Over mijn strijd in het leven en dat van ons tegen het K-woord. Een blog die noodzakelijk was voor mij om afscheid te kunnen nemen van jou. Om mijn verhaal te kunnen delen met andere zodat ik het niet alleen moest dragen.
10-04-2014
10 April 2014
10 April 2014,
Vandaag is een grote dag. Vandaag worden de lijntjes aangebracht op de plaatsen waar de tumoren zich bevinden. De zogeheten 'Simulatie'.
(Ondertussen hebben ze ook nog slokdarmkanker vastgesteld) Vind het raar dat ook vandaag ik enorm zenuwachtig ben. Ondertussen ben ik al verschillende keren naar Aalst geweest met jou. Ondertussen is het geen onbekend terrein meer. Dit gevecht is ook voor mij zeer zwaar maar ook hier leer ik veel uit. Ook dit neem ik mee. Everything happens for a reason. Ben er jaren van overtuigd geweest dus ook dit alles heeft een reden. We blijven duimen en hopen op het beste! Niertjes en hart, volhouden!
Dit gevecht maakt mij even angstig dan dat jij bent, maar we moeten hierdoor. Samen! Mijn grootvader is bijna 81 en vecht tegen kanker. Waar vecht jij tegen? We moeten vechten terwijl ik weet dat het einde onvermijdelijk is en het afscheid sneller zal zijn dan dat ik ooit had gehoopt. Voor we aan jouw bestralingen begonnen hebben we nog wat geknutseld samen. Figuurzagen... Het was zo leuk met jou!
32 bestralingen... Zoveel heb je er gehad. 5 weken lang ben ik elke (werk)dag met je meegegaan naar het OLV in Aalst. De allereerste keer werd ik zo geconfronteerd met 'Kanker' dat ik jou naar de bestraling bracht en even ging overgeven in de toiletten. Ik heb het je nooit durven zeggen dat het ook mij stilletjes kapot maakte maar er was geen excuus. We moesten er samen door. De eerste 16 dagen telden we naar boven. De laatste 16 dagen naar beneden. De laatste 16 dagen hadden we er ook echt plezier in. Je verdroeg de bestralingen heel goed. Van de 5 weken heb je 3 slechte dagen gehad en heb ik me 2 keer enorm zorgen gemaakt dat je het niet zou halen. We gingen met plezier naar het ziekenhuis want het was ons uitstapje geworden. Het is niet 'gepast' om te zeggen maar twas echt een 'leuke' tijd.
Aan de ene kant heb ik er vrede mee. Ik besef dat je lichaam "op" is en dit leven niet lang meer aankan. Ik besef dat jij nog een generatie bent die veel heeft meegemaakt en dat ik blij & dankbaar moet zijn dat je deze leeftijd hebt. Anderzijds wil ik je geen pijn zien lijden. Ik wil niet dat je afziet en al helemaal niet dat ik er zal moeten op kijken en niets voor je kan doen. Ik gun je een mooiere dood, ook voor mezelf want ik weet niet hoe ik hiermee om zal moeten gaan. Het zal mij voor het leven tekenen. Ik hoop met alles wat ik in me heb dat we volgende week goed nieuws krijgen en dat ons nog 2 jaar wordt gegund. Dat ik nog 2 jaar van jou mag genieten. 2 jaar lijkt weinig als je het op een heel leven bekijkt maar nog 2 jaar met jou is het liefste wat ik wil.
Als ik nadenk over wat met Machteld nog 2 jaar had gekund, ik had er ook alles voor gegeven. Ik ben niet ondankbaar voor wat ik heb maar ik denk dat ik wel nog iets te goed heb dus laat het dit maar zijn. De kanker weegt zwaar op mijn lichaam. Vooral emotioneel vraagt het veel maar t'is het mij allemaal waard. We zien wel wat komt. Vind het nog steeds moeilijk om alles uit handen te geven en "het lot" te laten beslissen over hoe je leven loopt. De onderzoeken zijn bijna achter de rug. Ik duim met alles wat ik in me heb! Hou van je!
Een dag waarop heel mijn leven veranderde en geen enkele dag nog ooit hetzelfde zou zijn. Een dag waarin ik vernam dat je terminaal ziek was.
