Toen ik een jaar of 10 was leerde ik een hele leuke jongen kennen waar ik stapel verliefd op werd. 14 jaar later zijn we niet meer samen maar we hebben nog altijd een sterke band. We hebben dan ook hetzelfde zware verdriet gedeeld. Ik was stapelgek op die jongen maar ik was nog zotter op dat meisje van 9. Zijn lieve,kleine, fijne zus, Machteld.

Wat begon als een onschuldige ontmoeting draaide uit tot de grootste vriendschap die je volgens mij maar 1 keer op aarde beleeft. Het was meer dan vriendschap alleen. Je was mijn zus, mijn beste vriendin, mijn soulmate… mijn alles.

Alle fijne momenten die we samen hebben beleeft koester ik heel hard en laat ik nooit meer los. Hoe we samen gingen tennissen, volksdansen, winkelen,…

Hoe ik jou aan de muziekschool ging afzetten en terug kwam halen. Hoe ik je naar de typ lessen deed en terug kwam halen. Hoe we bij je oma ijsjes hebben verslonden en  hoe we op een namiddag naast elkaar in slaap vielen op de tapijt in je kamer, volledig uitgeblust.

Hoe ik genoot van jouw glimlach, van je vriendschap, van je onvoorwaardelijke steun  omdat je wist dat bij mij niet alles rozengeur en maneschijn was. Hoe je je op een avond achter een auto verstopte in mijn straat en mij kwam ‘redden’ omdat pepe weer eens achter mij aan zat. Hoe gelukkig je was met je hamstertjes en met de poezen. Hoe gelukkig je mij maakte!

Ik kan zoveel mooie herinneringen neerpennen die ik samen met jou heb beleeft. Ze waren zo talrijk. En het prachtige eraan is dat we nooit, maar dan ook nooit 1 slecht woord hebben gewisseld . Dit was vriendschap op zijn puurst. Dat je ziek werd was een totale schok voor mij. Ik wist wel wat je had maar ik was niet voorbereid op de gevolgen die het zou geven achteraf. Ik was niet voorbereid op het feit dat ik je zou moeten loslaten. Je was een vechter, je kwam er wel door. Maar zoveel geluk werd me niet gegund.

Ik weet niet of je ooit hebt beseft hoeveel je voor mij betekende. Ik kan het nog altijd moeilijk in woorden uitleggen hoe speciaal onze band was. Waar Machteld was, was Heidi en waar Heidi was, was Machteld. Je hield me tijdens zoveel moeilijke momenten recht en door jou kon ik even mijn eigen wereld achter mij laten en gewoon genieten.

Op 10 oktober 2002 werd mij het mooiste op deze wereld afgenomen. Mijn hart brak in 1000 stukken en is nooit meer volledig genezen geraakt. Ik heb je nooit kunnen vervangen en dat zal ook nooit gebeuren.

Ik was 14 jaar en verloor het enige wat mij zo dierbaar was op deze wereld. 

Ik kan nog zoveel over je schrijven . Over hoe geweldig je was en als je vandaag nog geleefd zou hebben dan weet ik dat wij onafscheidelijk zouden geweest zijn. Jij en ik door dik en dun! Ik ben lang kwaad geweest, heel kwaad. Op mezelf, op de wereld, op alles en iedereen. Niemand begreep wat ik voelde en ik bleef achter met mijn verdriet. Jij was zo speciaal. Zo eentje uit de duizend. Het verdriet is gesleten maar het gemis zal er altijd blijven.

Ik hoop, waar je ook mag zijn, dat je gelukkig bent en met even veel plezier terug kijkt naar de tijd die we samen hebben beleeft. Het ga je goed lieve schat! Vergeten doe ik je nooit!