Een overgangsdag.

Ik vertrek terug en besluit in het nabijgelegen stadje Williams nog eens een wasje te doen. Ik zit weeral door mijn voorraad. Tijdens het wachten enkele foto's van het dorpje, waar de geest van Route 66 wel nog levendig is.

Onderweg even wat regen en onweer (bliksem) in de verte.

Recht door naar Monument Valley. Opnieuw weinig mogelijkheden om te stoppen langs de weg voor foto's. Toch een groot verschil met Australië: daar kon je moeiteloos de wagen even aan de kant zetten om wat kiekjes te nemen, en een zeldzame passant zou er vertragen om te kijken of je toch wel geen hulp nodig had. Hier moet je uit je doppen kijken dat ze je niet van je sokken rijden.

Ik arriveer mede hierdoor wel tijdig bij de Gouldings Lodge, en kan dus ruim de tijd nemen om even rond te kijken in hun museum met memorabilia van verschillende hier gemaakte filmopnames.

En de geboekte kamer blijkt hier zowaar een volledig huis met 3 slaapkamers!

Om 8:00 opstaan. Gelukkig merkte ik gisteren nog dat ze hier, in het Navajo Reservaat (dat zich naast Arizona ook uitstrekt in Utah en New Mexico), wél de zomertijd hanteren. Anders had ik mijn afspraak om 9:00u nog gemist. Monument Valley bekijken kan gedeeltelijk met eigen vervoer, zij het dan wel over een onverharde weg. Maar als je echt alle sites wil bekijken ben je verplicht om een begeleide tour te boeken. Veel meer valt er hier anders niet te doen, dus boek ik mij een tour voor de ganse dag. Naast mezelf blijkbaar enkel nog een koppel Amerikanen en Ervin, onze chauffeur en lokale gids.

We nemen plaats in de open “safari-jeep” en vertrekken. Volop zon, maar nu nog doenbaar.

Na honderd meter al een eerste stop. “Grootmoeder” verwelkomt ons in de Hogan (achtkantige hut gemaakt uit hout en klei) en geeft een kleine demonstratie wolspinnen, weven en graan-malen. Daarna begint de trip pas echt. Eerst nog een stukje asfalt, maar dan voor de rest van de dag over onverharde wegen, die lang niet altijd in goede staat verkeren. 4x4 is hier echt wel een vereiste. De trip omvat alle bezienswaardigheden uit de omgeving: Mystery Valley (met de restanten van de Anasazi-cultuur), verschillende rotspartijen met natuurlijke bogen en grotten, en natuurlijk ook de alom gekende heuvels die figureerden in talloze films. Alles vlot aaneen gepraat door Ervin, die ons rond de middag ook nog eens een hamburger grilt. En verder foto's, veel foto's.

Rond 17:00u zit de tour erop, en tegen die tijd mag het ook wel, want de laatste uren waren we allen langzaam aan het bakken. Vlug naar het huisje voor een hoogstnodige douche, en dan tegen 19:00u terug naar het bezoekerscentrum van Monument Valley met de bedoeling er nog enkele foto's te nemen met de ondergaande zon. Jammer genoeg gooien de wolken wat roet in het eten. Er zitten wellicht wel wat bruikbare kiekjes tussen, maar geen wow-factor. Ook geen foto's met een klare sterrenhemel op de achtergrond. Dan maar terug naar huis, en onderweg nog even een Navajo-taco in het plaatselijke restaurant.

Op het gemakje opgestaan, nog even wat foto's en dan op weg. Terug naar de Grand Canyon, maar deze keer de noordkant. Het is een zonnige dag, en het kwik klimt dan ook al gauw terug boven de 90F. Maar onderweg zijn er weinig (en geen lange) stops voorzien, dus kan de airco de wagen (en zijn chauffeur) nog voldoende koel houden. Een paar keer, waar mogelijk, toch even aan de kant om wat landschappen op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook vandaag weer een grote variatie: de rotsformaties met laag “heide”-gewas en enkele struikjes, grasland (vrij dor wel) met hier en daar wat bomen, canyons (geen Grand, maar kleinere versie) met grote ijzeren bruggen, en prairie zover het oog kan zien. Al ontbreekt er mij nog wel iets bij dit laatste plaatje.