Een dag waarin ik vernam dat je longkanker had. Ik heb al veel meegemaakt in dit leven en heb al veel verdriet gekend maar dit was het ergste dat mij ooit kon overkomen. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Er was niets dat ik nog kon doen om jou te helpen. Ik kon alleen maar proberen om de tijd die je nog rest zo aangenaam mogelijk te maken. Ik was verdrietig, kwaad, kon er mij niet bij neerleggen. Kon het zelfs helemaal niet bevatten.
Moet je 80 jaar worden en zo gevochten hebben voor je gezondheid om dan toch het verdict 'KANKER' & 'TERMINAAL' te krijgen? Waar zit de logica in dit alles? Dat wij er meer last van ondervonden dan jij was direct duidelijk. Voor jou was dit leven op. Het had je gegeven wat je wou. Je tijd zat erop. Ook iets wat voor mij zeer moeilijk was om te aanvaarden. Mensen gaan toch niet dood zonder eerst te vechten? Vechten kwam niet in je op. Ik hoop dat als ik zo oud mag worden als jij, ik begrijp waarom je zo levensmoe was want op dat moment begreep ik het helemaal niet.
Het is moeilijk voor mij om dit los te laten. Ik ben diegene die elke keer opnieuw mijn uiterste best doet om je op allerhande manieren het leven zo comfortabel mogelijk te maken. Ik heb je al rot verwend. Nu pas besef ik dat dit mijn manier was om er voor te zorgen dat je langer op deze wereld bleef. Want, als ik je goed genoeg verzorgde was er toch geen reden om dood te gaan? Ik had het mis...
Toen ik een jaar of 15 was begon ik terug met
iemand op te trekken die ik twee jaar ervoor had leren kennen. Onze vorige
relatie samen stelde niet veel voor en eindigde zeer snel. Deze keer was duidelijk anders. Bijna 12 jaar later zijn we nog steeds samen.
En ja, ook ons avontuur was met hoogtes en laagtes. Het zou maar saai zijn moest alles van een leien dakje lopen. Maar ondanks onze 'moeilijkheden' zijn we toch een goed duo. We voelen elkaar heel goed aan en maken zelden tot nooit ruzie. We kunnen wel eens koppig zijn. Zo 5 minuutjes en dan is het wel goed.
Ben werkt heel hard en zorgt heel goed voor mij. Ik zie dat hij elke dag probeert om ons leven zo goed en makkelijk mogelijk te maken. Vroeger had ik het er heel moeilijk mee dat ik vaak alleen was omdat hij weer en lang aan het werken was. Ondertussen ben ik het gewoon en begrijp ik waarom hij vaak 'weg' is. Het is met de beste bedoelingen.
Waar ik vroeger vaak geduld moest hebben met Ben, heeft Ben dat de laatste jaren vaak met mij. Een jaar of 3 geleden ben ik helemaal gecrasht. Familiale situaties zorgden ervoor dat ik er helemaal onderdoor ging. Opnieuw zag ik mijn droom in stukjes uit elkaar vallen. Ik ben altijd heel sterk geweest en had een echte 'backbone' maar toen was het voor mij echt teveel.
Ik ben nooit meer echt dezelfde geworden. Een jaar later kreeg ik klierkoorts. Die klierkoorts duurde dan weer bijna 365 dagen. Tot op de dag van vandaag heb ik het gevoel dat er nog veel 'klierkoorts' in mijn lichaam zit. Ik ben vaak doodmoe en heb niet de energie ik zou moeten hebben. Dat haalt een mens af en toe wel eens onderuit.
Af en toe ben ik een echte rollercoaster. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het geduld dat hij met mij heeft. Hou van je schat!
Mijn kindertijd en jeugdjaren waren niet
makkelijk maar ik heb altijd gelooft dat alles gebeurt om een reden, ook
datgene dat ik heb meegemaakt. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Het heeft
mijn karakter gevormd, mij een sterke ruggengraat gegeven en ja, ook mijn leven
op zijn kop gegooid.
Het heeft mij sterk gemaakt. Ik ben iemand die
veel op mijn vork kan nemen. Ik kan veel aan. Ik ben een doorzetter, ik geef
niet makkelijk op. Maar ik ben ook perfectionistisch, onzeker, heb een negatief
zelfbeeld, ben een controlefreak. Ik heb misschien zelfs wat verlatingsangst
Vandaag de dag ben ik nog steeds bang dat mensen mij in de steek zouden laten.
