D-day.

Het is nog donker als ik opsta (6:00u), er hangt redelijk wat mist, en het is warm. Vandaag speciaal voor de eclips zo vroeg uit de veren, men moest maar eens gelijk hebben met die voorspelde verkeersdrukte. Ik hoop alvast wel dat ze gelijk krijgen wat de weersvoorspellingen betreft. Ontbijten, uitchecken en weg.

Onder de baan nog even voltanken en dan rechtdoor naar Crossville-Cumberland County Visitor Center, Gateway to the Big South Fork (hele mond vol), waar een eclips-bijeenkomst is voorzien. Het verkeer onderweg valt reuze mee, ik denk niet dat het hier anders op dit uur minder “druk” is.

Ik arriveer dan ook vrij vroeg ter plaatse. Enkel een groepje wat hier is blijven overnachten is me voor. Op de eclips is het dan nog enkele uren wachten, en ondertussen komt toch steeds meer volk opdagen. Maar een overrompeling wordt het nooit. Er zijn ook enkele fanaten op post, compleet met volledig uitgeruste telescoop. In afwachting wordt hier en daar al eens naar de drie zonnevlekken gekeken. Mijn buurman, Li Johnson (een in New-York wonende Chinees – Johnson zal dus wel een aanpassing zijn) is pas drie dagen geleden op zoek gegaan naar een geschikte filter voor de telelens van zijn camera. Nodeloos te zeggen dat hij zonder naar hier is mogen komen. Ik leen hem mijn kleinere Cokin-filter, maar die past natuurlijk alleen maar op zijn kleinere tele. Geen ideale oplossing dus. Hij probeert het wel nog met een uit de aanwezige eclipsbrilletjes ineengeknutselde filter, maar blijkbaar zonder al te veel succes. Hopelijk is hij in 2024 beter voorbereid.

Net voor de eclips begint strooien de opkomende wolken roet in het eten. En het was tot een uur tevoren nog volledig wolkenloos! Een klein paniekje steekt de kop op. Traag schuift de wolk voorbij, en vijf minuten later mogen we dan toch aanschouwen waarvoor we allen naar hier zijn gekomen. Het spektakel kan beginnen. En gelukkig blijven de wolken nu wel afzijdig, tot ruim een kwartier na totaliteit. Terwijl de maan langzaam voor de zon schuift stijgt de spanning, met de gekende apotheose bij de volledige verduistering. Het spookachtig donker-worden bij het laatste beetje zonlicht, de vogeltjes (ja, blijkbaar zijn ze er wel) die beginnen fluiten, de bakkende hitte die plots een aangename warmte wordt (nee, het wordt er naar onze normen niet koud): het was er allemaal. Met natuurlijk de onvermijdelijke ah's en oh's en het applaus op het einde. Missie geslaagd, stand 3-2. Nu nog hopen dat de foto's ook op een groot scherm OK ogen.

Een kwartier na totaliteit is het overgrote deel reeds vertrokken (de wolken halen nu uiteindelijk wel de overhand) en na een half uur is de site zo goed als verlaten. Ik kraam ook op en zet aan richting Nashville. Half gaar gebakken van de blakende zon besluit ik de kortste weg naar het Motel te nemen en onderweg nergens meer te stoppen. Zo'n 15 mijl voor Nashville moet ik dan toch een korte file trotseren. De deugddoende douche komt er met een half uurtje vertraging. Een dagschotel bij de Cracker Barrel Old Country Store, verslag opmaken en licht uit.

Het wordt weer een warme dag. Nog maar 8:30u 's morgens en de thermometer staat al op 87F (30° op de grote mensen schaal). En met de luchtvochtigheid van een natte dweil.

Downtown Nashville heeft wel wat weg van downtown Atlanta, zij het in kleiner formaat. Hoogbouw en toeristische zone in het centrum, een buurt die je liever vermijdt net daarbuiten en pracht en praal in de sub-urbs. De trekpleisters hier zijn de sites die referenen naar de alomvertegenwoordigde Country muziek. De Grand Ole Opry (buiten de stad, niet ver van het motel), de Walk en Hall of Fame, bars en shops (veel cowboy botten en hoeden), en enkele musea. Ik bezoek dat opgedragen aan The Man in Black. Kort maar goed.

