Op het gemakje opgestaan, nog even wat foto's en dan op weg. Terug naar de Grand Canyon, maar deze keer de noordkant. Het is een zonnige dag, en het kwik klimt dan ook al gauw terug boven de 90F. Maar onderweg zijn er weinig (en geen lange) stops voorzien, dus kan de airco de wagen (en zijn chauffeur) nog voldoende koel houden. Een paar keer, waar mogelijk, toch even aan de kant om wat landschappen op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook vandaag weer een grote variatie: de rotsformaties met laag “heide”-gewas en enkele struikjes, grasland (vrij dor wel) met hier en daar wat bomen, canyons (geen Grand, maar kleinere versie) met grote ijzeren bruggen, en prairie zover het oog kan zien. Al ontbreekt er mij nog wel iets bij dit laatste plaatje.

Bij het naderen van de canyon komen ook de heuvels terug. Prairie wordt nu bos. Eerst coniferen en naaldbomen, dan gemengd. Met een inheemse variant op de zilverberk. Dit is de habitat van oa herten, het dikhoorn schaap, de witstaart eekhoorn, bizon (geen volbloed, maar hybride die hier werd geïntroduceerd), coyote en zelfs de poema. Maar van dit alles is natuurlijk weer weinig te zien. Wellicht moet je je daarvoor veel dieper in het bos en de canyon wagen, ver van de uitgestippelde wandelpaden. Ik check in bij de Kaibab Lodge en rij dan door naar het bezoekerscentrum, met de bedoeling ook hier de zonsondergang mee te pikken.

Vele keren heb ik al gehoord en gelezen dat de noordkant veel meer de moeite zou zijn, want minder druk en ongerepter. Akkoord, er zijn in aantal veel minder mensen. Het is nu natuurlijk ook geen weekend, en voor steeds meer kinderen is ook al het schooljaar begonnen. Maar de site, de kortere wandelpaden en de accommodatie zijn er ook veel beperkter. En wat die accommodatie betreft: beperkter, lees: exclusiever, lees: duurder. Hier wordt voor het eerst wél met de grote hamer geklopt.

En is het dan echt zoveel meer de moeite? Dat valt nog af te wachten. De zichten bij zonsondergang zijn prachtig en indrukwekkend, maar dat waren ze aan de andere kant ook. Beslissende factor lijkt mij hierbij meer de natuur zelf, en dan vooral de al dan niet aanwezige wolken. Aan de zuidkant waren in totaliteit inderdaad veel meer mensen, maar verspreid over een véél grotere oppervlakte. Qua drukte moet deze zijde naar mijn gevoel niet veel onderdoen. De “rustige” plaatsjes zijn er direct veel beperkter, of je moet echt een stuk de wildernis in trekken. Wat je aan de andere kant het zelfde resultaat zal opleveren. Kleine opmerking: zijn met voorsprong de meest luidruchtigste bezoekers: de Italianen. Op de voet gevolgd door de Spaanstaligen. En dan elk ander groepje wat uit twintigers bestaat. En Nederlanders kan je er natuurlijk óók zo uithalen.

Ik blijf niet tot de zon volledig onder is, want op het einde spelen de wolken toch nog een beetje spelbreker. Het begint ook wat te regenen. Wat wel een mooie regenboog oplevert, maar uiteindelijk gewoon te veel wordt. En omdat het nu nog niet helemaal donker is hoop ik onderweg terug naar de zeer rudimentaire “cabin” toch nog een glimp op te vangen van het dier wat op de waarschuwingsborden aan de kant van de weg staat afgebeeld. En ik heb geluk: op een van de grasvlaktes aan de kant van de weg graast een groepje bizons. Een positieve afsluiter van de dag.