Had het anders gekund? Natuurlijk! Zou ik
wensen dat het anders was geweest? Waarschijnlijk! Maar had ik dan ook de fijne
momenten willen opgeven? Absoluut niet! Wie garandeert mij dat het leven dat ik
anders had gehad zo goed zo zijn? Wie zegt er dat wanneer ik anders had
geleefd, ik gelukkiger zou zijn?
Ik stel mij niet vaak de vraag wat als . Ik
besef heel goed dat dit niet veel zou uitmaken. Het zou mij alleen maar meer doen
nadenken en mijn hoofd heeft nu al geen moment rust.
Ik denk dat ik doorheen de jaren heb leren
loslaten. Ik keur nog altijd niet goed wat er gebeurt is en ik zal het nooit
begrijpen maar ik denk dat ik er vrede mee heb en het kan loslaten, wat niet
wil zeggen dat ik het haar vergeef!
Ik denk wel dat de band die ik heb met mijn
grootvader alleen maar komt door wat we samen hebben meegemaakt. Mensen
begrijpen niet vaak dat hij en ik twee handen op één buik zijn. Ik moet dan ook
niet uitleggen dat ik nu al nachtmerries heb over het feit dat wij elkaar ooit
zullen moeten loslaten. Ik heb geen idee hoe ik dat verlies zal aanpakken en
hoe ik ermee om zal gaan. Het enige dat ik nu al weet is dat het verdomd zeer
zal doen.
Bagage kan zwaar zijn maar soms ook de moeite
om te dragen
Al de dingen die toen gebeurde hebben er ook
voor gezorgd dat ik een heel opstandige, zelfstandige puber wou zijn. Ik wou
mijn eigen zin doen en alleen mijn idee was juist. Ik had een grote mond, die
mij vooral beschermde maar als negatief werd beschouwd door anderen, en kwam
voor mezelf op. Ik liet me niet zomaar in een hokje duwen en liep niet graag in
een rechte lijn. Ondanks het feit dat ook hierdoor niet alles liep zoals ik het
wou en ik meer dan eens ergens gekwetst of teleurgesteld uitkwam, zou ik het
voor geen geld van de wereld hebben willen missen want voor mij waren dit de
mooiste jaren die ik na de vriendschap en het verdriet om Machteld heb gehad.
Ik heb nooit meer zo gelachen als toen die tijd.
Mijn portie vriendjes heb ik ook wel gehad
tijdens mijn tienerjaren. Hoewel, zoveel waren het er nu toch ook niet?! Of
toch geen echte vriendjes dan. Ik ben verliefd geweest maar viel altijd voor de
verkeerde jongens. Aan elke jongen die de revue passeerde was er wel iets. Wat ik op die momenten natuurlijk
niet zag. Misschien klopt het cliché wel en trekken verkeerde mensen elkaar
inderdaad aan.
Verschillende keren gaf ik meer dan dat ik zelf
terug kreeg. Ik probeerde in elke relatie het beste uit mezelf te halen en
zoveel te geven als ik kon. Ik vermoed dat ik meer dan gegeven heb en dat
sommige mensen daar gretig gebruik hebben van gemaakt. Eigenlijk gaf ik teveel.
Een relatie was altijd heel vermoeiend en slecht voor mijn zelfbeeld. Meer dan
eens kwam ik er bedrogen uit en altijd was er wel een reden waarom het niet
werkte. Meerdere malen werd mijn hart in stukken gebroken maar ook ik heb een aantal
gebroken harten op mijn geweten. Ik ben er van overtuigd dat ik door sommige
zeer graag gezien ben maar soms is zelfs de liefde niet groot genoeg om
bepaalde obstakels samen te overbruggen. Wel heb ik veel geleerd uit mijn
vorige relaties. Ik leerde meestal meer over mezelf dan over de andere partij
en niet alles wat ik eruit haalde was positief, maar ik leerde wel en dat is
toch de belangrijkste les die we er kunnen uithalen, nee?
