Bossière, een gehucht bij Gembloux, ontwaakte deze ochtend
juist onder het vriespunt. De weiden lagen er wit bij, her en der een
verdwaalde mistbank over de velden, de beken. De zon had beslist om er een
vredige, rustige herfst-winter-dag van te maken. De warme chocolademelk, de
pannekoeken vreesden het ergste. Toch was er iets ongewoon vanochtend. Een
lichte nervositeit maakte zich meester over het dorp. Mensen, die normaal nog
in bed liggen op dit uur, waren druk gesticulerend hekkens en tenten aan het
plaatsen, pijlen op de grond aan het tekenen, wit rode lintjes in bomen aan het
hangen Deze nervositeit was niet het gevolg van de omschakeling naar
wintertijd maar hier ging vandaag de eerste Trail de la Vallée de lOrneau van
start.
Het blijft een raar gegeven dat zon een rustig dorp
overspoeld wordt door mensen van heinde en verre, van Belgen, van Fransen en
zelf van onze Nederlandse vrienden. Het dorpsplein loopt vol, de straten worden
ingepalmd met autos. Het lijkt wel of ze komen uit de grond gekropen. Ze
hebben maar één doel : drieëntwintig of achtenveertig kilometer lopen of
supporteren Inschrijving verloopt vlot. Naam, voornaam en verklaren dat
je in goede gezondheid bent (ik veronderstel dat ze fysische gezondheid
bedoelen, degene die op dat uur nog in bed lagen al dan niet met een kater- zullen
vinden dat er aan de geestelijke gezondheid wel wat werk is ), twaalf euro
betalen en klaar. De dossard (borstnummer) is tevens een voucher voor een
braadworst, een motivatie om de trail tot een goed einde te brengen.
Voor we van start gaan, toch nog een probleem, voor sommige
vrouwelijke lezers een gekend dagelijks probleem, welke en hoeveel kledij moet
je aandoen. Temperatuur rond het smeltpunt van ijs, terwijl het vijf dagen
geleden nog twintig graden was. Zonnig maar koud en we zijn het nog niet
gewoon. Korte, lange tight ?
Handschoenen, muts ? Eén, twee of
drie shirts ? Het wordt tenslotte alles.
Kniebroek (geen lederhose) met daaronder de anticompressiekousen, dus geen
bloot aan de benen. Handschoenen en muts. Drie lagen shirts. Dit alles onder
het motto : als het te warm wordt, kan het uit.
Na de gebruikelijke briefing, de start. Na honderd meter
een flessenhals maar daarna konden we echt van start gaan. Initieel ging het lopen
vlot, lichtjes dalend op brede stukken. Het parcours ging vooral over weilanden,
over velden, over veldweggetjes. Prachtige glooiende vergezichten over akkers,
in de verte een kerktoren. Maar we moesten ons ook focussen op de grond, op
modder, op de kleimodder. Een medeloper uit Wevelgem vatte het in één woord
samen : vettig ! Hoe vettiger hoe zwaarder de schoenen werden, de modder bleef
aan de schoenen kleven, hoe minder de grip werd. Technisch toch een stuk
moeilijker dan als het minder vettig zou zijn (misschien was het dan ook minder
prettig).
Na een tiental kilometer was er geen ontkomen aan. Op de
andere stukken konden we nog stukken van het pad opzoeken waar we niet werden
vastgezogen. Op dit stuk (een weiland dat we moesten kruisen) zakte ik een veertigtal
centimeter in de modder, mijn gele schoenen levenslang verminkt. Na deze wei was
het verder lopen met een zompig gevoel aan mijn voeten om enkele kilometers
verder een takje uit mijn schoen te vissen die aan het duwen was.De boswegels waren, naast modderig, ook bedekt met een tapijt
van bladeren. Onder dit tapijt plassen, putten, takken. Bijna gevallen toen ik
met mijn rechtervoet op een tak liep. Hij kantelde omhoog en mijn linkervoet
kon hem niet meer ontwijken. Toch acrobatisch recht gebleven.
De bevoorrading was goed, zéér goed. Geen hoog technologische
voeding (een blauwe sportdrank buiten beschouwing gelaten) maar water en cola.
Om te knabbelen was het een buffet van pindanootjes, rozijnen, banaan,
chocolade, suikerwafel, cake Hier moest je tijd voor maken, ook tijd om de
kledij wat aan te passen.
Een zwaar parcours en technisch iets moeilijker is mijn conclusie
van de dag. Een weiland-trail met beperkte hoogtemeters maar de zware
ondergrond maakte het moeilijk. Organisatorisch weinig opmerkingen. Een goede
ontvangst (zowel voor als na de trail), goede aanduiding (maar één maal bijna
mislopen), goede bevoorrading. Een minpunt waren de douches. Douchen bij de
locale voetbalploeg. Eerst moest er gewacht worden tot de voetbaljeugd buiten
was, daarna was het warm water op om daarna te vernemen dat de eerste ploeg
moest voetballen en dat de douches weer niet beschikbaar waren.
Een wellness met modder is goed voor de huid, het zou
detoxificeren. Ik denk dat na de modder van vandaag, mijn voeten babyallures
hebben. Ook ijskoud water zou heilzaam zijn. Na de douche (natuurlijk met een
harde straal) heb ik het equivalent van een dag lichaamsverzorging gehad.