De oordopjes hebben mij afdoende beschermd tegen de toeterende goederentreinen die hier op een honderd meter passeren en ik kan mijn tocht uitgerust verder zetten. Op naar LA. Niet ver meer, en dus te vroeg om al in te checken. Dan maar eerst nog eens een laatste wasje doen. Was weeral nodig.

Geïntrigeerd door Mark Knopfler's song “Boom, Like That” en de on-board film “the Founder” op de heenreis, besluit ik om ook 2 sites uit “de omgeving” (alles is relatief) eens te bekijken. De ene gelegen te Downey, de andere in San Bernardino. De eerste is de oudste nog werkzame McDonalds, waarvan ook het originele concept en uitzicht is bewaard gebleven, de tweede is de locatie waar hun eerste “restaurant” ooit werd opgestart. Daar is enkel een reclamebord van overgebleven, maar er staat wel een klein museum. Leuk intermezzo.

Ook de bekende “Hollywood”-letters mogen niet ontbreken. Vanop een afstand dan, want de weinig-toerist-vriendelijke bewoners uit de omgeving maken het je onmogelijk om tot aan de letters zelf te rijden, hoewel dit nochtans perfect zou kunnen.

Daarna door een korte maar hevige onweersbui naar het motel en kijken wat er de resterende dagen nog op de agenda komt.