Yep. Een avond in mei. De vorige dag waren we bij de dierenarts geweest om alle resterende spuitjes in orde te brengen en een ontwormingspilletje (hier kom ik nog op terug). Verliep vlot, onze opgewekte Hobbes pakte de dierenarts helemaal in, ging met de inhoud van de vuilbak lopen, knabbelde een half arsenaal aan hondenkoekjes op en gaf geen krimp bij 2 spuiten. Dat was dag één.
Nu de dag nadien. 's morgens geen vuiltje aan de lucht, zelfs geen geurtje. Ik kom terug van het werk en krijg te horen dat hij een opvallend gezonde stoelgang had gehad die dag. Geen bericht om tijdens het eten te lezen... maar om een uur of half tien begon het. Kakje hier, kakje daar, geen kakje, nog geen kakje, maar wel alle inzet van de wereld. Dus wij maar denken, dat ligt zeker aan dat ontwormingspilletje. Tot onze Hobbes niet meer kon zitten of liggen. Handje toesteken werd onthaald met een luide kaiiiiit. Het begon er allemaal een beetje zielig uit te zien.
Dus, dan maar de dierenarts bellen. "Kom je langs of wil je medicatie?" vroeg ze toch een beetje geïrriteerd o.w.v. mijn laat telefoontje 22u30). "We komen langs" opperde ik dapper. Dus, Hobbes de auto in en weg waren we. Staande Hobbes in de koffer, want zitten was geen optie. Bij de dierenarts aan gekomen, wat bleek? Hij had een stokje ingeslikt en dat zat dwars, letterlijk. Dus.... Hobbes op de tafel, onze dierenarts is nu persona non grata en na dit toch wel lastige manoeuver kreeg hij nog een pikuur. De rest van de avond verliep stilletjes.
Wel jammer, dat hij nog niet beseft dat wat er van voor in gaat er ook langs achter uit moet, wat het was een prijsig stokje. Een donatie rekeningnummer zal geopend worden.... om mogelijke knabbel buien te ondervangen... u bent vrij om te storten ;-), want this is only the beginning.
En hij blijft maar groeien. Ja, onze Hobbes is een schatje, maar af en toe laat hij wel een paar steken vallen. De boog kan niet altijd gespannen staan, niet waar. We hebben nog wat opvoedingswerk in het vooruitzicht. Zo is er het afleren om te bijten, geen putjes graven waar het hem uitkomt, ziendelijkheid kan beter.De vraag is, hoe begin je aan zoiets?Alle tips zijn welkom.
Voor de rest kunnen we hem overal mee naar toe nemen, we moeten hem wel niet onbewaakt achterlaten, zoals sommigen kunnen beamen. De camionette is hij al helemaal gewoon, dus hij is, denk ik, wel klaar voor langere uitstappen, weliswaar met de nodige stops.
Gisteren een verboden wandeling gemaakt in Vordenstein, onbewust, blijkbaar mag je daar met de hond niet in. We hebben er toch van genoten om in het hoge gras wat rond te lopen. Dat hebben weeral gehad!
Verder krijgen we van onze buren, tips en trics... die we graag aanhoren en toepassen, waar zinvol.
In bijlage wat foto's, ééntje speciaal voor Diana.
Als we zeggen dat hij zal lijken op de vader.... misschien dan ook maar even een duidelijke foto.
Moeder Hobbes is donker, vader Hobbes is licht. Daar tussen in zit geen Picardische herder, maar de oudste hond van de familie Moor. Je moet weten dat die niet zo gelukkig is met het feit dat zij op dit moment geen nest heeft, maar wel de jongste dame van het gezelschap. Blijkbaar valt die hierarchie niet te onderschatten.
Oh ja, en nog een foto van de kleine Hobbes (blauw lintje).
Op 30 april was het eindelijk zo ver. We konden Hobbes gaan halen. Vol enthousiasme waren we een uur te vroeg op bestemming. Gelukkig, is de familie Moor een warm en begrijpend gezin. Ze onthaalde ons vriendelijk, samen met de ouders van Hobbes. Twee enthousiaste honden met een groot hart, dat merkte je direct. Buiten hadden ze een grote ren gemaakt waar alle puppies in rond huppelde.Hobbes stak er naar ons gevoel met kop en schouders boven uit. Misschien zijn we een beetje bevooroordeeld, maar dat is dan maar zo. Hij kwam ons zonder veel aarzelen begroeten en hield er wel van om geflodderd te worden. Mama Hobbes kwam mee in het hok alsof ze merkte dat er weer één van de kinderen het nest zou gaan verlaten. Nog een lieve knuffel en een geruststellende aanmoedeging. Vader Hobbes, liep rond op het terrein. Een duidelijke rolverdeling, moeder zorgt voor de kinderen, vader voor het teritorium.
We lieten Hobbes nog even alleen met zijn broertjes en zusjes, zodat wij de meer praktische zaken af konden handelen. (papieren, afspraken, voeding gewoontes, ...) Zo bleek uit het gesprek dat Hobbes net als zijn vader is. Eigenwijs, lief en trots. Dat beloofd! Toen brak het moment aan om terug naar België te vertrekken. Met pijn in het hart waaide de familie Moor ons uit.
