Zaterdag 11/8. Hobbes drinkt een beetje, slaapt veel en heeft absoluut geen honger. Vandaag moeten uit het huisje. Voor ons is het duidelijk, we blijven nog een dag langer in Saint Antonin, want Hobbes is Not fit to travel. We bellen de dierenarts, die ons meldt dat we tot 12u30 kunnen langskomen. Hij zou ons een thermometer geven en voedingssuplementen, meer kon hij niet echt doen, daar Hobbes alle mogelijke inentingen gekregen had.
Daar toegekomen, geen arts, enkel zijn assistent. Alles lag wel klaar. Ergens had ik gehoopt dat ze Hobbes een dag bij hen zouden houden met een baxter om hem opnieuw op kracht te laten komen. Niet dus.... Hobbes niettegenstaande zijn waggelende evenwicht, is er toch nog in geslaagd om een pipietje op de kokosmat van de dierenartspraktijk te doen, voor we buiten waren. Kijk daar is de dierenarts toch. Hij komt nog even kijken en zegt dat we vooral moeten zorgen dat hij eet. Ik vraag : "Het komt toch allemaal goed". "Mais bien sûr, madame".
Twee voedingssupplementen en een thermometer later keren we terug naar Saint Antonin. Naar ons huisje kunnen we niet er terug, dus installeren we ons als volleerde bohemers onder de platanen van de Avayeron, met zicht op Saint Antonin. We laten Hobbes slapen op een handdoek en geven hem regelmateig water en voedingssupplement, in de hoop dat hij zich erdoor trekt. We moeten het wel toedienen met een spuitje, want zonder lukt het echt niet. Om beurte houden we de wacht. Een plotse opflakkering wordt meestal gevolgd door een koortsaanval van 39.5 tot 40.3 naar 40.6.... niet goed, niet goed. Vocht en eten zijn de enige twee redingsboeien die we hebben en onze Hobbes zal het geweten hebben. Dik tegen zijn goesting, want niettegenstaande al die ellende, blijft hij wel koppig weigeren om zijn tanden van elkaar te halen. Soms, gevolgd door een opgetrokken lipje. Als die koorts maar eens wou zakken.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond niet nodig om gelukkig te zijn. Of misschien toch? Een baasje en een stok bleek de ideale combinatie voor Hobbes om te water te gaan. Al was het met enige of eerder veel aarzeling, dat hij ons volgde... het paadje af, richting Avayeron. Het paadje lukte nog wel maar toen was er die plas met water. 'pieper de pieper de piep' Hobbes bleef staan en zag zijn baasje vertrekken door het water. Ai... dilema, wat nu? De angst voor het water ... of ... de behoefte om bij zijn baasje te zijn? Wat zou het worden? Luc is moeten terugkomen om hem over de eerste schrik heen te helpen. Letterlijk 26 kg zwevend boven water tot aan een klein eilandje met keitjes. Daar ging Hobbes op het droge (hij, was nog altijd niet nat geworden) om vervolgens wezenloos zijn baasje opnieuw te zien vertrekken in het waer. Dit keer iets minder diep.
Hij wou wel volgen, maar de schrik was te groot. Twijfel bij Hobbes. Enkele tientalle centimeters in het water en weer terug. Elke keer een beetje verder, maar telkens het wat dieper werd, sprong hij met zijn vier poten tegelijk terug achteruit. Jammerend en piepend. Toen was er de stok... vrouwtje (ikke dus) gooit stok in 't water, richting baasje. Hmm?... Hobbes wil stok en baasje, maar dit versus water... En ja hoor Hobbes gaat achter de stok en springt (nog steeds met vier poten tegelijk) door naar zijn baasje. "ok" denkt onze Hobbes, "dit valt mee, niet zo diep" Dit doen we nogeens.... en nogeens en nogeens... enfin, in't kort. Hij kon er niet genoeg van krijgen. Hij ging zelfs met zijn kop een tiental seconde onder water om de stok te pakken te krijgen.