Daarna doortrekken naar die andere muziek gerelateerde stad: Memphis. De thermometer staat nu al op 95F (da's 35°, in de schaduw!). Net bij het oprijden van de snelweg moet ik wel door enkele stortbuitjes, maar die duren maar enkele tellen. Daarna terug “sun all the way”. In Memphis ben ik net te laat voor de rondleiding in de Gibson fabriek, dan maar eerste punt op de agenda voor morgen. Nog even stoppen aan het Lorraine Motel (kwestie van de cirkel rond te maken) en dan naar het motel voor deze nacht.

Bij de zoektocht naar een avondmaal nog even Graceland gepasseerd, maar de poorten waren al gesloten. Ik maak bij mezelf de bedenking dat de King vandaag de dag wellicht een andere locatie zou uitgekozen hebben. De BBQ-schotel is niet slecht, maar BBQ betekent hier vooral: vlees laten zwemmen in licht pikante saus. Het is eens iets anders.

Opmerkingen onder de weg: rijden in de USA, en dan zeker op de snelwegen bij verkeerswisselaars, of bij wegenwerken, is niet voor de teerhartigen. Werkelijk niemand houdt zich hier, zoals reeds eerder vermeld, aan de snelheidsbeperkingen. Ik kan het ook niemand aanraden, tenzij je het niet erg vindt dat de truck achter je bijna op je achterbank zit. Het blijft onwennig deze bakbeesten aan 10 mijl/uur boven de toegelaten snelheid op het linkervak voorbij te zien scheuren. Zelfs uitzonderlijk vervoer vlamt hier lustig door. De trekkers, met neus (óók de sterk vertegenwoordigde Volvo's), ogen stoer, maar hun trailers zijn maar zo groot als die bij ons. Geen roadtrains, zelfs geen “dubbeldekkers” als in de UK. De RV's (motorhomes) en caravans zijn wel buitenmaats. Sommigen zijn niet meer of minder dan een ganse oplegger, met een as gemonteerd op de laadbak van hun pick-up. Vele RV's sleuren ook nog eens een personenwagen achter zich aan. Met vaste as, of op een aanhangwagen. Het blijft een land van uitersten.

O ja, gisteren ben ik ook een tijdsgrens overschreden. Het tijdsverschil met het thuisfront is nu 7 uur.

Deze morgen is het iets koeler, vooral dankzij de aanwezige bewolking. Maar toch nog 82F (27,7°). Geen Graceland dus, maar een bezoekje aan de Gibson fabriek. Gibson heeft er 3 in de VS: één voor de akoestische, één voor de “Solid-body” en één voor “Hollow-body” gitaren. Deze laatste is de enigste die rondleidingen voorziet. We volgen het volledige proces, van losse vellen en blokken hout tot een afgewerkt pareltje van enkele honderden tot duizenden dollar. Bijna het volledige proces is handwerk.

Met het verlaten van Memphis rij ik ook een andere staat in: Arkansas. De 4de nu al, na Georgia, Noord Carolina en Tennessee. Ook het landschap verandert, in vlakke velden met nu vooral veel akkerbouw. Een sproeivliegtuig maakt het plaatje compleet. Pas als ik na ruime tijd de snelweg i-40 verlaat wordt het weer heuvelachtiger. En wordt akkerbouw vervangen door veeteelt: zwarte Angus runderen in ruime weiden. De weg slingert zich tot in Tahlequa, mijn volgende halte. Een road-runner (renkoekoek) kruist mijn pad, maar is te snel voor de camera. Meep, meep...

De accommodatie van deze nacht was de minste tot nu toe. Ze was proper, maar duidelijk én zéér dringend aan herstelling toe. Het was ook niet de best gepositioneerde kamer, net op een kruispunt, dus de oordopjes kwamen nog eens goed van pas.

Het weer: nog altijd rond de 82 a 85 F, maar aangenamer, minder doef. Veel zon, af en toe een schapenwolkje.

Eerste stop: Cherokee Heritage Center. Tahlequa is immers de plaats waar de in 1838 uit de regio van de Smokey Mountains verdreven Cherokee uiteindelijk terecht kwamen. Museum, zowel indoor als in openlucht. Beetje vergelijkbaar met Bokrijk, maar dan veel kleiner. Ook re-enactment van een kamp uit de late jaren 1700.

