Mijn kindertijd en jeugdjaren waren niet makkelijk maar ik heb altijd gelooft dat alles gebeurt om een reden, ook datgene dat ik heb meegemaakt. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Het heeft mijn karakter gevormd, mij een sterke ruggengraat gegeven en ja, ook mijn leven op zijn kop gegooid.

Het heeft mij sterk gemaakt. Ik ben iemand die veel op mijn vork kan nemen. Ik kan veel aan. Ik ben een doorzetter, ik geef niet makkelijk op. Maar ik ben ook perfectionistisch, onzeker, heb een negatief zelfbeeld, ben een controlefreak. Ik heb misschien zelfs wat verlatingsangst… Vandaag de dag ben ik nog steeds bang dat mensen mij in de steek zouden laten.

Had het anders gekund? Natuurlijk! Zou ik wensen dat het anders was geweest? Waarschijnlijk! Maar had ik dan ook de fijne momenten willen opgeven? Absoluut niet! Wie garandeert mij dat het leven dat ik anders had gehad zo goed zo zijn? Wie zegt er dat wanneer ik anders had geleefd, ik gelukkiger zou zijn?

Ik stel mij niet vaak de vraag ‘wat als…’. Ik besef heel goed dat dit niet veel zou uitmaken. Het zou mij alleen maar meer doen nadenken en mijn hoofd heeft nu al geen moment rust.

Ik denk dat ik doorheen de jaren heb leren loslaten. Ik keur nog altijd niet goed wat er gebeurt is en ik zal het nooit begrijpen maar ik denk dat ik er vrede mee heb en het kan loslaten, wat niet wil zeggen dat ik het haar vergeef!

Ik denk wel dat de band die ik heb met mijn grootvader alleen maar komt door wat we samen hebben meegemaakt. Mensen begrijpen niet vaak dat hij en ik twee handen op één buik zijn. Ik moet dan ook niet uitleggen dat ik nu al nachtmerries heb over het feit dat wij elkaar ooit zullen moeten loslaten. Ik heb geen idee hoe ik dat verlies zal aanpakken en hoe ik ermee om zal gaan. Het enige dat ik nu al weet is dat het verdomd zeer zal doen.

Bagage kan zwaar zijn maar soms ook de moeite om te dragen…

Al de dingen die toen gebeurde hebben er ook voor gezorgd dat ik een heel opstandige, zelfstandige puber wou zijn. Ik wou mijn eigen zin doen en alleen mijn idee was juist. Ik had een grote mond, die mij vooral beschermde maar als negatief werd beschouwd door anderen, en kwam voor mezelf op. Ik liet me niet zomaar in een hokje duwen en liep niet graag in een rechte lijn. Ondanks het feit dat ook hierdoor niet alles liep zoals ik het wou en ik meer dan eens ergens gekwetst of teleurgesteld uitkwam, zou ik het voor geen geld van de wereld hebben willen missen want voor mij waren dit de mooiste jaren die ik na de vriendschap en het verdriet om Machteld heb gehad. Ik heb nooit meer zo gelachen als toen die tijd.

Mijn portie ‘vriendjes’ heb ik ook wel gehad tijdens mijn tienerjaren. Hoewel, zoveel waren het er nu toch ook niet?! Of toch geen echte vriendjes dan. Ik ben verliefd geweest maar viel altijd voor de verkeerde jongens. Aan elke jongen die de revue passeerde was er  wel iets. Wat ik op die momenten natuurlijk niet zag. Misschien klopt het cliché wel en trekken ‘verkeerde’ mensen elkaar inderdaad aan.

Verschillende keren gaf ik meer dan dat ik zelf terug kreeg. Ik probeerde in elke relatie het beste uit mezelf te halen en zoveel te geven als ik kon. Ik vermoed dat ik meer dan gegeven heb en dat sommige mensen daar gretig gebruik hebben van gemaakt. Eigenlijk gaf ik teveel. Een relatie was altijd heel vermoeiend en slecht voor mijn zelfbeeld. Meer dan eens kwam ik er bedrogen uit en altijd was er wel een reden waarom het niet werkte. Meerdere malen werd mijn hart in stukken gebroken maar ook ik heb een aantal gebroken harten op mijn geweten. Ik ben er van overtuigd dat ik door sommige zeer graag gezien ben maar soms is zelfs de liefde niet groot genoeg om bepaalde obstakels samen te overbruggen. Wel heb ik veel geleerd uit mijn vorige relaties. Ik leerde meestal meer over mezelf dan over de andere partij en niet alles wat ik eruit haalde was positief, maar ik leerde wel en dat is toch de belangrijkste les die we er kunnen uithalen, nee? 

01-01-2014 om 00:00 geschreven door Heidi