Hobbes had nog niet helemaal door wat hem overkwam. Hij piepte een beetje en keek beteuterd naar zijn nieuwe omgeving. Een camionette, met een mand, een deken, speelgoed, valiezen (nog van ons uitstapje naar Amiens) en wat andere rommel. We besloten hem maar even vooraan te houden tot hij aan het rijden gewoon was. Dit verliep redelijk vlot. Al gauw ging hij op verkenning. Een 45 minuutjes later lag hij te ronken achter zijn mand. Juist op het moment dat wij besloten hadden om even halt te houden. De rit verliep vlekkeloos en Hobbes slaagde er zelfs in om van zijn ongemakken afscheid te nemen buiten ons camionetje. Een hele opluchting als je weet dat je toch zo'n 500 km moet overbruggen.
Thuis aangekomen, bleef hij vooral rond ons heen draaien. Vele nieuwe indrukken. De tuin, de hond van de overburen, een overstekende kat, de living, zijn mand, wij. Hmm... het deed hem op het eerste zicht niet veel. Nog een beetje naïef stond hij naar alles te koekeloeren zoals een koe naar de eerste trein. Door de warme avond konden we wat langer buiten blijven en een beetje tot rust komen. Iets wat we alle drie wel nodig hadden. zzzzzzzzzzzzzzz.....
Vol spanning tellen we af naar de dag dat we Hobbes kunnen zien en verwelkomen in ons stulpje.Vandaag krijgt hij zijn eerste spuitje, dus niet de prettigste dag in zijn klein puppie leventje. Alles staat al gereed, een box, een mand, eet- en drinkbakje, droge hondebrokken, borstel, speelgoed, leiband, een zacht dekentje.... man, man, als hij er nog maar bij geraakt. Mogelijk zijn we nog iets vergeten, dat belangrijker is dan wat hierboven staat.
Overlaatst kreeg ik van een vriendin een kadootje voor de hond. Ik had het nog nooit gezien, het zou kunnen dat ik de enige ben, de meeste hondenliefhebbers hebben het zich aangeschaft voor de lange ritten of hebben het op z'n minst al eens gezien. Ik niet dus... een plastiekflesje met drankbak (all-in-one) met bijhorende koord om het drinkgerief overal te kunnen meedragen. Fantastische uitvinding, ik was er zelf nooit opgekomen, maar ik ben dan ook een leek wat gadgets betreft. Leuk!
Dat bracht me op het idee... misschien moeten we maar een "hondenshower" organiseren? Neen geen douche, ... zo'n Amerikaans opgeklopt feestje speciaal voor Hobbes! En dan hangen we ballonnen en slingers en komt iedereen langs om de kleine Hobbes te bewonderen. Ik moet er toch nogeens over nadenken, want het zou het beestje de stuipen op het lijf kunnen jagen met al die drukte, misschien als hij wat groter is en hij al die commotie ziet als een vorm van persoonlijke intertainment, waar hij deel van kan uitmaken, door iedereen wederzijds te bepotelen. Als je nu naar de foto's kijkt zal je denken, OH.. supper schattig, maar wacht, want hij moet nog een beetje groeien.
Oh nog iets, je hebt de stopknop van de muziek staat links... je kan nooit weten, het ene deuntje spreekt al wat meer aan dan het andere.
Gisteren kregen we een mailtje. Tijd om een naam te kiezen beginnende met H. Lautrec zal het dus niet worden, het zijn de Franse regels die gelden. hmm... Even op internet kijken voor wat inspiratie.
Hook, Haddock, Holmes, Hamlet, Horton, Hippy, Hagar, Haiko, Houdini... die vonden we al wel leuk, maar ze roepen niet allemaal zo gemakkelijk. Als je er dan nog de betekenis bij betrekt, vallen er zowieso al een hoop namen weg, sommige associaties zagen we ook niet zo direct zitten. Wat het uiteindelijk geworden is? Wel, Hobbes.... associatie: Calvin en Hobbes. Betekenis: de verstandige. Laten we hopen dat dat laatste van toepassing is.
Vandaag was het zo ver, ze zouden ons de meest recente foto's van onze viervoeter mailen. Ik weet niet hoe vaak ik mijn mails gecheckt heb, maar het moet toch een keer of vijf geweest zijn. Veel over-en-weer gemail met Frankrijk, over wie nog een pup had van de Picardische herder (un chiot), mijn Frans is er in ieder geval op vooruit gegaan.
We hadden eerst een ander nest op het oog, maar dit bleek diep in Frankrijk gelegen en de pups waren toch vrij prijzig. Niet dat we op een euro kijken, maar dit waren wel veel euros. Plots het bericht uit Yvelines, ja ze hadden nog een mannetjes pup. Weer een mail met een hoop vragen: -Waarom wilde we dit ras zo graag? Of we een tuin hadden? Of we plannen hadden om aan kampioenschappen mee te doen? -
Ik hoor mezelf nog denken, kampioenschappen? hmm... geen flauw idee, daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hondenschool, ja!, maar kampioenschappen??? Daar ken ik helemaal niets van. En dat heb ik ze dan ook verteld, leek niet echt een probleem. Dan een mail over de betaling en waar en wanneer. En dan .... Eindelijk... foto's. Het is een klein dikkertje, stevig en gezond met een blauw lintje en tot op hede zonder naam.