Hierna door naar Oklahoma-stad. Hier neem ik intrek in de voor mij mooiste kamer tot nu toe. Ook het complex zelf oogt zeer verzorgd. En toch is dit niet de duurst kamer tot nu toe.

Opstaan en ontbijten. Voor het eerst bestaat dit uit meer dan 2 toastjes met confituur (havermoutpap en cornflakes-varianten zijn aan mij niet besteed). Patatjes, worstjes en roerei. Dat laatste ziet eruit alsof het gebakken werd in 1 grote klomp (wat wellicht ook zo was), maar de smaak valt mee. Niet zo warm vandaag (zo'n 70F of 21°) en volledig bewolkt. En terwijl het tijdens het ontbijt nog droog was, begint het na het uitchecken toch te regenen. Of beter: te gieten! En dit blijft zo, in meer of mindere mate, voor de rest van de voormiddag. Het eerste deel van mijn “Route 66” valt hierdoor wel wat in het water. Letterlijk. Ik rij een eerste deel van de oorspronkelijke route af, de weg gaat wat op en neer, en door de hevige regenval ontstaan in de dalletjes al gauw redelijke plassen. De Dodge moet werken vandaag, maar stelt niet teleur.

De volledige Route 66 volgen is zeer moeilijk. Ten eerste is ze bijna volledig opgenomen in de nieuwe Interstate 40 (i40). En dit is een echte snelweg, 2x 2 tot 3 vakken. Je even langs de kant parkeren is er géén optie. Mag gewoon ook niet. Ten tweede zijn de stukken die wel nog overblijven (meestal stukjes dwars door de dorpjes/stadjes langs de weg, waar de snelweg nu natuurlijk rondom loopt) helemaal niet aangeduid. Er staan geen wegwijzers, dus moet je de stukken zelf opzoeken (bv via internet) en uitmappen. Geen makkelijke taak als je alleen in de wagen zit. Het moet wel veilig blijven natuurlijk. Ik heb vooraf enkele interessante punten opgeschreven, die kan ik wel in de GPS steken. Maar dit voor alle punten doen zou gewoon veel te veel werk zijn. De eerste stops vallen dus al weg door de regen. En vandaag geen museum, al zal ik er wel veel tegenkomen. Maar er staan heel wat kilometers op de agenda, dus worden er geen langere stops voorzien.

Al vlug wordt ook duidelijk dat vele “landmarks” van deze alom bekende route zelfs helemaal niet meer bestaan. Of in vergevorderde staat van ontbinding verkeren. De nieuwe i40 heeft de oude route natuurlijk overbodig gemaakt. En nieuwe nutsvoorzieningen (mega benzinestations, dito fastfoodketens...) hebben hetzelfde gedaan met de vele pittoreske pompstations, motelletjes en “diners”. Die staan er nu overal te verkommeren. Een stil protest tegen de vooruitgang? Langs de i40 zijn er wel nieuwe bezienswaardigheden bij gekomen. Zoals een site met een enorm wit kruis van vele meters hoog, compleet met volledige en levensgrote kruisweg, laatste avondmaal en Golgotha. Anderen hebben hun attractie gewoon verhuisd naar de nieuwe snelweg. Zoals de Big Texan Steak Ranch, bekent vanwege z'n 72oz (2129,29gr !) steak.

Na de middag blijft het gelukkig droog, mits enkele kleine buitjes onderweg. We kruisen vandaag 2 staatsgrenzen. De eerste is die met Texas. Voor het eerst mag het gaspedaal hier tot 75 mijl/uur worden ingedrukt (alles is groter in Texas). Al is dit ook nog maar 120 km/uur. Kort na het overschrijden van de grens verandert ook het landschap. De groene weiden worden ruiger, iets dorder en groter. Er komt ook meer glooiing in het panorama. Ik doorkruis Texas op het minst brede stuk, en zit al vlug in de volgende staat: New Mexico. Het landschap blijft zowat hetzelfde, tot zo'n 20 mijl voor mijn eindbestemming van de dag: Albuquerque. Hier kom ik terug in ruiger en meer heuvelachtiger terrein.

