Rond 8.15 neem ik afscheid van A en MJ (en hoop hen in Sydney terug te zien met de sticker), en vertrek richting Lakes Entrance. Het wordt uiteindelijk een rit van 470km.

Het is bewolkt, winderig en er valt wat lichte miezel.

Ik volg de kustlijn, het landschap (groene heuvels, af en toe een bosje) doet opnieuw aan Engeland denken.

Langs de route even stoppen bij enkele windturbines (de vorige keer dat ik dit deed was helemaal aan de andere kant in de Atherton Tablelands, in het begin van m’n trip) en de Agnes Falls.

Vanaf Yarram gaan de heuvels over in een plateau, het groen wordt er iets minder fris. De wolken verdwijnen geleidelijk en de zon warmt alles op. In Sale stop ik even om iets te eten.

Onderweg kom ik terug wat roadkill tegen, oa enkele wombats, die als grote teddyberen langs de weg liggen. Ik kom er jammer genoeg geen levende tegen, ondanks de vele waarschuwingsborden. Ook deze dieren komen liefst buiten in het donker.

Rond 15.00 kom ik aan bij Lakes Entrance. Ik herken er onmiddellijk de houten beeldhouwwerken langs de kust, en de vreemde naaldbomen. Die laatste lijken maar traag te groeien, als het inderdaad dezelfde bomen zijn.

Maar de sfeer in het stadje is compleet anders dan 12 jaar geleden. Toen was het er zeer rustig, beetje druilerig. Nu schijnt de zon en stikt het er van de toeristen.

Ik zoek mij een parkeerplaatsje en besluit het advies van A te volgen en een wandeling te maken tot bij de inham (Lakes Entrance) waar het zeewater de meren in en uit stroomt. Het wordt een stevige wandeling doorheen de duinen, waar ik vele vogeltjes hoor, en er enkele kan fotograferen. Bij de inham staat een stevige wind, en de stroming is duidelijk zichtbaar. De overkant is nauwelijks 50m ver, maar er naartoe zwemmen zou (zeker op dit moment) totaal onmogelijk zijn.

Terug bij de auto besluit ik door te rijden naar Cape Conran, en daar een plaatsje op een camping te zoeken. De reisgids verteld dat daar wombats over het kampeerterrein lopen.

Na vele kronkelende wegen en zo’n xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />5 km gravel kom ik aan op de camping, maar de receptie is al gesloten. Bezoekers wordt gevraagd het geld voor de standplaats in een enveloppe te steken en in een bus te deponeren. De daartoe voorziene enveloppen zijn op, en ik heb geen gepast geld, dus ga ik mij zo maar een plaatsje zoeken. We zien wel wat er gebeurd.

De camping is vrij basic (geen douches, wel rudimentair toilet) en ligt tussen de duinenbosjes vlakbij de zee. Veel families met kinderen, hier en daar wordt al een kampvuurtje opgestart.

Ik laat opnieuw het tentje in z’n opbergzak zitten.