Zwemmen was er nog niet bij, onze Hobbes voelt graag grond onder zijn poten.
In de late namiddag doen we nog een wandeling met vrienden langs de Avayeron (waarvan filmpje op facebook) en ook een stukje door de bossen. Hobbes had een top dag, die werd afgesloten met zijn eerste stukjes pizzakorst. Hij genoot van zijn avondmaal.
Gezien de olympische spelen, hebben wij een goude medaille uit geloofd aan Hobbes. Reden? Zijn voorbeeldig gedrag dit weekend. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd. Zo is het wel voor ons in ieder geval. Een uitstapje naar Antwerpen ter hoogte van het museum, op een plek vergeven van het volk. En onze Hobbes die hier vrolijk mee tussen loopt. Zonder blaffen, piepen, of knabbelen... helemaal niets, enkel mensen charmeren en willen spelen met andere viervoeters.
Een uitgebreidere wandeling langs de Kloosterstraat en Hoogstraat kon zelfs de pret niet bederven. Hij bleef vrolijk mee dartelen zonder enig verzet en ging zelfs zitten als we ergens langer bleven staan. Terraske, no problem, Hobbes gaat onder de stoel liggen en observeert de voorbijgangers en inspecteert de stoeprand. Op een bepaald moment was er een kleine opflakkering van verzet, maar na twee minuten volledig onder controle. Ongelofelijk! 29 augustus is dus de dag dat Hobbes zijn eerste goude medaille kreeg.
We hebben een fotoboek gekregen van Hobbes... 't is te zeggen onze Hobbes heeft er voor gezorgd dat wij een mooi fotoboek mogen bijhouden. Het uitgeleende exemplaar van de bibliotheek kan niet meer worden teruggebracht. Waarom niet? Wel de hond des huizes was vandaag alleen en heeft uit pure eenzaamheid op de zijkantjes gesabberd. Het cadeau is niet geheel gratis en er zijn wat kantjes af, maar desalniettemin een bijhoudertje.
Verder loopt het allemaal prima. Nog altijd even zot. De hondeschool is een marteling, vooral voor het baasje. Alle honden kijken rechtvoor. Hobbes kijkt naar overal behalve rechtvoor. ... Eens al het volk en aandacht verdwenen, mag je hem alles vragen. Tijdens de wandeling loopt hij los en blijft hij altijd in de buurt. Ben een paar boekjes gaan halen, ja, ja in de bib: Hersengymnastiek voor uw hond... kwestie van de verveling wat tegen te gaan. En honden trainen met de roedelmethode. Ik ben eens benieuwd... het resultaat laat ik in een volgend bericht wel weten.
Nu we beiden weer uit huis werken gedraagt hij zich voorbeeldig, buiten dat ene boek dan, maar het had veel erger gekund, want er lagen zeker tien boeken op de tafel, klaar voor 'take off 'naar de bib. Na vandaag nog negen. Elke avond worden we vrolijk onthaald op een springende en piepende Hobbes, wat met dit weer inhoud dat je nooit twee keer hetzelfde kan aandoen. Niettegenstaand hij een hekel heeft aan regen, springt hij wel vrolijk door de plassen om ons te begroeten. Liefde is blind mogelijkerwijs.
Wat wij vooral terugkrijgen is heel veel liefde en vriendschap, we zouden het voor geen geld willen missen.
Het was een hele trip om in Italië te geraken, zo'n 1200 km via Zwitserland. Voor Hobbes hadden we een dekentje gekocht dat fris blijft, weer één van die uitvindingen, maar zeker één van de betere en een absolute must in een wagen zonder airco op weg naar het Zuiden. Hobbes deed het prima, sliep het merendeel van de tijd.