Ik heb er dan net geen 1000km op zitten, de douche zal dus deugd doen.

Vandaag eens pannenkoeken op het ontbijt-menu. In het hotel weliswaar (inbegrepen in de prijs), ik denk niet dat die vers gebakken waren. Klein en vrij dik (dus beetje “deeg-achtig”), maar met een dikke laag siroop wel te smaken. Moet dit toch nog eens “in het echt” proberen.

Met het verlaten van Albuquerque laat ik ook de heuvels achter mij. Het landschap is nu licht glooiend, vrij dor en zonder bomen. Enkel hier en daar wat opgeschoten struiken, verder soort van heideachtige beplanting. Maar de prikkeldraad langs de weg en de veeroosters doen vermoeden dat hier nog steeds koeien grazen, wat ik later ook bevestig zie. Dan toch liever een steak van een beest dat op de groene weiden van enkele dagen geleden heeft mogen grazen. Ik ruil in het begin de snelweg nog eens voor de oude route, en wat direct opvalt is natuurlijk het veel rustiger verkeer: ik ben er zo goed als alleen. Hier ervaar ik even het gevoel van de trip door Australië, al ligt de snelweg hier maar enkele honderden meter langszij. Wel geen “landmars” op dit stuk, enkel wat panorama's.

Na de middag neem ik de afrit naar het Painted Dessert en Petrified Forrest nationaal park. Opnieuw zeer verzorgde bezoekerscentra en duidelijke informatie. Ik volg, net als enkele mede-toeristen, de weg door het park en hou halt bij de verschillende voorziene stops. Enkele korte wandelingen, en eindelijk ga ik hier in foto-modus. Het heeft mij iets te lang geduurd, maar de achterstand wordt vlotjes bijgewerkt. Prachtige panorama's, rotstekeningen, landschappen die zo als achtergrond voor een maanlanding kunnen dienen, rotsformaties in de vorm van tipi's (doen denken aan de 3 rondavels die we tegenkwamen in Zuid-Afrika) en uiteindelijk ook de versteende bomen. In allerlei formaten en kleuren. Het is hier tijdens de korte wandelingen ook warm (90F in de schaduw, maar daar is er maar weinig van voorhanden), maar het is een droge hitte. Zolang je regelmatig drinkt en zorgt dat je iets op je hoofd hebt (zeker in mijn geval een vereiste), is dit hier veel draaglijker. Je moet ten minste niet elk uur van t-shirt wisselen.

De weg terug naar de snelweg laat me nog even van de rust genieten, maar dan is er terug de keiharde realiteit, pijnlijk onderstreept door het uiteen gereten wrak van een truck op de tegenoverliggende rijrichting. Zag er niet goed uit.

In Flagstaff verlaat ik de i40 richting Valle, mijn uitvalsbasis voor de komende 2 dagen. Opnieuw enkele heuvels, en te oordelen aan het uitzicht van de lokale accommodaties en behuizingen, vermoed ik dat hier in de winter ook geskied wordt. Het is al bijna donker als ik de sleutels van mijn kamer ontvang, maar ik besluit toch door te rijden tot de ingang van de Grand Canyon. Al is het maar om te kijken of ik er nog een ingangsbewijs kan bemachtigen, zodat ik hier morgenvroeg geen tijd mee verlies. Het rijden in het donker is hier geen lachertje, vooral omdat je er nu natuurlijk veel tegenliggers tegenkomt, die op dit uur het GC-park verlaten. Mistlampen vooraan laten branden (ook bij ons een gekende ziekte), “fares” zo lang mogelijk laten branden (of zelfs helemaal niet uitdoen), achterliggers die in de koffer willen kruipen (al rij ik de al in-deze-omstandigheden toch vrij hoge limiet van 65 mijl/uur)..., ik kom het allemaal tegen. En ondertussen moet je ook nog eens oppassen dat je geen overstekend wild ramt. Die laatste blijven gelukkig van de weg af.

Aan de ingang van het park kan ik aan de automaat een ticket kopen (het park zelf blijft 24 op 24 open, makkelijk ook voor hen die in het park zelf logeren of kamperen), dus dat is al geregeld. Nog een half uurtje terug naar het motel en licht uit. Morgen wordt een lange dag.

