We zijn vrijdag, nog altijd niet beter. Hobbes eet nog steeds niet. Opnieuw naar de dierenarts. Die kijkt toch wat bezorgd en zegt: " hij heeft nog steeds koorts, daarom wil hij niet eten. mogelijk heeft hij de ziekte van Lym bij opgelopen." Nog zo'n stel pijnlijke spuiten en antibiotica + een stimulator om te eten. " Laat me morgen weten hoe hij is".
We brengen de ganse dag in het huisje door en weten ondertussen alles over de toestand van de franse atleten op de Olympische spelen.
Ik heb op reis een klein dagboekje bij gehouden. Wat nu komt is zoals het in het boekje stond.
We worden wakker en zien onze Hobbes onder de tafel in de living liggen. Vreemd, normaal veert hij recht om ons te begroeten en om zijn eerste knuffels te krijgen. ... Niets, Hobbes blijft liggen.We gaan naast hem zitten, hij heft zijn kop op en laat hem vervolgens moedeloos zakken. Twee opties. Of hij is depri ( wat zeer onwaarschijnlijk is) of hij is ziek. En hoe ziek is hij dan precies? Iets verkeerd gegeten? Slecht water? of was er meer aan de hand? Na enig overleg en wat wachten, toch maar op zoek gaan naar een dierenarts. Hm... op het eerste geen telefoonboek in huis. Je zit ook in een vreemde streek. Misschien zitten die dierenartsen wel op 50km van onze locatie. Na wat zoekwerk toch een telefoongids gevonden. Oef, een nummer in Saint Antonin. Ik bel. Nummer blijkt niet langer aangesloten. "Dankzij" ons gsm-tijdperk, was dit een telefoonboek van 2010. Valt nog mee, zal je denken... maar op twee jaar kan er veel veranderen! Ok, dan maar een ander dorp. Nu begint het, want hiervoor heb je een kaart van de streek nodig of een gps... welk dorp is het dichtste bij? Caussade, zo blijkt op 17km, goed te doen.
Ik bel... gelukkig gehoor. "Hallo" aan de andere kant. " Bonjour madame vous êtes vétérinaire pour les animaux domicile?" .... stilte langs de andere kant.... " Mais bien sûr, madame. C'est quoi le problème?" Je kan nooit weten met al die boeren met koeien en schapen. We krijgen een afpsraak om 10u30, nog meer dan een uur... Het adres laat zich zien op de Gps, dat is op zich al een meevaller. Het is duidelijk dat we Hobbes in de camionette moeten dragen. Bij de dierenarts aangekomen, lukt het Hobbes om rustig door de gangen te waggelen. Een man, die meer leek op een heftruck chauffeur dan op een dierenarts, begroet ons vriendelijk. "Quel ras?" "Un Berger Picard, cinq mois." "Bon, un grand Picard alors". Hij trekt bloed, onderzoekt het en laat ons even mee kijken naar de bloedcellen onder de microscoop . Het verdicht: piroplasmose t.g.v. tekenbeet. Voor zover ik het begreep, aantasting rode bloedlichamen met invloed op de lever. koorts 40.4 C normaal 39C, niet goed dus, maar geneesbaar! Twee spuiten voor Hobbes met de melding, de tweede spuit gaat zeer doen. Voor alle zekerheid een muilkorf. Het ziet er allemaal behoorlijk zielig en hartverscheurend uit. Hobbes zou nog zeker de ganse dag behoorlijk ziek zijn en vanaf morgen beter. Vanaf dan zou hij opnieuw willen eten. Op het menu, volgens doktersvoorschrift, enkel roodvlees, steak, hamburgers enz... Geen krokjes gedurende een week, dit om de rode bloedcellen weer aan te maken. Hobbes zal content zijn. En... mogelijk nooit meer hondenbrokken willen eten. Als volgt een flauw grapje van de dokter: "Er zijn drie mogelijkheden om de rodebloedcellen aan te zwengelen; wijn, roodvlees of spinazie." Het was snel duidelijk wat het zou worden.
Zeer tevreden over het werk, advies en ook de prijs van dit bezoek, keren we terug naar ons stulpje. Daar toegekomen, ligt Hobbes zich buiten onder de tafel. Met de weersverwachtingen van vandaag (mogelijk 37 C°), niet iets waar ik echt gerus in ben. Ik besloot hem nog even te lagen liggen. Een uurtje later heb ik hem binnen gedragen. Hij zag er werkelijk ellendig uit. Ogen waterachig en dof, droge neus, compleet geen fut. Zeker niet de Hobbes die wij kennen. Hij slaapt veel, drinkt een beetje en naar mate de avond vordert, loopt hij al eens van binnen naar buiten voor een plasje. We zullen morgen meer weten.