Bon we hadden een kleine maar praktische bungalow/caravan, met klein terras, afgemaakt voor de hond. Hobbes had er een kleine speelkameraad, een soort poedel van een jaar of 4, die was opgeleid om truffels te zoeken. Je kan nagaan hoeveel putten er gegraven zijn.
De uitstapjes verliepen vlot. Bij momenten moesten we onze pup ,van 13 kg, wel de trappen op- en afdragen, wat vooral in Riomaggiore een klus was. Hobbes laat zich dan lekker doorhangen en geniet van het moment van aandacht.
In Siena slaagde onze lieve Hobbes erin om midden in een winkelwandelstraat, vlak voor een aankomende carabinieri zijn gevoeg te doen, die laatste diende te stoppen en te wachten tot Hobbes klaar was. Gelukkig hebben we tegenwoordig altijd een zakje bij de hand. Voor het overige absoluut geen klagen, de voorbeeldigheid zelf. Nu ja, als één van ons twee even verdween om iets te gaan bezichtigen, jankte hij wel de hele boel bijeen. Het leek alsof hij één van zijn twee schapen kwijt was.
Het was een geslaagde vakantie, met een hond die er volop van genoten heeft.
Yep. Een avond in mei. De vorige dag waren we bij de dierenarts geweest om alle resterende spuitjes in orde te brengen en een ontwormingspilletje (hier kom ik nog op terug). Verliep vlot, onze opgewekte Hobbes pakte de dierenarts helemaal in, ging met de inhoud van de vuilbak lopen, knabbelde een half arsenaal aan hondenkoekjes op en gaf geen krimp bij 2 spuiten. Dat was dag één.
Nu de dag nadien. 's morgens geen vuiltje aan de lucht, zelfs geen geurtje. Ik kom terug van het werk en krijg te horen dat hij een opvallend gezonde stoelgang had gehad die dag. Geen bericht om tijdens het eten te lezen... maar om een uur of half tien begon het. Kakje hier, kakje daar, geen kakje, nog geen kakje, maar wel alle inzet van de wereld. Dus wij maar denken, dat ligt zeker aan dat ontwormingspilletje. Tot onze Hobbes niet meer kon zitten of liggen. Handje toesteken werd onthaald met een luide kaiiiiit. Het begon er allemaal een beetje zielig uit te zien.
Dus, dan maar de dierenarts bellen. "Kom je langs of wil je medicatie?" vroeg ze toch een beetje geïrriteerd o.w.v. mijn laat telefoontje 22u30). "We komen langs" opperde ik dapper. Dus, Hobbes de auto in en weg waren we. Staande Hobbes in de koffer, want zitten was geen optie. Bij de dierenarts aan gekomen, wat bleek? Hij had een stokje ingeslikt en dat zat dwars, letterlijk. Dus.... Hobbes op de tafel, onze dierenarts is nu persona non grata en na dit toch wel lastige manoeuver kreeg hij nog een pikuur. De rest van de avond verliep stilletjes.
Wel jammer, dat hij nog niet beseft dat wat er van voor in gaat er ook langs achter uit moet, wat het was een prijsig stokje. Een donatie rekeningnummer zal geopend worden.... om mogelijke knabbel buien te ondervangen... u bent vrij om te storten ;-), want this is only the beginning.
En hij blijft maar groeien. Ja, onze Hobbes is een schatje, maar af en toe laat hij wel een paar steken vallen. De boog kan niet altijd gespannen staan, niet waar. We hebben nog wat opvoedingswerk in het vooruitzicht. Zo is er het afleren om te bijten, geen putjes graven waar het hem uitkomt, ziendelijkheid kan beter.De vraag is, hoe begin je aan zoiets?Alle tips zijn welkom.
Voor de rest kunnen we hem overal mee naar toe nemen, we moeten hem wel niet onbewaakt achterlaten, zoals sommigen kunnen beamen. De camionette is hij al helemaal gewoon, dus hij is, denk ik, wel klaar voor langere uitstappen, weliswaar met de nodige stops.
