Las Vegas was wat mij betreft eerder een obligate stop. Je moet het eens gezien hebben, maar daar houdt het voor mij ook op. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet mijn scene is. Waar Vegas wel ideaal voor is, is mensjes kijken. Je ziet er echt álles passeren. Het doet mij bij wijlen denken aan die zaterdagavond met de ploeg van TTVV in Leeds. En ik maak mij meer dan eens de bedenking dat sommige mensen echt wel tegen zichzelf zouden beschermd moeten worden. Confronterend is ook het grote aantal bedelaars/daklozen. Een schril contrast met alle glamour en glitter. Dus dan toch niet het land van “milk and honey”. Het is een bedenking die ik mij al meermaals heb gemaakt op deze trip: er is hier niet zozeer een tegenstelling “zwart/wit” maar eerder arm/rijk. Ik heb de indruk dat de kloof hier duidelijk groter wordt, en er steeds minder middenveld overblijft. Een evolutie die ons ook te wachten staat?

Dat van die dikke Amerikanen klopt ook, hoe fanatiek anderen ook mogen bezig zijn met beweging en sport. En dik is van gezet tot echt een heel karretje gevuld. Toch duidelijk meer dan bij ons. En in deze temperaturen moet dit toch echt geen pretje zijn. Aan de porties bij de fastfoodketens zal het alvast niet (meer) liggen. Die zijn helemaal niet groter dan bij ons, combo-deals lijken mij hier zelfs veel zeldzamer. Maar het brunch-buffet in het casino zou misschien een verklaring kunnen geven. Ben het deze morgen ook eens gaan uitproberen, en het was de moeite. Voor $22 (niet echt spotgoedkoop, maar valt in feite wel goed mee) “all you can eat”, en dit van ontbijtgranen, yoghurt en fruit, over naar-keuze-gebakken omelet, spek, worstjes en andere English Breakfast specialiteiten, tot gewoon volledige lunch-gerechten, met steak, chicken-wings, rijst, aardappelen en loempia's. Dan kun je je inderdaad naar buiten laten rollen. Ik heb mij ingehouden, want het zou wel eens een héél warme dag kunnen worden, en zweten doe ik zo ook al genoeg.

Op verzoek (de factuur volgt) staat vandaag een detour via Death Valley op het programma. Laagste plaats op het Amerikaanse continent, droogste ook en warmste plek op aarde, met een record van 53,9°C (129,02F) luchttemperatuur en 93,9°C (ja, drieënnegentig komma negen !) grondtemperatuur. Het record wordt vandaag niet gebroken, maar dat hoeft ook écht niet. De thermometer aan het bezoekerscentrum staat op 125F (51,67°C), in de schaduw! En daar is er hier maar weinig van. Je voelt gewoon de zon je vel verbranden. Bij iedere wandelgelegenheid staat dan ook een bord met de vriendelijke, doch dringende (het bord heeft het uitzicht van een stop-bord) aanmaning om er na 10:00u niet meer op uit te trekken. Een richtlijn die ik maar al te graag wil volgen. Wel maak ik een korte panoramische omweg over een onverharde weg, en stop natuurlijk ook bij de trekplaats Badwater (Bad, als in slecht, niet als in Bath). Dit zo goed als volledig droogstaande zoutmeer is de officieel laagste plaats van Noord-Amerika, op 86m onder de zeespiegel. Hoe diep dit dan wel is wordt mooi geïllustreerd op de bergwand ernaast. En het zout smaakt er inderdaad zout.

De landschappen weerspiegelen het klimaat: dorre rotspartijen en heuvels, lege zoutvlaktes en duinen, schaars begroeide woestijnen. Onaards mooi, maar dan wel liefst vanuit de wagen met de airco op volle toeren. Ik ben ook hier vandaag niet alleen (het is er natuurlijk wel niet super-druk), maar dat is hier misschien geen slechte zaak. GSM-bereik is er niet, en je bent er mijlen ver verwijderd van enige vorm van beschaving. Dat hier toch wel leven mogelijk is merk ik aan de coyote die ik tegenkom. Hoewel de vangst voor het beestje duidelijk maar magertjes is.

Ik verlaat de Valley over één van z'n omliggende bergketens en de kronkelende en op en neer gaande rit vraagt bij deze condities toch wel enige effort van de wagen. Mijn SUV klaart de klus met gemak, maar anderen hebben minder geluk en moeten toch even aan de kant om hun motor te laten afkoelen.

Het begint al te schemeren als de GPS aangeeft dat het nog 2 uur rijden is naar het volgende motel. Dat wordt dus weer in het donker rijden. Met alle hier gebruikelijke ongemakken. Het is ook de enige keer dat ik blij ben dat hier minder fauna te bespeuren valt dan in Australië. De kans op een aanrijding is er zo wel véél geringer. Heb hier trouwens ook héél weinig roadkill opgemerkt, terwijl op sommige wegen ook het vee vrij kan rondlopen.