Vlucht Brussel- Geneve, Brussel Airlines,
kwart voor acht s ochtends . Enkele ogenblikken geleden heeft de gezagvoerder
ons medegedeeld dat we de landing naar Geneve ingezet hebben. Voor het eerst deze vlucht kan de inflight
entertainment (vraag mij trouwens ook af
als er een outflight entertainment bestaat) mij boeien en dan vooral de
hoogtemeters. Wanneer we vertoeven rond de duizendvijfhonderd meter krijg ik
klamme handen bij het naar buiten kijken. Wetende dat ik deze afstand lopend
moet overbruggen naar beneden, naar boven komen er nog duizend meter bij, doen
me toch wat twijfelen aan dit avontuur. Ook de rit van Geneve naar Chamonix kan
mij niet echt geruststellen. Deze bergen zijn een stuk groter, hoger,
majestueuzer dan de heuvels in de Ardennen of Noord-Frankrijk.
Zondag lopen, tijd om de zaterdag te supporteren
voor de cross. Drieëntwintig km op en neer op de flanken van de witte berg.
Toch eerst moeten investeren in een paraplu, de regen viel onophoudelijk uit de
lucht, regen zoals het alleen in de bergen kan regenen, regen die ervoor zorgt
dat je nat wordt tot op je bloot vel. Verschillende lopers gezien waar tanden
en andere lichaamsdelen klapperen verlangen naar een warme douche. Ontbering
hebben ze gekend maar ze zagen er vooral intens gelukkig uit (of zou dit
intense geluk vooral in mijn hoofd gecreëerd worden).
De menu savoyarde wijselijk links laten
liggen en zoals het past (ook dit zit vooral in het hoofd) gekozen voor een
pastasalade met een emmer mineraalwater. Kwestie van goed te hydrateren.
Ondertussen nog steeds regen, afwachten voor de volgende dag.
Na vroeg in bed -de vrees om moeilijk de
slaap te vatten was ongegrond- andermaal vroeg ut bed (de vorige ochtend was
het om vier uur). Ontbijt om vijf uur, gelukkig had het hotel hier rekening mee
gehouden en we zaten op dat uur met vier in stilte van de zonsopgang te
genieten. Met een lichte tremor en een
spanning in de buik een croissant eten.
Alleen de nachtwaker die voor de gelegenheid
was veranderd in maître dhôtel vertoonde enige vorm van energie.
Startplaats was ergens anders of dat ik
dacht maar de massa en de commentator leidden je naar de juiste startplaats.
Chamonix was (willen of niet) wakker om halfzeven. Tweeduizend lopers en nog
eens zoveel supporters waren samengekomen op de place balmat. Om zeven uur
stipt (Zwitserland ligt aan de andere kant van de berg, maar toch Zwitserse
precisie) mochten/moesten we vertrekken voor een tocht van 42195 meter, 2500m omhoog en 1500m omlaag. Supporters en
locals al dan niet met koeienbellen- zorgden voor een fantastische start.
De zon was van de partij, stralend weer,
prachtige locatie en het ging alleen maar beter worden.
Eerste vijf kilometer een kleine
tweehonderdvijftig meter stijgen, tempo zoeken, plaats in de groep zoeken,
genieten van het zonlicht dat door de bomen zich een weg zoekt. . Theres a crack in everything, thats how the lights get in
(Leonard Cohen) komt spontaan in mij op en die crack slaat niet alleen op het
bladerdak.
Na dit stuk met vijf
procent stijging volgt een relatief vlak stuk. Tijd om de man die om de haverklap een banaan in de
lucht steekt naar zijn bedoelingen te vragen. Hij probeerde duidelijk te maken
dat hij geen frans praatte en aan het accent te horen kon het alleen maar een
noorderbuur zijn. De banaan stond voor een smiley. Gelukkig waren de uiteinden naar
boven gericht, weet niet of ze later naar beneden gericht zijn maar hoop van
niet.
Tot aan de eerste
bevoorrading verliep alles beter dan gepland. Klein beetje teleurgesteld
misschien dat het niet zwaarder was
ondanks enkele pittige stroken waarbij de loopstokken goed van pas
kwamen (overmoed komt voor de val). Enkele honderden meters verder stremde
alles, overgang van een grintweg naar een éénmanspad dat zich naar boven
slingert. Sommigen onder ons vinden dat zo een eenmanspad sneller loopt
(Theres a crack .). Vijftal minuten moeten aanschuiven ondertussen her en der
een praatje gemaakt, veel gelachen.