Gisteren een verboden wandeling gemaakt in Vordenstein, onbewust, blijkbaar mag je daar met de hond niet in. We hebben er toch van genoten om in het hoge gras wat rond te lopen. Dat hebben weeral gehad!
Verder krijgen we van onze buren, tips en trics... die we graag aanhoren en toepassen, waar zinvol.
In bijlage wat foto's, ééntje speciaal voor Diana.
Als we zeggen dat hij zal lijken op de vader.... misschien dan ook maar even een duidelijke foto.
Moeder Hobbes is donker, vader Hobbes is licht. Daar tussen in zit geen Picardische herder, maar de oudste hond van de familie Moor. Je moet weten dat die niet zo gelukkig is met het feit dat zij op dit moment geen nest heeft, maar wel de jongste dame van het gezelschap. Blijkbaar valt die hierarchie niet te onderschatten.
Oh ja, en nog een foto van de kleine Hobbes (blauw lintje).
Op 30 april was het eindelijk zo ver. We konden Hobbes gaan halen. Vol enthousiasme waren we een uur te vroeg op bestemming. Gelukkig, is de familie Moor een warm en begrijpend gezin. Ze onthaalde ons vriendelijk, samen met de ouders van Hobbes. Twee enthousiaste honden met een groot hart, dat merkte je direct. Buiten hadden ze een grote ren gemaakt waar alle puppies in rond huppelde.Hobbes stak er naar ons gevoel met kop en schouders boven uit. Misschien zijn we een beetje bevooroordeeld, maar dat is dan maar zo. Hij kwam ons zonder veel aarzelen begroeten en hield er wel van om geflodderd te worden. Mama Hobbes kwam mee in het hok alsof ze merkte dat er weer één van de kinderen het nest zou gaan verlaten. Nog een lieve knuffel en een geruststellende aanmoedeging. Vader Hobbes, liep rond op het terrein. Een duidelijke rolverdeling, moeder zorgt voor de kinderen, vader voor het teritorium.
We lieten Hobbes nog even alleen met zijn broertjes en zusjes, zodat wij de meer praktische zaken af konden handelen. (papieren, afspraken, voeding gewoontes, ...) Zo bleek uit het gesprek dat Hobbes net als zijn vader is. Eigenwijs, lief en trots. Dat beloofd! Toen brak het moment aan om terug naar België te vertrekken. Met pijn in het hart waaide de familie Moor ons uit.
Hobbes had nog niet helemaal door wat hem overkwam. Hij piepte een beetje en keek beteuterd naar zijn nieuwe omgeving. Een camionette, met een mand, een deken, speelgoed, valiezen (nog van ons uitstapje naar Amiens) en wat andere rommel. We besloten hem maar even vooraan te houden tot hij aan het rijden gewoon was. Dit verliep redelijk vlot. Al gauw ging hij op verkenning. Een 45 minuutjes later lag hij te ronken achter zijn mand. Juist op het moment dat wij besloten hadden om even halt te houden. De rit verliep vlekkeloos en Hobbes slaagde er zelfs in om van zijn ongemakken afscheid te nemen buiten ons camionetje. Een hele opluchting als je weet dat je toch zo'n 500 km moet overbruggen.
Thuis aangekomen, bleef hij vooral rond ons heen draaien. Vele nieuwe indrukken. De tuin, de hond van de overburen, een overstekende kat, de living, zijn mand, wij. Hmm... het deed hem op het eerste zicht niet veel. Nog een beetje naïef stond hij naar alles te koekeloeren zoals een koe naar de eerste trein. Door de warme avond konden we wat langer buiten blijven en een beetje tot rust komen. Iets wat we alle drie wel nodig hadden. zzzzzzzzzzzzzzz.....
