De eerste maal vergeet je niet, dit wordt gekoesterd en geromantiseerd. Het grote onbekende wordt werkelijkheid, je maakt het mee en je kan er over meepraten. Sinds zondag kan  ik er ook over meepraten maar vooral ik zal het niet meer vergeten. Na acht marathons te hebben gelopen, kriebelde het al een tijdje om de straat in te ruilen voor de natuur, niet voor een bos in Vlaanderen maar voor het hooggebergte van onze Ardennen. Couvin’s deelgemeente Pesches was het toneel van de ‘Trail des crêtes de l’eau noire”, uitgekozen door mijn – al even onervaren- marathon loopmaatje.

Bij de inschrijving een vleugje van overschatting, van jeugdig enthousiasme (het is tenslotte de eerste maal) maar tenslotte toch een cirkel gezet rond de zeventien en niet rond de dertig kilometer. Alhoewel, wat is zeventien km, is dit wel de moeite om op te staan om zes uur en om twee uur te rijden. Toch haalt de ratio het van de emotie. Geen specifieke voorbereiding voor dit parcours, een knieletsel waardoor ik niet gelopen heb sinds drie weken en een serieuze vermoeidheid deden de pen naar de zeventien gaan. Alhoewel… zeventien, trek je daar je -nieuwe trail- schoenen voor aan ?

Zomer in de Ardennen, dus regen. Niet zo maar regen maar bakken  regen was er de laatste dagen, weken uit de lucht gevallen. Maar kijk, de zon begon zowaar te schijnen. Lange mouwen, korte mouwen, regenjas, zonnebril  ?  Tenslotte werd het lange mouwen en een pet, regenjas in rugzak. Bij de ervaren trailer valt het op dat compressiekousen  tot de standaard uitrusting behoren. Bij marathons lopen er meer en meer lopers met deze kousen, ook ik draag die dan. Je gaat er niet sneller van lopen maar heb toch de indruk dat je sneller recupereert. Op kortere afstanden zoals bij deze trail lijkt mij het voordeel gering, dus moet er een andere reden zijn waarom er zoveel deze kousen dragen. We besluiten dan ook dat ze dit vooral dragen om zich te beschermen  tegen de takken, ons vermoeden krijgt dan ook bevestiging als we de gescheurde broek zien van ervaren –zo zag hij er toch uit- trailloper.

Als tienduizend Italianen  hun volkslied zingen aan het colloseum of als‘Die Moldau’ van Smetana door de straten galmt, krijg je een stoot van energie aan het begin van de marathon van Rome of Praag. Hier , in Couvin,kwam iemand van de organisatie met een megafoon  iets vertellen dat alleen de mensen  op de eerste rij hoorden. De historische laan was ingeruild voor de binnenkoer van het institut Sainte-Marie, op deze koer kon je aan elke hoek van elke tegel een beginnend plantje ontdekken – onkruid vermoed ik. Maar who cares, de massa bewoog en weg waren we.Toch spannend zo de eerste maal.

Tempo zoeken  is altijd een beetje moeilijk in het begin van een wedstrijd, hier werd het nog moeilijker doordat we direct een snedige klim voor de voeten kregen, op macadam. Het werd direct stil. Adem was er maar die was vooral nodig om de ene voet voor de andere te krijgen. Offroad begon het relatief vlak, plassen werden ontweken, de roodwitte linten gaven de weg aan, recuperen van de eerste kuitenbijter ging vlot. Veel praten lukte ook niet want het terrein leende zich niet om naast elkaar te lopen, ontspannen lopen en genieten van de omgeving was de boodschap.

Het eenmanspaadje veranderde in een modderpaadje, plassen waren er niet meer alleen een modderpad. Bij elke stap zakt de voet in de modder en de andere voet trok je eruit, berelastig, maar het werd met elke stap plezanter. Zelfs in die mate dat mijn compagnon de slappe lach kreeg ..en het was niet uit miserie. Bij het stijgen ging het lopen over in stappen, het dalen op een modderpad bezaaid met stenen moet je durven. Wij durfden niet! Wij liepen voorzichtig naar beneden –bang om te vallen-  terwijl anderen ons voorbij flitsen. Heb het even aangedurfd om de leiding te nemen van ons groepje. Heb deze positie wijselijk afgegeven na honderd meter terwijl ik door een ondiepe beek liep, voeten tot de enkels in het water. Mijn metgezel floot me terug omdat het parcours niet door de beek liep maar ernaast, bijna verdwaald.

Na de bevoorrading nog zeven kilometer. Toch blij dat we niet voor de dertig gekozen hebben, het is zwaarder dan gedacht. Ook de knie laat zich voelen, het veelvuldig wegslieren op deze glijbaan is niet zo gezond voor een knie waar er toch wat kosten aan zijn. Ondanks een brace merk ik dat het moeilijker wordt om mijn voet hoog genoeg te kunnen opheffen. Een niet opgemerkte stok, een voet te laag bij de grond zijn de oorzaken van een bijna val. Al molenwiekend recht kunnen blijven maar met een hevige kramp in de borstspier tot gevolg, ademen ging eventjes moeilijk. Dit juist voor de steilste klim van de dag, een klim waarbij je bijna op handen en voeten naar boven moet, waarbij een voet geregeld weg glijdt. Hier toch eventjes moeten bekomen van de kramp. Eenmaal boven was het terug genieten alhoewel de pijn  in de knie er voor zorgde dat het lopen moeilijker en moeilijker werd. Pijn en angst voor een kniebloccage zorgden ervoor dat de laatste kilometer gewandeld werd.

We hadden geen schrammen aan ons benen, de compressiekousen hadden dus toch als doel om compressie te geven en te voelen aan  onze kuiten is dit zeker en vast zinvol.

Douchen, pasta party en een locaal bier om te bekomen. Op de terugweg nog een tomate-crevettes gegeten en tot besluit gekomen dat het een fantastische dag was, dat we ons ongelooflijk geamuseerd hebben, dat we genoten hebben van elke kilometer. De pijn aan de knie, de kramp in de borstspier konden geen domper zetten op het fantastisch gevoel.

Plannen werden gesmeed en ondertussen reeds ingeschreven voor de trail aan de côte d’Opale.

De eerste vergeet je niet, benieuwd als de tweede de eerste kan overtreffen. Mijn compressiekousen liggen klaar.

19-07-2012 om 14:55 geschreven door DIDIER