Col des Montets was waar dit paadje ons
heen bracht. Eén lange rij-meestal- prachtige lijven slingerde zich naar boven,
genietend van het alsmaar mooier wordende uitzicht, elkaar af en toe wijzend op
een uitstekende steen. De afdaling naar Vallorcine was qua uitzicht het minst
van de marathon.
Vallorcine, tweede bevoorrading, start van
langste steilste stuk. Acht kilometer met een stijging van twaalf procent. Tijd
genomen om goed te eten en te drinken, enkele fotos te nemen, een blik te werpen tot waar de kabelbaan
loopt en om te horen dat het dan nog
blijft stijgen. Een waar-ben-ik-aan-begonnen-krop weg slikken, verstand
op hold zetten en vertrekken. Meegezogen worden met Claire, een medeloopster
die op deze flank van overal werd aangemoedigd. Ook hier ging het van een breed
pad naar een éénmanspad (had toch niet de indruk dat dit sneller liep) maar
zonder fille deze keer.
Tijdens het naar boven lopen (sterk
eufemisme voor doorstappen) omgeving zien veranderen van zeer bosrijk tot
boomloos. Doordat het één van de eerste warme dagen was,
nog verschillende stukken waar de sneeuw naast of op de weg lag. Het parcours van -de twee dagen eerder
gelopen- tachtig kilometer (er zijn er nog met een grotere krak) is omwille van
deze sneeuw een aantal kilometer ingekort. Wij hebben een stukje op sneeuw
gelopen zonder probleem.
Col de Posettes bevoorrading met
rock&roll orkest. Een Shaking Stevens lookalike speelde er de longen uit
zijn ziel, de blaren op zijn vingertoppen. De lopersadem ondanks de hoogte-
werd plots teruggevonden en de meesten onder ons hadden er geen problemen mee
om zonder enige gêne- mee te brullen. Nochtans ons hoogste punt was nog niet
in zicht. Bij deze bevoorrading al een
eerste maal enorm genoten van het uitzicht.
Wie verder wou moest de controle door.
Verplicht : GSM, halve liter drank en een fluitje. Sindsdien behoort het
fluitje tot mijn vaste basisuitrusting bij het trailen. Laatste stuk was nog
serieus klimmen maar de beloning was dan ook schitterend. Halfweg koers, het
mooiste vergezicht, gevulde rozijnenkoeken gegeten (op doktersadvies) , fotos
genomen en laten nemen maar vooral genoten van Yes, I did it!!!.
Na dit moment van intense vreugde stond de
afdaling op het programma. Een zestal kilometer dalen aan twaalf procent. Kon je
bij het stijgen nog verstand op nul brengen, hier was de concentratie zeer
belangrijk. Bochten van driehonderd graden op een zandpad, bezaaid met losliggende
stenen en keien, af en toe een put op het pad en naast het pad een steile
helling met daaronder het grote niets. Ook hier kwamen de stokken goed van pas
om het evenwicht te bewaren of te corrigeren. Ondanks dit toch tweemaal
onderuit gegaan, een paar schaafwonden tot gevolg.. Onder de boomgrens waren
die bomen handig om vast te nemen bij evenwichtsverlies.
Bij de bevoorrading Tiré le Champ zit deze
moeilijke afdaling erop nog een tiental kilometer voor de boeg. In mijn
gedachten was het nog een deel bergop en een deel bergaf. De teleurstelling
over de zwaarte van het parcours is ondertussen gesmolten als sneeuw voor de
zon. Na wat gegeten en gedronken te
hebben, mij in de voeten gezet van een medeloper met hetzelfde tempo. Vermoeidheid
begon langzaam in de benen en vooral in de knieën te sluipen. Aan het
geroezemoes te horen waren de meesten in onze groep vermoeid aan het worden.
Het was stil, niemand praatte, lucht was er nodig om te ademen, om zuurstof in
de rode bloedcellen te pompen.
Rond kilometer achtendertig de man met de
hamer tegengekomen. Teveel krachten verspeeld na de laatste bevoorrading.. Het
idee van vijf bergop was juist maar daarna kwamen er nog eens vijf bergop, het
ging niet meer naar beneden. Rechter knie wou niet meer mee, benen aan het
verzuren Maar na de tijd te hebben genomen om nog een rozijnenkoek te eten, de
rest van het water te drinken en een kilometer
rustig te stappen kwam de energie terug.
Laatste twee kilometer was nog stijl
omhoog. Eerst hoorde je en daarna zag je de aankomst. Je werd naar boven
geroepen door een mensenzee, supporters en lopers die reeds aangekomen waren,
fantastische ervaring. Het afzien werd emotioneel genieten!
