Als we zeggen dat hij zal lijken op de vader.... misschien dan ook maar even een duidelijke foto.
Moeder Hobbes is donker, vader Hobbes is licht. Daar tussen in zit geen Picardische herder, maar de oudste hond van de familie Moor. Je moet weten dat die niet zo gelukkig is met het feit dat zij op dit moment geen nest heeft, maar wel de jongste dame van het gezelschap. Blijkbaar valt die hierarchie niet te onderschatten.
Oh ja, en nog een foto van de kleine Hobbes (blauw lintje).
Op 30 april was het eindelijk zo ver. We konden Hobbes gaan halen. Vol enthousiasme waren we een uur te vroeg op bestemming. Gelukkig, is de familie Moor een warm en begrijpend gezin. Ze onthaalde ons vriendelijk, samen met de ouders van Hobbes. Twee enthousiaste honden met een groot hart, dat merkte je direct. Buiten hadden ze een grote ren gemaakt waar alle puppies in rond huppelde.Hobbes stak er naar ons gevoel met kop en schouders boven uit. Misschien zijn we een beetje bevooroordeeld, maar dat is dan maar zo. Hij kwam ons zonder veel aarzelen begroeten en hield er wel van om geflodderd te worden. Mama Hobbes kwam mee in het hok alsof ze merkte dat er weer één van de kinderen het nest zou gaan verlaten. Nog een lieve knuffel en een geruststellende aanmoedeging. Vader Hobbes, liep rond op het terrein. Een duidelijke rolverdeling, moeder zorgt voor de kinderen, vader voor het teritorium.
We lieten Hobbes nog even alleen met zijn broertjes en zusjes, zodat wij de meer praktische zaken af konden handelen. (papieren, afspraken, voeding gewoontes, ...) Zo bleek uit het gesprek dat Hobbes net als zijn vader is. Eigenwijs, lief en trots. Dat beloofd! Toen brak het moment aan om terug naar België te vertrekken. Met pijn in het hart waaide de familie Moor ons uit.
Hobbes had nog niet helemaal door wat hem overkwam. Hij piepte een beetje en keek beteuterd naar zijn nieuwe omgeving. Een camionette, met een mand, een deken, speelgoed, valiezen (nog van ons uitstapje naar Amiens) en wat andere rommel. We besloten hem maar even vooraan te houden tot hij aan het rijden gewoon was. Dit verliep redelijk vlot. Al gauw ging hij op verkenning. Een 45 minuutjes later lag hij te ronken achter zijn mand. Juist op het moment dat wij besloten hadden om even halt te houden. De rit verliep vlekkeloos en Hobbes slaagde er zelfs in om van zijn ongemakken afscheid te nemen buiten ons camionetje. Een hele opluchting als je weet dat je toch zo'n 500 km moet overbruggen.
Thuis aangekomen, bleef hij vooral rond ons heen draaien. Vele nieuwe indrukken. De tuin, de hond van de overburen, een overstekende kat, de living, zijn mand, wij. Hmm... het deed hem op het eerste zicht niet veel. Nog een beetje naïef stond hij naar alles te koekeloeren zoals een koe naar de eerste trein. Door de warme avond konden we wat langer buiten blijven en een beetje tot rust komen. Iets wat we alle drie wel nodig hadden. zzzzzzzzzzzzzzz.....