Git zwart, je neus. Blinkende kolen, je ogen. Vleermuis oren Sprieten op je snoet, Dat is alvast wat het hem voor de meeste doet, maar jou lieve karakter en speelse blik, je zotte sprongen door het water, het kattekwaad, het 'bijna' dappere, je brommende blaf, het alles doen voor eten, maakt jou voor mij, om op te eten.
Zaterdag 11/8. Hobbes drinkt een beetje, slaapt veel en heeft absoluut geen honger. Vandaag moeten uit het huisje. Voor ons is het duidelijk, we blijven nog een dag langer in Saint Antonin, want Hobbes is Not fit to travel. We bellen de dierenarts, die ons meldt dat we tot 12u30 kunnen langskomen. Hij zou ons een thermometer geven en voedingssuplementen, meer kon hij niet echt doen, daar Hobbes alle mogelijke inentingen gekregen had.
Daar toegekomen, geen arts, enkel zijn assistent. Alles lag wel klaar. Ergens had ik gehoopt dat ze Hobbes een dag bij hen zouden houden met een baxter om hem opnieuw op kracht te laten komen. Niet dus.... Hobbes niettegenstaande zijn waggelende evenwicht, is er toch nog in geslaagd om een pipietje op de kokosmat van de dierenartspraktijk te doen, voor we buiten waren. Kijk daar is de dierenarts toch. Hij komt nog even kijken en zegt dat we vooral moeten zorgen dat hij eet. Ik vraag : "Het komt toch allemaal goed". "Mais bien sûr, madame".
Twee voedingssupplementen en een thermometer later keren we terug naar Saint Antonin. Naar ons huisje kunnen we niet er terug, dus installeren we ons als volleerde bohemers onder de platanen van de Avayeron, met zicht op Saint Antonin. We laten Hobbes slapen op een handdoek en geven hem regelmateig water en voedingssupplement, in de hoop dat hij zich erdoor trekt. We moeten het wel toedienen met een spuitje, want zonder lukt het echt niet. Om beurte houden we de wacht. Een plotse opflakkering wordt meestal gevolgd door een koortsaanval van 39.5 tot 40.3 naar 40.6.... niet goed, niet goed. Vocht en eten zijn de enige twee redingsboeien die we hebben en onze Hobbes zal het geweten hebben. Dik tegen zijn goesting, want niettegenstaande al die ellende, blijft hij wel koppig weigeren om zijn tanden van elkaar te halen. Soms, gevolgd door een opgetrokken lipje. Als die koorts maar eens wou zakken.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond niet nodig om gelukkig te zijn. Of misschien toch? Een baasje en een stok bleek de ideale combinatie voor Hobbes om te water te gaan. Al was het met enige of eerder veel aarzeling, dat hij ons volgde... het paadje af, richting Avayeron. Het paadje lukte nog wel maar toen was er die plas met water. 'pieper de pieper de piep' Hobbes bleef staan en zag zijn baasje vertrekken door het water. Ai... dilema, wat nu? De angst voor het water ... of ... de behoefte om bij zijn baasje te zijn? Wat zou het worden? Luc is moeten terugkomen om hem over de eerste schrik heen te helpen. Letterlijk 26 kg zwevend boven water tot aan een klein eilandje met keitjes. Daar ging Hobbes op het droge (hij, was nog altijd niet nat geworden) om vervolgens wezenloos zijn baasje opnieuw te zien vertrekken in het waer. Dit keer iets minder diep.
Hij wou wel volgen, maar de schrik was te groot. Twijfel bij Hobbes. Enkele tientalle centimeters in het water en weer terug. Elke keer een beetje verder, maar telkens het wat dieper werd, sprong hij met zijn vier poten tegelijk terug achteruit. Jammerend en piepend. Toen was er de stok... vrouwtje (ikke dus) gooit stok in 't water, richting baasje. Hmm?... Hobbes wil stok en baasje, maar dit versus water... En ja hoor Hobbes gaat achter de stok en springt (nog steeds met vier poten tegelijk) door naar zijn baasje. "ok" denkt onze Hobbes, "dit valt mee, niet zo diep" Dit doen we nogeens.... en nogeens en nogeens... enfin, in't kort. Hij kon er niet genoeg van krijgen. Hij ging zelfs met zijn kop een tiental seconde onder water om de stok te pakken te krijgen.
Zwemmen was er nog niet bij, onze Hobbes voelt graag grond onder zijn poten.
In de late namiddag doen we nog een wandeling met vrienden langs de Avayeron (waarvan filmpje op facebook) en ook een stukje door de bossen. Hobbes had een top dag, die werd afgesloten met zijn eerste stukjes pizzakorst. Hij genoot van zijn avondmaal.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond 
