Vrij goed geslapen, wakker geworden net na 6.00 en om 7.00 rij ik al het terrein van de camping af.

Het is bewolkt, en er staat een frisse wind. Die is goed volbaar als ik even tot bij de pier rij. Heel eventjes begint het ook te regenen.

Ik maak een rondrit in het nog slapende stadje. De stijl van de gebouwen is ietsje anders, maar het weer, de ligging en de kerken doen opnieuw sterk aan Engeland denken. Een gevoel dat mij bijna de ganse dag zal bijblijven.

Bijtanken, en dan op weg naar Geelong via The Great Ocean Road, die, zoals de naam doet vermoeden, bijna de ganse tijd de kustlijn volgt. De tweevaks weg slingert heen en weer, op en neer. En langs de route zijn verschillende stops voorzien, allen goed aangeduid en voorzien van een klein of groot parkeerterrein.

Als ik bij de eersten halt hou kom ik er een paar of misschien een kleine tiental andere mensen tegen. Het is dan ook nog vrij vroeg. Naarmate ik de route verder rij zal het aantal gestaag groeien, wat onmiddellijk ook voor een andere sfeer zorgt. Het is voor veel mensen wellicht ook een brugdag, en er is natuurlijk de onlangs gestarte schoolvakantie.

Ik kom ook regelmatig dezelfde mensen tegen.

De eerste reeks haltes tot en met die van de 12 Apostelen leiden telkens naar een plaats aan de kust waar de elementen de kalkzandsteen-rotsen hebben omgevormd tot diepe inhammen, bogen en vrijstaande pilaren. Allen in de meest grillige vormen. En allen even fotogeniek. Er wordt dan ook veelvuldig gekiekt, en niet alleen door mij.

Van het ene plaatsje naar het ander is meestal maar een paar kilometer, en verlopen door heuveltjes met frisse weiden en groene bomen. Aan de kust zelf zijn de kliffen begroeid met struikgewas, ook overal voorzien van groene scheuten. Wat een contrast met het binnenland. Ook qua temperatuur: de airco kan vandaag een dagje rusten.

De parking bij de 12 Apostelen is duidelijk de grootste van de reeks, en ook de enige die voorzien is van een kiosk waar een snack of een souvenir kan worden gekocht. Mensen die geld te veel hebben kunnen hier ook een helikoptervlucht boeken, voor verschillende trajecten en dito prijzen. En ze doen vandaag gouden zaken.

Het is hier een constant komen en gaan, en het wordt drummen op iedereen op de foto te krijgen met de beroemde rotsformaties op de achtergrond. Een foto nemen zonder mensen op wordt een uitdaging. En ondertussen blijven de heli’s af en aan vliegen.

Laatste stopplaats aan deze zijde van de kustlijn is cape Otway. De toegang naar de vuurtoren is niet gratis, de wandeling met zicht op de toren wel. De keuze is vlug gemaakt. Om de “teleurstelling” wat te verzachten wacht op de terugweg van de toren naar de eigenlijke Oceanway nog een aangename verrassing. Nu had ik die in het doorrijden ook al opgemerkt. Je kon ook moeilijk anders. Op zeker moment moet je in de remmen omdat er links en rechts van, maar ook óp de weg wagens kris kras geparkeerd staan. Mensen wijzen nerveus naar de boomkruinen en camera’s komen in aanslag. Ik herinner mij dergelijke taferelen van de rondrit in Krüger park. Inderdaad, in de bomen zitten koala’s.

En als ik terugrij zitten ze er nog. Ik merk zelfs een groepje op nog voor we aan de geïmproviseerde parking komen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ook dit groepje makkelijk te spotten viel: enkelen zitten in een zo goed als bladloze boom, op een tak die op nog geen xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />4 meter vlak boven de weg hangt. Hoewel ze er vrij rustig bij blijven en zich schijnbaar zeer nonchalant niets van de belangstelling aantrekken, zou ik bijna denken dat de anders zo moeilijk te spotten dieren hier gewoon een wedstrijdje houden om zo veel mogelijk gefotografeerd te worden. Ik zet mij netjes aan de kant en neem de camera.

Nog voor ik mijn eerste foto genomen heb staan er al 2 andere wagens langs de weg.

Vanaf hier zal het landschap sterk veranderen. Er komen meer beboste stukken en de hevels lopen nu af tot aan het strand. Wellicht betreft het hier een andere steensoort. Geen grillig verweerde kliffen meer, maar bomen tot bijna in het water, stranden met zand of vlak afgesleten rotsplateaus, en inhammen en kreken die bij hoog tij water tot een stuk in het binnenland brengen. Waar de heuvels ver genoeg van het water blijven kom ik nu ook typische kustdorpen tegen, voorzien van alle toeristische attracties (motels, hotels, restaurants, velen hebben ook een kermis aan het strand) maar zonder de afgrijselijke hoogbouw die onze kustlijn heeft verkracht. De verkeersborden en een enkel slachtoffer wijzen erop dat ook hier nog moet uitgekeken worden voor overstekend wild.

De weg blijft al kronkelend de kustlijn volgen. Prachtige zichten, maar je moet natuurlijk ook goed op de weg letten. Je kunt bijna nergens inhalen, dus moet je ook een zekere snelheid houden, wil je niet telkens een local met een “ute” aan de bumper kleven hebben.

In Torquay keert de route weg van de kust. De laatste 20km naar Geelong verlopen over een expresweg, waarlangs even voor het bereiken van de stad aan beide zijden de handelszaken verschijnen. Bijna naadloos kom ik in het centrum terecht, zo goed als recht op het motel waar ik voor vannacht een kamer heb geboekt. Nog vlug enkele inkopen doen (het is kerstavond) en de gewoonlijke avondroutine.