Bij het naderen van de canyon komen ook de heuvels terug. Prairie wordt nu bos. Eerst coniferen en naaldbomen, dan gemengd. Met een inheemse variant op de zilverberk. Dit is de habitat van oa herten, het dikhoorn schaap, de witstaart eekhoorn, bizon (geen volbloed, maar hybride die hier werd geïntroduceerd), coyote en zelfs de poema. Maar van dit alles is natuurlijk weer weinig te zien. Wellicht moet je je daarvoor veel dieper in het bos en de canyon wagen, ver van de uitgestippelde wandelpaden. Ik check in bij de Kaibab Lodge en rij dan door naar het bezoekerscentrum, met de bedoeling ook hier de zonsondergang mee te pikken.

Vele keren heb ik al gehoord en gelezen dat de noordkant veel meer de moeite zou zijn, want minder druk en ongerepter. Akkoord, er zijn in aantal veel minder mensen. Het is nu natuurlijk ook geen weekend, en voor steeds meer kinderen is ook al het schooljaar begonnen. Maar de site, de kortere wandelpaden en de accommodatie zijn er ook veel beperkter. En wat die accommodatie betreft: beperkter, lees: exclusiever, lees: duurder. Hier wordt voor het eerst wél met de grote hamer geklopt.

En is het dan echt zoveel meer de moeite? Dat valt nog af te wachten. De zichten bij zonsondergang zijn prachtig en indrukwekkend, maar dat waren ze aan de andere kant ook. Beslissende factor lijkt mij hierbij meer de natuur zelf, en dan vooral de al dan niet aanwezige wolken. Aan de zuidkant waren in totaliteit inderdaad veel meer mensen, maar verspreid over een véél grotere oppervlakte. Qua drukte moet deze zijde naar mijn gevoel niet veel onderdoen. De “rustige” plaatsjes zijn er direct veel beperkter, of je moet echt een stuk de wildernis in trekken. Wat je aan de andere kant het zelfde resultaat zal opleveren. Kleine opmerking: zijn met voorsprong de meest luidruchtigste bezoekers: de Italianen. Op de voet gevolgd door de Spaanstaligen. En dan elk ander groepje wat uit twintigers bestaat. En Nederlanders kan je er natuurlijk óók zo uithalen.

Ik blijf niet tot de zon volledig onder is, want op het einde spelen de wolken toch nog een beetje spelbreker. Het begint ook wat te regenen. Wat wel een mooie regenboog oplevert, maar uiteindelijk gewoon te veel wordt. En omdat het nu nog niet helemaal donker is hoop ik onderweg terug naar de zeer rudimentaire “cabin” toch nog een glimp op te vangen van het dier wat op de waarschuwingsborden aan de kant van de weg staat afgebeeld. En ik heb geluk: op een van de grasvlaktes aan de kant van de weg graast een groepje bizons. Een positieve afsluiter van de dag.

Het plan was om vandaag opnieuw vroeg op te staan en de zonsopkomst van deze kant eens te ervaren. De wekker stond op 4:30u, maar mijn buren hadden blijkbaar andere gedachten. Even na 2 uur komt opeens veel kabaal door de flinterdunne muur en lijkt het alsof ze nu al opstaan. Maar een half uur later is alles weer rustig en ik heb geen deur horen opengaan en geen auto horen vertrekken. Wat er dan wel gaande was, Joost mag het weten. Maar jammer genoeg raak ik daarna niet echt meer in slaap. Zo vroeg was nu ook weer niet nodig.

Op het uitkijkpunt wat ik voor de zonsopkomst heb uitgekozen ben ik deze keer niet alleen. Zoals gezegd, de makkelijk toegankelijke plaatsjes zijn hier veel beperkter, en dat heeft dus zijn gevolgen. De wolken bederven een beetje de pret, maar toch enkele mooie foto's. Daarna nog even een verdere route langs de kant gevolgd, daar was ik wel zo goed als alleen. En dan laat ik de GC voor wat ze is en rij verder, richting de “poel des verderfs”. De “kortste” route (toch ook al zo'n 6 uur rijden) is via Zion National Park. En je moet er ook een ingang betalen ($30, waar je dan 6 dagen voor het park mag doorkruisen). Het stond oorspronkelijk niet op de agenda, maar nu ik er toch ben, en de entree toch moet betalen, besluit ik om er even rond te kijken. Ook hier een gratis busdienst, maar hier wel minder parkeergelegenheid. Tenzij in het nabijgelegen dorpje, waar je er dan wel moet voor betalen. Hoewel ik enkele borden passeer waarop vermeld staat dat de gratis parking volzet is, en waarop je wordt aangeraden om in het dorp te parkeren, toch laat ik mij niet afschrikken. Aangezien het een komen en gaan is zal er wel ergens nog een plaatsje te vinden zijn. En inderdaad. Ik heb zelfs niet hard moeten zoeken.

