Over mijn strijd in het leven en dat van ons tegen het K-woord. Een blog die noodzakelijk was voor mij om afscheid te kunnen nemen van jou. Om mijn verhaal te kunnen delen met andere zodat ik het niet alleen moest dragen.
19-01-2015
19/01/2015
19 januari 2015,
We zijn bijna 9 maanden verder. Wat is er in die tijd veel veranderd...
Elke controle zorgt voor stress omdat de resultaten van die scans zo belangrijk zijn voor de opvolging van je kanker. We duimen, elke keer opnieuw.
De laatste 9 maanden heb je wel wat kwaaltjes bijgekregen... Liesbreuk, 3 cysten, verkalking van je hartklep, reuma en de niertjes die blijven gelukkig 'stabiel'. Wat je stabiel kan noemen van iemand met een nierfunctie van 20%...
Je lichaam is moe, op. Je bent gemaakt uit enorm sterk materiaal maar je lichaam geeft duidelijk aan dat het niet veel meer kan. Het doet me elke keer enorm pijn wanneer ik jou zie afzien want ik wil alleen maar het beste voor jou. Daardoor kom ik niet zo vaak meer langs omdat ik bang ben voor wat ik zal zien. Ik ben zo bang om jou te verliezen en ik weet dat ik je ooit zal moeten laten gaan. Zo werkt het leven nu eenmaal.