O ja, het uurverschil met thuis bedraagt nu 9u. Men doet hier niet mee aan de zomertijd. Makkelijk toch als je in hetzelfde land woont maar elke staat zo toch nog zijn eigen willetje heeft. Ik dacht dat ze dit zo'n 150 jaar geleden al eens hadden uitgevochten.

Vandaag vroeg uit de veren (4:00u), direct door naar de GC, en hopen op een mooie zonsopkomst.

Weinig verkeer op de weg, en ook ter plaatse is het zeer rustig. Maar een handvol mensen hebben de zelfde plaats uitgekozen.

Ik heb voor alle zekerheid een jas meegenomen, want het zou er “koud” kunnen zijn. Blijkt nog maar eens dat alles relatief is. Het is er zeker koeler dan overdag, maar dit is voor mij net een aangename temperatuur. En zeker niet koud. De zon is mooi op tijd en zorgt voor enkele mooie plaatjes. Zou in feite een super-panorama toestel moeten hebben.

Als ik terug naar de auto wandel kom ik ook nog enkele “Elk-deer”, wat vogeltjes en een eekhoorn tegen. Ook de kalkoengieren gaan op de foto. Van uit de verte dacht ik even dat het Californische condors waren, maar zoveel geluk heb ik niet. Ik laat de wagen op de kleine parking staan en neem een bus tot aan Yaki-point lookout. Van daaruit wandel ik de rand van de canyon af tot in Bright Angels Trailhead, net geen 10 km. Het moet gezegd, ze hebben het hier prima geregeld. Bedoeling is dat je de wagen op een van de parkings achterlaat (of in het nabij liggende “dorpje” – lees: toeristenkamp) en je dan verplaatst óf te voet, óf met de gratis bussen die hier continu rondrijden. Er wordt verwittigd dat de parkings vroeg vol kunnen lopen, maar vandaag blijkt dit mee te vallen. Tegen de middag is er inderdaad een hoop volk op de been, maar de parkeerplaatsen raken er nooit allemaal bezet. Zou kunnen dat dit in het echte hoogseizoen wel het geval is. Het is er nu zeker wel druk, maar er zijn vele sites te bekijken, dus het valt al bij al wel mee. Het rustige en sfeervolle van deze morgen is nu echter wel volledig verdwenen. En het is natuurlijk ook weer een pak warmer. Hierboven zeker 90F, in het dal zou het zelfs 105F moeten zijn. In de schaduw! De wandelingen die gedeeltelijk de canyon inlopen zijn nu dus niet aan mij besteed. En om helemaal tot beneden en terug boven te “hiken” raad men aan om toch 2 dagen te voorzien, dus dat past al helemaal niet. Trouwens, je ziet alles veel beter van bovenaf. Als het wat koeler zou zijn is dit misschien wel een aanrader.

Het systeem met de gratis bussen is er een pluspunt, en ook hier zijn de verschillende bezoekerscentra zéér verzorgd en up-to-date. Dat moet ik hun hier wel nageven. En verder vallen de prijzen voor eten en zo hier ook wel mee. Het is er duurder dan in een gewone supermarkt of restaurant, maar echt niet zo heel veel. Ik heb al touwtrektornooien meegemaakt waar men minder scrupules had.

In afwachting van de zonsondergang pak ik er ook nog een uiteenzetting van een plaatselijke ranger over de condors mee (óók gratis), en dan een mooi plekje uitzoeken. Dit wordt iets moeilijker dan deze morgen (véél meer volk nu), maar ik kan me toch een plaatsje bemachtigen. Ook nu tikken de foto's aan. Ik besluit te blijven tot het volledig donker is om er de fantastische sterrenhemel te fotograferen, maar de maan is een beetje een spelbreker. De afwezigheid van enige lichtvervuiling maakt anders wel dat je hier duizenden sterren meer kunt zien dan bij ons. Zelfs de Melkweg.

Onderweg naar mijn kamertje nog even stoppen voor een steak en dan gaan slapen. Het was een lange en vermoeiende dag, maar zeker wel de moeite waard.