Ik neem de bus naar een van de haltes en volg dan enkele wandelroutes naar de volgende 2. Net voor het park, en de tunnel die er toegang tot verleent, was ik ook al even gestopt om de beentjes te strekken (korte trip naar een mooi panorama), dus heb ik zo al weer mijn training gehad voor vandaag. Het park bleek achteraf gezien wel de moeite om even te bekijken.

Een paar uur later wordt de tocht verder gezet. Het landschap wordt er niet vrolijker op. Ruige heuvels, met vooral veel grint en bezaaid met dorre struikjes. Een woestijn, maar geen zandwoestijn. En na één van die heuvels doemt dan plots de stad op, een partij hoogbouw met de voorsteden er rond. De wolkenkrabbers schitteren in de zon, maar als ik voor het centrum nog even de snelweg afrij om mijn bagage wat bijeen te ordenen en mijn schoenen terug aan te trekken, wordt ik al gelijk met de keiharde realiteit van deze plek geconfronteerd. Een man duwt een karretje met daarin wellicht z'n hele hebben en houden. Een bedelaar schooit wat wisselgeld of een flesje drinken (het is hier snikheet) op een straathoek... Niet al glimmer en glitter dus.

Inchecken, bagage in de kamer lossen en dan nog even de stad in. De strip lijk op het eerste zicht perfect wat je ervan verwacht: luxe, luxe, luxe... Maar ook hier de daklozen, enkelen moedeloos met een lege beker in de hand, anderen gewoon slapend aan de kant van het voetpad. Zij die de moed nog niet hebben opgegeven proberen een dollar te verdienen met het verkopen van water, bier of frisdrank uit hun met ijs gevulde frigoboxen. Maar groot is hun afzet niet.

En ondertussen passeer je er de meest extravagante excessen op weg naar The Bellagio, voor de alom bekende dansende fonteinen. Mooi, maar naar mijn gevoel toch lichtjes overroepen. Tenzij de avondvoorstellingen veel minder zijn dan deze overdag. Maar 1 liedje (“Your Song” van Elton John). Heb elders toch al straffere dingen gezien. Op de terugweg ook nog het antwoord van The Mirage aanschouwd: een ballet van water en vuur, met een vulkaan die er dagelijks wellicht een hele tankwagen gas doorjaagt. En het is hier al zo warm.

Terug in het casino nog even door de winkelgalerij en de speelhal, maar enkel om eens te bekijken. Dit is niet mijn territorium, maar goed, je moet het eens gezien hebben.

O ja, ik zit nu in de staat Nevada, en het uurverschil is opnieuw 9u.

Eens wat langer uitgeslapen en dan even tot bij het bekende bord voor de obligate foto (ben er niet alleen) en wat inkopen. De rest van de dag de blog bijwerken, de rest van de route uitstippelen en nog even tot aan het zwembad. Veel meer valt er niet te doen, daarvoor is het gewoon véél te warm.

Nog een hapje en een drankje, vandaag volledig op het gemakje.

Las Vegas was wat mij betreft eerder een obligate stop. Je moet het eens gezien hebben, maar daar houdt het voor mij ook op. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet mijn scene is. Waar Vegas wel ideaal voor is, is mensjes kijken. Je ziet er echt álles passeren. Het doet mij bij wijlen denken aan die zaterdagavond met de ploeg van TTVV in Leeds. En ik maak mij meer dan eens de bedenking dat sommige mensen echt wel tegen zichzelf zouden beschermd moeten worden. Confronterend is ook het grote aantal bedelaars/daklozen. Een schril contrast met alle glamour en glitter. Dus dan toch niet het land van “milk and honey”. Het is een bedenking die ik mij al meermaals heb gemaakt op deze trip: er is hier niet zozeer een tegenstelling “zwart/wit” maar eerder arm/rijk. Ik heb de indruk dat de kloof hier duidelijk groter wordt, en er steeds minder middenveld overblijft. Een evolutie die ons ook te wachten staat?

Dat van die dikke Amerikanen klopt ook, hoe fanatiek anderen ook mogen bezig zijn met beweging en sport. En dik is van gezet tot echt een heel karretje gevuld. Toch duidelijk meer dan bij ons. En in deze temperaturen moet dit toch echt geen pretje zijn. Aan de porties bij de fastfoodketens zal het alvast niet (meer) liggen. Die zijn helemaal niet groter dan bij ons, combo-deals lijken mij hier zelfs veel zeldzamer. Maar het brunch-buffet in het casino zou misschien een verklaring kunnen geven. Ben het deze morgen ook eens gaan uitproberen, en het was de moeite. Voor $22 (niet echt spotgoedkoop, maar valt in feite wel goed mee) “all you can eat”, en dit van ontbijtgranen, yoghurt en fruit, over naar-keuze-gebakken omelet, spek, worstjes en andere English Breakfast specialiteiten, tot gewoon volledige lunch-gerechten, met steak, chicken-wings, rijst, aardappelen en loempia's. Dan kun je je inderdaad naar buiten laten rollen. Ik heb mij ingehouden, want het zou wel eens een héél warme dag kunnen worden, en zweten doe ik zo ook al genoeg.