Tante en nonkel, mijn surrogaat ouders. Bij
jullie kon ik altijd terecht. Met mijn vragen, mijn problemen maar ook wel
wanneer ik iets nodig had. Samen met meme en pepe hebben jullie mee gesleuteld
aan de Heidi van vandaag.
Tante, altijd kon ik bij jou terecht, dat kan
ik trouwens nu nog. Je hebt sommige
putjes heel goed opgevuld door er te zijn wanneer ik je nodig had. Je hebt me
ook mijn eigen weg laten kiezen maar je stond altijd op de uitkijk om mij te
redden indien nodig.
Je hebt nooit kinderen van jezelf gehad maar
eigenlijk heb je al heel je leven een dochter die dankbaar is voor alles wat je
voor me doet en hebt gedaan. Ik kan mij troosten met de gedachte dat ik altijd
iemand heb om op terug te vallen en iemand die me onvoorwaardelijk zal blijven
steunen. Ik zou je niet meer kunnen missen.
Nonkel, een man van weinig woorden maar die ik
enorm apprecieer. Ook voor de dingen die je voor me gedaan hebt en alle fijne
cadeautjes die ik altijd kreeg en krijg.
Je zal het nooit gemerkt hebben maar ik heb
veel van jou geleerd. Jouw doorzettingsvermogen, het principe van nooit je
hoofd te laten hangen want het heeft toch geen zin, je moet vooruit. Achter de
man met weinig woorden zit een man met een hele sterke ruggengraat. Weet ook
dat ik je altijd dankbaar zal zijn voor alles wat je voor me hebt gedaan en nog
steeds doet.
Jullie kunnen altijd op mij rekenen, wat er ook
gebeurt!
Mijn tijd bij mijn grootouders was de beste die
ik heb gehad ook al besefte ik dat maar pas wanneer ik iets ouder was. Mijn
grootvader was mijn grootste vijand maar vandaag mijn allerbeste vriend. Mijn
houvast, mijn alles.
Weten dat we ooit afscheid van elkaar moeten
nemen doet me nu al naar de keel grijpen . Er alleen al aan denken voelt alsof de
wereld vanonder mijn voeten verdwijnt. Er staat mij nog een hele moeilijke tijd
te beleven die hopelijk nog heel lang op zich laat wachten.
Wat ben ik al kwaad geweest op mezelf dat ik jou
met momenten enorm veel verdriet moet hebben aangedaan. Hoe ik die
bemoeienissen van toen nu bekijk als terechte bezorgdheid.
Hoe ik mezelf wel voor de kop kan slaan dat ik
zo stout was tegen jou. Hoe ik me schaam over de dingen die ik ooit tegen je
zei. Ik hoop dat je weet dat ik heel veel van je hou! Het is soms amper te
bevatten welke rol jij hebt gespeeld en nog steeds speelt in mijn leven.
Mijn meme, diegene waar ik alles bij gedaan
kreeg. Waar ik met momenten zo hard heb van geprofiteerd dat ik me er nu wel
voor schaam.
Nu besef ik pas wat jij allemaal voor mij wel
hebt gedaan. Hoe je jezelf wegcijferde zodat ik toch maar een paar nieuwe
schoenen had of hoe je maanden niet naar de kapper ging zodat ik er toch mooi
kon bijlopen. Hoe je ervoor zorgde dat ik met elke schoolreis meekon, hoe
moeilijk het ook was, ik moest en zou meegaan.
Je kan je geen betere thuis voorstellen dan die
ik heb gehad. Het is nooit makkelijk geweest en soms wou ik dat het anders was
maar nu ik wat ouder ben en alles op een andere manier kan bekijken ben ik blij
dat jullie mij een kans hebben gegeven. Dat jullie voor mij gevochten hebben
tot op de laatste minuut. Ik weet dat jullie vaak dachten dat je mij niet alles
kon geven maar geloof me, jullie hebben me veel gegeven maar voornamelijk heb
ik veel geleerd , meer dan dat ik ooit ergens anders had kunnen leren. Ook al
heb ik het jullie niet altijd in dank afgenomen, weet dat als ikzelf had mogen
kiezen ik dit avontuur met jullie terug zou aangaan. Ik ben jullie zo dankbaar
voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan en nog steeds doen.