Vol spanning tellen we af naar de dag dat we Hobbes kunnen zien en verwelkomen in ons stulpje.Vandaag krijgt hij zijn eerste spuitje, dus niet de prettigste dag in zijn klein puppie leventje. Alles staat al gereed, een box, een mand, eet- en drinkbakje, droge hondebrokken, borstel, speelgoed, leiband, een zacht dekentje.... man, man, als hij er nog maar bij geraakt. Mogelijk zijn we nog iets vergeten, dat belangrijker is dan wat hierboven staat.
Overlaatst kreeg ik van een vriendin een kadootje voor de hond. Ik had het nog nooit gezien, het zou kunnen dat ik de enige ben, de meeste hondenliefhebbers hebben het zich aangeschaft voor de lange ritten of hebben het op z'n minst al eens gezien. Ik niet dus... een plastiekflesje met drankbak (all-in-one) met bijhorende koord om het drinkgerief overal te kunnen meedragen. Fantastische uitvinding, ik was er zelf nooit opgekomen, maar ik ben dan ook een leek wat gadgets betreft. Leuk!
Dat bracht me op het idee... misschien moeten we maar een "hondenshower" organiseren? Neen geen douche, ... zo'n Amerikaans opgeklopt feestje speciaal voor Hobbes! En dan hangen we ballonnen en slingers en komt iedereen langs om de kleine Hobbes te bewonderen. Ik moet er toch nogeens over nadenken, want het zou het beestje de stuipen op het lijf kunnen jagen met al die drukte, misschien als hij wat groter is en hij al die commotie ziet als een vorm van persoonlijke intertainment, waar hij deel van kan uitmaken, door iedereen wederzijds te bepotelen. Als je nu naar de foto's kijkt zal je denken, OH.. supper schattig, maar wacht, want hij moet nog een beetje groeien.
Oh nog iets, je hebt de stopknop van de muziek staat links... je kan nooit weten, het ene deuntje spreekt al wat meer aan dan het andere.
Gisteren kregen we een mailtje. Tijd om een naam te kiezen beginnende met H. Lautrec zal het dus niet worden, het zijn de Franse regels die gelden. hmm... Even op internet kijken voor wat inspiratie.
Hook, Haddock, Holmes, Hamlet, Horton, Hippy, Hagar, Haiko, Houdini... die vonden we al wel leuk, maar ze roepen niet allemaal zo gemakkelijk. Als je er dan nog de betekenis bij betrekt, vallen er zowieso al een hoop namen weg, sommige associaties zagen we ook niet zo direct zitten. Wat het uiteindelijk geworden is? Wel, Hobbes.... associatie: Calvin en Hobbes. Betekenis: de verstandige. Laten we hopen dat dat laatste van toepassing is.
Vandaag was het zo ver, ze zouden ons de meest recente foto's van onze viervoeter mailen. Ik weet niet hoe vaak ik mijn mails gecheckt heb, maar het moet toch een keer of vijf geweest zijn. Veel over-en-weer gemail met Frankrijk, over wie nog een pup had van de Picardische herder (un chiot), mijn Frans is er in ieder geval op vooruit gegaan.
We hadden eerst een ander nest op het oog, maar dit bleek diep in Frankrijk gelegen en de pups waren toch vrij prijzig. Niet dat we op een euro kijken, maar dit waren wel veel euros. Plots het bericht uit Yvelines, ja ze hadden nog een mannetjes pup. Weer een mail met een hoop vragen: -Waarom wilde we dit ras zo graag? Of we een tuin hadden? Of we plannen hadden om aan kampioenschappen mee te doen? -
Ik hoor mezelf nog denken, kampioenschappen? hmm... geen flauw idee, daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hondenschool, ja!, maar kampioenschappen??? Daar ken ik helemaal niets van. En dat heb ik ze dan ook verteld, leek niet echt een probleem. Dan een mail over de betaling en waar en wanneer. En dan .... Eindelijk... foto's. Het is een klein dikkertje, stevig en gezond met een blauw lintje en tot op hede zonder naam.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond 