Op verzoek (de factuur volgt) staat vandaag een detour via Death Valley op het programma. Laagste plaats op het Amerikaanse continent, droogste ook en warmste plek op aarde, met een record van 53,9°C (129,02F) luchttemperatuur en 93,9°C (ja, drieënnegentig komma negen !) grondtemperatuur. Het record wordt vandaag niet gebroken, maar dat hoeft ook écht niet. De thermometer aan het bezoekerscentrum staat op 125F (51,67°C), in de schaduw! En daar is er hier maar weinig van. Je voelt gewoon de zon je vel verbranden. Bij iedere wandelgelegenheid staat dan ook een bord met de vriendelijke, doch dringende (het bord heeft het uitzicht van een stop-bord) aanmaning om er na 10:00u niet meer op uit te trekken. Een richtlijn die ik maar al te graag wil volgen. Wel maak ik een korte panoramische omweg over een onverharde weg, en stop natuurlijk ook bij de trekplaats Badwater (Bad, als in slecht, niet als in Bath). Dit zo goed als volledig droogstaande zoutmeer is de officieel laagste plaats van Noord-Amerika, op 86m onder de zeespiegel. Hoe diep dit dan wel is wordt mooi geïllustreerd op de bergwand ernaast. En het zout smaakt er inderdaad zout.

De landschappen weerspiegelen het klimaat: dorre rotspartijen en heuvels, lege zoutvlaktes en duinen, schaars begroeide woestijnen. Onaards mooi, maar dan wel liefst vanuit de wagen met de airco op volle toeren. Ik ben ook hier vandaag niet alleen (het is er natuurlijk wel niet super-druk), maar dat is hier misschien geen slechte zaak. GSM-bereik is er niet, en je bent er mijlen ver verwijderd van enige vorm van beschaving. Dat hier toch wel leven mogelijk is merk ik aan de coyote die ik tegenkom. Hoewel de vangst voor het beestje duidelijk maar magertjes is.

Ik verlaat de Valley over één van z'n omliggende bergketens en de kronkelende en op en neer gaande rit vraagt bij deze condities toch wel enige effort van de wagen. Mijn SUV klaart de klus met gemak, maar anderen hebben minder geluk en moeten toch even aan de kant om hun motor te laten afkoelen.

Het begint al te schemeren als de GPS aangeeft dat het nog 2 uur rijden is naar het volgende motel. Dat wordt dus weer in het donker rijden. Met alle hier gebruikelijke ongemakken. Het is ook de enige keer dat ik blij ben dat hier minder fauna te bespeuren valt dan in Australië. De kans op een aanrijding is er zo wel véél geringer. Heb hier trouwens ook héél weinig roadkill opgemerkt, terwijl op sommige wegen ook het vee vrij kan rondlopen.

De oordopjes hebben mij afdoende beschermd tegen de toeterende goederentreinen die hier op een honderd meter passeren en ik kan mijn tocht uitgerust verder zetten. Op naar LA. Niet ver meer, en dus te vroeg om al in te checken. Dan maar eerst nog eens een laatste wasje doen. Was weeral nodig.

Geïntrigeerd door Mark Knopfler's song “Boom, Like That” en de on-board film “the Founder” op de heenreis, besluit ik om ook 2 sites uit “de omgeving” (alles is relatief) eens te bekijken. De ene gelegen te Downey, de andere in San Bernardino. De eerste is de oudste nog werkzame McDonalds, waarvan ook het originele concept en uitzicht is bewaard gebleven, de tweede is de locatie waar hun eerste “restaurant” ooit werd opgestart. Daar is enkel een reclamebord van overgebleven, maar er staat wel een klein museum. Leuk intermezzo.

Ook de bekende “Hollywood”-letters mogen niet ontbreken. Vanop een afstand dan, want de weinig-toerist-vriendelijke bewoners uit de omgeving maken het je onmogelijk om tot aan de letters zelf te rijden, hoewel dit nochtans perfect zou kunnen.

Daarna door een korte maar hevige onweersbui naar het motel en kijken wat er de resterende dagen nog op de agenda komt.