Een dag waarop heel mijn leven veranderde en geen enkele dag nog ooit hetzelfde zou zijn. Een dag waarin ik vernam dat je terminaal ziek was. 

Een dag waarin ik vernam dat je longkanker had. Ik heb al veel meegemaakt in dit leven en heb al veel verdriet gekend maar dit was het ergste dat mij ooit kon overkomen. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Er was niets dat ik nog kon doen om jou te helpen. Ik kon alleen maar proberen om de tijd die je nog rest zo aangenaam mogelijk te maken. Ik was verdrietig, kwaad, kon er mij niet bij neerleggen. Kon het zelfs helemaal niet bevatten. 

Moet je 80 jaar worden en zo gevochten hebben voor je gezondheid om dan toch het verdict 'KANKER' & 'TERMINAAL' te krijgen? Waar zit de logica in dit alles? Dat wij er meer last van ondervonden dan jij was direct duidelijk. Voor jou was dit leven op. Het had je gegeven wat je wou. Je tijd zat erop. Ook iets wat voor mij zeer moeilijk was om te aanvaarden. Mensen gaan toch niet dood zonder eerst te vechten? Vechten kwam niet in je op. Ik hoop dat als ik zo oud mag worden als jij, ik begrijp waarom je zo levensmoe was want op dat moment begreep ik het helemaal niet.

Het is moeilijk voor mij om dit los te laten. Ik ben diegene die elke keer opnieuw mijn uiterste best doet om je op allerhande manieren het leven zo comfortabel mogelijk te maken. Ik heb je al rot verwend. Nu pas besef ik dat dit mijn manier was om er voor te zorgen dat je langer op deze wereld bleef. Want, als ik je goed genoeg verzorgde was er toch geen reden om dood te gaan? Ik had het mis...