar dit was geen wegwedstrijd, het mooiste moest nog
komen.
Eénmaal de straten achter ons begon het genieten (ondertussen
was de hartslag gezakt naar honderdzeventig). De sneeuw begon te kraken onder
onze voeten. Strijden voor de trophée grimpeur(met naast een trofee een
Garmin Gps uurwerk), het oplopen van een skipiste (in België met sneeuw op
Paaszaterdag), was een op voorhand verloren zaak. Wat moet een mens trouwens doen met twee Garmins ? Het oplopen-stappen
van een besneeuwde piste geeft toch wel een speciaal gevoel, het is eens iets
anders.
Tussen kilometer negen en dertien was het betrekkelijk vlak,
het sneeuwtapijt (tot 30cm dik) maakte dit stuk ook wel lastiger dan dat het in
gewone kliamatologische omstandigheden zou zijn , de wind maakte het af en toe
koud maar als die niet op kop zat was het aangenaam. Zo moet een duathleet zich
voelen (maar dan wel met skies en een karabijn), zalig gevoel.
De vier kilometer down hill was technisch moeilijk.
Enerzijds waren er veel lopers die
moesten ontweken worden. Had de indruk dat er vele waren die schrik hadden om
af te dalen. Anderzijds was de ondergrond besneeuwd en bevroren . De scherpe
randen van de keien lagen geduldig te wachten om een knie, een hand, een arm
open te rijten. Bijna had verborgen ijsplek een kei dit gegund. Gelukkig was de
kunde van het evenwicht herstellen groter dan die van het vallen.
De laatste helling van de dag ging het vlotst, toch niet
volledig doorgegaan omdat er later op dag nog een eenzame rit naar het verre Brugge
op het programma stond. Het laatste stuk was nog een mooie afdaling. Deze werd
verstoord door het zenuwachtige geloop van sommige medelopers. Op smalle
paadjes probeerden ze iedereen voorbij te steken zonder rekening met anderen te
houden. In die mate dat ze een gevaar vormden voor zichzelf en de anderen.
Geen toptijd maar toch tevreden gezien de omstandigheden.
Blij dat ik niet heb gestopt.
Toch weet ik niet of deze 21 km voor herhaling vatbaar is. Niettegenstaande
de fantastische organisatie, de inzet van al de vrijwilligers, heb ik de indruk
dat deze trail te groot is. Teveel deelnemers om aangenaam te lopen vooral op kleine paadjes. Wat me het meest geërgerd
heeft is dat er toch een behoorlijk aantal geen respect hadden voor de natuur.
Na de elke bevoorrading (er waren er vier, teveel dus)lagen er bekers of lege
gelverpakkingen op de grond. Dit is iets wat niet kan en niet mag gebeuren. De organisatie
heeft op dit vlak gefaald door er niet expliciet op te wijzen dat dit niet kan maar
lopers met een beetje gezond verstand doen dit niet.
De rest van het Paasweekend minder hoest dan zaterdag , zondag nog de verjaardag van Herrièrebroeder
Luc gevierd en maandag een rustige twintig kilometer gelopen op weg naar
Mardid.
Isabel en Lieve, hopelijk lukt het de volgende maal.
