Vandaag was het zo ver, ze zouden ons de meest recente foto's van onze viervoeter mailen. Ik weet niet hoe vaak ik mijn mails gecheckt heb, maar het moet toch een keer of vijf geweest zijn. Veel over-en-weer gemail met Frankrijk, over wie nog een pup had van de Picardische herder (un chiot), mijn Frans is er in ieder geval op vooruit gegaan.
We hadden eerst een ander nest op het oog, maar dit bleek diep in Frankrijk gelegen en de pups waren toch vrij prijzig. Niet dat we op een euro kijken, maar dit waren wel veel euros. Plots het bericht uit Yvelines, ja ze hadden nog een mannetjes pup. Weer een mail met een hoop vragen: -Waarom wilde we dit ras zo graag? Of we een tuin hadden? Of we plannen hadden om aan kampioenschappen mee te doen? -
Ik hoor mezelf nog denken, kampioenschappen? hmm... geen flauw idee, daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hondenschool, ja!, maar kampioenschappen??? Daar ken ik helemaal niets van. En dat heb ik ze dan ook verteld, leek niet echt een probleem. Dan een mail over de betaling en waar en wanneer. En dan .... Eindelijk... foto's. Het is een klein dikkertje, stevig en gezond met een blauw lintje en tot op hede zonder naam.