Niet elk verhaal eindigt met een happy end maar
weet dat jullie 2 een verdomd goeie job hebben gedaan en ik jullie altijd in
mijn hart zal meedragen waar onze wegen ook mogen eindigen.
En als je op bepaalde momenten het gemis voelt
van andere kleinkinderen die je niet meer ziet, kijk dan naar mij en wees fier
op wat jullie met mij bereikt hebben. Jullie hebben het allemaal aan jullie
zelf te danken. Uit het diepste van mijn hart, bedankt daarvoor!
Toen ik een jaar of 10 was leerde ik een hele
leuke jongen kennen waar ik stapel verliefd op werd. 14 jaar later zijn we niet
meer samen maar we hebben nog altijd een sterke band. We hebben dan ook
hetzelfde zware verdriet gedeeld. Ik was stapelgek op die jongen maar ik was
nog zotter op dat meisje van 9. Zijn lieve,kleine, fijne zus, Machteld.
Wat begon als een onschuldige ontmoeting
draaide uit tot de grootste vriendschap die je volgens mij maar 1 keer op aarde
beleeft. Het was meer dan vriendschap alleen. Je was mijn zus, mijn beste
vriendin, mijn soulmate mijn alles.
Alle fijne momenten die we samen hebben beleeft
koester ik heel hard en laat ik nooit meer los. Hoe we samen gingen tennissen,
volksdansen, winkelen,
Hoe ik jou aan de muziekschool ging afzetten en
terug kwam halen. Hoe ik je naar de typ lessen deed en terug kwam halen. Hoe we
bij je oma ijsjes hebben verslonden en
hoe we op een namiddag naast elkaar in slaap vielen op de tapijt in je
kamer, volledig uitgeblust.
Hoe ik genoot van jouw glimlach, van je
vriendschap, van je onvoorwaardelijke steun
omdat je wist dat bij mij niet alles rozengeur en maneschijn was. Hoe je
je op een avond achter een auto verstopte in mijn straat en mij kwam redden
omdat pepe weer eens achter mij aan zat. Hoe gelukkig je was met je hamstertjes
en met de poezen. Hoe gelukkig je mij maakte!
Ik kan zoveel mooie herinneringen neerpennen
die ik samen met jou heb beleeft. Ze waren zo talrijk. En het prachtige eraan
is dat we nooit, maar dan ook nooit 1 slecht woord hebben gewisseld . Dit was
vriendschap op zijn puurst. Dat je ziek werd was een totale schok voor mij. Ik
wist wel wat je had maar ik was niet voorbereid op de gevolgen die het zou
geven achteraf. Ik was niet voorbereid op het feit dat ik je zou moeten
loslaten. Je was een vechter, je kwam er wel door. Maar zoveel geluk werd me
niet gegund.
Ik weet niet of je ooit hebt beseft hoeveel je
voor mij betekende. Ik kan het nog altijd moeilijk in woorden uitleggen hoe
speciaal onze band was. Waar Machteld was, was Heidi en waar Heidi was, was
Machteld. Je hield me tijdens zoveel moeilijke momenten recht en door jou kon
ik even mijn eigen wereld achter mij laten en gewoon genieten.
Op 10 oktober 2002 werd mij het mooiste op deze
wereld afgenomen. Mijn hart brak in 1000 stukken en is nooit meer volledig
genezen geraakt. Ik heb je nooit kunnen vervangen en dat zal ook nooit
gebeuren.
Ik was 14 jaar en verloor het enige wat mij zo
dierbaar was op deze wereld.
Ik kan nog zoveel over je schrijven . Over hoe
geweldig je was en als je vandaag nog geleefd zou hebben dan weet ik dat wij
onafscheidelijk zouden geweest zijn. Jij en ik door dik en dun! Ik ben lang
kwaad geweest, heel kwaad. Op mezelf, op de wereld, op alles en iedereen.
Niemand begreep wat ik voelde en ik bleef achter met mijn verdriet. Jij was zo
speciaal. Zo eentje uit de duizend. Het verdriet is gesleten maar het gemis zal
er altijd blijven.
Ik hoop, waar je ook mag zijn, dat je gelukkig
bent en met even veel plezier terug kijkt naar de tijd die we samen hebben
beleeft. Het ga je goed lieve schat! Vergeten doe ik je nooit!
24 Maart 2014,
20 Februari 2014,
